AFSCHEID

Eigenlijk een rare titel voor een net nieuw klompenpad in de Achterhoek. Maar het zegt helemaal niets over het Kelrepad, een hele fijne wandeling trouwens, maar meer over mijn eigen gemoedstoestand. Toen ik weg reed dreef een wolk voor de zon en het waaide vele bladeren in de straat. Voor de zekerheid had ik mijn jas meegenomen want eigenlijk had ik sinds april geen jas aangehad tijdens het wandelen. Het kon wel eens het laatste klompenpad van dit jaar zijn en dat stemt me melancholisch. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat ieder jaar wel weer heb. Echter als ik terug kijk naar mijn foto’s op Instagram (titiissprakeloos) constateer ik dat ik in 2019 in november en december nog twee klompenpaden heb gelopen, in 2020 zelfs zeven en vorig jaar ook zeven. Dus die weemoed zal wel met de vallende blaadjes hebben te maken. Misschien ook dit jaar nog zeven? Wat me wel opvalt als ik al die foto’s van de klompenpaden bekijk, dat het beeld van de wisselende seizoenen wel heel mooi is in Nederland. Als je de moeite neemt, raad ik aan de Vier Jaargetijden van Vivaldi op de achtergrond aan te zetten. Want vandaag op 2 november was het nog absoluut geen jassenweer om twaalf uur, bovendien veel bomen zijn best nog wel groen. Dus niet zeuren en dat afscheid nemen van het klompenpadjaar 2022 stellen we nog even uit.

STILSTAAN

Het nieuwe Kelrepad is voor mij echt een kuierpad met vooral veel stilstaan om een fotootje met mijn Samsung te schieten. En terugkijkend naar de kiekjesoogst ben ik best tevreden. De foto’s geven voor mezelf een prachtige herinnering aan mijn 105e klompenpad. Maar ik ben eerder in Kilder geweest en daar wil ik ook even bij stilstaan. Rond 1980 fietsten ik met twee schoolvrienden vanuit Raalte naar een oom en tante van één van hen. Ze hadden een boerderij nabij Kilder. Ik bewaar er goede herinneringen aan. Maar het meest in mijn geheugen gegrift staat het teleurgestelde gezicht van Tante T. Niet dat daar veel aanleiding voor was, maar één keer hebben wij de gastvrijheid ernstig misbruikt. Rond een uur of vier fietsten we nog even naar het dorp. We zouden gaan biljarten in het plaatselijke café. Ik herinner me een snackbar ernaast, waar de friet, of patat zo u wil, zeer goedkoop was. Zelfs met ons budget konden we als veertienjarige gewoon twee keer bestellen. Dat deden we dan ook, en biljarten natuurlijk, totdat de kroegbaas ons waarschuwden dat we naar huis moesten. Het eten stond al een half uur klaar, we zouden namelijk om vijf uur aanschuiven bij Tante T…… Oom J. keek boos, tante T…. zeer teleurgesteld en wij? Wij maar bewijzen dat we echt maar één frietje hadden gehad en nog best veel honger hadden. De naam van het café kan ik me niet meer herinneren, maar het gezicht van tante T. wel.

Uitzicht op de Kale Jacob

EN VERDER

Verder gewoon genieten. Ieder pad heeft zijn eigen atmosfeer dat bepaald wordt door weer, eigen stemming en conditie en soms ook mijn eigen hersenscheten tijdens het wandelen, zeker als je alleen loopt. Na mijn 18e heb ik bijvoorbeeld nog nooit zo lang zonder sigaretten geleefd. Vandaag dag 66 zonder nicotine. Het klinkt triest en echt leuk vind ik het nog niet. Wel weet ik dat ik 66 dagen geleden minder ontspannen de Kale Jacob had kunnen beklimmen. Dat is dan wel weer een pluspuntje. En vlak onder de top was een kwieke heer op leeftijd met een harkje naar iets aan het zoeken. ‘Nee, hij had niets verloren. Ik zoek klapperstenen!’ Of ik er wel eens van gehoord had. Ik moest ontkennen, maar na zijn uitleg weet ik het nu ook. En zal het nooit meer vergeten. Als klap op de vuurpijl kan ik, mocht ik goede ogen hebben bijna naar huis kijken.

Een heuse klappersteen!