Eén onbezonnen moment als opvoeder en je staat 12,5 jaar later een traantje weg te pinken. Als dierenvriend, maar vooral op afstand, had ik in 2011 een heel week moment. Bij mijn jongste zoon ging het niet zo crescendo in de tweede klas. Speels, vleugje dyslectisch en op en top een hele lieve puber. MAVO of HAVO, dat was de vraag toen. Hij was zeer verdrietig toen de MAVO dreigde na het eerste rapport. ,,Ach laten we hem een hondje geven, dan heeft ie wat afleiding!” Dit is once in a lifetime dacht mijn eega, meteen voorstellen aan onze verdrietige puber. De belofte terugtrekken bij een verdrietig kind dat durft ie toch niet. Ze kende me goed en ik luisterde in het najaar welke nestjes te koop stonden. In januari 2012 togen we naar Vierlingsbeek voor Golden Doodles. Vijf schattige beestjes kwam op ons af, eentje had andere interesses. Dat was de enige die nog te koop was. Coco!  Coco zo heette de net geopende hoerenkast in Duiven, dus ze werd omgedoopt tot Pippa.

Wat is zij een onderdeel geweest van ons gezin de afgelopen jaren. Troost voor beide zoons, ieder op hun eigen manier. En het was een lieve hond. Gemakkelijk in de omgang, lief naar andere mensen en dieren. Speels en enthousiast en tot heel lang eigenlijk een grote schoot- en troosthond. Na vijf jaar kwam het favoriete mensje in haar leven en vanaf dat moment had Pippa vijf baasjes. Het gaat te ver om te zeggen dat alles om Pippa draaide, maar ze was een geïntegreerd deel van ons gezin. Mijn aversie van een hond in huis verdween en ik ontpopte waarachtig tot een echt baasje tot aan de seksuele voorlichting toe.

De laatste tijd ging het minder met haar, moe en veel slapen en we vermoedden pijn. De dierenarts constateerde tandsteen en een ontsteking. Vandaag zou ze geopereerd worden. Om één uur bracht ik haar. Na een half uur een telefoontje. Wat ze zagen was niet meer operabel. De vraag was, of we haar zouden laten slapen of zouden we nog wakend afscheid willen nemen? De oudste zoon was net als bij haar komst op 15 februari 2012 op vakantie. Hij is zeer gedecideerd ondanks verdriet. Haar niet laten lijden om mensen te plezieren, maar laten slapen en versterven. Dat was ook mijn idee. Eega stemde in, mijn jongste zoon ook en Pippa’s meest favoriete mensje idem. Om vijf uur was de oudste zoon in het vliegtuig, maar de rest rondom Pippa om haar nog één keer te zien. Ze was inmiddels dood. In gezamenlijkheid besloten we haar af te staan voor de opleiding en wetenschap van de dierenartspraktijk in Duiven.

En daar sta je dan 12,5 jaar later toch tegen de tranen te vechten. De jongste zoon heeft de HAVO gedaan, is nu filosoof en heeft werk. Sinds vorige week ook een leuk en betaalbaar appartement in Utrecht. “Pippa’s taak is volbracht” zegt hij. Dat vond ik mooi. Hij dacht toen ze vorige jaar ziek was toen hij net een baan had, ook al zoiets. Pippa heeft gewacht tot het huis in Utrecht. De oudste zoon, die vooral het eerste jaar het meest voor haar heeft gezorgd, heeft vrede met de situatie en kan goed terugkijken op een leven met 12,5 jaar Pippa. Het meest favoriete mensje knipte wat plukjes haar ter herinnering.

En thuis gaat het leven verder zonder de begroeting van Pippa, zonder de geur van Pippa, zonder het wandelstramien met Pippa, zonder het nadenken over opvang met werk & vakantie vanwege Pippa. Afscheid van de mensen die je bij het uitlaten tegenkomt en je zonder hond niet herkennen. Afscheid nemen van de gezonde verplichte beweging en het opstuwen van je stappen op de stappenteller.  Maar vooral afscheid nemen van Pippa. Ik had 12,5 jaar geleden niet gedacht dat ik zo onder de indruk zou zijn van een hond, onze hond. Onze Pippa.

De laatste foto, hedenmiddag 22 mei 2024. Gemaakt voor de andere baasjes met als onderschrift: Zij die onder het mes gaan groeten u.…….