Het is zo’n zondagmorgen waarbij het niet erg was dat je niet echt kon uitslapen. De lucht was blauw en de ruiten van de auto moesten voor het eerst dit jaar gekrabd worden. De ochtendfrisheid beloofde al veel goeds voor de rest van de dag. Zelfs de maan, die een paar dagen ervoor volledig zichtbaar was, wist van geen wijken. Ook de maan wilde getuige zijn van deze prachtige ochtend op het Oldenallerpad. Wazig was ze nog aanwezig om mij als wandelaar gade te slaan, ik was dus niet alleen. En als de bloemen een bewustzijn hadden dan wisten ze met de eerste vorst dat ze vandaag voor het laatst nog even zouden kunnen vlammen. Na vandaag zou het alleen maar minder worden en moesten ze weer wachten tot het komende jaar. Maar bloemen hebben geen bewustzijn, dus ik dacht het in al mijn melancholie maar voor de bloemen. De laatste maisvelden zullen in deze dagen capituleren, het groen gaat definitief plaats maken voor allerlei tinten bruin. Dat is onontkoombaar, maar vandaag was het nog voornamelijk groen. Groen onder mijn voeten, groen in de bermen en groen in de verten. Ik wilde dat het groen was en dat kon op het Oldenallerpad. Het mocht deze dag nog een pietsie zomers lijken op het Oldenallerpad, maar zeker in mijn hoofd.

En de mooie gebouwen op dit pad? Ze konden zich kleden op het groen, met hier en daar een tintje bruin, dan kunnen ze zien hoe dat staat over enkele weken. Misschien denken ze al na over een wit kleed over enkele maanden. Maar ik denk het niet, ze pronken nog met hun groene omlijsting en ze zien het in de spiegel. Het is goed zo en stiekem kijk ik mee.