foto extra wazig gemaakt in verband mededogen voor de dragers van rode hoedjes

Leven en laten leven is eigenlijk een levensdevies dat binnen de marges van het betamelijke een universele wijsheid is die we standaard in de grondwet moeten opnemen. Bovendien moeten we de betrekkingen met ieder land dat niet iets soortgelijks heeft in hun nationale constitutie meteen uitbannen. Dan zou de wereld er mooi uitzien. Langzaam maar zeker zal iedere vorm van intolerantie, al dan niet verkregen door dogma’s uit Bijbel, Thora of Koran, naar de achtergrond verdwijnen. Fundamentalisme zal slechts verworden tot een vreemd historisch verschijnsel.

Maar de geschiedenis heeft al uitgewezen dat utopieën nooit verwezenlijkt worden en eerder vervallen tot nieuwe onverdraagzaamheid.

Dit gezegd hebbende kan ik dus eigenlijk zonder gêne toegeven aan mijn eigen intolerantie.  En die is bij tijden vrij groot. Meestal laat ik mijn donkere gedachten voor mezelf, ze huizen in de donkerste krochten van mijn hersenen, nauwkeurig afgeschermd door zoiets dat we geweten noemen. Maar daarom zijn ze niet minder. Eentje zal ik met u delen.

Hedenochtend, breekbaar vanwege te weinig slaap en enigszins gestrest over de zaken die de komende dagen nog moeten gebeuren, lees ik de krant. Kopje koffie erbij, het recept om ook een mindere dag toch goed door te komen. Mijn stellingname over het leven in het algemeen en mijn eigen leven in het bijzonder worden allengs minder hoekig met als gevolg dat ik vandaag nog als acceptabel sociaal wezen door het leven kan gaan.
Stuit ik al lezende op een nieuw fenomeen namelijk ‘The Red Hat Society’. Een fenomeen dat snel in opmars blijkt te zijn. Vanuit Amerika overgewaaid (het zal ook weer eens niet van de andere kant van de oceaan zijn overgewaaid) verschijnsel van 50+ dames die met elkaar lol maken. Hun herkenbaarheid is naast de leeftijd, slechts een rode hoed. Een hoed die symbool voor frivoliteit, vrijheid en dus lol maken. Gadverdamme.

Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat ik spontaan moet kotsen op het moment dat ik bakvissen hoor praten wanneer hen gevraagd wordt naar hun hobby’s, ze nogal eens plachten te zeggen:
‘Nou gewoon muziek, uitgaan en natuurlijk lekker gek doen en lol maken met vriendinnen!’
Lekker lol maken met vriendinnen, een grotere jeukopmerking is bijna niet te verzinnen. Maar dan kun je nog vergoelijkend denken:
“Och, het zijn nog bakvissen en ze worden wel wijzer.”

Maar dat laatste wordt natuurlijk helemaal ontkracht als de afdelingen van de Red Hat Society als paddenstoelen uit de grond schieten. Lekker lol maken met een rood hoedje op. De winkelpromenades in den lande onveilig maken, met een rood hoedje op. Groepsgewijs een theater bezoeken, met een rood hoedje op. Internationale contacten leggen met andere rode hoedjes, ook weer met een rood hoedje op. O, o, o wat een frivoliteit, want enig emancipatorisch gedachtegoed zit er niet achter en over moeilijke levenszaken mag in principe niet gesproken worden, want ze hebben zich verenigd om…… lekker lol te maken. Gadverdamme. Doe ff normaal en pleur dat rode hoedje in de vuilnisbak.

Zo ziet u, de mooie gedachte van leven en laten leven is soms ook aan mij niet besteed, maar door het weg te schrijven, kan ik de dag wel weer doorkomen en probeer maar niet meer aan rode hoedjes te denken.