Een verslagje voor de eeuwigheid over een wandeling op het Niebroekerpad in Nijbroek. Het hoort er voor mij zo’n beetje bij om mijn klompenpadbeleving compleet te maken. Of mijn schrijfsels daadwerkelijk eeuwigheidswaarde hebben, laat staan literaire kwaliteiten, laat ik aan uw beoordeling over. Voor mezelf ken ik het antwoord wel. Afgelopen vrijdagavond was ik gewoon thuis, dus mijn stukjes over klompenpaden zijn geen aanleiding geweest om een vrijkaartje voor het boekenbal te verkrijgen. En dat is maar goed ook, de reputatie van het literaire festijn had er voor gezorgd dat ik twee dagen later de wandeling niet had kunnen maken in verband met een vergaande alcoholische mist in mijn hoofd. Toch heb ik wel een kleine schare lezers hoor. Met name wat andere lopers, een paar collega’s en wat familieleden die trouw blijk geven van waardering voor de stukjes. Sterker nog, zelfs geënthousiasmeerd worden om ook te wandelen. Zo ook een neef uit Thailand die na twee jaar coronatijd de 80e verjaardag van zijn vader met Pasen gaat vieren. Hij gaf te kennen wel eens een klompenpad te willen lopen. Zo gezegd, zo gedaan.

In de familie-app is belangstelling gepeild afgelopen dinsdag, de weerkaarten bestudeerd en een passend pad uitgezocht, het Niebroekerpad in de buurt van Twello. Een datum is  geprikt en 7 van de 13 kleinkinderen van Anton en Aleida (opa en oma) kwamen opdagen al dan niet met aanhang. Eén oom liep ook zonder moeite de 14 kilometer mee. Al met al een soort van keuvel- en familiereünie binnen zes dagen georganiseerd. Het kan.

En wie was die familie? Zoals gezegd de nazaten van Anton en Aleida uit Twello, een hele gewone familie zonder al te veel poespas. Vanuit het perspectief van het eerder genoemde boekenbal misschien wat saai, maar waar een mate van harmonie en respect nadrukkelijk aanwezig is. De opkomst in zo’n kort tijdsbestek was indrukwekkend en voor zover ik onze familie-intriges ken, hoefde niemand rekening te houden met gevoeligheden of oude vetes. De meesten keuvelden gewoon verder waar ze gebleven waren toen ze elkaar voor het laatst zagen. Tja en dan kunnen er jaartjes over heen gegaan zijn want de tand des tijds raakt uiteindelijk iedereen. Of je nu naar het boekenbal mag of gewoon met zijn allen, zoals op de foto hieronder, op een heerlijke zomerzondag in de jaren zeventig (1977) wordt vastgelegd.

De vergankelijkheid van het leven is dan overduidelijk. Opa en oma zijn er niet meer net zoals meerdere ooms en tantes op de foto. Maar misschien is nog wel meer de onvergankelijkheid van familie te zien. Opa en oma zouden dit jaar 90 jaar getrouwd zijn geweest, maar hun nazaten lopen gemoedelijk door het Nijbroekse boerenland. Ik denk dat ze het leuk hebben gevonden en vanuit het gelovige perspectief van onze grootouders hebben ze het op deze zonnige aprildag ook met goedkeuring gade geslagen van boven.