Uncategorized

Een gifgroene rochel

/ sprakeloosid / 3 reacties

,,Ik heb het hart nu eenmaal op de tong liggen.”

Ze keek erbij alsof dit een verdienste is van de buitencategorie en daarom al haar gedragingen bij voorbaat gelegitimeerd zijn. Haar vriendinnen knikken meelevend. Ze durven haar niet tegen te spreken al vermoed ik enige gêne. Maar dat kan aan mij liggen, want ook ik was getuige van het betoog van de zichzelf uitgeroepen spontane en rechtdoorzee dame. Ze moet een jaar of vijfentwintig zijn, draagt een leren broek en een naveltruitje met bijbehorende piercing. Ondanks haar leeftijd kan het naveltruitje absoluut niet. Maar ik heb mijn hart niet op de tong, dus heb mijn esthetische wijsheden voor mezelf gehouden.

 

 

Ze had het uitgemaakt. Het slachtoffer was na de voetbalwedstrijd in de kantine blijven hangen en een biertje gedronken met zijn voetbalmaten. Buiten het ernstige feit dat hij niet mee was gekomen naar haar ouders, was hij volgens haar ook nog flink aangeschoten. Met zo’n kreng aan het handje zou ik iedere dag in de voetbalkantine zijn en de biertap rechtstreeks via een infuus in mijn bloedvaten laten vloeien. Ze kijkt gemeen, ze spreekt vals en is helemaal niet mooi. Maar ze heeft dus wel het hart op haar tong. Ze had hem de waarheid gezegd. Hij was een nietsnut die alleen maar aan werken en voetballen dacht. Hij had nooit tijd voor haar. Bovendien had ze tegen haar vriendinnen geroepen na een veelbetekenende stilte: ,, Hij is een loser in bed, hij kan er niks van. Al twee jaar zeg ik precies hoe ik het hebben wil, maar hij luistert niet.” Er volgen details die alleen vrouwen met elkaar en de VIVA delen. Voor mij als buitenstaander is het te intiem. En niet alleen voor mij, maar voor ieder weldenkend mens. De vriendinnen zetten hun empathische gezicht op en ondersteunen het verhaal met ach en wee’s.

Ik leef mee met de hardwerkende voetbalman. Ik ken hem niet, maar hij komt mij steeds sympathieker voor. Misschien is het geen prater en mogelijk een beetje dom. Wie zal het zeggen? Ik gun hem een lieve en zachte vrouw die dan best een beetje te dik mag zijn. Dat is niet zo erg als je lief bent, je mag van mij dan zelfs een vetrol aan de wereld tonen. Want ook te dikke meisjes van 25 mogen van mij een naveltruitje zolang ze het hart maar niet op de tong hebben.

Eenmaal in de trein zaten ze te ver van me af om de monoloog van de heks nog te kunnen volgen. Ik had dus tijd om na te denken of het goed is je hart op de tong te hebben? Ik heb geen eenduidig antwoord. Zelf heb ik mijn hart niet op de tong. Soms is dat lastig, maar vaak is dat ook prima zo. Als ik me bovenmatig inspan voel ik het hart wel eens in mijn keel. Eigenlijk is dat misschien wel de plek waar mijn hart figuurlijk het meeste zit. De keel kun je meer dan je tong beheersen. Als emoties opkroppen dan heb je de keus, je slikt het ongemak maar eens weg en heel af en toe, kun je de keuze maken om zo’n emotionele gifgroene rochel aan de openbaarheid te geven. Heel rationeel en overwogen maak je lucht door eens duidelijk te maken wat je ervan denkt. Niet dat gedoe van alles dat voor in je mond ligt delen met anderen en zeker niet te vaak. Daar komt alleen maar ellende van. En nog een voordeel, naveltruitjes zal ik niet dragen, een win-win situatie voor mijn omgeving.

Begrip, van de dag (163) Vrede in Rusland

/ sprakeloosid / 1 reactie

 

 

 

VREDE IN RUSLAND

 

Met een romantische bril wordt vaak teruggekeken naar het Wilde Westen. Een tijd van pioniers die zorg droegen voor het genenpakket van het huidige Amerika. We kennen slechts de verhalen van stoere binken en wilde meiden die het hebben overleefd in de wildernis. Maar het kan nog steeds, nu niet in het westen, maar in het oosten als we het bekijken vanuit ons Nederlandse perspectief. Mijnheer Poetin stelt een hectare grond ter beschikking in grote delen van Siberië voor Russen, maar ook voor buitenlanders met pioniersgeest. Siberië moet bevolkt worden, toerisme gestimuleerd, veeteelt versterkt en goed, landbouw is gezien de temperaturen nog te hoog gegrepen. Misschien is dat laatste met de opwarming van de Aarde toekomstmuziek.

We hebben misschien een negatief beeld van Poetin, maar in een tijd waar goed en slecht toch niet zo duidelijk is, moet iemand met een avontuurlijke inborst niet te kritisch zijn. Heb je genoeg van de mierenhoop in het drukke Nederland, kun je je buurman niet uitstaan of ben je door je eigen onaangepaste gedrag sowieso al kansloos in het land van de wetjes en regeltjes, ga naar Rusland van mijnheer Poetin. Je krijgt de beschikking over een hectare grond en na vijf jaar zelfs het Russische staatsburgerschap. Ga aan de slag, neem je vrouw mee of laat haar gewoon thuis en start een nieuw liefdesrijk nestje in het koude Siberië. We zijn per slot van rekening allemaal wereldburgers en moeten ons niet laten leiden door kunstmatige vijandsbeelden. Het is allemaal betrekkelijk met zogenaamde vrienden in Saoedi-Arabië en een toekomstige Amerikaanse president die Trump heet.

En wat kan je nu gebeuren in die koude uithoek nabij Alaska, buiten bevriezing van wat ledematen? Je hebt wel wat anders aan je hoofd dan het uiten van subversieve uitspraken die mijnheer Poetin niet bevallen. Je moet de elementen trotseren, je moet met ware doodsverachting een boost geven aan je nieuwe bedrijf, je moet nieuwe vrienden maken en een bedrijf opzetten waar je nazaten trots op zijn. Een half jaar eerder was het aanbod van Poetin ook al in het nieuws in verband met de oplossing van het vluchtelingenprobleem. Als arme Russen, gefrustreerde westerlingen en gevluchte moslims in hetzelfde schuitje van barre kou, ver weg van de mondiale oorlogsdynamiek zitten, wordt alles vloeibaar. Misschien dat de eeuwigdurende vrede wel eens uit die hoek kan komen. De new frontier is in de maak.

Begrip, van de dag (140) Netflix disaster

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

 

 

 

NETFLIX DISASTER

 

Het is zo gemakkelijk een ander de schuld te geven. Toch ligt het niet puur aan mijn eigen discipline of eigenlijk gebrek eraan dat ik de laatste dagen niet mijn dagelijkse begrip weet te produceren. Er vallen gaten en voor het einde van dit jaar, het liefst eerder, moet nummer 366 toch bereikt worden. Het is immers schrikkeljaar! Enige realiteitsbesef heb ik wel, dus af en toe een missen mag, maar in maart heb ik al meer dan tien keer verzuimd. En het is allemaal de schuld van Netflix die een enorme aantrekkingskracht genereert. Aan ‘Begrippen’ schrijven kom ik niet meer toe de laatste weken.

Vorige jaar hebben we al eens een periode in gezinsverband ‘House of Cards’ gekeken. Lekker door blijven kijken, schuldbewust als het al één uur is, elkaar aankijkend:,,Zullen we er nog eentje doen?” Meestal is het antwoord ja natuurlijk. We zijn gebleven bij de laatste drie afleveringen van deel 3. Inmiddels is deel vier van start gegaan en dan is het toch moeilijk om weer terug te grijpen naar waar we gebleven waren. De laatste weken hebben we echter “Narcos” opgepakt en in 3 à 4 dagen geconsumeerd. Nu moeten we wachten tot augustus 2016 om het vervolg van Pablo Escobar te kunnen bekijken. Ook hebben we in het weekend deel 1 van Homeland afgekeken, over terrorisme in de wereld en het Amerikaanse gevecht ertegen. Verschrikkelijk gewelddadig, helemaal niet mijn stijl, maar zo spannend en meeslepend.

Stukjes schrijven en discipline komen op de tweede plaats. En dat ligt natuurlijk niet aan mij, maar aan de verslavende werking van goede series kijken, waarbij je ook nog eens je eigen tempo kunt bepalen. Heerlijk, maar vandaag knaagde het, dus toch maar even snel een begrip geplaatst. Een beetje goedkoop, maar het past wel in de reeks: associëren van de dingen die je bezig houden. Netflix dus en de ramp die het veroorzaakt voor je ascetische schrijfgedrag. Maar voor vandaag is het weer gelukt. Nummer 140 bestaat ook weer.

Begrip, van de dag (127) Verspulling

/ sprakeloosid / 2 reacties

20160224_203657-Dovi

 

 

VERSPULLING

 

Hierbij beloof ik mijn omgeving dat ik nimmer over zal gaan tot een minimalistische inrichting van mijn woonomgeving. Zo dat is gezegd, alsof je als man daar iets over te zeggen hebt. Maar gisteren las ik een artikel in Trouw over verspulling, vrij vertaald van het engels stuffociation. Stuffocation is dan weer een samentrekking van stuff en suffocation. Verspulling, wat een mooie term is dat, het zegt heel veel zonder meteen een oordeel te vellen. Het gaat niet over rommeligheid of slonzigheid, maar de Westerse mens is volgens het artikel een keer uitgekocht. We bewaren met zijn allen ontzettend veel in en om het huis. De neiging tot overconsumptie is in de Westerse wereld enorm en veel van die gekochte spullen gooien we niet weg. Het artikel vergelijkt de verspulling met obesitas, net zo slecht voor je gezondheid in ieder geval.

We kennen allemaal de verzamelwoede van mensen die hun hele huis hebben dicht gebouwd. Ze worden met hun rotzooi van zolder tot kelder als een kermisattractie getoond op tv. Maar met een kritische blik op mijn zolder, schuur, menig laatje, vensterbank of een incourante hoek in huis, en er staan spullen. Tijdschriften die nog gelezen kunnen worden, boeken op een stapel, schroefjes die je nog kunt gebruiken, ladingen papieren ondanks het digitale tijdperk en de zaken van emotionele waarde zijn schier oneindig. Wat te denken van de doos met Cd-roms en videobanden, oude toetsenborden, maar ook de potjes in de schuur waar nog een plantje in kan, met nadruk op kan, want meestal gebeurt het niet. En dan hebben we het nog niet eens over de kledingkasten van met name vrouwen. De keuzestress komt de oren uit, maar het gevolg is dat het meeste amper of zelfs niet gedragen worden.

Ik ga het niet over verspilling of milieu zeuren, maar over de geestelijke gezondheid die zienderogen achteruit kan hollen door de verspulling. Ik weet dat de ene na de andere grote winkelketen failliet gaat, dus je zou denken dat de ontspulling is begonnen. Maar ik heb een kloek besluit genomen, iedere week een zak ontspullen naast het reguliere afval. En de economie dan? We moeten meer overgaan op belevingsconsumptie in plaats van onnodige spullen te kopen. Dat vinden we eigenlijk veel fijner, ik in ieder geval. Vaker op vakantie, dagjes uit of naar de film. Mijn eerste zak staat naast dit getikte stukje.

Begrip, van de dag (84) Bankencrisis

/ sprakeloosid / 3 reacties

bankencrisis

BANKENCRISIS

Over graaien en meer willen, daarover gaat dit stuk. De oorzaak van onze bankencrisis. Er zijn mensen die altijd strak in de meubeltjes zitten en er zijn mensen die wat minder uit willen geven voor hun dagelijkse zitcomfort. Volgens mij zitten wij er precies tussen in, met voor de hele preciezen onder ons soms met rampzalige gevolgen. Een groot voordeel is trouwens om het meubelgemak op te lossen door gebruik te maken van de wispelturigheid en trendgevoeligheid van anderen. Ons huis staat vol met zaken die 5 jaar eerder onbetaalbaar waren, maar nu niet meer hip zijn.

Zoals gezegd, een bankencrisis diende zich twee jaar geleden aan, maar de echte nood manifesteerde zich in 2015. 6 jaar geleden kochten we via Marktplaats een bankstel (2×2,5 zits) voor €300, -. Het was zichtbaar dat er op geleefd was, maar toen nog met kleine kinderen, vonden we het niet belangrijk. Vier jaar geleden kregen we een hond, die op de bank mocht en de slijtage nam toe. Naden lieten los en op die plek waar de hond standaard naar buiten keek met de voorpoten op de leuning, werden heuse gaten geslagen. We verkeerde in de zogenaamde Tokkie-staat en het duurde even voordat we echt last hadden van die status. Twee maanden geleden zagen we onze ideale bank, de altijd gewenste hoek- en leefbank. Totale prijs iets meer dan een maandsalaris.

Die hoge prijs lieten we tot ons door dringen, in de wetenschap dat we nog steeds een hond hebben en onze levenswijze niet wensen aan te passen zodat de dure bank over vijf jaar in de meubeletalage zou kunnen pronken. De nieuwe hoekbank was de perfecte kleur, maar heel veel geld. Hedenmiddag nam mijn wederhelft een kloek besluit. Via Marktplaats is voor €225,- voor vervanging gezorgd. Voor dat geld is de bankencrisis van 2015 geslecht. Een prachtig lederen, brandweerrood bankstel siert onze huiskamer. De bankencrisis van 2016 dient zich echter al aan. Per 1 januari doet Duiven fanatiek mee met betaald gescheiden afval ophalen. Hoe lang zullen de oude bankjes in de schuur blijven staan?

Begrip, van de dag (57) December

/ sprakeloosid / 2 reacties

 

DECEMBER

Waar komt december vandaan, ik bedoel de naam december. Even Sherlock Holmes spelen en dan weet ik dat het afkomstig is van de Romeinse kalander en dat het de tiende maand betekent. Maar zoals met ieder onderzoek, roepen de antwoorden nieuwe vragen op. De verklaring is dat de Romeinse kalander tien maanden kent die begint met Maart, afkomstig van de God Mars en eindigt bij de tiende maand, december. De tussenliggende maanden zijn taalkundig afkomstig van de corresponderende getallen tot en met tien. In de loop van de tijd hebben de Romeinen in hun wijsheid besloten om de vijfde en zesde maand te noemen naar Julius Ceasar en Keizer Augustus. Zijn we er dan?

Nee, dan zijn er nog twee maanden over, de zogenaamde maanloze maanden januari en februari. De Romeinse kalander voert terug op de maanstanden. Via ingewikkelde berekeningen is de Romeinse kalander omgevormd tot de christelijke oftewel de Gregoriaanse kalander. Alleen die berekeningen en de wijze waarop de kalander georganiseerd is, geeft aan dat er heel wat denkwerk en waarschijnlijk ook politieke strijd is gevoerd. Volgens mij kunnen hele volksstammen promoveren op de voor ons zo vanzelfsprekende tijdsindeling. Het gaat mij de ver om de finesses echt te doorgronden. Maar geinig is wel dat je als kleine onderzoeker met een eenvoudig vraagje kunt ervaren dat er een hele wereld opengaat.

Rest mij in vertwijfeling af te vragen waarom januari en februari niet gewoon de elfde en twaalfde maand zijn gaan heten. Ik begrijp het qua zonnewending, maar als lente het zogenaamde nieuwe begin is, de zomer de volle bloei en de herfst de naderende dood representeert en de winter staat voor doodsheid, pleit ik voor het nieuwe jaar te laten beginnen in maart. Op 1 maart zetten we de wekker en dat is dan het einde van de winterslaap, het nieuwe begin. Voorlopig leven we in december, de tiende maand maar voor ons de twaalfde en laatste. We overleven dat vast wel.

 

Begrip, van de dag (45) Systemen

/ sprakeloosid / 1 reactie

 

SYSTEMEN

Het was vandaag een typisch geval van ‘another day at the office’ met dien verstande dat een prangende vraag in mij opkwam. Ik zal de oorsprong van die vraag even uitleggen. Ik ben werkzaam bij een organisatie die in toenemende mate afhankelijk is van computersystemen. Op zichzelf is dat niet uitzonderlijk want welke beroepsgroep is dat tegenwoordig niet. Je bent sporter, kunstenaar of acteur en je voelt misschien niet zo goed aan wat ik bedoel. De rest van Nederland zal me begrijpen. Het is eigenlijk triest maar eigenlijk ben je zonder computer, in mijn geval bij de reclassering, als een boer zonder tractor, een bakker zonder meel of een taxichauffeur zonder auto.

Alles is vastgelegd in de computersystemen die tot je beschikking staan. Je actuele voortgang over cliënten, je verantwoording over klanten en als je even pech hebt, en je hebt geen schaduwboekhouding, zelfs je agenda en telefoonnummers. Natuurlijk kun je de afspraken van die dag te woord staan, maar uiteindelijk moet alles in de computer worden geklopt. Je kunt iemand aanmelden voor de hulpverlening, maar dat mag/kan niet meer telefonisch. Je kon vandaag je bureau opruimen of de mails bijwerken. Another day at the office was vooral een beetje klusjes doen om de dag maar door te komen. Mijn prangende vraag is, wat kost dat allemaal,zo’n verloren dag?

Een snel rekensommetje, een kleine 3000 werknemers die een hele dag hooguit een kwart van hun productiviteit halen. Op zo’n 200 effectieve werkdagen verlies je op een dag zo’n halve procent omzet op jaarbasis. Als het bij die ene dag blijft is dat te overzien. Erger vind ik de constatering hoe afhankelijk we zijn geworden van de systemen. Hoe het zogenaamde werk gerelateerd is aan een systeem, juist als je met mensen moet werken. Nu heeft de overheid geen goede naam als het gaat om het implementeren van computersystemen. Wat als de zogenaamde ‘oorlog’ in cyberland gaat plaatsvinden? Ik zou in deze geen goede soldaat zijn, ik begrijp in principe een goed elektriciteitsnet niet eens. Ik weet slechts dat je een knop moet indrukken en dan doet het licht. Vandaag hielp een knop indrukken niet op het werk en ik was hulpeloos.

56. ARNHEM CENTRAAL uit de serie de kabbelende 100

/ sprakeloosid / 3 reacties

foto 1

Vandaag was het zover, na bijna twintig jaar. Het treinstation in Arnhem is officieel geopend. We zijn 163 miljoen verder, menig (politiek) crisis is doorstaan en de reiziger zal langzaam maar zeker moeten wennen aan enig comfort, want dat was de afgelopen jaren ver te zoeken. Zelf kom ik vanaf 1993 met enige regelmaat in of langs Arnhem voor mijn werk, maar het grootste deel daarvan had ik te maken met een hele grote bouwput. Het heeft er lang naar uitgezien dat er een hele vette vieze lelijke puist het stadscentrum van de stad blijvend zou ontsieren. Het is echter prachtig geworden. Met name het laatste jaar waarbij ik bijna dagelijks op het station moest zijn, werd het iedere dag een stukje mooier. Het station, de perrons, de gang naar de perrons en de directe omgeving van het station. Prachtig gewoon, een kniesoor die nog moet opmerken dat ze het in Rotterdam in de helft van de tijd doen.

foto 2

Vandaag dus de opening en vanochtend werd nog de laatste hand gelegd en de ramen werden gelapt.

Als eerste station buiten de Randstad mag het station mogelijk Arnhem Centraal heten. Het is de Arnhemmers gegund. In de volksmond worden namen als De Schelp of Wokkel ook al gebezigd. Ik vind dat erg oneerbiedig voor zo’n perfect staaltje esthetiek. In dit geval moet een station met deze allure een andere benaming krijgen met meer allure, passend bij de stad. Zelf zou ik willen voorstellen Port de Nijmegen, zoals in Parijs ook menig metrostation heet. Port de Nijmegen, proef dat maar eens goed. Dat klinkt. Bovendien hebben connaisseurs waar ik mezelf in dit geval onder schaar, een vooruit zienende blik gehad. Want op de vraag wat is het mooiste van de stad Arnhem, werd steevast geantoord: De plek waar de trein naar Nijmegen vertrekt. Nu, ik geloof met recht dat we hier niet meer onderuit kunnen. Port de Nijmegen is vandaag geopend.

 

Ik heb vandaag een aantal foto’s gemaakt die ik u niet wil onthouden, maar komt vooral zelf eens een kijkje nemen op Port de Nijmegen.

 

foto 3

Naar de perrons

foto 3a

Kijk op de stationshal

foto 4

Blik op de stationshal

foto 5

Blik op stationshal vanaf eerste verdieping, op voorgrond kunstzinnige verlichting

foto 6

voetgangersgedeelte van en naar het busstation

foto 7

Feestelijke uitdossing voor de opening

foto 8

Blik op het stationsplein met de WTC-torens

foto 9

Bezijden het stationplein, bioscoop Pathé, een van de grotere in Nederland met de onvermijdelijke McDonalds ernaast.

foto 10

Rondleiding vandaag & niet officiële opluistering door onze mede-Europeanen uit Zuid-Europa

foto 12

Op het perron naar de treinen.

Begrip, van de dag (44) APK

/ sprakeloosid / 1 reactie

 

APK

Het is weer zo ver, een spannende dag vandaag. De auto moet voor de jaarlijkse keuring naar de garage. Het kost altijd sloten vol geld, maar met een bedrag van enkele honderden euro’s kan ik leven, maar toen het hele aircosysteem naar de Filistijnen was twee jaar geleden, was ik niet zo blij. Een week vakantie, twee vliegtickets naar Thailand of een nieuw bankstel kon ik wegdragen om de auto weer op de weg te krijgen. Maar met de APK rijden we weer veilig, zijn we geen gevaar voor onszelf of medeweggebruikers behoudens natuurlijk de rijstijl van de chauffeur.

Zoiets zou er ook voor mensen moeten zijn. Natuurlijk is er al een tietenbus en staan prostaat en darmen ter discussie om ook preventief de veiligheid van de individuele mens te verzekeren. Maar ik wil nog een stapje verder, gewoon kijken of iemand geen gevaar is voor het maatschappelijk verkeer. Hoe groot is het risico dat iemand gierend door de bocht vliegt. Moeten er nog dingetjes en dangetjes beter afgesteld worden om een verantwoord maatschappelijk verkeersdeelnemer te zijn? Wanneer zijn de (bougie)vonkjes in iemand van dien aard dat een zelfbomgordel dreigt met alle gevolgen van dien. Analoog aan de autokeuring zijn de remmen een precair onderdeel, ontremmingen moeten voorkomen worden. Lawaaibegrenzers en roetfilters zijn eveneens van evident belang. Door een teveel aan ketelmuziek en vuilspuiterij kan dat het heldere zicht en zuivere gehoor van andere deelnemers ernstig schaden. Het maakt niet uit hoe dat lawaai klinkt of welke vuil er geproduceerd wordt, de vastgestelde limieten mogen niet overschreden worden.

Afwijkingen mogen, maar ze moeten niet te hinderlijk zijn en als ze gevaar opleveren moet dat tijdig ontdekt worden. Allemaal dus naar de jaarlijkse keuring, te beginnen met die exemplaren die het meeste risico lopen. We hoeven ons dan niet meer af te vragen of ze nog wel deugen, ze zijn immers gekeurd. Het zal wel een stapje te ver gaan vrees ik? Bovendien wie stelt de normen vast? En last but not least, het zal een lieve duit kosten, net als normaliter de reguliere APK. Hoewel, het viel mee dit jaar, slechts de remklauw van de handrem links deed het niet en moest worden vervangen à €239, -.

Begrip, van de dag (43) Wordfeud

/ sprakeloosid / 2 reacties

Screenshot_2015-11-17-18-47-11

WORDFEUD

Verslavingen heb je in alle soorten en maten. Ik doel daarbij niet op de hardcore middelen als nicotine, alcohol en drugs, ik doel eerder op guilty plesures. Kleine ondeugden, of eigenlijk ondeugdelijkheden in het leven. Meer dan een jaar heb ik veel te veel tijd gestoken in Candy Crush Saga. Ontzettend verslavend en eigenlijk begrijp ik nog steeds niet waarom. Objectief is het niet leuk, je wint er niets mee en na verloop, als je naar bed kruipt, voel je je ook nog eens leeg. En het ergste is dat voor dat je de slaap kunt vatten, de knallen van de candy’s nog door knallen. Mensen die dit wartaal vinden zijn gezegend, met in ieder geval gezond verstand. Nu heb ik iets anders, niet meer op de computer maar op de mobiel. Wordfeud.

Wordfeud is wel leuk, blijvend leuk. Ik speel al jaren met ene Ria van D., een bejaarde dame. Ik ken haar verder niet. Ook speel ik af en toe tegen collega’s, maar meestal speel ik tegen wildvreemden. Soms een potje en andere momenten duren de speelsessies meerdere partijen.De meeste partijen duren zo’n vijf dagen met enkele zetten per dag, andere duren soms wel een maand. Heel soms doen we speed ‘feudten’ en is het spelletje binnen een dag klaar. Voor het slapen gaan, in de trein en soms op het privaat zijn de plekken waar ik regulier een paar woordjes leg. Soms is het spannend en houd ik tijdens het tv-kijken de zetten van mijn tegenstanders nauwlettend in de gaten.

Raar eigenlijk, ik ben helemaal niet zo’n spelletjes mens. Scrabble vond ik een zenuwslopend spel, niet op de minste plaats omdat enige verfijnde motoriek een vereiste is. Dat heb ik niet en omdat ik het meestal in familieverband speelde was het vaak een optelsom van erfelijke belasting. Wordfeud is leuk, niet verslavend maar slechts een onschuldige ondeugd. Behalve dan tegen neef R. Neef R. wint bijna altijd. Vaak nog met een mega voorsprong, terwijl ik mezelf best wel slim vind en een bovengemiddeld taalgevoel heb. Maar onlangs heb ik gewonnen. De tweede keer dit jaar terwijl het bijna 2016 is. Dus dat mag in de krant of in dit geval in cyberspace.