Een beetje filosoferen op het Hoeverveldpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij de start van mijn 116e klompenpad weet ik al dat gedachtes over vorig jaar bij me zullen opkomen. Hoeverveldpad zou ik vorig jaar al lopen, want gedurende drie maanden woonden wij in Garderen in verband met een thuisverbouwing. Garderen en de Veluwe zijn mooi hoor, maar als elders je huis wordt verbouwd dan is een vakantiepark, hoe hard je je best doet, geen vakantie. Natuurlijk hebben we gewandeld, maar dit pad is er niet van gekomen mede ook door het natte weer de eerste drie maanden van 2023. Toen ook al. Dus de eerste echte lentedag dit jaar de schade maar ingehaald. Ik was wel een beetje benieuwd hoe ik dit pad zou gaan waarderen? Commentaren alom bij de recensies!

Ik heb er al vaker over geschreven, maar onder de diehards van de klompenpaden bestaat het woord asfalt slechts als een boosaardig scheldwoord en het horen van auto’s op een autobaan is zo ongeveer heiligschennis? Op dit vlak ben ik een stuk flexibeler. Want wat de ondergrond ook is, op zeker moment ben je daar wel op uitgekeken. Dus ik raad dan iedereen aan de rug te rechten, schouders naar achteren en kijk om je heen en geniet en verbaas je je over de omgeving, ook op het Hoeverveldpad. En wees je je ervan bewust dat het niet de bergen in Zwitserland zijn, niet de oneindige bossen in Zweden of onderdeel van de wandeltocht naar Santiago de Compostella waar ongetwijfeld ook stukken asfalt zijn.

Er is voldoende stilte, vogels zijn hoorbaar en druk aanwezig, voorjaarsbloemen en het eerste groen laat zich al weer zien, de temperatuur is op het niveau van ‘met-zonder-jas en de was wordt buiten gehangen. Er hangt optimisme in de lucht.

Als ik er aan denk, dan fotografeer ik waslijntjes tijdens de wandeling. Vandaag was het weer er voor. Ik bedenk dan hoeveel procent van de waslijntjes zal in Nederland ‘behangen’ zijn door vrouwen? En zal dat in Putten en omgeving nog anders zijn. Het is zomaar een vraag die in me opkomt.

En inderdaad om van a naar b te komen was er een stuk autobaan hoor- en zichtbaar. Ik had zelf ook een stuk gereden op zo’n monsterlijke vierbaansweg om het Hoeverveldpad te kunnen lopen! En op weg naar de stroom auto’s en vrachtauto kijk ik in een verder wijds graslandschap. Volgens mij worden de auto echt stiller, veel stiller. En ik filosofeer in mezelf, niet over of ik het landschap per definitie mooi vind, maar eigenlijk met verwondering  dat iedere vierkante meter in Nederland bezet lijkt te zijn. Zal iedere vierkante meter ook belopen zijn door de mens in Nederland? We zullen het nooit weten, maar dat is maar een gedachte die in me opkomt. En als ik bijna bij de snelweg ben, hoor ik mijn telefoon? Mijn jongste zoon, hij heeft zijn rijbewijs en mag vanaf nu meedoen met het rijden in de Heilige Koe. Hij is vastbesloten dat elektrisch te gaan doen. En als iedereen dat gaat doen, wordt er in ieder geval niet meer gezeurd over een autobaan in de buurt van een Klompenpad. Of andersom. Het was een aangename wandeling.

Magisch realisme op het Bruilschepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Statue bij Lustslot van Willink uit 1935

Het is laat, rijkelijk laat dit seizoen. Maar 16 maart 2024 is voor mij het klompenpadseizoen begonnen. Ik weet het nu zeker, eigenlijk ben ik vooral een mooiweerloper. Maar de kop is er af en wel in Ruurlo. Een prachtig pad, met op het einde uitzicht op een echte Carel Willink. Als oefening misschien maar eens kijken of er door mij surrealistische plaatjes zijn te schieten die de echte Willink doen verbleken.

Nu heeft de Achterhoek zich bewezen uitstekende klompenpaden te kunnen fabriceren. Het Bruilschepad is nog niet zo heel oud, maar kan zich meten met vele andere populaire klompenpaden. Het is natuurlijk niet alleen de verdienste van de makers van het pad, de Achterhoek is namelijk een paradijs om te wandelen. Met onderweg, voor ons start en finish, Kasteel More. Dan noem ik al drie ijzersterke punten van de wandeling, Willink, Achterhoek en kasteel More. Nu kijken of we wat magisch realistische foto’s van de wandeling kunnen tonen?

Voor nog meer plaatjes zie ook Instagram titiissprakeloos

De lente was duidelijk begonnen al was het nog wat frissig en drassig. Daarmee is nummer 115 geslecht. maar komen de kiekjes in de buurt van Willink? Ik waag het te betwijfelen. Het is misschien ook appels met peren vergelijken. Hoewel, de realiteit van wandelen èn kunst, is een uitstekend marketingconcept voor het Bruilschepad. Nog 37 klompenpadrealiteiten te gaan.

Plaatjes en Kletspraatjes: Van welke realisme ga jij uit?

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Hoe kijk jij naar de wereld? Is dat het zelfde dan ik? Zie jij het wel goed of ben ik abuis? Meer realisme! Velen vinden dat wenselijk, maar dan wel hun eigen kijk op de werkelijkheid. Maar wat is realisme? Willen we wel realisme of steken we liever onze kop in het zand? En dat is dan ook weer een nieuwe realiteit. Voor de mensen die nu wegswipen of anderszins heel verveeld worden omdat dit een politiek of maatschappelijk verhaal gaat worden, geen zorgen. Als het al ergens naar toe leidt dan is het misschien kunst?

Werk van de Duitse Cornelius Völker

Sinds nog niet zo lang geleden weet ik dat het (sur)realisme in de kunst meer is dan Carel Willink. ‘More realism’ in het museum in Gorssel met de toepasselijke naam More. En met een paar colleges kunstgeschiedenis ervaar ik met meer kennis, een andere realiteit om naar kunst te kijken. Kunst is vaak heel veel, soms bijna niet te behappen, niet rationeel en ook niet emotioneel. Nu weet ik dat als je een centimeter voorsprong hebt op een bepaald kennisgebied kun je veinzen een college te geven over wat je zojuist gezien hebt in dit prachtige museum. Maar zo zit ik niet in elkaar. Dus geen politiek epos èn geen kunstzinnige beschouwing over het realisme!

Op de voorgrond het beeld in marmer van Thom Puckey met het werk van Katinka Lampe op de achtergrond.

Geen politieke en geen kunstzinnige beschouwing! Wat dan wel? Een blogje over filosofische verwarring wat nu echt is en wat niet, wat realistisch is en wat (net) niet; of meer in hedendaags jargon: fake (nieuws) of de realiteit, mijn realiteit. Mijn realiteit is dat het museum niet verveelde en waarvan ik verwacht terug te komen. Een feit is ook dat ter vervolmaking een prachtige foto van mijn eega in het restaurant niet wordt geplaatst. Ze geeft geen toestemming, ik zie blijkbaar een andere realiteit. Een selfie als bewijs dat ik er geweest ben is voor mij dan weer een te confronterend realisme en dat ga ik ook niet doen. Dit blogje is misschien niet meer dan een egodingetje onder het mom, kijk mij, ik was er ook.

Hieronder dan nog drie andere foto’s van deze museumwandeling:

  1. Lara de Moor, met het buiten museale realisme van dat moment. (Weet niet van wie het beeld buiten is)
  2. stukje eigen fotografische kiekjeskunstzinnigheid met volgens mij weer werk van Cornelius Völker op de achtergrond.
  3. Katinka Lampe omdat dit weer zo realistisch is. Beide vonden we dat dit een passend schilderij was voor onze werk in de reclasseringsomgeving, tenminste zo ervaren wij deze realiteit.

Joost Klein de Bob Marley van de Lage Landen?

/ sprakeloosid / 2 reacties

Joost Klein de nieuwe vaderlandse Bob Marley? Het zou zo maar kunnen.

Gisteravond ben ik naar de film One Love over het leven van Bob Marley geweest. Ik ben nooit een grote Marley-fan geweest, maar zijn muziek vond ik wel leuk. Een kind van die tijd. Met de dood van Marley (1981) werd reggae even heel populair. Naast Bob Marley was Peter Tosh hip en happening. Natuurlijk ook de Europese variant van reggae van UB40 scoorden hoog in die tijd. Aanverwante stromingen en bands waren The Specials, Madness en die band van Down Under, Man at Work. Mijn muziekvormende jaren lagen zo tussen 1980 en 1984, het jaar dat ik 18 werd. Bij het kijken van de prachtige film realiseerde ik pas hoe sterk Bob Marley in mijn poriën is gaan zitten. One Love is echt een aanrader ook voor wie (ver) na 1984 18 is geworden en geen jonko’s rookt. (Link = trailer van de film)

Die zelfde dag werd ik op de radio geconfronteerd met Joost Klein, onze inzending voor het Eurovisiesongfestival. Nu is het songfestival in mijn conservatieve en weinig flexibele optiek toch al verworden tot een internationaal commercieel rariteitenfestival, maar ieder zijn meug. Met Joost Klein hebben we ons eigen Jolly Joker uit Nederland, zo dacht ik in eerste instantie. Maar na het zien van de film van Marley denk ik er genuanceerder over. Europapa kan wel eens de talk of the town worden voor de komende jaren. Mind my words!!!!

In de trailer van de film laat men Bob Marley zeggen, Reggae is people music. Een keer Europapa luisterend en de boodschap en beat zit in je geheugen gegrift en nodigt uit om mee te doen, muziek voor het volk. Bob Marley had een vader issue door zijn blanke Engelse vader niet echt te hebben gekend. Joost Klein heeft zijn vader op vroege leeftijd verloren. (en kort daarna ook zijn moeder). Zijn vader zou hebben gezegd, de mensen hebben de grenzen gemaakt, dus creëer je eigen wereld. Dat doet Joost. Bob Marley wilde het verscheurde Jamaica verenigen, en Joost Klein Europa? Marley zegt dat hij geen superster is. Ik weet niet wat Joost Klein hierover van zichzelf vindt, maar ik beweer dat hij geen sterallures toont, maar wel past in het Europese rariteitenkabinet. Hij wend zijn creativiteit, misschien wel genialiteit, aan om een boodschap uit te dragen. Hoe zei Rita Marley dat ook alweer: de boodschapper wordt misschien wel zelf de boodschap.

Ik zeg Joost Klein is misschien wel degene die met zijn Europapa Nederlanders gaat verenigen, wat zeg ik Europa gaat verenigen. Ik zeg Joost Klein, zijn naam is klein en zijn daden benne groot. Europapa: douze points!!!!!

One love, one heart, one destiny.

Plaatjes en kletspraatjes: Het gelijk van Maarten van Rossem

/ sprakeloosid / 3 reacties

Wat van ver komt, is lekker. Soms is dat waar, maar niet altijd. Al verheug ik me weer op een vakantie buiten Nederland, ik blijf ook warm pleitbezorger voor uitstapjes in de buurt. Vaak is dat Nederland, in mijn geval is Duitsland ook om de hoek. Ik zal de aloude slogan ‘Koopt Hollandsche Waar” zeker niet promoten uit onnatuurlijke nationalistische motieven. Maar Nederland is vaak erg mooi.

En dan heb je van die momenten dat je al vijftig keer langs Gorinchem bent gereden op weg naar de Kuip in Rotterdam, en ook weer vijftig keer terug. Ik ben er nooit geweest, realiseer je je dan. Nooit dacht ik, Gorkum zien en dan sterven. Nimmer! Een weekendje Gorinchem zat er niet in. Totdat het nationale bevoegde gezag op velerlei terreinen zich liet gelden, Maarten van Rossem. Ik heb zijn kennisniveau hoog, moet af en toe een beetje om hem glimlachen, soms zelfs een beetje veel. De rondgang door allerlei Nederlandse steden met broer Vincent en zus Sis (Hier zijn de Van Rossems) bekeek ik met heel veel plezier. Het is slow-tv pur sang en bovendien onderhoudend. Maar de aflevering Gorinchem had ik gemist, maar ergens staat in mijn geheugen opgeslagen dat Maarten zei: Het is de mooiste vestingstad van Nederland.”

Dus…het was tijd voor een weekendje weg, een heel fijn hotel was midden in het centrum van de stad was (Goud en Zilver) snel gevonden. En een spannend weekend voor de boeg. Blijft Maarten van Rossum op zijn voetstuk staan of moeten wij hem als kennisburcht van zijn sokkel halen. Wie zal het zeggen? Ik zal u als lezer niet lang in spanning houden met een irritante cliffhanger. Maarten van Rossum heeft er een streepje bij en is verder geklommen op de waarderingsladder. Vanavond ga ik kijken op Uitzending Gemist om te ontdekken wat ik gemist heb in Gorinchem.

Het Zuid-Hollandse Gorkum, heeft aan de andere kant van de rivieroever (Waal/Merwede) een Brabants broertje Woudrichem (Woerkum) en als klap op de vuurpijl bleek slot Loevestein binnen handbereik te liggen. Even de afgedamde Maas oversteken en dat is dan weer Gelderland. Wat een topografische overvloed dicht bij elkaar, wat een toeristische mogelijkheden voor een weekend ondanks het weer. Het was fris, maar overwegend droog. Fietsen en wandelen kan bij mooi weer met de van veerpontjes. Nu was er vooral ook tijd voor winkelen en kleren kopen bij Rosa boetiek, een mustsee voor Eega. (En een mustbuy weten we nu.)

 Ook namens haar, hartelijk dank Maarten.

We versieren dit blog maar met een aantal foto’s waarvan meer op Instagram Titiissprakeloos.

Plaatjes en Kletspraatjes: Lalique, who the f*

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Who the fuck is Lalique? Ik wist het niet, maar op de vraag van Egaa om naar het Lalique-museum te gaan, was ik niet meteen enthousiast, al hadden wij sinds een paar dagen voor het eerst een museum jaarkaart. Hoe stom kun je zijn dat niet eerder te hebben aangeschaft? Dan wist je mogelijk al jaren wie René Lalique is. ,,Er is ook een tentoonstelling over Mucha en tijdgenoten!” Nu was ik om, we gaan naar Doesburg, naar het Lalique-museum kijken naar Mucha en tijdgenoten. Het tijdperk waar posters en reclame-uitingen ook als kunst werden gezien en gemaakt. Jugendstill, art-deco en art-noveau waren juist de onderwerpen die in mijn cursus moderne kunst aan bod kwamen afgelopen week. En eerlijk is eerlijk, al ben ik meer van de schilderijen, de objecten van Lalique waren best mooi.

Een wandeling in Doesburg is altijd een feest, het gebouw van het Lalique-museum was dat ook en ik kon de bescheiden kennis van de kunstgeschiedeniscursus al een beetje verinnerlijken met zowel Lalique als ook met Mucha. Een leuk museum dus.

 En met de vormgever Lalique zijn er nazaten bezig om een parfumlijn te ontwikkelen in de fraai vormgegeven glazen en potjes. Natuurlijk even een monstertje proberen. Een zeer ter zake kundige mevrouw van het museum wist op basis van de lievelingskleur van Egaa een voorstel te doen voor haar. Ze kreeg een passend monstertje mee. ,,Er is ook een mannenlijn!” Ik zeg meteen ‘rood’ mijn favoriete kleur in de hoop ook een passend monster te krijgen. ,,Is mijnheer een volger of een leider,” vraagt ze aan Egaa. Gepasseerd en gepikeerd zeg ik snel, een samenwerker vooral! Of dat de reden is dat ik twee samples mee krijg, een klassiek en een kruidige met de veelzeggende naam ‘L’Insoumis’,weet ik niet. In een later stadium zal ik met Egaa in volledige samenwerking mijn geurkeuze maken.

Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos

Plaatjes en Kletspraatjes: Vivaldi is met deze kerst in de war.

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Wat moet je nu geloven? Dat is sowieso een belangrijke levensvraag in het leven die tegenwoordig voorafgegaan wordt met wie moet je nog geloven. Maar dit laat ik nu bij uzelf. Ik ben vooral bezig met de vraag is het wel Kerst? Is dit het feest van het licht dat ons moet leiden door de donkere dagen van de zonnewende? Het lijkt eerder dat we te maken hebben met de zondvloed van weleer. Het regent al weken, de sloten zijn vol, de weilanden zompig en het humeur van ons allen daalt verder in tijden van polarisatie. Er is een voordeel, namelijk dat het kutweer is, vindt de overgrote meerderheid van de Nederlanders. Daar hoeven we nu eens geen ruzie over te maken. Wel over de oorzaken ervan.

Ik sla de bijbel er even op na, Bijbelvast als ik ben. De zondige mens is zelf schuldig aan de zondvloed leer ik. Noach of Noë, afhankelijk welke stroming u aanhangt, mocht de overvloedig regen overleven met zijn zonen en hun vrouwen. En natuurlijk van ieder diersoort een mannetje en vrouwtje. Dat laatste zou tegenwoordig minder een probleem zijn, want met de afname van de biodiversiteit is een grote ark niet meer nodig. Ik ging maar eens op zoek naar een bootje in de buurt, want als er ergens narigheid ontstaan met overstromingen dan is Nederland snel aan de buurt.

Welke boot kiezen we?

Een klein onderzoek in Tolkamer leert dat we de kerst nog wel overleven, dus ik ga me opmaken voor de varkenshaas met champignonsaus op kerstavond. Welk van de vier jaargetijden ik moet opzetten van Vivaldi bij het schrijven van dit stukje weet ik dan weer niet. Winter, herfst of toch Lente want ondanks alles blijft onze nationale bloem, de Madelief, ook vandaag gewoon zichtbaar.

Voorlopig zijn we nog veilig in het achterland van de Rijn!

En 2024? Ik weet niet hoe het regenweer zal verlopen? De zonden der mensheid blijven wel voortduren, dus als het blijft regenen, toch maar ergens een bootje zoeken. En als het door blijft regenen, wachten we tot een duif met een madelief naar ons toekomt. Maar dat is voor later, vanavond eerst varkenshaas en All you need is love, met God Robert.

Fijne kerst of veilige zondvloed, u mag kiezen.

Verkiezingspolder: Frans wordt 1, maar geen premier.

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Wie valt buiten de podiumplekken en wie wordt nummer 1? Dat zijn de vragen die Nederland bezighoudt. Het is spannend en de peilingen zijn nog onbeslist. De VVD gaat voor de eerste vrouwelijke premier, Wilders 2.0 wil best in het torentje en dan lekker de tong uit steken naar Mark, Pieter wil niet, maar hij moet van de kiezers en Frans wil dat Frans het wordt. Maar zij gaan er niet over.

Bij de voorgaande verkiezingen hield ik al weken mijn eigen peilingen op basis van een beetje gezond verstand, teenwater en onderbuik. Deze mix was over het algemeen niet slechter dan de professionele onderzoekers, vaak zelfs beter. Dit jaar doe ik het anders, ik ga voor de rangvolgorde en dan zeg ik:

Op nummer 1 Frans, het zilver is voor Dilan, brons gaat naar Geert en Pieter valt buiten de medailles. Tenminste op de dag na 22 november 2023. Ook ga ik uit dat onze Frans in navolging van Joop Den Uyl een echte overwinningsnederlaag gaat lijden. Niet zo’n grote als de PvdA in 1977, maar wel een hele zure. Frans wordt geen premier, want niemand wil met Frans. Dus NSC, VVD en PVV moeten dus samen verder. En dan maar kijken hoe kneedbaar iedere partij is en hoe hard beloftes van voor de verkiezingen blijken te zijn. Wil Pieter echt niet met de PVV? Wil de PVV wel met een Turkse VVD-leider? Durft de VVD het echt aan om de laatste liberale veer te laten? En last but not least is de BBB groot genoeg om de eventuele minderheid tot een meerderheid te smeden?

We zullen donderdag in een ander Nederland wakker worden? Zo zal het waarschijnlijk voelen voor links Nederland. En als je even gluurt op Twitter/X worden de tribunalen al opgericht en de enkeltjes terug naar Verweggistan al uitgedeeld. Maar eigenlijk is er niets veranderd. Links heeft nimmer een meerderheid gehad. In 1977 had het linkse blok 67 zetels verdeeld over 5 partijen. Groter zijn ze nooit meer geweest. Nu is dat mogelijk 52 zetels en dan reken ik DENK, SP, D66, Volt en de PvdD voor het gemak mee. Hoe doen die rechtse jongens dat om de kiezer te laten geloven dat het gevaar van links komt. Links zal echt, en dan bedoel ik vooral de PvdA, bij zichzelf te raden moeten gaan wie zij nu willen bedienen. Mag je pas meedoen met het eerlijk delen als je alle klimaatdoelen ondersteunt, de woke-agenda deelt en vooral heel cosmopoliet bent op velerlei gebied. Of mag je ook gewoon jezelf zijn, of je nu Henk of Ingrid bent, of dat je Achmed en Fatima heet en je vindt dat iedereen mee mag doen, maar beseft dat niet alles tegelijk kan. Zelf ben ik een warm voorstander van de sociaaldemocratie, maar ik vraag me af of de sociaaldemocratie nog wel wat voor mij voelt.

Als er op mijn verjaardag een nieuw kabinet is stort ik €100,- voor het Leger des Heils. Als Frans Timmermans premier is geworden dan verdubbel ik dat. Een veilige weddenschap dunkt me! Ik ben trouwens op 21 mei 2024 weer jarig. Vredige verkiezingen allemaal.

foto: Amerongen tijdens wandeling op het klompenpad/Colanderpad.

Eerder verscheen: De Teflonjas van Dilan Yesilgöz en To be juicy or not to be juicy

Verkiezingspolder: De Teflon Jas van Dilan Yeşilgöz

/ sprakeloosid / 3 reacties

Zullen we het over Mark Rutte hebben? Of liever over zijn opvolgster Dilan Yeşilgöz? In dat geval beginnen we bij Mark om Dilan te positioneren in dit stukje. Ik denk dat vriend en vijand, misschien met uitzondering Jort Kelder, het erover eens zijn dat Mark niet op zijn hoogtepunt is gestopt. In mijn optiek was dat zijn winst tijdens de interne VVD-verkiezing tegen Rita Verdonk. Dat is lang geleden hè? De gevolgen van die nipte overwinning zijn enorm weten we nu. Ik ga niet zeggen dat Mark de oorzaak is van al het onrecht in Nederland, maar hij stond er wel vaak bij. Dat kan geen toeval zijn? En alle missers, fouten en gebrek aan actief geheugen gleden van hem af. De bijnaam mister Teflon was dus een rake typering.

Dilan is, net als de rest van Nederland, ook een beetje slachtoffer van gebrek aan vertrouwen in de politiek door de mestvaalt aan maatschappelijke schandalen van Marks’ VVD-politiek. Daar waar de rest van Nederland de gevolgen in meer (Groningen, toeslagenouders) of mindere mate (aandeelhouders) voelen, lijkt Dilan hier geen weet van te hebben. Als we het Teflon van Mark eens voorstellen als een jas, dan neemt Dilan die in-en-in versleten jas van hem over. En Teflon mag niet versleten zijn, dat weet iedereen, maar TeflonMark kwam er mee weg.

En nu komen we aan op een punt waar iedere columnist op eieren moet lopen, is Nederland klaar voor de eerste vrouwelijke premier? Ja zeg ik, maar dan moet Dilan niet de pretentie hebben de oude versleten teflon jas over te nemen, want die past geen enkele integere politicus.

Maar wat past dan wel? Ik hoor haar af en toe met hoge stem anderen van repliek dienen. Dat mogen vrouwen niet doen vindt de Nederlandse kiezer, mannen èn vrouwen. Agnes Kant(SP) en recenter Atje Kuiken(PvdA) zijn sprekende voorbeelden. Bij te veel opwinding en hoge stem wordt er niet meer naar de inhoud geluisterd, maar de vorm bekritiseerd.  Het tegenovergestelde kan trouwens ook niet, zoals bij Sigrid Kaag, die wijs, laag en rustig de D66 taal declameert in debatten. De vrouwenhaat was niet van de lucht al zal dat ook te maken hebben met de arrogantie van D66 in het algemeen en het gebrek aan humor bij deze partij in het bijzonder. Dat lag niet aan Sigrid Kaag, maar ze was wel het boegbeeld.

Dus is Nederland wel klaar voor een vrouwelijke premier? En is Nederland klaar voor Dilan met Rutte-trekjes? Hoewel het twee verschillende vragen zijn, is zij toch de enige kans op een vrouwelijke minister-president. Nederland is klaar met Mark, maar op een teflon Dilan zit niemand te wachten. Ik denk dat ze die overdrachtelijke jas maar moet verbranden, maar dat durft ze electoraal niet. Dus de kans is groot dat we zonder Mark de komende tijd gewoon weer met een Markachtige zitten, misschien heet ze wel Dilan.

foto: Rosandepad in Oosterbeek (klompenpad)

Het herfstseizoen is aangebroken op het Beukenburgerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Is dit het nieuwe normaal, of mag ik nog steeds verbaasd zijn. Op 28 oktober 2023 is voor mijn wandelgevoel de herfst aangebroken. Het is al jarenlang duidelijk dat oktober eigenlijk best een fijne wandelmaand is en zelfs november zich niet onbetuigd laat qua temperatuur. Voor 2023 is nu het herfstseizoen begonnen als wandelaar. Dus iedere min of meer droge wandeling hierna is meegenomen. En ja, oktober was erg nat, maar het groen overheerst nog op het Beukenburgerpad in Groenekan en het was goed beloopbaar.

Groenekan, dat neem je dan weer mee in je topografiebagage, Groenekan. Mijn jongste zoon is onlangs verhuist van Rotterdam naar Utrecht. Ondanks werk is het nog behelpen samen met zijn vriendin qua bewoning, dus alle mensen in Groenekan en wijde omgeving: ,, Als er iets betaalbaars is in uw kennissenkring voor een jong stel, reageer vooral. Het is een fijne jongen met een lieve vriendin en hij houdt van wandelen, af en toe.” Dus we wandelen samen het Beukenburgerpad. We praten over zijn eerste werkervaring op het gebied van data-ethiek, privacywetgeving en gegevensbeveiliging. Hij is enthousiast en ik luister. Ik weet in ieder geval dat als het digibetisme nog verder toeneemt bij mij, ik me kan schuilen onder zijn vleugels, een veilig gevoel. Voorlopig kan ik nog meepraten, of in ieder geval slimme vragen stellen vind ik zelf.

De wandeling zo aan de rafelranden van Utrecht is trouwens verrassend. Zoals wel vaker verwacht je in de nabijheid van stad en een autobaan niet meteen een prettig klompenpad, maar toch het Beukenburgerpad was een fijne wandeling. Goed, het geluid van de autobaan was soms aanwezig en hele hordes mannen uit de stad op mountainbikes, deelden op sommige stukken het pad, maar al met al heb ik wel genoten. Ik begon er al mee, het is nu echt herfst. De temperatuur was prima, maar toch dreigde hier en daar een bui. We besloten op 80 procent van het pad de weg af te snijden om het droog te houden. We hadden nog geluk gehad, maar wilde dat geluk niet verder op de proef stellen. Snel via google de route naar de auto in Groenekan zoeken. Snel is dus via mijn zoon natuurlijk. En ook hij heeft dan het probleem als je start met een nieuwe googleroute, dat je je altijd goed moet oriënteren welke richting je moet beginnen. En daar is een foefje voor op Google door middel van ‘augmented reality’ als ik het goed begrepen heb. Je richt je telefoon naar een straat en hij laat je die realiteit zien en vervolgens geeft google de pijltjes waar je naar toe moet. Begrepen? Misschien had je erbij moeten zijn, maar ik heb het bewijs dat mijn zoon wel voor me kan zorgen op het gebied van informatie, realiteit en het voorkomen van al te grote stommiteiten op internetgebied. Voorlopig kan ik nog een verslag van mijn wandeling van het Beukenburgerpad wegschrijven en aanbevelen dat het een fijne wandeling was die geheel droog is geëindigd op 28 oktober. (voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos)