INTERNE THERMOSTAAT

Nu de donkere dagen voor kerst bijna ten einde zijn, nog drie nachtjes slapen, gaan de dagen weer lengen. En de volkswijsheid zegt dan dat de winter zich gaat strengen. We hoeven ons voor de komende maanden meteorologisch niet zo druk te maken, want een paar graadjes minder en het vriest nog niet ’s nachts. Misschien moeten we, als we pech hebben, een keertje de ruiten krabben van de auto. Een voordeel is dat we geen hype krijgen rondom een Elfstedentocht die toch niet komt. Verder kabbelt de winter gewoon door in de lente en weten we eigenlijk niet meer wat kou eigenlijk is.

Toch neem ik iets raars waar bij mezelf als het gaat om temperatuurbeleving. In het kader van milieubewustzijn proberen wij natuurlijk de verwarming zo laat mogelijk in het seizoen aan te zetten. Toch ontstaat er in oktober een mate van frisheid in huis die zorgt dat je de kachel wil aanzetten. Qua temperatuur is de noodzaak daartoe helemaal niet zo vanzelfsprekend. Ook het fenomeen winterjas is zoiets. Zolang het niet nodig is, trek ik geen winterjas aan, maar eenmaal de beslissing genomen dat de tijd voor de winterjas is gekomen, dan blijf ik hem ook aanhouden en ik vind dit ook nog wel behaaglijk. Maar zoals gisteren was het overdag vijftien graden. In de zomer word je gek aangekeken als je op een kille zomerdag met slechts vijftien graden een winterjas aandoet.

Zou er in de mens misschien een thermostaat zijn die de gewenning met de seizoenen heeft opgeslagen? Dus eigenlijk dat we ons helemaal niet zo aanpassen aan de werkelijke (gevoels)temperatuur, maar voor een belangrijk deel geconditioneerd zijn door de eisen van de seizoenen. In de winter heb je een dikke jas aan, in de lente probeer je overmoedig te dunne kleding uit, voor de zomer is het niet ongepast om bijna in je blote gat te lopen en de herfst is het seizoen om de winter zo lang mogelijk uit te stellen, totdat het eigenlijk niet meer kan. Ik vroeg het me zomaar af.