Klompenpaden

Het einde van de wereld op het Rijnweidepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen
Mijn schoonvader wist het al en verkondigde het met enige regelmaat: ,,Spiek dat is het einde van de wereld.” Nu vandaag heb ik dus met partner rond gekuierd op het einde van de wereld en leuk dat het was. Het was grijs, fris, grauw maar hartstikke mooi. Mijn schoonvader zei er nooit bij over Spijk (Spiek voor de meer dialectonderlegden onder ons) dat hij opgegroeid was aan de raffelranden van het einde van de wereld, een dorpje amper vijf kilometer verder. Waar kennen we Spijk van? Hier is Godfried de Noorman eeuwen geleden vermoord! Hier komt de Rijn Nederland binnen. Hier zijn ze groot geworden, of eigenlijk klein gebleven door de steenfabrieken. Spiek is onderdeel van het Gelders Eiland waar ze al eeuwenlang vechten tegen het water en de wind. (land van woater en wiend). En natuurlijk is Spiek bekend van het Rijnweidepad, vandaag voor de tweede keer gelopen door mij. En ik zag dat het goed was.

Omdat ik in oktober 2019 nog geen blogjes schreef over klompenpaden, moest de wandeling nog maar een keer gedaan worden. Vandaag onder verstilde omstandigheden. Wie wat zwaar op de hand is zou zeggen desolate omstandigheden, maar zo hebben wij het beslist niet ervaren. Goed het was zompig en grijs. De overweldigende herfstkleuren zijn op hun retour en de zon liet het afweten, maar ik had mijn eigen zonnetje bij me. We hebben de stilte niet voortdurend verstoord door smalltalk. In deze omgeving kunnen wij heel goed bq-at-en. Heh??? Be quite apart together!!!!!

Met bijna vanuit alle windrichtingen zagen we de Elterberg. Je weet wel in Elten, bekend van de Boternacht. Om dichter bij de berg te komen, liepen we door een stukje Duitsland alsof ze nog even wilde jennen, kijk maar goed die is niet meer van jullie.

Maar aan het einde van de wereld was er wel een wereldse cappuccino te koop bij De Hut op de grens met Duitsland en geweldige pepernoten. Dat dan weer wel. Die pepernoten zorgden ervoor dat de stilte onderbroken werd door mij, maar alles heeft zijn prijs en ik moest ze ‘helaas’ alleen opeten. De desolate sfeer werd nog versterkt door het feit dat het rond vier uur toch merkbaar donker werd en om vijf uur daadwerkelijk donker is. Gelukkig hebben we nog wel een heldere blik kunnen krijgen van de herinrichting van het zandwinningsgat Carvium Novum.

Niet alleen wij genoten van de stilte, maar ook een solitaire zwaan was naar binnen gekeerd in een van de sloten. En omdat zwanen vooral in koppeltjes leven, denken wij dat het om een jonge zwaan gaat die als de winter voorbij is op zoek gaat naar een levensgezel(lin). Hij of zij is moed aan het verzamelen volgens ons.

Spijk, het einde van de wereld? Nee verre van dat, ik zou eerder zeggen het middelpunt van de Rijn. De zon kan er bovendien schijnen en dan is het einde van de wereld zeer kleurrijk. Ook dan is het mooi.

Onderstaande foto is van oktober 2019. Voor meer foto’s zie ook Instagram bij titiissprakeloos

Verlenging op het Turfvelderpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Vanaf half oktober zit ik al te mauwen, het kon wel eens de laatste van dit jaar worden. Maar ook vandaag vrijdag 19 november 2021 was het weer goed genoeg om nog maar eens een rondje te lopen. In dit geval het Turfvelderpad in Ederveen. Misschien is dit pad niet het aller spectaculairste dat ik gelopen heb, maar nummer 82 was wel een van de meest ontspannen paden om te lopen. Ik weet niet waardoor het komt, mogelijk is het wel omdat het gevoel van toegift in mijn hoofd speelt. Mogelijk is het ook de traktatie die ik mezelf in het vooruitzicht heb gesteld bij terugkomst, een bakje kibbeling omdat ik vandaag drie weken zonder sigaret ben.

Of misschien komt het wel door mijn overpeinzingen over de maisvelden. Waarom staan er in de hoek nog een paar stengels. Waarom staan ze sowieso in de hoek. Dacht de boer misschien wel, je hebt je het hele jaar niet gedragen, blijf de winter dan ook maar met je poten in de koude grond staan. Ik kan daar dan meerdere minuten over nadenken, een soort maisopstand met een boze boer. Vind ik leuk.
Of misschien komt het wel door dit mooie stilleven onderweg met de prachtige onderhoudende tekst: Hello, I love you. You’re probably thinking: you don’t even know me! But if people can hate for no reason, I can love!! Have a nice day! Het ontspannen gevoel komt misschien wel door deze liefhebbende mens, ook naar mij toe. Dus bij deze mijn liefde retour. Ik weet niet wat deze man of vrouw gedacht heeft bij het maken van deze opstelling, maar hij/zij had in ieder geval in vooruitziende blik. In de ‘middel of nowhere’ zomaar een liefdesverklaring. Het maakte mijn dag, vind ik leuk.

Of heel misschien kwam het wel door de rustige omgeving waarin ik amper een wandelaar tegenkwam. Vind ik leuk. Het bracht me tot rust en bracht dusdanige ontspanning dat ik mijn afkeer tegen selfies overwon en zelfs op internet ga plaatsen. Vind ik leuk. Morgen weer een wandeling, maar dan ga ik met mijn eigen zonnetje op pad. Ik weet niet of het dan de tweede verlenging gaat worden of toch al de derde helft. We zullen zien.

Voor meer foto’s kijk ook op Instagram onder de naam titiissprakeloos

Soepel in de heupen op het Hartensepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Toen ik bovenstaande foto op het Hartsensepad schoot met mijn mobiel, wist ik dat ik in principe tevreden zou zijn. De compositie vind ik mooi en het gegeven van wandelbankjes is natuurlijk prachtig. Zo ken ik op Instagram iemand die opereert onder de naam, jawel, Wandelbankjes. Ik ben fan, prachtig al die lege bankjes all over Europa in hun natuurlijke habitat. Op al mijn klompenpaden probeer ik nu ook een bankje mee te pikken. In de eerste zin de zinsnede in principe en dat impliceert dat ik niet tevreden ben. Nu, dat hebt u goed gelezen, want de foto is onscherp. En ik weet hoe het komt. Om te voorkomen dat ik op mijn knieën op de drassige grond moest knielen, dacht ik maar even soepeltjes door de hurken te gaan en zie hier de waas over de foto. Nu is mijn evenwicht nooit het allersterkste geweest en soepel in de heupen was ik eigenlijk ook nooit. Ik ben meer een wandelaar en geen tango-danser. Nee, de stramheid wordt veroorzaakt door te weinig gymoefeningen. Dus voor de toekomst moet ik kiezen, mooie foto’s of meer oefeningen voor losse heupen. Dat laatste wordt het niet, dus ik zal af en toe tevreden moeten zijn met een in principe mooie foto.

Gelukkig kunnen veel foto’s ook staande genomen worden. Dat dan weer wel.

Niet op de foto trouwens, een buizerd die op nog geen twintig meter voor ons wegvloog, tussen de bomen in het bos. Ik was te verbaasd om snel te reageren met een foto, maar goed die zou vast ook vaag geworden zijn. Ter compensatie maar even een voorouder van dit exemplaar op de plaat vastgelegd. Het Hartsenpad in Renkum lag er prachtig bij zo op de rand van herfst en winter. Ik had het pad al eerder gelopen, maar in mijn neurotische passie om ieder klompenpad te lopen en van een blogje te voorzien en af en toe in principe mooie foto’s. (zie ook Instagram onder de naam titiissprakeloos). Ook niet op de foto in verband met privacy is mijn fitte wandelcollega die wandelt met de snelheid van een dartele kieviet. Zij is wel wat soepeler dus, volgende keer mag zij de bankjesfoto maken.

Achterstallig onderhoud op het Klarenbeeksepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Voordat alle vrijwilligers in Klarenbeek en omstreken schrikken en hun vrije weekend gaan spenderen aan het mooi maken van het Klarenbeeksepad, dit is niet nodig. Er is helemaal niets mis met dit klompenpad. Alle lof voor dit klompenpadteam en als ze de credits willen hebben voor het uitzonderlijke fijne weer op 8 november, dan mag dat van mij ook. Met plezier heb ik een aantal kilometers in alle rust gelopen rondom Klarenbeek.

De achterstalligheid ligt vooral bij mij. Op 8 september 2019 liep ik dit pad met mijn partner. Welgeteld mijn tweede klompenpad en ik durf te beweren dat de charme van dit pad ongetwijfeld heeft bijgedragen aan mijn enthousiasme voor klompenpaden. Omdat ik me later heb voorgenomen om van ieder pad een verslagje te maken met foto’s en verder ook nog foto’s ook op Instagram te plaatsen (account titiissprakeloos) moest dit pad nog even in de herhaling. En dat is echt geen straf.

Al lopend moet ik denken aan een van de grootste dichters van Nederland en bedenk een parodie op zijn , denkend aan Holland…..

Lopend door Klarenbeek, zie ik oneindig groene kleuren, in verstild herfstlandschap. Ik stoei met mezelf of ik het woord traag moet toevoegen, maar uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat grasland en herfstbomen niet traag kunnen zijn. Ook niet statisch natuurlijk, want de vorige keer in september zag het er anders uit en ik kan u verzekeren dat april in Klarenbeek weer een geheel ander decor zal geven. Never een dull moment op een klompenpad.

En dat brengt me bij het volgende onderwerp, want ook dit pad heeft een primeur. Dit is het eerste klompenpad dat ik geheel alleen loop, mijn maatje de sigaret heb ik thuisgelaten. Ze zeggen dat een ex-roker zeeën van tijd krijgt om te vullen omdat hij niet meer hoeft te roken. Nu is het slechts mijn tiende dag, maar enige creativiteit is wel belangrijk om je dwangmatigheid rondom het roken te pareren. Dus we gaan maar eens overpeinzen of grasland traag kan zijn. Of ik verbaas me over details van het klompenpad die ik van twee jaar geleden heb onthouden. Het geheugen is toch een raar soort iets, net zoals verslaving trouwens. De mens moet nog veel leren van zijn eigen hersenactiviteit en in mijn geval dus ook afleren. Met de landelijke omgeving van Klarenbeek is er in ieder geval voldoende afleiding om de donkere (rook)krochten van mijn verslaafde brein af te leiden en te denken aan andere zaken. Dus dit is de tweede uitleg van het achterstallig onderhoud op het Klarenbeeksepad, mijn eigen achterstallige onderhoud welteverstaan. Ik vrees echter dat er onvoldoende klompenpaden zijn om dat naar volledige tevredenheid te bewerkstelligen.

Wat heb ik de eerste keer gemist op het Ganderpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Wat heb ik me vergist die eerste keer op het Ganderpad. Ik zat nog in het prille begin van mijn klompenpadloopbaan. Ik denk dat dit het 7e pad was. Over voorgaande wandelingen was ik om uiteenlopende redenen zeer enthousiast, maar met deze kreeg ik de klik niet. We schrijven 20 november 2019. Met gemengde gevoelens liep ik het Ganderpad voor de tweede keer, voor een belangrijk deel omdat alle paden gelopen moeten worden en voorzien van een stukje tekst en een paar foto’s. Het weer zat vandaag mee, dat was de vorige keer anders. Het was mistig en kil, de zon deed haar best om zich door de wolken te vechten. Maar ’s morgens wist je al, dat gaat niet lukken. Het bleef somber. Vandaag was het mooi weer en ik startte meteen met de routeverlenger, die had ik toen niet gelopen. Verder kan ik me zo voorstellen dat we ons vergist hebben in de route, want vandaag ben ik op stukken geweest waarvan ik zeker weet dat ik er niet eerder ben geweest. Ook rond Doetinchem ontspon zich het allercharmantste Achterhoekse landschap in al haar prachtige facetten. Ter vergelijk, een foto van bijna twee jaar geleden.

Ook vandaag speelde de zon af en toe met mijn gemoed om me maar duidelijk te maken, ik schijn wel op de Achterhoek maar zorg jij er maar voor dat er een leuk verhaaltje geplaatst wordt. Of het leuk is, daar ga ik niet over. Wel weet ik zeker dat het Ganderpad via in ieder geval de foto’s (zie ook Instagram titiissprakeloos) een boost zal krijgen. Wat jullie?

Het is zo’n zondag op het Oldenallerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Het is zo’n zondagmorgen waarbij het niet erg was dat je niet echt kon uitslapen. De lucht was blauw en de ruiten van de auto moesten voor het eerst dit jaar gekrabd worden. De ochtendfrisheid beloofde al veel goeds voor de rest van de dag. Zelfs de maan, die een paar dagen ervoor volledig zichtbaar was, wist van geen wijken. Ook de maan wilde getuige zijn van deze prachtige ochtend op het Oldenallerpad. Wazig was ze nog aanwezig om mij als wandelaar gade te slaan, ik was dus niet alleen. En als de bloemen een bewustzijn hadden dan wisten ze met de eerste vorst dat ze vandaag voor het laatst nog even zouden kunnen vlammen. Na vandaag zou het alleen maar minder worden en moesten ze weer wachten tot het komende jaar. Maar bloemen hebben geen bewustzijn, dus ik dacht het in al mijn melancholie maar voor de bloemen. De laatste maisvelden zullen in deze dagen capituleren, het groen gaat definitief plaats maken voor allerlei tinten bruin. Dat is onontkoombaar, maar vandaag was het nog voornamelijk groen. Groen onder mijn voeten, groen in de bermen en groen in de verten. Ik wilde dat het groen was en dat kon op het Oldenallerpad. Het mocht deze dag nog een pietsie zomers lijken op het Oldenallerpad, maar zeker in mijn hoofd.

En de mooie gebouwen op dit pad? Ze konden zich kleden op het groen, met hier en daar een tintje bruin, dan kunnen ze zien hoe dat staat over enkele weken. Misschien denken ze al na over een wit kleed over enkele maanden. Maar ik denk het niet, ze pronken nog met hun groene omlijsting en ze zien het in de spiegel. Het is goed zo en stiekem kijk ik mee.

Wat is de baanbreker op het Baanbrekerspad?

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

De vraag stellen is het antwoord geven. Baanbrekend is natuurlijk met niet je mooiste schoenen, maar wel comfortabel door het gras banjeren in gezamenlijkheid met je meisje. Tja, al zijn we bijna dertig jaar getrouwd en meer dan dertig jaar bij elkaar, onze autoverkoper heeft het altijd samenzweerderig tegen mij over mijn meisje. Ik vind het goed. Bovendien ik vind twee paar voeten ook erg romantisch voor het samenzijn op het Baanbrekerpad. Minder romantisch is misschien dat ik systematisch iedere selfie met mijn partner in principe weiger tot groot verdriet van haar. Het is dus baanbrekend dat ik schijt heb aan de conventies en mijn eigen kop niet te pas en te onpas etaleer.

Het gevecht tegen het water in de omgeving van Ammerzoden heeft via het gemaal de naam gegeven aan dit klompenpad. Rivierenlandschap zoals op meer plekken in Nederland, maar overal weer een stukje anders. Al was het maar om de mooie luchten bij een wel zeer waterig zonnetje. En niet te vergeten de lome ontmoetingen met koeien in de uiterwaarden. Het is heerlijk wandelen in het domicilie van deze magnifieke dieren. Ik mag toch hopen dat de antiboerenlobby niet zo ver gaat dat we deze landschappelijke verworvenheden moeten gaan missen. Ik begrijp de problemen best wel, maar hoe erg is het om af en toe in een koeienvlaai te stappen?

En wie komt er gedurende de wandeling nu zomaar in Ammerzoden als je er niet hoeft te zijn? En eenmaal in Ammerzoden kan het kasteel Ammersoyen je niet ontgaan. Een prachtig kasteel tussen de sportvelden in, want een mens leeft niet alleen bij zijn historische geweten, ook het fysieke welzijn moet onderhouden worden. Een vluchtige blik op de geschiedenis van het kasteel leert dat het meerdere bestemmingen heeft gehad, van adellijk bezit tot nonnenklooster, maar het Gelders Landschap heeft nu de regie en kan dus onderdeel vormen van het Baanbrekerpad en dat is dan weer mooi meegenomen.

Meer foto’s zie ook op Instagram titiissprakeloos

Geen hertjes op het Zeegsepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Weet je wat het nadeel is om een klompenpad met een ander te lopen? Een verslag ervan kan altijd op waarheid worden aangevallen. Als ik alleen loop, kan ik verzinnen wat ik wil of de nadruk leggen op die zaken die ik van belang vind. Natuurlijk niet alles kan ik vertellen in pakweg 400 woorden en een paar foto’s. Het zijn mijn impressies en gedachtenkronkels, maar soms ook een kaal verslag. Bij de vorige wandeling met collega K. in Winssen was ze erg ontdaan dat ik geen melding had gemaakt van een hertje dat we troffen. Tja, ik had geen rekening gehouden met haar Bambie-complex, sterker nog, ik wist niet dat ze die had. Ik zal deze keer heel goed opletten, maar op het Zeegsepad in Ressen zijn we geen hertjes tegen gekomen. Wel hebben we uitgebreid berekeningen gemaakt van een te koop staand landhuis. Achter de komma was de 1,4 miljoen niet op te hoesten voor haar. Jammer. Ook jammer was dat de kerk in Ressen gesloten was. Ik herinner me de vorige keer op dit klompenpad dat het kerkje ook van binnen erg mooi was. Ja, het Zeegsepad heb ik voor de tweede keer gelopen. De eerste keer was in het pré-Corona tijdperk en toen deed ik nog niet aan verslagjes. Met de dwangneurose om van alle 132 een verslagje te doen, vond ik K. bereid om mee te wandelen. Als ze hier niet tevreden mee is, moet ze zelf maar een blogje maken.

Voor mee foto’s zie ook Instagram op het account titiissprakeloos

Laten de oude wijven blijven op het Horsthoekerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Soms komt het onverwacht samen. Bij de meeste klompenpaden heb je wel het gevoel dit is ok. Uiteraard was dat ook bij het Horsthoekerpad in de buurt van Heerde. Maar als afwisseling van landschappen gecombineerd wordt met heel aangenaam nazomerweer op 8 oktober jl. dan ben ik heel tevreden. In de softe sector hebben ze het dan vaak over ‘dit is een cadeautje’. Ik ben wat allergisch voor die term. Bovendien bij een cadeautje moet ik altijd denken aan de beleefheidsregels om de gever te bedanken. Zo heb ik het immers geleerd van mijn ouders. Maar wie moet ik in deze bedanken? De vrijwilligers die het mogelijk hebben gemaakt. De boeren die het mais nog niet hebben geoogst. De rijke landheren van weleer die hun landgoederen her en der in het landschap hebben gedropt? Of de gemeente Heerde die ook in de bebouwde kom laat zien dat het waarschijnlijk aangenaam wonen is in Heerde. Of moet ik iedereen gaan bedanken omdat het tegenwoordig door de klimaatsverandering in oktober en zelfs november niet ongebruikelijk is dat zachte dagen geen uitzonderingen meer zijn. Ik laat het hier maar bij, en spreek de hoop uit dat de ouwe wijven zich nog veelvuldig en langdurig uitstrekken in Heerde en de wijde en omgeving.

Doet ie het of niet, het Breukerengpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

De weersverwachtingen waren niet heel erg goed, eigenlijk slecht. Nu zal ik me niet voor ieder spatje een klompenpad ontlopen, maar het was afgelopen dinsdag niet heel fraai. Dus een andere keer maar. Om 9 uur scheen de zon, om tien uur was het helder om 11 uur idem. Snel de hond uitlaten en boodschappen doen en maar een kleine padje uitgezocht in de buurt. Je moet ze toch allemaal lopen. In de auto betrok het iets, maar kan gebeuren. Bij het uitstappen viel de eerste druppel. Een man een man, een woord een woord, ook naar mezelf toe. Want je kunt het niet maken om met een autorit je ecologische voetprint te vergroten en uiteindelijk niet te gaan wandelen.

Al waren de reacties niet laaiend enthousiast over dit pad op www.klompenpaden.nl, als je om je heen kijkt blijkt bijna ieder klompenpad zijn charme te hebben. Het was een fijne afstand om je hoofd te laten uitwaaien werd bij de commentaren geschreven. En dat klopt. Het pad is ook lang genoeg om je kop nat te laten worden. Klompenpad nummer 78 is een feit en hieronder een kleine selectie van wat kiekjes als bewijs. Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos.