Klompenpaden

Een beetje filosoferen op het Hoeverveldpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij de start van mijn 116e klompenpad weet ik al dat gedachtes over vorig jaar bij me zullen opkomen. Hoeverveldpad zou ik vorig jaar al lopen, want gedurende drie maanden woonden wij in Garderen in verband met een thuisverbouwing. Garderen en de Veluwe zijn mooi hoor, maar als elders je huis wordt verbouwd dan is een vakantiepark, hoe hard je je best doet, geen vakantie. Natuurlijk hebben we gewandeld, maar dit pad is er niet van gekomen mede ook door het natte weer de eerste drie maanden van 2023. Toen ook al. Dus de eerste echte lentedag dit jaar de schade maar ingehaald. Ik was wel een beetje benieuwd hoe ik dit pad zou gaan waarderen? Commentaren alom bij de recensies!

Ik heb er al vaker over geschreven, maar onder de diehards van de klompenpaden bestaat het woord asfalt slechts als een boosaardig scheldwoord en het horen van auto’s op een autobaan is zo ongeveer heiligschennis? Op dit vlak ben ik een stuk flexibeler. Want wat de ondergrond ook is, op zeker moment ben je daar wel op uitgekeken. Dus ik raad dan iedereen aan de rug te rechten, schouders naar achteren en kijk om je heen en geniet en verbaas je je over de omgeving, ook op het Hoeverveldpad. En wees je je ervan bewust dat het niet de bergen in Zwitserland zijn, niet de oneindige bossen in Zweden of onderdeel van de wandeltocht naar Santiago de Compostella waar ongetwijfeld ook stukken asfalt zijn.

Er is voldoende stilte, vogels zijn hoorbaar en druk aanwezig, voorjaarsbloemen en het eerste groen laat zich al weer zien, de temperatuur is op het niveau van ‘met-zonder-jas en de was wordt buiten gehangen. Er hangt optimisme in de lucht.

Als ik er aan denk, dan fotografeer ik waslijntjes tijdens de wandeling. Vandaag was het weer er voor. Ik bedenk dan hoeveel procent van de waslijntjes zal in Nederland ‘behangen’ zijn door vrouwen? En zal dat in Putten en omgeving nog anders zijn. Het is zomaar een vraag die in me opkomt.

En inderdaad om van a naar b te komen was er een stuk autobaan hoor- en zichtbaar. Ik had zelf ook een stuk gereden op zo’n monsterlijke vierbaansweg om het Hoeverveldpad te kunnen lopen! En op weg naar de stroom auto’s en vrachtauto kijk ik in een verder wijds graslandschap. Volgens mij worden de auto echt stiller, veel stiller. En ik filosofeer in mezelf, niet over of ik het landschap per definitie mooi vind, maar eigenlijk met verwondering  dat iedere vierkante meter in Nederland bezet lijkt te zijn. Zal iedere vierkante meter ook belopen zijn door de mens in Nederland? We zullen het nooit weten, maar dat is maar een gedachte die in me opkomt. En als ik bijna bij de snelweg ben, hoor ik mijn telefoon? Mijn jongste zoon, hij heeft zijn rijbewijs en mag vanaf nu meedoen met het rijden in de Heilige Koe. Hij is vastbesloten dat elektrisch te gaan doen. En als iedereen dat gaat doen, wordt er in ieder geval niet meer gezeurd over een autobaan in de buurt van een Klompenpad. Of andersom. Het was een aangename wandeling.

Magisch realisme op het Bruilschepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Statue bij Lustslot van Willink uit 1935

Het is laat, rijkelijk laat dit seizoen. Maar 16 maart 2024 is voor mij het klompenpadseizoen begonnen. Ik weet het nu zeker, eigenlijk ben ik vooral een mooiweerloper. Maar de kop is er af en wel in Ruurlo. Een prachtig pad, met op het einde uitzicht op een echte Carel Willink. Als oefening misschien maar eens kijken of er door mij surrealistische plaatjes zijn te schieten die de echte Willink doen verbleken.

Nu heeft de Achterhoek zich bewezen uitstekende klompenpaden te kunnen fabriceren. Het Bruilschepad is nog niet zo heel oud, maar kan zich meten met vele andere populaire klompenpaden. Het is natuurlijk niet alleen de verdienste van de makers van het pad, de Achterhoek is namelijk een paradijs om te wandelen. Met onderweg, voor ons start en finish, Kasteel More. Dan noem ik al drie ijzersterke punten van de wandeling, Willink, Achterhoek en kasteel More. Nu kijken of we wat magisch realistische foto’s van de wandeling kunnen tonen?

Voor nog meer plaatjes zie ook Instagram titiissprakeloos

De lente was duidelijk begonnen al was het nog wat frissig en drassig. Daarmee is nummer 115 geslecht. maar komen de kiekjes in de buurt van Willink? Ik waag het te betwijfelen. Het is misschien ook appels met peren vergelijken. Hoewel, de realiteit van wandelen èn kunst, is een uitstekend marketingconcept voor het Bruilschepad. Nog 37 klompenpadrealiteiten te gaan.

Het herfstseizoen is aangebroken op het Beukenburgerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Is dit het nieuwe normaal, of mag ik nog steeds verbaasd zijn. Op 28 oktober 2023 is voor mijn wandelgevoel de herfst aangebroken. Het is al jarenlang duidelijk dat oktober eigenlijk best een fijne wandelmaand is en zelfs november zich niet onbetuigd laat qua temperatuur. Voor 2023 is nu het herfstseizoen begonnen als wandelaar. Dus iedere min of meer droge wandeling hierna is meegenomen. En ja, oktober was erg nat, maar het groen overheerst nog op het Beukenburgerpad in Groenekan en het was goed beloopbaar.

Groenekan, dat neem je dan weer mee in je topografiebagage, Groenekan. Mijn jongste zoon is onlangs verhuist van Rotterdam naar Utrecht. Ondanks werk is het nog behelpen samen met zijn vriendin qua bewoning, dus alle mensen in Groenekan en wijde omgeving: ,, Als er iets betaalbaars is in uw kennissenkring voor een jong stel, reageer vooral. Het is een fijne jongen met een lieve vriendin en hij houdt van wandelen, af en toe.” Dus we wandelen samen het Beukenburgerpad. We praten over zijn eerste werkervaring op het gebied van data-ethiek, privacywetgeving en gegevensbeveiliging. Hij is enthousiast en ik luister. Ik weet in ieder geval dat als het digibetisme nog verder toeneemt bij mij, ik me kan schuilen onder zijn vleugels, een veilig gevoel. Voorlopig kan ik nog meepraten, of in ieder geval slimme vragen stellen vind ik zelf.

De wandeling zo aan de rafelranden van Utrecht is trouwens verrassend. Zoals wel vaker verwacht je in de nabijheid van stad en een autobaan niet meteen een prettig klompenpad, maar toch het Beukenburgerpad was een fijne wandeling. Goed, het geluid van de autobaan was soms aanwezig en hele hordes mannen uit de stad op mountainbikes, deelden op sommige stukken het pad, maar al met al heb ik wel genoten. Ik begon er al mee, het is nu echt herfst. De temperatuur was prima, maar toch dreigde hier en daar een bui. We besloten op 80 procent van het pad de weg af te snijden om het droog te houden. We hadden nog geluk gehad, maar wilde dat geluk niet verder op de proef stellen. Snel via google de route naar de auto in Groenekan zoeken. Snel is dus via mijn zoon natuurlijk. En ook hij heeft dan het probleem als je start met een nieuwe googleroute, dat je je altijd goed moet oriënteren welke richting je moet beginnen. En daar is een foefje voor op Google door middel van ‘augmented reality’ als ik het goed begrepen heb. Je richt je telefoon naar een straat en hij laat je die realiteit zien en vervolgens geeft google de pijltjes waar je naar toe moet. Begrepen? Misschien had je erbij moeten zijn, maar ik heb het bewijs dat mijn zoon wel voor me kan zorgen op het gebied van informatie, realiteit en het voorkomen van al te grote stommiteiten op internetgebied. Voorlopig kan ik nog een verslag van mijn wandeling van het Beukenburgerpad wegschrijven en aanbevelen dat het een fijne wandeling was die geheel droog is geëindigd op 28 oktober. (voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos)

Een enkeltje op ’t Percksepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Ik besef ten volle, een rare titel voor een belevenis op het klompenpad. ‘Een enkeltje op ’t Percksepad’. Het idee dat ik mijn tentje ga op slaan aan de rafelranden van Elst bij dit relatief nieuwe klompenpad kunt u laten varen. Er hoeft geen boterhammetje of biertje gebracht worden, want ondanks het enkeltje Percksepad ben ik gewoon weer thuis. Heel bewust heb ik slechts een deel van het pad gelopen en dat is een primeur na 110 klompenpaden.

Een enkelblessure weerhield me van langere wandelingen, dus ook klompenpaden. Dus de titel is daarmee verklaard, een ongelooflijke flauwe woordgrap. Zo’n vijf kilometer Percksepad was in ieder geval weer een klein stukje klompenpadbeleving. Het voordeel van een tijdje geen klompenpad is dat ik nu zeker weet dat, met ook de aanwas van de vele nieuwe klompenpaden, het zeer twijfelachtig is dat ik in 2024 alle klompenpaden zal beslechten. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ook andere wandelingen in Achterhoek, Salland of elders mijn aandacht aan het opeisen zijn.

Vandaag dus een half klompenpad en dan vooral een rondje Park Lingezegen. Ik vond het er prettig toeven. Over drie weken mogelijk de andere helft met een weer versterkte enkel. Want ook het wandelen was halfslachtig, half werken en half revalideren. Met mijn krokettenmaatje moesten we voor het werk in de buurt zijn. De kroketten waren goed bij Does en Co in Elst. Ook het weer was eigenlijk half, enkel de zon liet het afweten, daardoor was er een wat herfstige indruk, maar de temperatuur was aardig en het was nog overwegend groen. Weer spitsvondig gevonden hè dat woordje achter de komma van de vorige zin.

Ik denk maar zo dat met de tweede helft van het pad erbij, ’t Percksepad een zeer aangename aanvulling is op de toch al vele fraaie paden. Of dat echt zo is zal ik over enkele(!) weken laten weten.

Fladderende Baldadigheid op het Braakhekkebultenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Dat is me een veelbelovende titel, of niet. Toen ik de auto uitstapte had ik net naar politiek commentaar geluisterd over de BBB in de verschillende Provinciale Staten. Zelf ben ik geen fan, verre van dat, maar ik ben ook geen fan van de grachtengordelbevindingen over de staat van het land, laat staan de landbouwstaat. Eigenlijk weet ik er zoals 90% van de Nederlanders niet zoveel van af. Ik weet dat ik van klompenpaden houd, als ik even niet op let een oostelijke tongval heb, maar me ook zorgen maak. Bij een van de andere wandelingen werd ik door een familielid geattendeerd: ,, Sta eens stil en luister!” Ik luisterde, maar hoorde niets. Dat zei ik dan ook tegen mijn wandelgenoot. “Ja en dat is heel gek, je hoort geen enkele vogel en dat was 25 jaar geleden echt heel anders.” Mijn wandelgenoot bij die wandeling keek zorgelijk. Het zou te maken hebben met pesticiden? Zoals ik al zei, ik hoor bij die 90% feitelijk onwetenden.

In Harfsen was er wel vogelgeluid en op zeker moment was er ook een enkel vlindertje! Vlindertje? Opeens besefte ik dat ik in het vroege voorjaar wat vlinders heb gezien, maar verder eigenlijk helemaal niet zoveel. Niet tijdens de wandelingen, maar ook niet in mijn eigen tuin. Vreemd, in voorgaande jaren vielen de fladderaars met altijd wel op, zeker als ze heel vroeg in het seizoen zichtbaar waren, maar ook diep in november heb ik ze wel zien vliegen. Vreemd. Nu weet ik dat de stand van de insecten zeer zorgelijk is als ik de natuurliefhebbers moet geloven. En al weet ik niet van de hoed en de rand, ik begrijp wel dat het ecosysteem gebaat is bij stabiliteit en insecten zijn een belangrijk bestanddeel in de voedselketen. Ik gooi het voorlopig maar op de vele regen die in het voorjaar is gevallen en dat daarom veel rupsen niet uitgekomen zijn? Weet ik veel, maar dat zei ik al.

Voorlopig geniet ik van het boerenlandschap en een rustiek klompenpad in Harfsen en ik ga niemand nu de schuld geven van het ontbreken van vlinders dit jaar. Ik kan het ook niet met iemand delen, want in alle rust liep ik vandaag in mijn eentje, vandaar dat ik het maar even met u deel.

Een korte boodschap voor de vrijwilligers, aan bordjes gedurende de wandeling geen gebrek, hulde daarvoor, maar zoals bovenstaande foto laat zien, volgens mij een beetje vandalisme in the middle of nowhere? Zullen we het baldadigheid noemen van een wandelende oudere wandelaar?

Het Posterpad begon bij moeders op de schoorsteenmantel

/ sprakeloosid / 1 reactie

Het nieuwe klompenpad in/op de Posterenk is nog maar net geopend of een wakker familielid attendeert me er op dat de route langs het overgrootmoederlijk huis gaat, een boerderij in de nabijheid van Bussloo. Nu is dat al meerdere generaties terug, maar het is ook de boerderij waar mijn opa en oma met hun 7 kinderen moesten bivakkeren in het najaar van 1944 tot maart 1945. Ze woonden naast het spoor in Twello en de hoeveelheid bommen maakten dat daar wonen te gevaarlijk werd. Met 9 extra familieleden woonden ze de laatste winter bij mijn overgrootouders terwijl de jongste zus van mijn oma met haar toen nog jonge gezin er ook woonde. Het is dus een mooie missie voor de bevrijdingsdag van 2023 om met een aantal neven en nichten langs deze boerderij te lopen. De lege plek op de schoorsteenmantel links boven zijn dus opa Harmelink en oma Harmelink. Even voor de goede orde, de stamboom gaat natuurlijk verder naar de huidige generatie, maar dat is ook iets met portretrecht en privacy.

Overgrootouders Harmelink-Van der Gouw

Voordat ik het Posterpad betrad, heb ik natuurlijk eerst het huiswerk gedaan bij mijn moeder. Mijn moeder is degene met de meest ‘volwassen’ herinneringen van die periode van de familie. Ze was toen een meisje van 9 jaar. Haar oudere broer heeft die periode nog op schrift gesteld op latere leeftijd. Ik heb een exemplaar thuis, maar ook bij mijn moeder las ik her-en-der nog wat stukjes van de familiegeschiedenis van zijn hand. Mijn moeder zegt terloops dat zij op onderdelen andere herinneringen heeft. En dat is heel normaal, want zo gaat dat altijd, geef tien mensen de kans om over dezelfde belevenis te praten en je krijgt tien verschillende verhalen. Zo teken je de geschiedenis op. Vandaag konden we dat uitbreiden, want een van de kinderen van de jongste zus van mijn oma woont nog in hetzelfde huis. Hij was toen nog niet geboren in 1944 maar kon toch aanvullingen geven over ons/zijn familieverhaal. Deze neef van mijn moeder, want dat is hij, ontvangt verre nazaten van zijn grootouders, en onze overgrootouders. Dat was hem best een paar bakken koffie waard om even bij te kletsen. Mijn moeder zei het al toen ik gisteren vroeg of ze een goede band had met haar oma Harmelink. Ja hoor, maar ik zag haar nadien niet zo vaak, bovendien had ze misschien wel 80 kleinkinderen. Op deze bevrijdingsdag gaat het over verhalen over de oorlogsjaren in Nederland.

Oma Harmelink-Van der Gouw voor haar huis (volgens mijn moeder net na de oorlog)

5 mei 2023 via het Posterpad even op familiebezoek, op de achtergrond ons bezoekadres.

Hier stond ze, ongeveer 75 jaar geleden.

En hebben ze ook nog gewandeld die nazaten van overgrootmoeder Harmelink? Ja hoor en het was goed op dit klompenpad. Natuurliefhebbers en vooral kenners ervan in mijn familie geven weer een hele andere beleving van een klompenpad. Al keuvelend maak je wel minder foto’s en misschien ook iets vluchtiger. Op Instagram account titiissprakeloos zijn nog meer foto’s.

Een stads klompenpad in Arnhem of toch niet, het Eldensche Veldpad

/ sprakeloosid / 1 reactie

Het klompenpad in Elden was nog geen kilometer oud of een dame op leeftijd met hondje liep een klein stukje met ons op toen we aan het zoeken waren hoe te lopen. ,,De meest mensen die hier de laatste tijd komen gaan die kan op.” Ze wees naar links. Ze was misschien nog wat onwennig over de nieuwe stroom wandeltoeristen in haar dorp over het Eldensche Veldpad. Maar dat het haar dorp was, liet ze meteen ongevraagd weten. ,,Elden is geen Arnhem hoor.” En als we daar over twijfelden, zouden we door haar charmante maar pertinente stellingname ook echt niet in die richting durven denken. Ze sprak over Elden van vroeger en nu en vertelde boos over een Veenendaalse projectontwikkelaar die op een misselijkmakende wijze omgaat met een mooi stukje Elden. Ik ga dit nu verder niet op zoeken hoe de ins en outs precies zitten, we zijn hier immers voor de lol. Ik voel wel met haar mee, deze Eldense dame die tegen haar zin Ernemmer is geworden.

We wandelen verder. We, is in dit geval sprakeloos en zijn anderhalf jaar jongere broer. Zelf heb ik even getwijfeld of we een broederlijke wandeling wel aankonden. Niet dat er zwaarwegende animositeit tussen ons bestaat. Dat is zeker niet het geval, afgelopen zondag hebben we nog gezamenlijk genoten van de laatste Feyenoordoverwinning in de Kuip. Het gaat meer om de definitie van wandelen. Hoewel het als kinderen en jong volwassenen niet meteen duidelijk was, hebben we beide de liefde voor wandelen genetische meegekregen van onze ouders. Met name wijlen papa Sprakeloos heeft nog op hoge leeftijd de veertig kilometer in Nijmegen gelopen om de week ervoor eerst warm te lopen bij de Apeldoornse Vierdaagse. Maar we zijn geen tweelingbroers. Ons genenpakketje verschilt als het gaat om de definitie van wandelen. Een driftige snelle pas met iets te grote stappen typeert mijn vader. Zelf is wandelen meer een staat van zijn voor mij, niet om van a naar b te komen. Ik frequenteer de klompenpaden meer als een kuieraar, misschien een vlotte kuieraar, maar tijd en snelheid zijn van generlei belang tijdens het wandelen. Mijn broer is een fractie vlotter en dat merk ik iedere keer als we van parkeerplaats Lombarijen naar de Kuip wandelen.

Maar het is goed gekomen. In pais en vree hebben we de eindstreep gehaald, bij de Kerk op de Brink in Elden, let wel ELDEN. En ik durf te beweren, en ik spreek ook namens mijn broer, dat het een aangenaam klompenpad was. Veel afwisseling, historisch veel te zien en duiding via meerdere informatieborden. De dag was goed voor vele mooie kiekjes met natuur- en parklandschap en Arnhem op de achtergrond.

Het was koud voor 26 april 2023 en ondanks de nabijheid van de Gelderse hoofdstad, best rustig op een doordeweekse dag. Ik kan het Eldensche Veldpad iedereen aanraden morgen op Koningsdag of welke andere dag dan ook.

De krokettenbrigade op het Dashorsterpad

/ sprakeloosid / 1 reactie

Tussen werk en ontspanning in liep ik vandaag mijn 109e klompenpad. Met een collega is er een gewoonte aan het ontstaan om bij bepaalde reclasseringswerkzaamheden het nuttige met het aangename te verenigen. Het nuttige is het bezoeken van een klant, een huisbezoek en dat doen we eigenlijk standaard met zijn tweeën zeker als we de persoon niet kennen. We moesten een man bezoeken, een man zoals er velen zijn, zonder strafblad maar onlangs een smetje opgelopen in het leven. Nu is het sinds een aantal jaren dat de reclassering de opdracht krijgt van het Openbaar Ministerie om eens te praten om te kijken of de ‘zaak’ niet buiten het strafrecht gehouden kan worden. Dat is leuk werk. Zo ook meteen maar een stukje maatschappelijke voorlichting gegeven over de inhoud van mijn werk. Het nuttige is dat we de collegiale nabespreking doen onder het genot van een lunch, brood met twee kroketten. Dit is standaard met een cola light voor haar en een cappuccino voor mij. Er gaat mogelijk een moment komen dat we naast reclasseringswerkers ook een autoriteit worden op het gebied van lunches met kroketten. Wie zal het zeggen?

Naast de geestelijke arbeid en het verzorgen van de inwendige mens moet er ook ontspanning zijn en dat is vaak een klompenpad. Vandaag beginnend bij partycentrum Schimmel in Woudenberg. Al snel zijn we van de doorgaande weg, lopen we over stukjes Grebbelinie en de stilte daalt langzaam op deze middag. Soms is het dusdanig rustig dat geluidjes uit de mobieltjes van het werk de stilte hinderlijk onderbreken. ,, Weet je, zeg ik tegen mijn collega, ,,Dat ik tijdens het werk alle pushbericht van De Gelderlander binnen krijg!” Ik word daar compleet niet goed van soms. Ik doceer dan over de consequenties voor de geestelijke gezondheid van dit soort berichten. Ja want ook bij mij is een portie ‘mansplaining’ niet vreemd. Ik beloof haar hierover een blogje te schrijven. Want dat is het fijne van een klompenpad. Het brengt rust, je kunt bijkletsen met een wandelpartner, maar het brengt ook de nodige creativiteit naar boven. Een ander blogje is geboren op het Dashorsterpad, Pushberichten leiden tot hersendood!

Verder kuieren we verder en tot mijn geluk maak ik de foto die het Dashorsterpad ook bekend maakt op de site van klompenpaden, niet origineel maar wel mooi. Met deze foto zal ik het blog openen neem ik mezelf voor. Voor meer foto’s zie ook Instagram ‘titiissprakeloos’.

Het Terbroeksepad lekker opgezomerd

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Vastbesloten om vandaag net zulke mooie foto’s te maken dan de Franse fotografe Sabine Weiss. Het was gisteravond te zien op tv. Zij over gewone mensen en ik over gewone klompenpaden. Maar wie of wat zijn gewone mensen en wat is een gewoon klompenpad? Het Terbroeksepad is een gewoon fijne klompenpad. En de foto’s? Die zijn gelukt, maar zal ik eens een geheimpje vertellen, met een strak blauwe lucht kan het bijna niet mislukken. (voor meer sprakeloze foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos)

Bij het begin spotte ik op de bekende startborden dat in het voorjaar/de zomer op dit klompenpad de spotvogel broed!!! Mijn vogelkennis is beperkt, maar bij een spotvogel had ik altijd het idee dat het een licht schertsende wijze van schrijven is? Weer wat geleerd, de spotvogel dus. Maar het is nog wat vroeg voor het broedseizoen, hoewel het lekker fris wandelweer is met een strak blauwe hemel. Als wandelaar van klompenpaden en blogger van flauwe stukjes daarover, zal ik de honneurs waarnemen voor deze spotvogel. Ik zal het Terbroeksepad een beetje opzomeren.

En ik hoefde dat niet alleen te doen, want het gras werd op deze 1e maart al gemaaid bij een van de boerderijen, een onverwacht nies verraadde de eerste stuifmeelkorrels en aan de rafelranden van Zwartbroek stonden in de tuinen van de nieuwbouwhuizen al meerdere lentebloemen. Geinige huizen trouwens, misschien een beetje kitsch voor de kniesoor, maar in ieder geval beter dan veel blokkendozen uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw.

Terugkijkend naar de foto’s van vandaag stel ik vast dat het Terbroeksepad aardig is opgezomerd.

Op het Laaksepad, linksaf

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Carnaval is in de lucht, tenminste dat zou je denken met nog een week te gaan. Bij mijn wandeling samen met partner moest ik er vanaf het begin aan denken. Het Laaksepad in Hoevelaken was vandaag aan de beurt. En ik had mezelf nog zo voorgenomen, ik ga de grap niet maken, ik pas ervoor, ik doe het niet. Het was een grauwe zondag, later die dag zou er nog wat zon komen, maar dat is mogelijk later. Misschien ook niet. Het is niet koud, dus voor die 10 kilometer heb ik geen flesje water nodig, zo’n dorst zal ik toch niet krijgen. En ja hoor, daar is ie dan toch, Arie Ribbens wandelt verder mee vandaag.

Wij zakken door, we zullen niet verdorsten
En Willem grijp Marietje van achter bij de schouders
Dat wordt weer lachen, dat wordt een dolle boel
Jaha, dat kun je wel zien

BIJ HOEVELAKEN LINKS AF, hele generaties kunnen het meebrullen. En als je maar vaak genoeg links af gaat krijg je een rondje Hoevelaken en kom je bij dezelfde plek weer uit. Een klompenpad bij Hoevelaken en alle malaise vergeten, dat heb ik nu altijd gewild. Malaise is er genoeg, daar ga ik nu niet over hebben.

Een alleraardigste wandeling die ik in ieder geval ga onthouden omdat ik voor het eerste een dierenkerkhof heb bezocht. Het blijft je bij en het nieuwe leven ontpopte zich al op alle graven van de dierbare hondjes en poesjes die bij Hoevelaken begraven lagen, bij Hoevelaken links af, zij wisten het. Krokussen zijn voor mij ook onlosmakelijk verbonden met carnaval.

Halverwege de wandeling werd de wandelaar gevraagd zijn mening te geven over het pad in een ouderwets schriftje. Ik kondigde in dat schriftje aan dat ik dat via mijn blog zal doen. Belofte maakt schuld, dus mijn mening over dit pad voor toekomstige wandelaar en de makers. Het is een afwisselende wandeling die je een indruk geeft van de boerderijen in de omgeving van Hoevelaken, waarbij je de zekerheid hebt dat er voor de mensen die in de omgeving van Hoevelaken altijd een fijne wandeling te maken is in het kastelenlandschap, landerijen en mooie statige lanen. Ik heb ook het gezeur over de hoeveelheid asfalt gelezen. Dat valt enorm mee en ik heb al vaker mijn mening hierover gegeven. De eenzijdige mening dat klompen alleen met boeren worden vereenzelvigd is wel heel rigide. Mijn vader was een kruidenierszoon, hij droeg klompen. Mijn moeder is timmermansdochter, ze droeg klompen, alleen niet naar de kerk. Klompenpaden, kerkpaden, kuierroutes het is me om het even, het hoeft niet alleen door de weilanden om het fijn te hebben. Hoevelaken heeft wat het heeft, en daarmee was het Laaksepad een fijne wandeling, voor mij volwaardig klompenpad. En bent u de weg kwijt: LINKS AF