klompenpad

Het herfstseizoen is aangebroken op het Beukenburgerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Is dit het nieuwe normaal, of mag ik nog steeds verbaasd zijn. Op 28 oktober 2023 is voor mijn wandelgevoel de herfst aangebroken. Het is al jarenlang duidelijk dat oktober eigenlijk best een fijne wandelmaand is en zelfs november zich niet onbetuigd laat qua temperatuur. Voor 2023 is nu het herfstseizoen begonnen als wandelaar. Dus iedere min of meer droge wandeling hierna is meegenomen. En ja, oktober was erg nat, maar het groen overheerst nog op het Beukenburgerpad in Groenekan en het was goed beloopbaar.

Groenekan, dat neem je dan weer mee in je topografiebagage, Groenekan. Mijn jongste zoon is onlangs verhuist van Rotterdam naar Utrecht. Ondanks werk is het nog behelpen samen met zijn vriendin qua bewoning, dus alle mensen in Groenekan en wijde omgeving: ,, Als er iets betaalbaars is in uw kennissenkring voor een jong stel, reageer vooral. Het is een fijne jongen met een lieve vriendin en hij houdt van wandelen, af en toe.” Dus we wandelen samen het Beukenburgerpad. We praten over zijn eerste werkervaring op het gebied van data-ethiek, privacywetgeving en gegevensbeveiliging. Hij is enthousiast en ik luister. Ik weet in ieder geval dat als het digibetisme nog verder toeneemt bij mij, ik me kan schuilen onder zijn vleugels, een veilig gevoel. Voorlopig kan ik nog meepraten, of in ieder geval slimme vragen stellen vind ik zelf.

De wandeling zo aan de rafelranden van Utrecht is trouwens verrassend. Zoals wel vaker verwacht je in de nabijheid van stad en een autobaan niet meteen een prettig klompenpad, maar toch het Beukenburgerpad was een fijne wandeling. Goed, het geluid van de autobaan was soms aanwezig en hele hordes mannen uit de stad op mountainbikes, deelden op sommige stukken het pad, maar al met al heb ik wel genoten. Ik begon er al mee, het is nu echt herfst. De temperatuur was prima, maar toch dreigde hier en daar een bui. We besloten op 80 procent van het pad de weg af te snijden om het droog te houden. We hadden nog geluk gehad, maar wilde dat geluk niet verder op de proef stellen. Snel via google de route naar de auto in Groenekan zoeken. Snel is dus via mijn zoon natuurlijk. En ook hij heeft dan het probleem als je start met een nieuwe googleroute, dat je je altijd goed moet oriënteren welke richting je moet beginnen. En daar is een foefje voor op Google door middel van ‘augmented reality’ als ik het goed begrepen heb. Je richt je telefoon naar een straat en hij laat je die realiteit zien en vervolgens geeft google de pijltjes waar je naar toe moet. Begrepen? Misschien had je erbij moeten zijn, maar ik heb het bewijs dat mijn zoon wel voor me kan zorgen op het gebied van informatie, realiteit en het voorkomen van al te grote stommiteiten op internetgebied. Voorlopig kan ik nog een verslag van mijn wandeling van het Beukenburgerpad wegschrijven en aanbevelen dat het een fijne wandeling was die geheel droog is geëindigd op 28 oktober. (voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos)

Het Posterpad begon bij moeders op de schoorsteenmantel

/ sprakeloosid / 1 reactie

Het nieuwe klompenpad in/op de Posterenk is nog maar net geopend of een wakker familielid attendeert me er op dat de route langs het overgrootmoederlijk huis gaat, een boerderij in de nabijheid van Bussloo. Nu is dat al meerdere generaties terug, maar het is ook de boerderij waar mijn opa en oma met hun 7 kinderen moesten bivakkeren in het najaar van 1944 tot maart 1945. Ze woonden naast het spoor in Twello en de hoeveelheid bommen maakten dat daar wonen te gevaarlijk werd. Met 9 extra familieleden woonden ze de laatste winter bij mijn overgrootouders terwijl de jongste zus van mijn oma met haar toen nog jonge gezin er ook woonde. Het is dus een mooie missie voor de bevrijdingsdag van 2023 om met een aantal neven en nichten langs deze boerderij te lopen. De lege plek op de schoorsteenmantel links boven zijn dus opa Harmelink en oma Harmelink. Even voor de goede orde, de stamboom gaat natuurlijk verder naar de huidige generatie, maar dat is ook iets met portretrecht en privacy.

Overgrootouders Harmelink-Van der Gouw

Voordat ik het Posterpad betrad, heb ik natuurlijk eerst het huiswerk gedaan bij mijn moeder. Mijn moeder is degene met de meest ‘volwassen’ herinneringen van die periode van de familie. Ze was toen een meisje van 9 jaar. Haar oudere broer heeft die periode nog op schrift gesteld op latere leeftijd. Ik heb een exemplaar thuis, maar ook bij mijn moeder las ik her-en-der nog wat stukjes van de familiegeschiedenis van zijn hand. Mijn moeder zegt terloops dat zij op onderdelen andere herinneringen heeft. En dat is heel normaal, want zo gaat dat altijd, geef tien mensen de kans om over dezelfde belevenis te praten en je krijgt tien verschillende verhalen. Zo teken je de geschiedenis op. Vandaag konden we dat uitbreiden, want een van de kinderen van de jongste zus van mijn oma woont nog in hetzelfde huis. Hij was toen nog niet geboren in 1944 maar kon toch aanvullingen geven over ons/zijn familieverhaal. Deze neef van mijn moeder, want dat is hij, ontvangt verre nazaten van zijn grootouders, en onze overgrootouders. Dat was hem best een paar bakken koffie waard om even bij te kletsen. Mijn moeder zei het al toen ik gisteren vroeg of ze een goede band had met haar oma Harmelink. Ja hoor, maar ik zag haar nadien niet zo vaak, bovendien had ze misschien wel 80 kleinkinderen. Op deze bevrijdingsdag gaat het over verhalen over de oorlogsjaren in Nederland.

Oma Harmelink-Van der Gouw voor haar huis (volgens mijn moeder net na de oorlog)

5 mei 2023 via het Posterpad even op familiebezoek, op de achtergrond ons bezoekadres.

Hier stond ze, ongeveer 75 jaar geleden.

En hebben ze ook nog gewandeld die nazaten van overgrootmoeder Harmelink? Ja hoor en het was goed op dit klompenpad. Natuurliefhebbers en vooral kenners ervan in mijn familie geven weer een hele andere beleving van een klompenpad. Al keuvelend maak je wel minder foto’s en misschien ook iets vluchtiger. Op Instagram account titiissprakeloos zijn nog meer foto’s.

Een bietje van alles op het Moas-Wetteringpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen
Ga ik vandaag wel of niet werken? Het werd een bietje werken. De weersverwachtingen waren onzeker en ik wilde wel met een goed gevoel de laatste zomerse wandeling maken. Na vele wandelingen in tropische omstandigheden dit jaar, hoopte ik nog op een soort van zomerse dag. Misschien vanmiddag, dus eerst maar een paar uur thuis werken, dan kan ik de vrije uren elders wel een keer inhalen. Om 12 uur gokte ik erop dat ik niet nat zou regenen, of in ieder geval niet meer dan een bietje. Heb ik de zon deze middag gezien? Ja, een bietje. De wandeling was in Alphen (Gld), dat wil in de praktijk dus zeggen: een dijkdorpje, de Maas en jawel, een wetering, fruitbomen, uiterwaarden en plukjes historische gebouwen. Eigenlijk was het Moas-Wetteringpad van alles een bietje.
Dus een aangename wandeling maar dat is afhankelijk hoe je het bekijkt: of je uitgaat van alles of toch van een bietje? Is het glas half vol of half leeg?
Het begon in ieder geval bij de lokale winkel/horeca-gelegenheid ‘Bij van alles een bietje’ met een cappuccino en appelgebak met appels uit de omgeving. Het gebak was trouwens geen bietje moet ik stellen als veelvraat. Een leuke winkel/horecagelegenheid. Op een op andere manier zorgt het voor leven in de brouwerij.

Zou veel meer moeten gebeuren in kleine kernen of waar dan ook. Het is ook een gelegenheid voor mensen met iets meer afstand tot de arbeidsmarkt om er te werken en/of ervaring op te doen. Er is zoveel werk besef ik en er zijn zoveel mensen die niet kunnen of mogen meedoen in het maatschappelijke leven.

Ik nam er na 12 uur vanmiddag een beetje afstand van de arbeidsmarkt door het werk achter me te laten en te constateren dat ik volgens mij vandaag de enige klompenpadder was. Hoe ik dat weet? Ik ben door niemand ingehaald met loopschoenen, rugzak of anderszins rustieke en/of sportieve wandeloutfit zoals ik mezelf graag zie. Het was, ondanks dat het maar een bietje had geregend, toch overwegend nat in de weilanden en langs de slootkanten. Vorig jaar november zeurde ik er al over, maar nu weet ik het zeker. Mijn schoenen zijn niet meer waterdicht. Ik had, we zullen in stijl blijven, een bietje natte voeten.

Om toch met een bietje leuke foto te eindigen in plaats van stinkende wandelschoenen, een echt Nederlands plaatje. Voor meer foto’s zie ook Instagram, account titiissprakeloos.

Het zondagse zakgeld brandt in de zak op het Schaarsbergenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen
Het is lang geleden, maar gisteren was het een ouderwetse déjà vu momentje. Op je 56e nota bene kreeg ik van moeders zakgeld. Voor een kop koffie met iets lekkers of een lunch. Ze wist dat ik samen met partner een nieuw klompenpad ging lopen in Schaarsbergen. Zelf lopen zit er niet meer bij, maar middels foto’s en/of verhalen kijkt ze op de achtergrond wel eens mee. Het ontbijt was net achter de kiezen, maar bij het pannenkoekenhuis wilde ik al best wel een kop koffie met appeltaart. Was er niet een premier, al weer meer dan vijftien jaar geleden, die riep eerst het zuur en dan het zoet. Ook de wetenschap dat ik de hoon van mijn vrouw zou moeten trotseren om zo snel na het ontbijt de calorieënteller al weer te laten oplopen voor deze dag, weerhield me om het voorstel te plaatsen. Eerst het zuur en dan het zoet. Maar het Schaarsbergenpad was helemaal niet zuur, integendeel.

Deze nieuwste aanwinst in de familie der Klompenpaden mag er wezen. Ik had me geprepareerd op een pure boswandeling, maar het was echt meer. Met hier en daar boerderijen, vennetjes en de al beginnende bloei van de heide. Een zeer afwisselende wandeling. Verder hadden we op dit tijdstip, op deze plek nabij Arnhem op de Veluwe veel meer mensen verwacht. We waren niet de enige, maar het was eigenlijk best rustig. Wat doen die mensen allemaal na het ontbijt op zondagochtend vraag ik me af. Ik heb me al jaren verzoend dat het lopen van een klompenpad wel een beetje begint te passen bij mijn leeftijd, maar al die anderen dan. Misschien hebben zij geen zakgeld gekregen van hun moeder en zijn ze nu op de koffie bij hun moeders om geld los te peuteren? Wie zal het zeggen.

Ik mag me voor vandaag gelukkig prijzen. Een fijne wandeling met het beste gezelschap, ik kan mijn eigen lunch zonder problemen betalen, maar ik krijg het ook nog in mijn schoot geworpen. En het is rustig, heel rustig. Ik weet niet of ik wel op vakantie hoef deze zomer. Ik heb gedurende de hele wandeling niet meer aan appelgebak of uitsmijters gedacht, maar tegen het einde van de wandeling plopte het op, alles kwam bij elkaar. Een fijne wandeling afgerond en een gesubsidieerde lunch in nog steeds goede gezelschap. Praise the Lord, Halleluya !
Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos

Achter elke einder, is weer een andere…. op het Nesserpad

/ sprakeloosid / 1 reactie

Eergisteren liepen we aan de andere kant van de autobaan en toen dacht ik het ook al. Wat zou er achter de horizon zijn? Vandaag had ik het nog sterker, de einder waren ook nog iets indrukwekkender. Nu is de einder met hele matige ogen toch al vrij snel dichterbij dan bij anderen, maar daar waar het wazig wordt, wil ik weten wat er verder is. Maar waarom? Als kind had ik dat ook al als je naar zee ging, kijkend richting ‘Engeland’ maar zo ver kwamen mijn ogen niet. Wel mijn fantasie natuurlijk.

Ik moest denken aan een liedje van het Klein Orkest:

En achter elke deur is weer een andere deur
Tegen sleur en zekerheid hoeveel lippen kun je kussen
En wanneer raak je iemand kwijt

Zo is het ook met de horizon die we vandaag blijvend tegemoet liepen. Willen we wel weten wat daar achter zit, hoeveel horizons kan een mens verdragen in het leven of hoeveel moet een mens doorstaan om een beetje vredig en rustig te kunnen lopen? Ik heb de antwoorden niet en als ze ik ze weet ben ik mogelijk een horizon te ver gegaan, maar dat weet je dan pas.

Vanuit het perspectief van de Grutto is het allemaal weer heel anders. Deze vogel heeft meer een totaaloverzicht van zijn leven en lijkt er wel tevreden mee te zijn. Maar o wee, wie in zijn territorium wil komen. Ik had de Grutto nog nooit zo veelvuldig gezien in Nederland. Ik moest wel lachen om de beestjes, want ze hebben wel een beetje hoogmoedswaanzin. Zodra we, zonder het te weten, bij hun nestjes kwamen was er altijd wel één die heel opzichtig boven ons lawaai zat te maken. Met een niet al te mooie stemgeluid probeerde de Grutto ons te verjagen, erg indrukwekkend. Een hoop lawaai om niets, want we hadden geen kwaad in de zin. Konden we maar communiceren, dan zouden we de Grutto’s geruststellen. Zij op hun beurt kunnen ons dan een tip van de sluier oplichten wat er aan de einder is.

(meer foto’s op Instagram account titiissprakeloos)

Soepel in de heupen op het Hartensepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Toen ik bovenstaande foto op het Hartsensepad schoot met mijn mobiel, wist ik dat ik in principe tevreden zou zijn. De compositie vind ik mooi en het gegeven van wandelbankjes is natuurlijk prachtig. Zo ken ik op Instagram iemand die opereert onder de naam, jawel, Wandelbankjes. Ik ben fan, prachtig al die lege bankjes all over Europa in hun natuurlijke habitat. Op al mijn klompenpaden probeer ik nu ook een bankje mee te pikken. In de eerste zin de zinsnede in principe en dat impliceert dat ik niet tevreden ben. Nu, dat hebt u goed gelezen, want de foto is onscherp. En ik weet hoe het komt. Om te voorkomen dat ik op mijn knieën op de drassige grond moest knielen, dacht ik maar even soepeltjes door de hurken te gaan en zie hier de waas over de foto. Nu is mijn evenwicht nooit het allersterkste geweest en soepel in de heupen was ik eigenlijk ook nooit. Ik ben meer een wandelaar en geen tango-danser. Nee, de stramheid wordt veroorzaakt door te weinig gymoefeningen. Dus voor de toekomst moet ik kiezen, mooie foto’s of meer oefeningen voor losse heupen. Dat laatste wordt het niet, dus ik zal af en toe tevreden moeten zijn met een in principe mooie foto.

Gelukkig kunnen veel foto’s ook staande genomen worden. Dat dan weer wel.

Niet op de foto trouwens, een buizerd die op nog geen twintig meter voor ons wegvloog, tussen de bomen in het bos. Ik was te verbaasd om snel te reageren met een foto, maar goed die zou vast ook vaag geworden zijn. Ter compensatie maar even een voorouder van dit exemplaar op de plaat vastgelegd. Het Hartsenpad in Renkum lag er prachtig bij zo op de rand van herfst en winter. Ik had het pad al eerder gelopen, maar in mijn neurotische passie om ieder klompenpad te lopen en van een blogje te voorzien en af en toe in principe mooie foto’s. (zie ook Instagram onder de naam titiissprakeloos). Ook niet op de foto in verband met privacy is mijn fitte wandelcollega die wandelt met de snelheid van een dartele kieviet. Zij is wel wat soepeler dus, volgende keer mag zij de bankjesfoto maken.

Verdere polarisatie op het Markluiderpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Na het vorige weekend te zijn vreemdgegaan en mijn rugzak en klompen op een andersoortig wandelpad, dit weekend gewoon weer een oud en vertrouwd klompenpad. En gedurende de eerste kilometers word ik geconfronteerd met een herkenbaar bloemetje, maar ik het had nog niet vaak gezien. Mijn nieuwste plantenapp gaf aan dat het Incarnaatklaver zou zijn. Ik geloof het meteen, er was overigens een veel kleinere kans dat het purper klaver was. Voor mij staat het vast voor de rest van mijn leven dat het incarnaatklaver is, mooie opvallende dotjes in het weiland. Iets anders viel ook heel erg op. De dijken rondom Veessen waren op deze mooie zomerse dag ook erg aantrekkelijk voor motorrijders in groepjes. Wat een irritante herriebakken zitten er bij, de meeste trouwens. Ik herinner me vroeger in mijn jeugd vonden de jongens die een Kreidler of Zundapp hadden, de Yahama een minderwaardige naaimachine. Ik was het met ze eens, hoewel ik slechts een fiets had. Lawaai schijnt leuk te zijn. Als achtjarige had ik natuurlijk ook een wasknijper met een stukje karton tussen mijn spaken om heel aanwezig rondjes te rijden rond het huis. O, o wat was ik stoer. Nu zijn het hele hordes volwassen mannen en ook vrouwen, die aanhoudend aan het accelereren zijn. Ik vind ze zeker niet stoer. Uiteraard heb ik geen foto van ze gemaakt om een verslag van het Markluider (hoe toepasselijk is de naam) op te leuken.

De klompen gingen naar de hemel en stonden wat mij betreft symbool voor een fijn klompenpad. Mooie vergezichten, de Incarnaatklaver, ooievaars en veel vriendelijk fietsende mensen die net zo als ik genoten van het weer en de rust buiten de dijken om. Aan het einde van de wandeling werd het toch nog even spannend. Ik kwam langs een zwanennest met jongen. Een van de ouders was in alle rust bij de jongen aanwezig. Mijn eerste gedachte was, waar is die ander. Wordt ik tijdens het fotograferen in de rug aangevallen door Pa Zwaan. Uit ervaring weet ik hoe furieus zo’n beest kan worden. Mijn oudste zoon heeft er naar aanleiding van een waterfietsritje in het Sauerland een heus trauma aan opgelopen. Maar niets van dit alles. Ik mocht na het nemen van de foto gewoon doorlopen.

Tijdens de laatste loodjes van de wandeling ontspint zich een boosaardig plan in mijn hoofd. Ik hoor in de verte weer van die irritante motoren. Als we nu eens met zijn allen Incarnaatklaver gaan plukken, tot sap vermalen of misschien wel honing en deze substantie vermengen met de brandstof. Misschien verworden die motoren dan wel tot lachwekkende naaimachines. Vinden die leren pakken vast niet lollig om daarmee de IJsseldijken van decibels te voorzien. Tja, ik weet er is al zo veel polarisatie in Nederland. Een wandeling zou helend moeten zijn, maar toch………

Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos

Beren op de weg op het Zoddenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Tussen Amsterdam en Utrecht en onder de rook van Hilversum ligt het Zoddenpad. Als je niet weet wat zodden zijn, dan is een wandeling over dit prachtige wandelpad afdoende om daar voor de rest van je leven weet van te hebben. Vandaag dus een klompenpad in de Randstad, nog net provincie Utrecht. Het klompenpad dat mogelijk wel het verst gelegen is van mijn woonplaats. Samen met vriend, oud-collega en binnenkort weer medehovenier hebben we de 18 kilometer gelopen in dit moerassige laagveengebied. Oud Hollandsche landschappen met dito huisjes en veel vergezichten.

Keuvelend over van alles en nog wat, voetbal hebben we deze keer zo goed als geparkeerd, maar verder natuurlijk over politiek. De onbegrijpelijkheid van de verkiezingsuitslag jongstleden woensdag en de onmogelijke formatie die er uit voort komt. Natuurlijk over corona en ons Nederlandse gedrag. Conclusie, Nederland is gek of verwend, of niet goed wijs of alle drie, maar wij lopen lekker hier op zaterdagmorgen. Verder natuurlijk over het werk, familie en over hetgeen we in de omgeving waarnemen. Beide zijn we niet wetenschappelijk onderlegd als het gaat om planologie, ruimtelijke ordening, biologie of geologie. Maar beide zijn we goede waarnemers en vallen er zaken op. Dat is het voordeel van met zijn tweeën lopen, twee (kippige) mannen zien meer dan één en we vinden allebei er wel iets van. Vooral dat het een geweldig klompenpad is. Maar zoals gezegd, we liepen door het Zoddegebied. Veenlijken hebben we niet gezien wel reeën, roofvogels, ooievaars, verschillende reigers en andere watervogels. En wat we niet zagen, hoorden we wel.

Geen veenlijken dus, wel andere onheilspellende zaken. Bij de verlenging van de route werden we gewaarschuwd middels prehistorische mythologische communicatie. Koppensnellers ‘seinden’ hun boodschap naar de onschuldige voorbijgangers. Niet duidelijk, maar wel bedreigend. En wij, sterke observeerders, kregen de dreiging recht in ons gezicht. Een berekop op een stok. Wat wil dat zeggen? Moeten we ons zorgen maken, moesten we weg of was het slechts een bevestiging van dat het niet alleen een klompenpad was, maar een beregoed klompenpad. Stoer als we zijn liepen we gewoon door, we lieten ons niet van ons à propos brengen.

Het Zoddenpad, een prachtige wandeling die in de loop van de jaren in het kader van Natura2000 alleen maar mooier zal worden. Daar zal een berekop niets aan af doen. Nog een paar foto’s ter illustratie en een verwijzing voor meer foto’s op Insta (gram) titiissprakeloos.

Verder op het Holhorsterpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

En als je dan nummer 50 hebt gehad denk je onwillekeurig, zullen die andere 81 ook zo leuk zijn. Heb je de mooiste paden al niet gehad. En nummer 51 is dan de eerste in de nieuwe reeks. Het was vanochtend even opstarten. Ga ik wel of niet de kou in. Maar met het voornemen even mij moeders een kopje koffie te drinken, was de schroom snel weg. Het Holhorsterpad was de bestemming, te beginnen in Beemte-Broekland. De beoordelingen waren wisselend al laat ik me daar niet door leiden, immers ik wil ze allemaal lopen. En nu ga ik niet slijmen met de vrijwilligers van dit pad, maar het was verrassend. Het was zeker niet het mooiste pad dat ik tot nu toe gelopen heb, maar wel een van de meest afwisselende. Eigenlijk vond ik hier zoals Nederland misschien wel in het groot is. Landbouw, bedrijventerreinen, cultuur, natuur, nieuwe natuur en recreatie & ontspanning, het moet allemaal maar op de vierkante postzegel die we Nederland noemen. Ik heb genoten van die overgangen en ook wel bewondering voor sommige planologische aspecten rondom dit klompenpad.

Als je in de auto rijdt vraag ik me bijvoorbeeld vaak af, wat moet je daar nu op een viaduct zitten koekeloeren naar al die langs razende auto’s? Vandaag begreep ik dat wel. Best leuk.

Of als je in diezelfde auto langs allerlei geluidswallen rijdt, vaak heb je geen idee wat daar achter is, toch?

Dit is de geluidswal aan de andere kant van de auto, maar let op als je al wandelend de andere kant uitkijkt zie je dit!!!!!

En verder ook hele klompenpadachtige dingen hoor, bruggetjes, bossages en (oude) cultuurboerderijen.

En dat allemaal op mogelijk niet meer dan vijf vierkante kilometer met aan het begin en einde het dorpshuis in Beemte-Broekland met een broodje kroket als beloning en een vrijwillige uitbater die me al uitnodigde voor de mogelijkheden van een echte maaltijd in de zomer als het dorpshuis het terras weer mag bestieren.

Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos.

Hier kom ik ooit terug, als ik later groot ben (Schutpad)

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Eigenlijk moet je best wel lef hebben om in het grote aanbod aan klompenpaden een route van 3 tot 5 kilometer aan te bieden. Zo dacht ik toen ik als toetje van een eerdere wandeling die dag (Appelpad) nog even mijn aantal paden op 48 wilde zetten. Je moet wel wat te bieden hebben om mensen naar je toe te laten komen. Maar het is gelukt hoor, niet in de eerste plaats omdat dit het eerste klompenpad is en dateert uit 2002.

Als ik alle 130 of dan meer paden heb gelopen en de stramheid is naar binnen geslagen, kan ik hier, in de nabijheid van Leusden me gaan toeleggen aan een andere hobby, geschiedenis. De geschiedenis van het klompenpad, nu nog in Utrecht en Gelderland, maar mogelijk over tien jaar in heel Nederland. In den beginne was er dus het Schutpad……..