En dan sta je in een keer in Woerden. Geheel tegen mijn gewoonte in startte ik niet bij het officiële begin van het Gravenslootpad, maar bij het station in Woerden vanwege zekerheid van parkeren. In Kamerik was dat niet helemaal duidelijk voor mij. Woerden, ik was er ooit geweest in 1990 voor een sollicitatiegesprek. Ik herkende het niet terug, of beter gezegd, ik had geen actieve herinneringen meer aan Woerden. Maar het zal wel helemaal veranderd zijn. De dag zelf herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik was veel te vroeg in Woerden en ik nam de bus naar Kamerik. Daar zat toen de Algemeen Christelijke Politiebond. Als net afgestudeerd bestuurskundige solliciteerde ik maar een eind in het rond. Een baan vinden voor jongeren was toen net zo moeilijk als tegenwoordig een huis vinden voor jongeren. Te vroeg in Kamerik, in de hoop dat er een horecagelegenheid open was. Niets, dan lopen we maar weer terug naar Woerden, tijd zat en nemen we een latere bus weer terug naar Kamerik. Had ik even geen rekening gehouden met het feit dat de bussen maar heel sporadisch liepen. Geen bus meer om op tijd voor de tweede keer in Kamerik te geraken. Wat nu? Flink doorstappen maar, en met een bezwete kop bij mijn sollicitatie aankomen. Er zit niets anders op, geld voor een taxi had ik niet bij me. Maar na 200 meter werd er achter me gebeld. Twee bakvissen van 14 jaar op grote omafietsen reden langs me op en riepen: ,,Spring maar achter op, we moeten naar Kamerik.” Ik weet niet of ze van een strak in het pak zittende ex-student hadden verwacht dat ik het aanbod zou aannemen, maar ik deed het wel. Ze hadden blijkbaar niet geleerd van hun ouders dat ze geen vreemde mijnheren mochten meenemen. Kijkend tegen een ranke meisjesrug, weliswaar 25 kilo terug, kwam ik op tijd voor mijn gesprek. Het mocht niet baten, afgewezen. De wereld van de politie met mij erbij had er anders uitgezien, in ieder geval mijn leven zou anders gelopen zijn. Dan had ik de dames misschien mijn hele leven tegengekomen en glimlachend gezegd, dank zij jullie heb ik de baan. Het mocht niet zo zijn en nu maak ik blogjes over klompenpaden.
Het Gravenslootpad is een alleraardigste wandeling, maar wel een tussendoortje. Voor 6 augustus heb ik met mijn partner afgesproken het 100e klompenpad te lopen, maar dan moet nummer 99 ook voltrokken zijn. Het Gravenslootpad had ik uitgekozen. Een prachtig begin vanaf het station in Woerden, je loopt door landgoed Bredius. En heel opvallend voor mij als Oosterling, de hoeveelheid mensen die vriendelijk goedendag zeiden. Ik moet iets aan mijn vooroordelen over de Randstad doen. Aan de andere kant, ik had het kunnen weten, want dertig jaar terug werd ik belangeloos vervoerd door twee jonge scholieren. Toch? Al hebben ze me geen toeristische route getoond, want dat doe ik vandaag met de benenwagen. Zoals ik al zei een hele fijne wandeling door weilanden, met prachtig vergezichten.
Nog even in het stadje zelf kijken en op de terugweg naar het station komt de aap uit de mouw. De vriendelijkheid van de gemiddelde Woerdenaar is helemaal niet spontaan, ze moeten van de gemeente. Middels leuzen in het publieke domein worden ze opgeroepen om vriendelijk te doen tegen vreemdelingen zoals klompenpadlopers. Aan de andere kant, er zijn slechtere overheidsmaatregelen te bedenken.Meer foto’s zie ook mijn Instagram account titiissprakeloos.
sprakeloos verhalen 