Lichtjaren terug, in het pré-corona tijdperk was het Avervoorderpad het tiende klompenpad dat ik liep. Bijna 100 andere paden verder wist ik, hier moet ik nog een keer lopen omdat ieder klompenpad met een klein verhaaltje moet worden afgesloten. Daarmee ben ik pas begonnen in het Corona-tijdperk, dus ik had een corvéetaak te vervullen, een klompenpad in De Vecht nabij Terwolde. En dat is maar goed ook, want het lawaai van de vliegtuigjes en vooral de luchtfietsjes zoemden in mijn hoofd als ik terugdenk aan deze wandeling. Het was een mooie zondag, 10 november2019. Zoals ik al begon, lichtjaren geleden. Wij vonden het lawaai erg irritant en de filosofische vraag kwam bij ons op: Wie heeft er meer recht op ontspanning, wandelaars of sportvliegers? Ons antwoord was duidelijk, maar ik ben dan ook geen goede filosoof.

Maar vandaag lachte het geluk me toe. Een neef, ook klompenpadliefhebber en woonachtig in de omgeving van dit klompenpad en wiens moeder, tante Greet, er geboren is. Voldoende ingrediënten dus voor een fijne wandeling al zat het weer niet helemaal mee. Voor dat we goed en wel begonnen waren liet neef Mark een foto van zijn opa zien. Een soort SRV-man avant la lettre, die trots bij zijn paard en kar met brood en kruidenierswaren staat. Op 13 april 1945 is hij door geallieerd granaatvuur om het leven gekomen. Ook zijn stiefopa had een roemruchte historie in het altijd bruisende De Vecht. Hij was namelijk oprichter van de voetbalclub Vlug&Lenig. Bij deze voetbalclub startte onze wandeling die in omgekeerde volgorde liep in vergelijking met de eerste keer. En ja, een wandeling is dan echt anders.

Twee neven aan de verkeerde kant van de vijftig met een gezamenlijke familiegeschiedenis, keuvelen over werk, gezin en toekomstplannen. Tja, want de tweede helft van de vijftig betekent al een persoonlijke geschiedenis voor beiden, maar ook nog een toekomst met werk en gezin, als de pijntjes en ongemakken tenminste een beetje op de achtergrond blijven. Bijvoorbeeld het in stand blijven van een beetje deugdelijk geheugen!? Ik vertelde over een verhaal dat ik hoorde op de radio, vlak voordat ik aankwam. Een stukje van een cabaretier over Willy en René van de Kerkhof en het functioneren van je geheugen. En laat ik niet op de naam van de grapjas komen. ,,Ge wit wel, di’n mafklapper uit Eindhoven……..” Mijn neef, 8 maanden ouder sloeg ook niet meteen aan, maar zei. ,, Een paar weken geleden heb ik hem nog getekend.” De vermelding over de verkeerde kant van de vijftig is dus verre van pathetisch. Bij thuiskomst kreeg ik het resultaat van zijn artistieke inspanningen met de bij behorende naam.

Een grijze en druilerige dag in oktober. Het was nog behoorlijk groen, ondanks de droogte van afgelopen zomer. Het mocht de pret niet drukken, bovendien, hoegenaamd geen vliegtuigherrie vernomen. Maar ook onderstaande dames waren er niet. Ik vond zo toen zo grappig. Ben benieuwd waar ze zijn.

Meer foto’s op mijn account op Instagram titiissprakeloos