Toen ik bovenstaande foto op het Hartsensepad schoot met mijn mobiel, wist ik dat ik in principe tevreden zou zijn. De compositie vind ik mooi en het gegeven van wandelbankjes is natuurlijk prachtig. Zo ken ik op Instagram iemand die opereert onder de naam, jawel, Wandelbankjes. Ik ben fan, prachtig al die lege bankjes all over Europa in hun natuurlijke habitat. Op al mijn klompenpaden probeer ik nu ook een bankje mee te pikken. In de eerste zin de zinsnede in principe en dat impliceert dat ik niet tevreden ben. Nu, dat hebt u goed gelezen, want de foto is onscherp. En ik weet hoe het komt. Om te voorkomen dat ik op mijn knieën op de drassige grond moest knielen, dacht ik maar even soepeltjes door de hurken te gaan en zie hier de waas over de foto. Nu is mijn evenwicht nooit het allersterkste geweest en soepel in de heupen was ik eigenlijk ook nooit. Ik ben meer een wandelaar en geen tango-danser. Nee, de stramheid wordt veroorzaakt door te weinig gymoefeningen. Dus voor de toekomst moet ik kiezen, mooie foto’s of meer oefeningen voor losse heupen. Dat laatste wordt het niet, dus ik zal af en toe tevreden moeten zijn met een in principe mooie foto.

Gelukkig kunnen veel foto’s ook staande genomen worden. Dat dan weer wel.

Niet op de foto trouwens, een buizerd die op nog geen twintig meter voor ons wegvloog, tussen de bomen in het bos. Ik was te verbaasd om snel te reageren met een foto, maar goed die zou vast ook vaag geworden zijn. Ter compensatie maar even een voorouder van dit exemplaar op de plaat vastgelegd. Het Hartsenpad in Renkum lag er prachtig bij zo op de rand van herfst en winter. Ik had het pad al eerder gelopen, maar in mijn neurotische passie om ieder klompenpad te lopen en van een blogje te voorzien en af en toe in principe mooie foto’s. (zie ook Instagram onder de naam titiissprakeloos). Ook niet op de foto in verband met privacy is mijn fitte wandelcollega die wandelt met de snelheid van een dartele kieviet. Zij is wel wat soepeler dus, volgende keer mag zij de bankjesfoto maken.