Klompenpaden

Een beetje filosoferen op het Hoeverveldpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij de start van mijn 116e klompenpad weet ik al dat gedachtes over vorig jaar bij me zullen opkomen. Hoeverveldpad zou ik vorig jaar al lopen, want gedurende drie maanden woonden wij in Garderen in verband met een thuisverbouwing. Garderen en de Veluwe zijn mooi hoor, maar als elders je huis wordt verbouwd dan is een vakantiepark, hoe hard je je best doet, geen vakantie. Natuurlijk hebben we gewandeld, maar dit pad is er niet van gekomen mede ook door het natte weer de eerste drie maanden van 2023. Toen ook al. Dus de eerste echte lentedag dit jaar de schade maar ingehaald. Ik was wel een beetje benieuwd hoe ik dit pad zou gaan waarderen? Commentaren alom bij de recensies!

Ik heb er al vaker over geschreven, maar onder de diehards van de klompenpaden bestaat het woord asfalt slechts als een boosaardig scheldwoord en het horen van auto’s op een autobaan is zo ongeveer heiligschennis? Op dit vlak ben ik een stuk flexibeler. Want wat de ondergrond ook is, op zeker moment ben je daar wel op uitgekeken. Dus ik raad dan iedereen aan de rug te rechten, schouders naar achteren en kijk om je heen en geniet en verbaas je je over de omgeving, ook op het Hoeverveldpad. En wees je je ervan bewust dat het niet de bergen in Zwitserland zijn, niet de oneindige bossen in Zweden of onderdeel van de wandeltocht naar Santiago de Compostella waar ongetwijfeld ook stukken asfalt zijn.

Er is voldoende stilte, vogels zijn hoorbaar en druk aanwezig, voorjaarsbloemen en het eerste groen laat zich al weer zien, de temperatuur is op het niveau van ‘met-zonder-jas en de was wordt buiten gehangen. Er hangt optimisme in de lucht.

Als ik er aan denk, dan fotografeer ik waslijntjes tijdens de wandeling. Vandaag was het weer er voor. Ik bedenk dan hoeveel procent van de waslijntjes zal in Nederland ‘behangen’ zijn door vrouwen? En zal dat in Putten en omgeving nog anders zijn. Het is zomaar een vraag die in me opkomt.

En inderdaad om van a naar b te komen was er een stuk autobaan hoor- en zichtbaar. Ik had zelf ook een stuk gereden op zo’n monsterlijke vierbaansweg om het Hoeverveldpad te kunnen lopen! En op weg naar de stroom auto’s en vrachtauto kijk ik in een verder wijds graslandschap. Volgens mij worden de auto echt stiller, veel stiller. En ik filosofeer in mezelf, niet over of ik het landschap per definitie mooi vind, maar eigenlijk met verwondering  dat iedere vierkante meter in Nederland bezet lijkt te zijn. Zal iedere vierkante meter ook belopen zijn door de mens in Nederland? We zullen het nooit weten, maar dat is maar een gedachte die in me opkomt. En als ik bijna bij de snelweg ben, hoor ik mijn telefoon? Mijn jongste zoon, hij heeft zijn rijbewijs en mag vanaf nu meedoen met het rijden in de Heilige Koe. Hij is vastbesloten dat elektrisch te gaan doen. En als iedereen dat gaat doen, wordt er in ieder geval niet meer gezeurd over een autobaan in de buurt van een Klompenpad. Of andersom. Het was een aangename wandeling.

Magisch realisme op het Bruilschepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Statue bij Lustslot van Willink uit 1935

Het is laat, rijkelijk laat dit seizoen. Maar 16 maart 2024 is voor mij het klompenpadseizoen begonnen. Ik weet het nu zeker, eigenlijk ben ik vooral een mooiweerloper. Maar de kop is er af en wel in Ruurlo. Een prachtig pad, met op het einde uitzicht op een echte Carel Willink. Als oefening misschien maar eens kijken of er door mij surrealistische plaatjes zijn te schieten die de echte Willink doen verbleken.

Nu heeft de Achterhoek zich bewezen uitstekende klompenpaden te kunnen fabriceren. Het Bruilschepad is nog niet zo heel oud, maar kan zich meten met vele andere populaire klompenpaden. Het is natuurlijk niet alleen de verdienste van de makers van het pad, de Achterhoek is namelijk een paradijs om te wandelen. Met onderweg, voor ons start en finish, Kasteel More. Dan noem ik al drie ijzersterke punten van de wandeling, Willink, Achterhoek en kasteel More. Nu kijken of we wat magisch realistische foto’s van de wandeling kunnen tonen?

Voor nog meer plaatjes zie ook Instagram titiissprakeloos

De lente was duidelijk begonnen al was het nog wat frissig en drassig. Daarmee is nummer 115 geslecht. maar komen de kiekjes in de buurt van Willink? Ik waag het te betwijfelen. Het is misschien ook appels met peren vergelijken. Hoewel, de realiteit van wandelen èn kunst, is een uitstekend marketingconcept voor het Bruilschepad. Nog 37 klompenpadrealiteiten te gaan.

Een enkeltje op ’t Percksepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Ik besef ten volle, een rare titel voor een belevenis op het klompenpad. ‘Een enkeltje op ’t Percksepad’. Het idee dat ik mijn tentje ga op slaan aan de rafelranden van Elst bij dit relatief nieuwe klompenpad kunt u laten varen. Er hoeft geen boterhammetje of biertje gebracht worden, want ondanks het enkeltje Percksepad ben ik gewoon weer thuis. Heel bewust heb ik slechts een deel van het pad gelopen en dat is een primeur na 110 klompenpaden.

Een enkelblessure weerhield me van langere wandelingen, dus ook klompenpaden. Dus de titel is daarmee verklaard, een ongelooflijke flauwe woordgrap. Zo’n vijf kilometer Percksepad was in ieder geval weer een klein stukje klompenpadbeleving. Het voordeel van een tijdje geen klompenpad is dat ik nu zeker weet dat, met ook de aanwas van de vele nieuwe klompenpaden, het zeer twijfelachtig is dat ik in 2024 alle klompenpaden zal beslechten. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ook andere wandelingen in Achterhoek, Salland of elders mijn aandacht aan het opeisen zijn.

Vandaag dus een half klompenpad en dan vooral een rondje Park Lingezegen. Ik vond het er prettig toeven. Over drie weken mogelijk de andere helft met een weer versterkte enkel. Want ook het wandelen was halfslachtig, half werken en half revalideren. Met mijn krokettenmaatje moesten we voor het werk in de buurt zijn. De kroketten waren goed bij Does en Co in Elst. Ook het weer was eigenlijk half, enkel de zon liet het afweten, daardoor was er een wat herfstige indruk, maar de temperatuur was aardig en het was nog overwegend groen. Weer spitsvondig gevonden hè dat woordje achter de komma van de vorige zin.

Ik denk maar zo dat met de tweede helft van het pad erbij, ’t Percksepad een zeer aangename aanvulling is op de toch al vele fraaie paden. Of dat echt zo is zal ik over enkele(!) weken laten weten.

Fladderende Baldadigheid op het Braakhekkebultenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Dat is me een veelbelovende titel, of niet. Toen ik de auto uitstapte had ik net naar politiek commentaar geluisterd over de BBB in de verschillende Provinciale Staten. Zelf ben ik geen fan, verre van dat, maar ik ben ook geen fan van de grachtengordelbevindingen over de staat van het land, laat staan de landbouwstaat. Eigenlijk weet ik er zoals 90% van de Nederlanders niet zoveel van af. Ik weet dat ik van klompenpaden houd, als ik even niet op let een oostelijke tongval heb, maar me ook zorgen maak. Bij een van de andere wandelingen werd ik door een familielid geattendeerd: ,, Sta eens stil en luister!” Ik luisterde, maar hoorde niets. Dat zei ik dan ook tegen mijn wandelgenoot. “Ja en dat is heel gek, je hoort geen enkele vogel en dat was 25 jaar geleden echt heel anders.” Mijn wandelgenoot bij die wandeling keek zorgelijk. Het zou te maken hebben met pesticiden? Zoals ik al zei, ik hoor bij die 90% feitelijk onwetenden.

In Harfsen was er wel vogelgeluid en op zeker moment was er ook een enkel vlindertje! Vlindertje? Opeens besefte ik dat ik in het vroege voorjaar wat vlinders heb gezien, maar verder eigenlijk helemaal niet zoveel. Niet tijdens de wandelingen, maar ook niet in mijn eigen tuin. Vreemd, in voorgaande jaren vielen de fladderaars met altijd wel op, zeker als ze heel vroeg in het seizoen zichtbaar waren, maar ook diep in november heb ik ze wel zien vliegen. Vreemd. Nu weet ik dat de stand van de insecten zeer zorgelijk is als ik de natuurliefhebbers moet geloven. En al weet ik niet van de hoed en de rand, ik begrijp wel dat het ecosysteem gebaat is bij stabiliteit en insecten zijn een belangrijk bestanddeel in de voedselketen. Ik gooi het voorlopig maar op de vele regen die in het voorjaar is gevallen en dat daarom veel rupsen niet uitgekomen zijn? Weet ik veel, maar dat zei ik al.

Voorlopig geniet ik van het boerenlandschap en een rustiek klompenpad in Harfsen en ik ga niemand nu de schuld geven van het ontbreken van vlinders dit jaar. Ik kan het ook niet met iemand delen, want in alle rust liep ik vandaag in mijn eentje, vandaar dat ik het maar even met u deel.

Een korte boodschap voor de vrijwilligers, aan bordjes gedurende de wandeling geen gebrek, hulde daarvoor, maar zoals bovenstaande foto laat zien, volgens mij een beetje vandalisme in the middle of nowhere? Zullen we het baldadigheid noemen van een wandelende oudere wandelaar?

De krokettenbrigade op het Dashorsterpad

/ sprakeloosid / 1 reactie

Tussen werk en ontspanning in liep ik vandaag mijn 109e klompenpad. Met een collega is er een gewoonte aan het ontstaan om bij bepaalde reclasseringswerkzaamheden het nuttige met het aangename te verenigen. Het nuttige is het bezoeken van een klant, een huisbezoek en dat doen we eigenlijk standaard met zijn tweeën zeker als we de persoon niet kennen. We moesten een man bezoeken, een man zoals er velen zijn, zonder strafblad maar onlangs een smetje opgelopen in het leven. Nu is het sinds een aantal jaren dat de reclassering de opdracht krijgt van het Openbaar Ministerie om eens te praten om te kijken of de ‘zaak’ niet buiten het strafrecht gehouden kan worden. Dat is leuk werk. Zo ook meteen maar een stukje maatschappelijke voorlichting gegeven over de inhoud van mijn werk. Het nuttige is dat we de collegiale nabespreking doen onder het genot van een lunch, brood met twee kroketten. Dit is standaard met een cola light voor haar en een cappuccino voor mij. Er gaat mogelijk een moment komen dat we naast reclasseringswerkers ook een autoriteit worden op het gebied van lunches met kroketten. Wie zal het zeggen?

Naast de geestelijke arbeid en het verzorgen van de inwendige mens moet er ook ontspanning zijn en dat is vaak een klompenpad. Vandaag beginnend bij partycentrum Schimmel in Woudenberg. Al snel zijn we van de doorgaande weg, lopen we over stukjes Grebbelinie en de stilte daalt langzaam op deze middag. Soms is het dusdanig rustig dat geluidjes uit de mobieltjes van het werk de stilte hinderlijk onderbreken. ,, Weet je, zeg ik tegen mijn collega, ,,Dat ik tijdens het werk alle pushbericht van De Gelderlander binnen krijg!” Ik word daar compleet niet goed van soms. Ik doceer dan over de consequenties voor de geestelijke gezondheid van dit soort berichten. Ja want ook bij mij is een portie ‘mansplaining’ niet vreemd. Ik beloof haar hierover een blogje te schrijven. Want dat is het fijne van een klompenpad. Het brengt rust, je kunt bijkletsen met een wandelpartner, maar het brengt ook de nodige creativiteit naar boven. Een ander blogje is geboren op het Dashorsterpad, Pushberichten leiden tot hersendood!

Verder kuieren we verder en tot mijn geluk maak ik de foto die het Dashorsterpad ook bekend maakt op de site van klompenpaden, niet origineel maar wel mooi. Met deze foto zal ik het blog openen neem ik mezelf voor. Voor meer foto’s zie ook Instagram ‘titiissprakeloos’.

Het Terbroeksepad lekker opgezomerd

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Vastbesloten om vandaag net zulke mooie foto’s te maken dan de Franse fotografe Sabine Weiss. Het was gisteravond te zien op tv. Zij over gewone mensen en ik over gewone klompenpaden. Maar wie of wat zijn gewone mensen en wat is een gewoon klompenpad? Het Terbroeksepad is een gewoon fijne klompenpad. En de foto’s? Die zijn gelukt, maar zal ik eens een geheimpje vertellen, met een strak blauwe lucht kan het bijna niet mislukken. (voor meer sprakeloze foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos)

Bij het begin spotte ik op de bekende startborden dat in het voorjaar/de zomer op dit klompenpad de spotvogel broed!!! Mijn vogelkennis is beperkt, maar bij een spotvogel had ik altijd het idee dat het een licht schertsende wijze van schrijven is? Weer wat geleerd, de spotvogel dus. Maar het is nog wat vroeg voor het broedseizoen, hoewel het lekker fris wandelweer is met een strak blauwe hemel. Als wandelaar van klompenpaden en blogger van flauwe stukjes daarover, zal ik de honneurs waarnemen voor deze spotvogel. Ik zal het Terbroeksepad een beetje opzomeren.

En ik hoefde dat niet alleen te doen, want het gras werd op deze 1e maart al gemaaid bij een van de boerderijen, een onverwacht nies verraadde de eerste stuifmeelkorrels en aan de rafelranden van Zwartbroek stonden in de tuinen van de nieuwbouwhuizen al meerdere lentebloemen. Geinige huizen trouwens, misschien een beetje kitsch voor de kniesoor, maar in ieder geval beter dan veel blokkendozen uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw.

Terugkijkend naar de foto’s van vandaag stel ik vast dat het Terbroeksepad aardig is opgezomerd.

Op het Laaksepad, linksaf

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Carnaval is in de lucht, tenminste dat zou je denken met nog een week te gaan. Bij mijn wandeling samen met partner moest ik er vanaf het begin aan denken. Het Laaksepad in Hoevelaken was vandaag aan de beurt. En ik had mezelf nog zo voorgenomen, ik ga de grap niet maken, ik pas ervoor, ik doe het niet. Het was een grauwe zondag, later die dag zou er nog wat zon komen, maar dat is mogelijk later. Misschien ook niet. Het is niet koud, dus voor die 10 kilometer heb ik geen flesje water nodig, zo’n dorst zal ik toch niet krijgen. En ja hoor, daar is ie dan toch, Arie Ribbens wandelt verder mee vandaag.

Wij zakken door, we zullen niet verdorsten
En Willem grijp Marietje van achter bij de schouders
Dat wordt weer lachen, dat wordt een dolle boel
Jaha, dat kun je wel zien

BIJ HOEVELAKEN LINKS AF, hele generaties kunnen het meebrullen. En als je maar vaak genoeg links af gaat krijg je een rondje Hoevelaken en kom je bij dezelfde plek weer uit. Een klompenpad bij Hoevelaken en alle malaise vergeten, dat heb ik nu altijd gewild. Malaise is er genoeg, daar ga ik nu niet over hebben.

Een alleraardigste wandeling die ik in ieder geval ga onthouden omdat ik voor het eerste een dierenkerkhof heb bezocht. Het blijft je bij en het nieuwe leven ontpopte zich al op alle graven van de dierbare hondjes en poesjes die bij Hoevelaken begraven lagen, bij Hoevelaken links af, zij wisten het. Krokussen zijn voor mij ook onlosmakelijk verbonden met carnaval.

Halverwege de wandeling werd de wandelaar gevraagd zijn mening te geven over het pad in een ouderwets schriftje. Ik kondigde in dat schriftje aan dat ik dat via mijn blog zal doen. Belofte maakt schuld, dus mijn mening over dit pad voor toekomstige wandelaar en de makers. Het is een afwisselende wandeling die je een indruk geeft van de boerderijen in de omgeving van Hoevelaken, waarbij je de zekerheid hebt dat er voor de mensen die in de omgeving van Hoevelaken altijd een fijne wandeling te maken is in het kastelenlandschap, landerijen en mooie statige lanen. Ik heb ook het gezeur over de hoeveelheid asfalt gelezen. Dat valt enorm mee en ik heb al vaker mijn mening hierover gegeven. De eenzijdige mening dat klompen alleen met boeren worden vereenzelvigd is wel heel rigide. Mijn vader was een kruidenierszoon, hij droeg klompen. Mijn moeder is timmermansdochter, ze droeg klompen, alleen niet naar de kerk. Klompenpaden, kerkpaden, kuierroutes het is me om het even, het hoeft niet alleen door de weilanden om het fijn te hebben. Hoevelaken heeft wat het heeft, en daarmee was het Laaksepad een fijne wandeling, voor mij volwaardig klompenpad. En bent u de weg kwijt: LINKS AF

Gedoe op het Griezeveensepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Hedenochtend wilde ik al om half tien in Voorthuizen zijn om de heldere frisheid van het Griezeveensepad te mogen proeven. Vanwege gedoe op het werk wist ik al dat het niet zou gaan lukken. En er kwam nog meer gedoe bij, zelfs bij aanvang van de wandeling en onderweg. Je hebt dat soms zo, iedereen heeft wel een werksoort waar gedoe aan kleeft. Iedereen natuurlijk op zijn eigen manier en zelfs binnen je werksoort zal ieder individu anders reageren. Op het snijvlak van justitie en hulpverlening heb je als reclasseringswerker wel eens gedoe met boeven en boevinnen. En soms is er gedoe met andere instanties die ook het beste voor hebben met de maatschappij, de hulpverlening en hun eigen ego. Zo’n gevalletje dus. Ik kan je verzekeren dat zo’n telefoontje in de bossen van Voorthuizen niet leuk is, maar altijd nog prettiger dan achter een laptop thuis of kantoor. Dit gezegd hebbende vond ik de titel Gedoe op het Griezeveensepad wel pakkend. Het allitereert en bovenal, misschien dat dit mensen van het klompenpad prikkelt. Wat is er mis op ons Griezeveensepad? Nu beste vrijwilligers en andere liefhebbers van klompenpaden in het algemeen en het Griezeveensepad in het bijzonder: ,,Helemaal niets er is alleen gedoe in mijn kop op het Griezeveensepad.”

Al weken had ik me verheugd op de klompenpaden in deze omgeving. Wat wil het geval, we wonen een poosje hier in verband met een verbouwing thuis en het eerste waar ik naar keek, welke klompenpaden heb ik in de buurt nog niet gelopen en die pakken we even lekker mee. De hemel was helder blauw en de lucht knisperde frisheid, zelf na twaalf uur ’s middags toen ik begon. Ik ken mensen in mijn omgeving die het hebben over dat er prana in de lucht zit. Kort uitgelegd via deze site: Deze prana energie of prana levensenergie bevindt zich overal om ons heen. Dat komt omdat er drie bronnen zijn van energie: de zon, de lucht en de grond. Vanuit voorchristelijke tradities is 31 januari tot 2 februari de aanvang van Imbolc, het definitieve einde van de winter en het begin van de lente. En dat was vandaag duidelijk te merken. Ik ben geen bioloog, maar het had wel wat vandaag, hoe je het ook wil noemen en ondanks de ‘mindfucks van het werk.”

Mijn laatste klompenpad dateert van 2 november en dat is al weer drie maanden geleden. Ik had wel wat wandelingen gemaakt tussendoor, maar het kriebelde weer. Het Griezeveensepad is het eerste klompenpad in 2023 en mijn nummer 106 in totaal. Ik had er zin vooral na het lezen van commentaar dat mensen zich stoorden aan de visuele vervuiling van allerhande vakantiehuisjes. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik heb qua omgeving echt wel mijn voorkeuren, maar er zijn mensen die vinden de polder te weinig bosrijk, zandwegen te modderig en een gebrek aan bospaden is vloeken in de kerk van de anti-asfalt-fundamentalisten. Voor mij is het wat het is en iedere wandeling heeft zijn charme. De huisje waren nog beperkt bewoond, maar achter de beukenhagen was duidelijk dat velen hun eigen paleisje hadden gecreëerd lang het Griezeveensepad. En geef ze eens ongelijk. Ik zou bijna een voorstel willen doen om bij in ieder geval één chaletpark door het park te gaan lopen om heerlijk te genieten van de truttige creativiteit op en rond de vakantiehutjes. Als tijdelijk bewoner van een vakantiehuisje in Garderen voel ik me solidair met mensen in deze onderkomens.

Afscheid, stil staan en weer verder op het Kelrepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

AFSCHEID

Eigenlijk een rare titel voor een net nieuw klompenpad in de Achterhoek. Maar het zegt helemaal niets over het Kelrepad, een hele fijne wandeling trouwens, maar meer over mijn eigen gemoedstoestand. Toen ik weg reed dreef een wolk voor de zon en het waaide vele bladeren in de straat. Voor de zekerheid had ik mijn jas meegenomen want eigenlijk had ik sinds april geen jas aangehad tijdens het wandelen. Het kon wel eens het laatste klompenpad van dit jaar zijn en dat stemt me melancholisch. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat ieder jaar wel weer heb. Echter als ik terug kijk naar mijn foto’s op Instagram (titiissprakeloos) constateer ik dat ik in 2019 in november en december nog twee klompenpaden heb gelopen, in 2020 zelfs zeven en vorig jaar ook zeven. Dus die weemoed zal wel met de vallende blaadjes hebben te maken. Misschien ook dit jaar nog zeven? Wat me wel opvalt als ik al die foto’s van de klompenpaden bekijk, dat het beeld van de wisselende seizoenen wel heel mooi is in Nederland. Als je de moeite neemt, raad ik aan de Vier Jaargetijden van Vivaldi op de achtergrond aan te zetten. Want vandaag op 2 november was het nog absoluut geen jassenweer om twaalf uur, bovendien veel bomen zijn best nog wel groen. Dus niet zeuren en dat afscheid nemen van het klompenpadjaar 2022 stellen we nog even uit.

STILSTAAN

Het nieuwe Kelrepad is voor mij echt een kuierpad met vooral veel stilstaan om een fotootje met mijn Samsung te schieten. En terugkijkend naar de kiekjesoogst ben ik best tevreden. De foto’s geven voor mezelf een prachtige herinnering aan mijn 105e klompenpad. Maar ik ben eerder in Kilder geweest en daar wil ik ook even bij stilstaan. Rond 1980 fietsten ik met twee schoolvrienden vanuit Raalte naar een oom en tante van één van hen. Ze hadden een boerderij nabij Kilder. Ik bewaar er goede herinneringen aan. Maar het meest in mijn geheugen gegrift staat het teleurgestelde gezicht van Tante T. Niet dat daar veel aanleiding voor was, maar één keer hebben wij de gastvrijheid ernstig misbruikt. Rond een uur of vier fietsten we nog even naar het dorp. We zouden gaan biljarten in het plaatselijke café. Ik herinner me een snackbar ernaast, waar de friet, of patat zo u wil, zeer goedkoop was. Zelfs met ons budget konden we als veertienjarige gewoon twee keer bestellen. Dat deden we dan ook, en biljarten natuurlijk, totdat de kroegbaas ons waarschuwden dat we naar huis moesten. Het eten stond al een half uur klaar, we zouden namelijk om vijf uur aanschuiven bij Tante T…… Oom J. keek boos, tante T…. zeer teleurgesteld en wij? Wij maar bewijzen dat we echt maar één frietje hadden gehad en nog best veel honger hadden. De naam van het café kan ik me niet meer herinneren, maar het gezicht van tante T. wel.

Uitzicht op de Kale Jacob

EN VERDER

Verder gewoon genieten. Ieder pad heeft zijn eigen atmosfeer dat bepaald wordt door weer, eigen stemming en conditie en soms ook mijn eigen hersenscheten tijdens het wandelen, zeker als je alleen loopt. Na mijn 18e heb ik bijvoorbeeld nog nooit zo lang zonder sigaretten geleefd. Vandaag dag 66 zonder nicotine. Het klinkt triest en echt leuk vind ik het nog niet. Wel weet ik dat ik 66 dagen geleden minder ontspannen de Kale Jacob had kunnen beklimmen. Dat is dan wel weer een pluspuntje. En vlak onder de top was een kwieke heer op leeftijd met een harkje naar iets aan het zoeken. ‘Nee, hij had niets verloren. Ik zoek klapperstenen!’ Of ik er wel eens van gehoord had. Ik moest ontkennen, maar na zijn uitleg weet ik het nu ook. En zal het nooit meer vergeten. Als klap op de vuurpijl kan ik, mocht ik goede ogen hebben bijna naar huis kijken.

Een heuse klappersteen!

Zeer flexibel op het Uddelermeerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

HET PLAN

Er lag een strak plan voor de zondag. De volgende gegevens waren daarbij leidend. Het zou belachelijk mooi weer worden voor 30 oktober 2022, het is de eerste dag van de door mij verfoeide wintertijd en er is een nieuw klompenpad in de buurt. Het leek me voor mijn psyche zo’n fijne opsteker om ’s morgens direct na het ontbijt met een uurtje extra slaap het Kelrepad te gaan lopen, een een vervroegd lentegevoel of een verlengd zomergevoel, wie zal het zeggen.

WAT ER VAN KWAM

Tijdens het ontbijt waren we onze aanstaande verbouwing aan het bespreken. We zochten nog een onderkomen om een paar maanden te overbruggen. Een losse flodder van mijn partner om via Marktplaats iets te proberen, leverde meteen een reactie op. We konden meteen komen kijken voor een eerste indruk. Een vakantiepark in opbouw in Garderen geeft ons de mogelijkheid om betaalbaar en lekker te wonen als onze benedenverdieping gestript wordt. De hond kan mee en er is ruimte voor drie volwassenen. De Wifi voor thuiswerken is ook bij de mogelijkheden inbegrepen. Dus dag Kelrepad in Kilder (voor vandaag) en Garderen here we come.

EN HOE NU VERDER?

Wij zien het tijdelijke onderkomen zitten en zullen de komende week de formaliteiten verder bespreken. Onze verbouwing vind ik niets aan, maar op de Veluwe is het volgens mij wel uit te houden. We hebben in ieder geval een prachtige uitvalsbasis om het één en ander heel ZEN over ons heen te laten komen. En omdat we er toch zijn, van de 104 gelopen klompenpaden moest ik er nog een lopen waarvan nog geen verhaaltje aan vast zat, het Uddelermeerpad in Uddel. Op 21 september 2019 liepen we deze wandeling, ons zesde klompenpad, toen. Vandaag liepen we het nogmaals om er een stukje over te schrijven. In ons geval is dat niet zo moeilijk vandaag, want we zullen zomaar een aantal maanden bivakkeren in de nabijheid van dit pad. Bovendien zijn er nog enkele andere klompenpaden in de buurt die ik nog niet gelopen heb. Ik heb er zin.

Drie jaar geleden vonden we de omgeving en de wandeling al heel mooi en ook vandaag was het weer een bevestiging dat klompenpaden lopen erg leuk is. Het weer was inderdaad belachelijk voor de tijd van het jaar, maar we zullen het er mee moeten doen. En binnenkort de nieuwe wandeling in Kilder maar lopen.

Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos