Opgedragen aan alle heldhaftige inburgeringsstudenten

Dolle Dinsdag

Het is een understatement te beweren dat Geert Wilders al tien jaar de Nederlandse publieke opinie beheerst. Zijn politieke tegenstanders kunnen hem niet aan. Hij is te ruw in de parlementaire omgang. In debat schuwt hij de argumentatie, maar weet zich ijzersterk met (goedkope) oneliners te bedienen. Geen deugdelijk argument krijgt vat op hem. Keer op keer weet hij zijn aanhang te overtuigen dat hij zijn politieke opponenten te slim af is. En in zekere zin is hij dat ook, want zonder een structurele bijdrage aan bestuur of in vertegenwoordigende organen, heeft de PVV van Wilders meer kapot gemaakt dan mij lief is. Hij maakt de onvrede weliswaar zichtbaar, of beter gezegd door zijn stigmatiserende optreden, roert hij machtswellustig in alle open wonden. Nederland is daarmee in veel opzichten een naar kil land geworden, ook in de optiek van veel andere landen, tot afgelopen woensdag misschien.

Heeft Wilders met zijn toespraak bij de gemeenteverkiezingen zijn hand overspeeld? Is hij te ver gegaan en mogen alle vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog nu wel? Of is het de zoveelste slimme zet om mensen te paaien of om daadwerkelijk de verantwoordelijkheid te ontlopen? Wie zal het zeggen, maar zelfs in eigen kring keert men zich versneld van hem af. Ik zal geen vergelijk maken met de propagandamachinerie van de nazi’s, de Holocaust of afbeeldingen van een ‘blonde pruik’ voorzien een klein zwart snorretje. Er zijn mijns inziens voldoende argumenten om Geert en zijn troepen met hedendaagse argumenten te bestrijden. En toch doemt bij mij een andere oorlogsvergelijking op.

Er is een soort massale tegenaanval ontstaan op de uitspraak dat Geert de Marokkanen wel even naar koning Hassan zal sturen. De verontwaardiging, die iedere keer ontstaat na een bruuskering van de PVV leider, is binnen 24 uur omgeslagen in bijna een opluchting, een blijheid dat we hem nu te pakken hebben. Historisch komt bij mij de vergelijking met september 1944 bovendrijven. De blijdschap die naar later bleek een dure vergissing is geworden, want het ergste moest nog komen. De Duitsers waren niet verslagen en er zou nog een lange bittere oorlogswinter komen. Terug naar nu, PVV-ers verlaten als ratten het zinkende schip en zijn vertwijfeld. De politieke tegenstanders overtreffen elkaar in de afwijzing van het kwaad. Bijltjesdag is begonnen en de vraag is nu wie er fout was in de ‘oorlog’.

Intermezzo

Dit blog was ik echter begonnen met een andere insteek. Ook ik viel wederom van verbazing van mijn stoel toen Geert Wilders als een echte menner zijn gehoor op een zeer discutabel wijze wist te bewerken. Die dag erop zat ik in de trein en iemand had een stapel papieren laten liggen met als titel ‘Oefenstof Inburgering’. De ijverige, maar slordige student zag dus nog heil om in een land als Nederland te willen wonen en werken. Hoe kan een mens nu integreren in een land dat hem of haar niet welkom zou heten? Ik dacht aan het Nederland van de dominee en de koopman, de eeuwige spagaat van het Nederlandse bewustzijn. Ik bedacht dat die dominee het wel definitief zou hebben opgegeven, want hoe kun je met zulke uitspraken van Geert Wilders als Nederland de wereld nog met een opgestoken vingertje de les lezen? Maar ook de koopman is in het geding, want hoe vaak kun je anderen beledigen zonder dat dit tot economische repercussies zou leiden? En misschien nog wel belangrijker, we zullen het met Europa moeten doen, willen wij op enigerlei wijze nog een toekomst willen hebben. Het vooruitzicht om Nederland op slot te doen en ons zelf maar zien te bedruipen in een Marokkanenvrij land mag dan het ideaalbeeld zijn van de PVV, het strookt niet met de onomkeerbare werkelijkheid en is erg onverstandig, ook voor Henk en Ingrid. Met deze gedachten wilde ik een blogje schrijven en opdragen aan de heldhaftige student die toch gekozen heeft voor Nederland. Maar zoals gezegd de verontwaardiging is overgegaan in een morele verwerping. Men ruikt bloed. Desalniettemin wil ik dit stuk nog steeds opdragen aan de onbekende student in de hoop dat hij of zij oud mag worden in een vrij Nederland.

Wie was er fout in de oorlog

In de bestrijding van Geert Wilders zijn maar weinig succesvolle wapenfeiten, of zo u wilt verzetsverhalen te noemen. Natuurlijk buiten walging, processen en de verschillende hypes op de sociale media die het fout zijn van de man moesten aantonen, is er op politiek gebied weinig gebeurd. Onmacht is misschien wel de rode draad in de politiek van de afgelopen tien jaar in relatie tot de PVV. Erger nog, bewust of onbewust, uit onkunde of machtspolitiek, leek het motto te zijn: ,,If you can’t beat them, join them”. Natuurlijk hebben individuele politici getracht de goedkope retoriek van Wilders te pareren, zonder succes ondanks de goede bedoelingen. Ik noem daarbij een Femke Halsema van GroenLinks, maar vooral ook Alexander Pechtold die in deze misschien wel een oorlogsheld genoemd kan worden. Al geloof ik niet dat zijn volhardendheid uiteindelijk een bijdrage heeft geleverd aan het keren van de radicalisering van Wilders. Integendeel, het is een feit dat meerdere partijen zelf ook zijn geradicaliseerd of in ieder geval ver van hun roots zijn komen te staan. Het CDA en de VVD hebben gedacht iets moois ‘met de vijand’ te kunnen opbouwen door hem als gedoger te laten aansluiten bij het eerste kabinet Rutte. In de gelederen van de VVD zijn vooraanstaande politici zoals Teeven erg goed om de rechterkant van het politieke spectrum te bedienen met rauwe uitspraken en ondoordacht beleid. Onlangs kwam vanuit die partij de gedachte om het koninkrijksgenoten moeilijk te maken om naar Nederland te komen. Het Antilliaantje pesten stuitte op grote juridische bezwaren, maar het is wel gezegd. De VVD opereerde daarmee andermaal als een soort PVV-light. Mark Rutte beweerde afgelopen woensdag na de uitspraak van Wilders, naast zijn walging, toch nadrukkelijk dat hij nooit iemand uitsloot. Hij kreeg kritiek van de voormalige parlementsvoorzitter Weisglass. Ik heb begrepen dat hij met de geest van Dolle Dinsdag een steviger standpunt heeft ingenomen. En dan de Pvda? Als zij in zee waren gegaan met echte liberalen, zou het electorale verlies nooit zo dramatisch zijn geweest. Zij waren echter blind voor de gedaanteverwisseling van de liberalen. Met de PVV-light hebben zij ingestemd met bijvoorbeeld het criminaliseren van illegalen. Dat is zoiets als Arie Slob vragen om politiek te bedrijven met ontkenning van God. Wat is de betekenis van het belijden van je weerzin tegen Wilders waard als je eigenhandig je principes over boord gooit. Ik vraag me daarbij af in hoeverre je je hebt laten meeslepen door de Wilderiaanse retoriek. Het getuigt in ieder geval van grote politieke slapte. En de SP dan? Ook zij laten keer op keer zien dat zij voor een deel in dezelfde xenofobe vijver vissen als de PVV. De socialistische solidariteit lijkt met grote regelmaat bij de landsgrenzen op te houden. Met name hun onderhuidse anti-Europese stellingnames vind ik zorgelijk, hoewel ook hier gezegd moet worden dat Jan Marijnissen de PVV regelmatig van jetje gaf.

Ethisch herstel in de na-oorlogse periode

Nu de verontwaardiging lijkt over te gaan in daadwerkelijk verwerping van de politieke ideeën van Geert Wilders zal blijken hoeveel oorlogshelden gaan opstaan. Hoe hard zullen politici gaan bewijzen dat hun aanpak de juiste is gebleken. De Pvda riep bij monde van Samsom dat zij met geen enkel initiatief van Wilders zullen instemmen. Verworden zij daarmee tot de oorlogshelden avant la guerre?

Filmopnames en oude televisiebeelden moeten gaan bewijzen dat iedereen altijd en op ieder moment de PVV van repliek diende. De geschiedsvervalsing kan beginnen. Het is te hopen dat het geen Dolle Dinsdag is qua bezoedeling en onaangenaamheden in de Nederlandse politiek. Een ethisch reveil is hard nodig en op dit gebied hebben we eigenlijk een soort Drees nodig die een ieder weet te binden, die echte bruggen weet te slaan tussen de partijen in het land, die zorgt dat iedereen mee mag doen, ook de aanhangers van de PVV. Want het allerbelangrijkste is wel dat er oog moet zijn voor die groepen die voorvoelen dat zij waarschijnlijk niet meekomen in de globalisering, die zien dat hun woonomgeving veranderd en verloederd en vooral zien dat zij niet mee mogen delen in de (Europese) welvaart. Op 22 mei, tijdens de Europese verkiezingen, zal duidelijk worden of Geert Wilders zijn laatste oortje heeft versnoept, of dat weer machteloos wordt toegekeken hoe een blaffende hond zijn roedel weet te versterken, terwijl de huidige openlijke verwerping van de PVV overgaat in stille lijdzame verontwaardiging.