Shoshin op het Heuzesepad

maart 5, 2025 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Een aantal dagen voordat ik in de vroegte het Heuzesepad liep, kwam ik per toeval een aantal Japanse wijsheden tegen om luiheid te voorkomen. Nu kan ik zeggen dat als je op een vroege ochtend al naar Opheusden bent gereden om het 127e klompenpad te lopen, dat ik niet lui ben. Maar Shoshin betekent in mijn eigen woorden, doe alles met de nieuwsgierigheid van een beginner. Zo is mijn eigen vrije vertaling. Het is inmiddels wel bijna een half jaar geleden dat ik mijn laatste klompenpad liep, dus misschien moet ik er wel weer in komen?

Deze dame waakt over de Maneswaard, maar wie, wat en waarom is me niet duidelijk. Maar het is altijd goed dat er iemand waakt.

En niet alleen de vrouw waakt, ook de houten Romein en de Romeinse Baadster een tiental kilometers verderop.

Ik begin bij de Romeinse Wachttoren De Spees. Hé, hier ook al aandacht voor de Romeinse limes. Het weekend was ik nog in Lugdunum Batavorum en woon zelf nabije Carvium waar nu de Romeinse Baadster prijkt. Nieuwsgierig geworden? Een beetje Shoshin en je volgt mijn linken, voor je het weet ben je een connaisseur op het gebied van de Romeinen en de noordgrens van hun Rijk. Ik zal nog een mooie foto van de Romeinse baadster toevoegen aan dit klompenpadblog.

Wat ook nieuw was vandaag is de uitgebreide zonneschijn die op deze Aswoensdag. Nu vraag ik me af of er in de contreien van Opheusden veel Carnaval is gevierd, of eigenlijk is het een retorische vraag. Ik als katholiek mannetje haalde wel vroeger het askruisje om me ervan te verwittigen dat ik van stof ben en tot stof zal wederkeren. Het symboliseert de vergankelijkheid van de mens en bezinning. Misschien moet de Aarde als geheel wel een heel groot askruis krijgen want aan bezinning zijn we hard toe, maar daar wil ik het niet over hebben. Op het einde van de wandeling werd ik wel geconfronteerd met mijn eigen nietigheid. Ik gleed link uit op de dijken waar de schaapjes rustig aan het grazen waren. Het was nog behoorlijk modderig en mijn knie maakte een rare beweging. Een beetje verdraaid, maar zonder fysieke gevolgen. Mijn as voor deze woensdag is een hele hoop modder op mijn broek.

Het Heuzesepad had mooie stukken, maar ook minder toeristische plekje, maar daar leerde ik dat de zavelige grond aldaar geschikt is voor de teelt van perk- en laanbomen, een specialiteit van de streek. Dat wist ik dan weer niet. Het aantal laantjes tijdens de wandeling was trouwens beperkt. Eentje?

Ik weet niet of ik na deze wandeling me heel erg gehouden heb aan de Japanse shoshin-regels, ik heb wel mijn best gedaan.

Voor meer foto’s zie ook titiissprakeloos op Instagram

Plaatjes en Kletspraatjes: De zon in het Sonsbeekpark

februari 1, 2025februari 5, 2025 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Een prachtig, maar kostbaar station, is het cadeautje dat Arnhem geschonken heeft aan Nijmegen. Een mooiere entree/start voor een tocht naar de Keizerstad is bijna niet mogelijk. Het mooiste van Arnhem. Met deze foute grap is de toon gezet voor een ander blog. Voor dit stukje heb ik voorlopig alleen maar positieve woorden voor de Gelderse hoofdstad. Je kunt er alles van vinden, maar het Sonsbeekpark is misschien wel het mooiste park van Nederland. Ik daag eenieder uit qua schoonheid met mooiere parken te komen in Nederland. Voor iedere serieuze suggestie zal ik een dag uittrekken om er te wandelen, foto’s te maken en zo mogelijk een blogje te schrijven. En nee, Frank Boeijen ten spijt, het Kronenburgpark in Nijmegen tipt niet aan het Sonsbeekpark in Arnhem.

Ik kom er vaak meermaals per week om mijn rug even te rechten en mijn benen te strekken. Zitten is het nieuwe roken is een slogan waar meer waarheid in zit dan mij lief is. Het is geen straf om op 100 meter van het mooiste park te moeten werken. Maar goed, werken is niet het hele park door sjouwen, dus ik heb ik een prachtige eerste zaterdag in februari 2025 aangegrepen om het park Sonsbeek en verder op park Zypendaal in te lopen. Een hele aangename wandeling (IJstijdenwandeling) die ook de Burgermeesterswijk tussen park en station meeneemt, Dat is ook echt te moeite waard.

Mensen die van verder komen en in Arnhem willen winkelen heb ik een tip. Spendeer op een steenworp afstand van het winkelcentrum, waar niet meer dan alle winkels zijn die je overal in Nederland kunt vinden. Spendeer je dag beter en ga wandelen, De IJstijdenwandeling bijvoorbeeld. En zonder sekse-specifiek te worden, splits je je als stel of groep gewoon op, kan best mannen! Dat is beter dan ijsberen voor een modewinkel. Bovendien genoeg horecagelegenheden in het park.

Het lijkt bijna of ik aan Ernhempromotie aan het doen ben. Maar zo ver ga ik niet, deze plaatjes en kletspraatjes gaat een neutrale titel krijgen en niet Èrhem zo gek nog niet. En ben toch niet gek. Dollen met Arnhem is natuurlijk voer voor een andersoortig blog. Dit is gewoon een blog van een blij ei omdat de zon schijnt, ook in het Sonsbeekpark in Arnhem.

De wandeling is te vinden op Komoot, zo wel de officiële en de mijne met nog meer foto’s.

Op mijn instagramaccount nog meer foto’s: titiissprakeloos.

De folder van de wandeling met achtergrondinformatie

Een beetje filosoferen op het Hoeverveldpad

maart 20, 2024maart 20, 2024 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij de start van mijn 116^e klompenpad weet ik al dat gedachtes over vorig jaar bij me zullen opkomen. Hoeverveldpad zou ik vorig jaar al lopen, want gedurende drie maanden woonden wij in Garderen in verband met een thuisverbouwing. Garderen en de Veluwe zijn mooi hoor, maar als elders je huis wordt verbouwd dan is een vakantiepark, hoe hard je je best doet, geen vakantie. Natuurlijk hebben we gewandeld, maar dit pad is er niet van gekomen mede ook door het natte weer de eerste drie maanden van 2023. Toen ook al. Dus de eerste echte lentedag dit jaar de schade maar ingehaald. Ik was wel een beetje benieuwd hoe ik dit pad zou gaan waarderen? Commentaren alom bij de recensies!

Ik heb er al vaker over geschreven, maar onder de diehards van de klompenpaden bestaat het woord asfalt slechts als een boosaardig scheldwoord en het horen van auto’s op een autobaan is zo ongeveer heiligschennis? Op dit vlak ben ik een stuk flexibeler. Want wat de ondergrond ook is, op zeker moment ben je daar wel op uitgekeken. Dus ik raad dan iedereen aan de rug te rechten, schouders naar achteren en kijk om je heen en geniet en verbaas je je over de omgeving, ook op het Hoeverveldpad. En wees je je ervan bewust dat het niet de bergen in Zwitserland zijn, niet de oneindige bossen in Zweden of onderdeel van de wandeltocht naar Santiago de Compostella waar ongetwijfeld ook stukken asfalt zijn.

Er is voldoende stilte, vogels zijn hoorbaar en druk aanwezig, voorjaarsbloemen en het eerste groen laat zich al weer zien, de temperatuur is op het niveau van ‘met-zonder-jas en de was wordt buiten gehangen. Er hangt optimisme in de lucht.

Als ik er aan denk, dan fotografeer ik waslijntjes tijdens de wandeling. Vandaag was het weer er voor. Ik bedenk dan hoeveel procent van de waslijntjes zal in Nederland ‘behangen’ zijn door vrouwen? En zal dat in Putten en omgeving nog anders zijn. Het is zomaar een vraag die in me opkomt.

En inderdaad om van a naar b te komen was er een stuk autobaan hoor- en zichtbaar. Ik had zelf ook een stuk gereden op zo’n monsterlijke vierbaansweg om het Hoeverveldpad te kunnen lopen! En op weg naar de stroom auto’s en vrachtauto kijk ik in een verder wijds graslandschap. Volgens mij worden de auto echt stiller, veel stiller. En ik filosofeer in mezelf, niet over of ik het landschap per definitie mooi vind, maar eigenlijk met verwondering dat iedere vierkante meter in Nederland bezet lijkt te zijn. Zal iedere vierkante meter ook belopen zijn door de mens in Nederland? We zullen het nooit weten, maar dat is maar een gedachte die in me opkomt. En als ik bijna bij de snelweg ben, hoor ik mijn telefoon? Mijn jongste zoon, hij heeft zijn rijbewijs en mag vanaf nu meedoen met het rijden in de Heilige Koe. Hij is vastbesloten dat elektrisch te gaan doen. En als iedereen dat gaat doen, wordt er in ieder geval niet meer gezeurd over een autobaan in de buurt van een Klompenpad. Of andersom. Het was een aangename wandeling.

Magisch realisme op het Bruilschepad

maart 17, 2024 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Statue bij Lustslot van Willink uit 1935

Het is laat, rijkelijk laat dit seizoen. Maar 16 maart 2024 is voor mij het klompenpadseizoen begonnen. Ik weet het nu zeker, eigenlijk ben ik vooral een mooiweerloper. Maar de kop is er af en wel in Ruurlo. Een prachtig pad, met op het einde uitzicht op een echte Carel Willink. Als oefening misschien maar eens kijken of er door mij surrealistische plaatjes zijn te schieten die de echte Willink doen verbleken.

Nu heeft de Achterhoek zich bewezen uitstekende klompenpaden te kunnen fabriceren. Het Bruilschepad is nog niet zo heel oud, maar kan zich meten met vele andere populaire klompenpaden. Het is natuurlijk niet alleen de verdienste van de makers van het pad, de Achterhoek is namelijk een paradijs om te wandelen. Met onderweg, voor ons start en finish, Kasteel More. Dan noem ik al drie ijzersterke punten van de wandeling, Willink, Achterhoek en kasteel More. Nu kijken of we wat magisch realistische foto’s van de wandeling kunnen tonen?

Voor nog meer plaatjes zie ook Instagram titiissprakeloos

De lente was duidelijk begonnen al was het nog wat frissig en drassig. Daarmee is nummer 115 geslecht. maar komen de kiekjes in de buurt van Willink? Ik waag het te betwijfelen. Het is misschien ook appels met peren vergelijken. Hoewel, de realiteit van wandelen èn kunst, is een uitstekend marketingconcept voor het Bruilschepad. Nog 37 klompenpadrealiteiten te gaan.

Plaatjes en Kletspraatjes: Lalique, who the f*

februari 9, 2024 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Who the fuck is Lalique? Ik wist het niet, maar op de vraag van Egaa om naar het Lalique-museum te gaan, was ik niet meteen enthousiast, al hadden wij sinds een paar dagen voor het eerst een museum jaarkaart. Hoe stom kun je zijn dat niet eerder te hebben aangeschaft? Dan wist je mogelijk al jaren wie René Lalique is. ,,Er is ook een tentoonstelling over Mucha en tijdgenoten!” Nu was ik om, we gaan naar Doesburg, naar het Lalique-museum kijken naar Mucha en tijdgenoten. Het tijdperk waar posters en reclame-uitingen ook als kunst werden gezien en gemaakt. Jugendstill, art-deco en art-noveau waren juist de onderwerpen die in mijn cursus moderne kunst aan bod kwamen afgelopen week. En eerlijk is eerlijk, al ben ik meer van de schilderijen, de objecten van Lalique waren best mooi.

Een wandeling in Doesburg is altijd een feest, het gebouw van het Lalique-museum was dat ook en ik kon de bescheiden kennis van de kunstgeschiedeniscursus al een beetje verinnerlijken met zowel Lalique als ook met Mucha. Een leuk museum dus.

En met de vormgever Lalique zijn er nazaten bezig om een parfumlijn te ontwikkelen in de fraai vormgegeven glazen en potjes. Natuurlijk even een monstertje proberen. Een zeer ter zake kundige mevrouw van het museum wist op basis van de lievelingskleur van Egaa een voorstel te doen voor haar. Ze kreeg een passend monstertje mee. ,,Er is ook een mannenlijn!” Ik zeg meteen ‘rood’ mijn favoriete kleur in de hoop ook een passend monster te krijgen. ,,Is mijnheer een volger of een leider,” vraagt ze aan Egaa. Gepasseerd en gepikeerd zeg ik snel, een samenwerker vooral! Of dat de reden is dat ik twee samples mee krijg, een klassiek en een kruidige met de veelzeggende naam ‘L’Insoumis’,weet ik niet. In een later stadium zal ik met Egaa in volledige samenwerking mijn geurkeuze maken.

Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos

Het herfstseizoen is aangebroken op het Beukenburgerpad

oktober 29, 2023oktober 29, 2023 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Is dit het nieuwe normaal, of mag ik nog steeds verbaasd zijn. Op 28 oktober 2023 is voor mijn wandelgevoel de herfst aangebroken. Het is al jarenlang duidelijk dat oktober eigenlijk best een fijne wandelmaand is en zelfs november zich niet onbetuigd laat qua temperatuur. Voor 2023 is nu het herfstseizoen begonnen als wandelaar. Dus iedere min of meer droge wandeling hierna is meegenomen. En ja, oktober was erg nat, maar het groen overheerst nog op het Beukenburgerpad in Groenekan en het was goed beloopbaar.

Groenekan, dat neem je dan weer mee in je topografiebagage, Groenekan. Mijn jongste zoon is onlangs verhuist van Rotterdam naar Utrecht. Ondanks werk is het nog behelpen samen met zijn vriendin qua bewoning, dus alle mensen in Groenekan en wijde omgeving: ,, Als er iets betaalbaars is in uw kennissenkring voor een jong stel, reageer vooral. Het is een fijne jongen met een lieve vriendin en hij houdt van wandelen, af en toe.” Dus we wandelen samen het Beukenburgerpad. We praten over zijn eerste werkervaring op het gebied van data-ethiek, privacywetgeving en gegevensbeveiliging. Hij is enthousiast en ik luister. Ik weet in ieder geval dat als het digibetisme nog verder toeneemt bij mij, ik me kan schuilen onder zijn vleugels, een veilig gevoel. Voorlopig kan ik nog meepraten, of in ieder geval slimme vragen stellen vind ik zelf.

De wandeling zo aan de rafelranden van Utrecht is trouwens verrassend. Zoals wel vaker verwacht je in de nabijheid van stad en een autobaan niet meteen een prettig klompenpad, maar toch het Beukenburgerpad was een fijne wandeling. Goed, het geluid van de autobaan was soms aanwezig en hele hordes mannen uit de stad op mountainbikes, deelden op sommige stukken het pad, maar al met al heb ik wel genoten. Ik begon er al mee, het is nu echt herfst. De temperatuur was prima, maar toch dreigde hier en daar een bui. We besloten op 80 procent van het pad de weg af te snijden om het droog te houden. We hadden nog geluk gehad, maar wilde dat geluk niet verder op de proef stellen. Snel via google de route naar de auto in Groenekan zoeken. Snel is dus via mijn zoon natuurlijk. En ook hij heeft dan het probleem als je start met een nieuwe googleroute, dat je je altijd goed moet oriënteren welke richting je moet beginnen. En daar is een foefje voor op Google door middel van ‘augmented reality’ als ik het goed begrepen heb. Je richt je telefoon naar een straat en hij laat je die realiteit zien en vervolgens geeft google de pijltjes waar je naar toe moet. Begrepen? Misschien had je erbij moeten zijn, maar ik heb het bewijs dat mijn zoon wel voor me kan zorgen op het gebied van informatie, realiteit en het voorkomen van al te grote stommiteiten op internetgebied. Voorlopig kan ik nog een verslag van mijn wandeling van het Beukenburgerpad wegschrijven en aanbevelen dat het een fijne wandeling was die geheel droog is geëindigd op 28 oktober. (voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos)

Even de vakantie afmaken aan de Tegelersee (Noordwest Berlijn)

oktober 22, 2023oktober 22, 2023 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

,, Even de vakantie afmaken aan de Tegelersee.” Wat een branie en wat een spatjes zou je zeggen en ja, het is eigenlijk heel verwend. Heden zomer hadden we doorgebracht in Berlijn en Leipzig en het was goed, meer dan goed. Ik vind Berlijn leuk en kom er graag. Afgelopen zomer was dat al weer voor de vijfde keer. De bedoeling was alle uiteinden van de stad te ontdekken en het was zeer geslaagd vonden wij. In het Noordoosten bezochten wij de Weissensee, bekend van de gelijknamige successerie. Vervolgens naar de Wannsee met de beruchte villa van de nazi-kopstukken uit de Tweedewereldoorlog. Dat was in het zuidwesten van Berlijn. In het zuidoosten bezochten wij de Müggelsee alwaar de Hauptmann von Köpenich zich onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt.

De laatste uithoek, namelijk het noordwesten, waren we niet aan toe gekomen. Nog geen twee maanden later deed de kans zich voor. Een workshop voor de wederhelft in Berlijn, en ik kan naar de Tegelersee. Hoewel er veel gedoe is rondom vliegvelden in Berlijn die het wel of niet doen, die gesloten worden of juist niet, was vliegveld Tegel niet het doel. Het ging mij om een wandeling, een soort Berlijns klompenpad. Het was mij al snel duidelijk dat de grootsteedse allure ver te zoeken was in en rondom Tegel. Het was groen. Eigenlijk is Berlijn sowieso wel een groene stad en een stad met veel gezichten. Bijna iedere kilometer is de sfeer en uitstraling anders. Zo ook Tegel en de nabij gelegen Tegelersee. Je had niet eens meer het gevoel in Berlijn te zijn, maar een dagje uit, naar water en bossen. Bij het zesde bezoek kan ik dus ook Berlijn-Tegel op mijn lijstje afvinken.

En er is vast nog veel meer in Berlijn voor een zevende, achtste, negende of nog meer bezoeken! Berlijn leeft, Berlijn is een stad waar de geschiedenis uit iedere stoeptegel komt, maar ook waar de mondiale actualiteit altijd te voelen is. Toch is het op veel plaatsen heel relaxed, bijna niet grootstedelijk. Tijdens de wandeling rondom de Tegelersee was de uitzondering, want de Berlijners die wilden ontspannen in het bos waren niet geneigd om een collega wandelaar een blik te gunnen of te groeten. Dus de grote stad zit misschien toch nog wel in hen. Of misschien vinden ze de city-jungle veilig en het grote enge bos een spannende uitdaging. Of misschien ben ik wel een Sallandse boer? Maar dan wel eentje die genoot van de lichtshows die avond in Berlijn.

Plaatjes en Kletspraatjes: DRIE in de pauze

januari 17, 2023 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

In aller stilte vandaag thuis gewerkt. In mijn nieuwe thuis dan wel te verstaan. In de verte af en toe wat geluiden van het verder uitbouwen van het vakantiepark op de Veluwe. Het is nog lang niet klaar, de modder is alom aanwezig, maar het is wel rustig. Geen afleiding van collega’s, partner ‘echt’ aan het werk en onze trouwe viervoeter gedraagt zich als een waardige bejaarde hond en slaapt op de bank in het zonnetje. Voordat ik het wist was het twee uur ’s middags. Tussendoor had ik een eitje gebakken, maar verder doorgebuffeld en dat was te merken aan mijn rug. Die was nog niet hersteld van de verhuizing en mijn tijdelijke verblijf is niet geheel arbo technisch verantwoord. Dus maar de pauzewandeling aanvangen. En ik had me er al op verheugd voor we aankwamen in Garderen. De historisch natte januari is vandaag officieel ten einde dus het kan nu. Ik had al wel gezien dat er een tot mijn verbeelding sprekende bestemming is om te lopen, namelijk DRIE.

Op een kleine drie kwartier lopen komen we in Drie. Een eeuwenoude nederzetting waar vroeger de diligence al langskwam, zo vertelde me een vriendelijke man me afgelopen zondag. De grootte van de nederzetting is precies drie huizen. In de gelijknamige uitspanning is vanaf woensdag de mogelijkheid om te lunchen. Twee kroketten met Veluws brood staan er op het menu, dus ik zal me vaker melden. Voor de kroketten en de schoonheid van de wandeling zomaar in mijn achtertuin. Misschien durf ik het aan om het brood te weigeren en drie kroketten te vragen.

Plaatjes en Kletspraatjes: LUTTENBERG, mijn blinde vlek

oktober 28, 2022oktober 29, 2022 / sprakeloosid / Een reactie plaatsen

En in één keer besef je het, je hebt een blinde vlek. Nu weet ik echt wel dat ik er meer heb, maar dat is omdat ik voor iets te stom ben of geen interesse heb. Zo heb ik een blinde vlek voor de GP met Max Verstappen, het interesseert me niet; of de werking van een deeltjesversneller…….schiet mij maar lek. Maar het bewustzijn dat ik een echte blinde vlek had voor Luttenberg en de berg met dezelfde naam, was een gekke gewaarwording afgelopen woensdag. Dit behoeft natuurlijk enige uitleg.

Komt ie. Luttenberg ligt in de gemeente Raalte, de plek waar ik ben opgegroeid. Natuurlijk was ik er wel eens doorgefietst of langsgereden, maar hoe het eruit ziet? Ik weet het niet. Het heeft in ieder geval twee grote campings en het is toeristisch, maar ja, niet voor mij blijkbaar. Ik houd van wandelen dus ik dacht, we moeten ook maar eens in de buurt van mijn eigen roots gaan kuieren.

Luttenberg dus. Bij de verplichte zondagswandeling met mijn ouders kwam ik in Haarle, Lemele, Nijverdal en Holten, maar in Luttenberg? Mijn moeder kon dat ook niet verklaren. In de jaren 70 en 80 waren plaatsgenoten opgewonden als de motorraces op de Luttenbergring plaatsvonden. Ik zag op Studio Sport wel of Jack Middelburg dan wel Wil Hartog gewonnen had. Het boeide me niet.

De Luttenbergring, of een stukje ervan

In het eerste jaar van de middelbare school kwam een dozijn meisjes uit Luttenberg bij me in de klas. Och je was twaalf en toen hadden meisjes nog geen interesse in voetbal, dus wat had je met ze te bespreken? En als je ze en passant eens sprak, dan snoefden ze heel hooghartig over een grot in Luttenberg. Ze waren er trots op concludeerde ik uit hun opgewonden stemmen. Grot of die meisjes, niets bracht mij in beweging om eens op een woensdagmiddag een kijkje te nemen in Luttenberg.

De Lourdesgrot in Luttenberg

Ook qua voetbal was de plaatselijke club een apart verhaal. SDOL speelde in het district Twente, wij van het grote ROHDA Raalte maakte onze doelpunten in het Zwolse competities. Ik heb geloof ik op een zomeravond eenmalig een vriendschappelijke wedstrijd tegen ze gespeeld heb. Ik weet de uitslag niet meer en ook de clubkleuren van SDOL zijn me niet bijgebleven. Op het einde van de middelbare school kwamen de feestjes, ook in Luttenberg. Maar ja, dan was het donker en was er bier. Zo werd ik 18 jaar en vertrok uit Raalte zonder actieve herinneringen aan Luttenberg en haar berg. We kunnen dat een blinde vlek noemen. Blinde vlekken zijn er om in te kleuren, een (ge)zicht te geven. 26 oktober 2022 was het zover

Ik heb de blauwe route rond en over de Luttenberg gelopen. En eerlijk is eerlijk, het was een hele aangename wandeling. Ik heb een aantal mooie foto’s kunnen maken. (zie ook Instagram: account titiissprakeloos) en er was veel ruimte om te reflecteren waarom die blinde vlek.

Nu zou het mooi zijn om na de blauwe route ook de Luttenbergse Horeca te ontdekken, echter mijn moeder stond te wachten in Raalte met een overheerlijke uitsmijter met de eitjes van de kippetjes van oom Ben. Ook heel lekker. De volgende keer bij de gele route zal ik Luttenberg verder ontdekken. Ter compensatie heb ik wel de boodschappen voor die dag bij de plaatselijke Coop gedaan. Zo ben ik dan ook wel weer.