In een splitsecond bevond ik me in een achtbaan van allerlei vreemde gedachten. Is er een chemische oorlog uitgebroken? Het kan maar zo in deze tijden. Misschien is het nu echt vijf over twaalf en geselen de weerelementen de mensheid. De ene biologische rampspoed volgt de andere op. Ook dit is niet ondenkbeeldig, maar dan toch niet zo dicht bij huis? Ik houd wel van de ‘vervanmijnbedshow’, dus deze aanblik tijdens mijn gezondheidsloopje bevalt me niet. Of hebben de jongens en meisjes kunstenmakers een opdracht gekregen: , Doe een bekende kunstenaar na, maar gebruik natuurlijke materialen.’ Het ene clubje dresseert een grote hoeveelheid rupsen, de andere pakt een paar bomen in vlak achter de school en ze noemen het de ondraaglijke lichtheid van de raffelmaatschappij. Ik zeg maar wat. En de meester of juf van de kunstenaars vertelt een pakkend verhaal over Christo uit Bulgarije.
Die splitsecond is gelukkig zo klaar, ik denk weer na en vermoed rupsjes, maar niet de eikenprocessierups. Nader onderzoek leert dat de spinselmot (of stippelmot) zulke spooky bomen creëert. Weer wat geleerd, ik had het overigens nog niet bewust gezien. Het brengt me wel op een lumineus idee. Want het produceren van schone kunsten al dan niet door de rupsen, mag best gepaard gaan met een commerciële insteek.
Als we nu eens het gerucht de wereld in helpen dat het ragfijne spinselmottenweb goed is om het kankerverwekkende zonnebrand te vervangen. Er is zo een groep mensen te overtuigen dat dit echt waar is. Voor €50,- mogen zonaanbidders met angst voor zonnebrandcrème een bad nemen in deze natuurlijke toestand. Ik wil er wel staan en het geld innen. Let op, staan, want zitten is immers het nieuwe roken.
sprakeloos verhalen 