Aankomen op het station in Leipzig is al een toeristische ervaring. Groot, oud van oorsprong en modern aangepast. We konden Berlijn achter ons laten en verwerken in een treinreis van 5 kwartier. De conclusie, Berlijn is enerverend, dynamisch en heeft ontzettend veel te bieden. Berlijn is ook energieverslindend en we vragen ons af of het wel op alle vlakken goed gaat op termijn met de stad. De problemen van de hele wereld lijken zich samen te pakken in het klein. En zelf heb ik me altijd al afgevraagd waarom het zwerversprobleem in Duitsland zo nadrukkelijk aanwezig is, maar het lijkt per bezoek aan Berlijn wel erger te worden. Ze “schaffen es blijkbaar niet helemaal”. Nu wil ik geen pleidooi houden voor het moet ‘netjes zijn voor de toerist’ in tegendeel, maar je vraagt je toch af, is er niet ergens een gezamenlijk verantwoordelijkheid? Maar goed, ook in Nederland kan het altijd beter.

Goed Leipzig dus, een nieuwe start en episode in onze vakantie en het was een hele aangename verrassing. Mooie gebouwen, mooie museums en vooral ook rustig. Het was niet jachtig, lawaaiig en na Berlijn mogelijk wel wat braaf, maar best levendig. Misschien hadden we dat nodig. Navraag bij het thuisfront leerde dat er ook een ‘hippe’ straat was in Leipzig, de Karl-Heine Straße. Een korte zoektocht leerde dat dit in de wijk Plagwitz lag. Ik kwam een prachtige documentaire tegen uit 1989 een paar dagen voor de Wende, waarin de vraag werd gesteld of Plagwitz nog te redden was? Of eigenlijk of Leipzig nog te redden is. Het antwoord in 2023 is duidelijk, ja dus. Een aanrader deze documentair! Het is een hele hippe wijk geworden met een heus boekje over de geschiedenis en om een wandeling te maken. Dat hebben we gedaan op onze laatste dag.

De Karl-Heine Straße en daarmee Plagwitz heeft iets weg van de Plenslauerberg in Berlijn. Er is, zoals ook in Nederland  in grote steden, maar ook in Berlijn en andere steden in Europa, sprake van gentrificatie. Het is herkenbaar en zichtbaar. In Plagwitz is de renovatie dan ook nog lang niet klaar zoals onderstaande foto laat zien.

Nu zou ik willen zeggen………. en toen werd het zwart, helemaal zwart. Alsof een mooie spannende sociale roman in Plagwitz gaat beginnen. Maar zo was het niet. Ik werd hardhandig geconfronteerd met de nog niet volledige renovatie van de wijk. Kijkend in mijn boekje, naar de gebouwen of anderszins, in ieder geval niet alert genoeg, zag ik een gat bij de bushalte niet. Het Loch van Plagwitz zullen we maar zeggen, om het blogje maar een mooie titel mee te geven. De vakantie dreigde een monsterlijke afloop te krijgen.

Geen zwart gat, maar een dubbel geknikte enkel en een geschaafde knie. Met behulp van Eega en een vriendelijke jonge dame die bij de bushalte kon ik op een muurtje gaan zitten, waar Eega zag dat mijn enkel zienderogen groeide. Met de enkel, groeide ook de lijst met vragen ‘wat nu’. We vroegen het de jonge dame gevraagd die heel logisch antwoord gaf: 112. Dat leek ons een zwaar middel, maar we hadden geen alternatieven, geen auto bij de hand en wisten ook niet iets anders te bedenken. Zij belde ‘einz-einz-zwei’ en vijf minuten later arriveerde een Rettingswagen, weer vijf minuten later werden de eerste onderzoeken gedaan door het ambulancepersoneel. Ik besefte dat een leuke wandelverslag ten einde zou zijn, dus we gooien het maar over een andere boeg, terwijl boven mij de loeiende sirene zijn werk deed om ons naar het Diakonissen Krankenhaus te brengen. Ik zat in de gezondheidsprotocollen van de zorg in Duitsland.

Dus waar de wandeling eindigde, roeptoeter ik nu alle mogelijke hulde aan het personeel van de eerste hulp, dat keihard moesten werken, zoals overal in de zorg, om zich te buigen over ongelukjes en ongelukken van die dag. Maar belangrijker nog, wat ben ik blij dat we toch wel heel veel bereikt hebben in Europa. Buiten de gezondheidsprotocollen, hoefde ik met nergens zorgen over te maken. Zodra ik mijn paspoort kon tonen, zou alles in orde komen werd mij verzekerd. Toen na ruim twee uur vastgesteld werd dat er niets gebroken was, kreeg ik krukken en een brace mee, een pijnstiller die in Nederland al sinds de jaren zeventig in onbruik zijn, maar in de rest van de wereld gewoon gebruikt worden. Ze hielpen goed. Ik zou willen zeggen: ,,Ich bin Europäer!” De wandeling maken we later wel af en misschien zoeken we de mogelijkheid nog wel om de jonge dame te bedanken die netjes bleef wachten totdat de Wanderer werd afgevoerd.