klompenpad

Dilemma’s op het Appelpad.

/ sprakeloosid / 1 reactie

Soms heb je als klompenpadder dilemma’s. Niet zo groot als een politicus in coronatijd of zoals de lijsttrekker van D66 wier grootste levensdilemma was of ze nu naar Oxford, Cambridge of Harvard moest gaan voor haar studie. Nou meid, wat je ook gekozen had, het was in alle gevallen goed gekomen. Zo ook bij mijn eerste dilemma. Doe ik een jas aan op 24 februari of niet? Meenemen vond ik geen optie. Het kwam goed, het was zalig weer. Zo lossen veel dingen zich vanzelf wel op. Zo ook het tweede dilemma van de dag, een logistiek probleem. Ik schatte in dat ik niet hoefde te tanken op weg naar Appel. Maar in mijn achterhoofd had ik wel de sigaretten nodig, ze waren bijna op. Blinde paniek, en een uitleg aan alle fundamentalistische gezondheidsfreaks, een klompenpadloper is niet meteen een gezondheidsfreak. Niet tanken betekende dus ook geen voorraad sigaretten bij een gezonde wandeling. Even al mijn relativeringsvermogen aanspreken en ik kwam met de volgende wijsheid voor mezelf: In der Beschrenkung zeigt sich der Meister. Het heeft geholpen. Het werd derhalve toch een fijne wandeling daar in Appel. Maar er kwamen meer dilemma’s.

De eerste drie kilometer zag ik heel veel rijen met knotwilgen. Zou er in Appel een grote groep vrijwilligers zijn om ze te knotten? Ik ken dat wel in Duiven en omgeving. Je weet het niet, maar het zet je wel aan het denken. Of het onderstaande bord op de route!

Ben ik nu in overtreding en zet ik nu alle klompenpadder voor gek om gewoon te lopen langs de sloot met knotwilgen. Je weet het niet. Ik heb geen kaart, wel een klompenpadapp. Zou dat genoeg zijn?

Toen de weilanden plaats maakte voor een drassig en moerassig bos met dito paden volgde het ene dilemma het andere op. Kan ik door de drassigheid heenlopen of moet ik toch van het pad afwijken?

En als je dan besluit door de bosschages heen te lopen en je wordt geconfronteerd met een een hol. Wat hoort er in dat hol? Het is te groot voor konijnen, maar zouden het vossen zijn? Wolven leven niet in holen volgens mij, maar wat dan wel? Je weet het niet.

Heeft iemand het antwoord? De wandeling werd steeds mooier, de zon werd zelfs warm voor een februarizonnetje en het wandelen smaakte naar meer. Dat brengt me bij het laatste dilemma’s dat ik met u wilde delen. Natuurlijk zijn er al lopende best wel vragen die rijzen bij het zien van gedragingen van medewandelaars, maar die overpeinzingen laat ik graag voor mezelf. Nee, het laatste dilemma is, ga ik in de buurt nog een klein klompenpadje lopen? Het antwoord is ja, we gaan dus op weg naar Leusden naar het Schutpad. Zonder sigaretten weliswaar.

Werken op het Nudepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

’s Morgens heb ik lang in twijfel gestaan, doe ik het wel of doe ik het niet. Het eerste klompenpad in 2021. Het was koud, maar zonnig. Op mijn vrije dag was ik op tijd wakker. Bovendien bezit ik waterdichte schoenen en warme kleding. De wat negatieve commentaren op de site van klompenpaden met betrekking tot het Nudepad maakte mij nieuwsgierig. De echte puristen dulden geen asfalt, maar ik ben geen purist dus een stukje asfalt langs de weiden en vergezichten vind ik geen bezwaar. Er is overal wel wat te zien of te beleven. De start in Oude Nude op zich is al compleet onbekend en nieuw voor mij. Dus gaan met die banaan. De laatste kerstkilo’s er af lopen, of in mij geval kuieren. De ervaring leert dat met het maken van foto’s, een bammetje eten en wat drinken, ik amper de vier kilometer per uur haal. Vandaag al helemaal niet want op sommige plekken was het heel hard werken.

Hoezo te veel asfalt, mijn schoenen zogen in de modder en ik heb menig glibberpartij moeten ombuigen in ware acrobatiek om niet geheel bemodderd bij de eindstreep te komen.

De dag had trouwens een primeur. Ik ben altijd jaloers op mensen die vogels goed kunnen onderscheiden op kleur, geluid en manier van vliegen. En dan zijn er ook bij die de beestjes nog vast weten te leggen. Dat is mij vandaag ook voor het eerst gelukt. Nu had ik wel te maken met hele brutale meesjes die helemaal nergens van opkeken. Brutaal en zelfverzekerd bleven ze gewoon in de boom, speciaal voor mij. Geen kunstzinnige of bijzondere foto, maar wel mijn eerste gelukte vogelreportage. Ik herinnerde mij ook eens pogingen te hebben gedaan een biddende roofvogel in de buurt van klooster Sion in Diepenveen met mijn mobiel te vangen. Niet gelukt. Met deze foto is de dag dus in principe al gelukt.

Do I have to say more?

Kortom een verrassende wandeling tussen het laagland van Wageningen, Veenendaal en Rhenen. Prachtige vergezichten en genoeg tijd om te mijmeren over van alles en nog wat, behalve de politiek had ik besloten voor vandaag. Geen afzettingsgedoe in Washington, geen dreiging van het vallen van het kabinet en al helemaal geen coronacijfers. Het mijmeren zorgde er wel voor dat ik twee keer een bordje miste, maar dat lag geheel aan mij. Met een goede vier kilometer extra hoop ik dat 13 januari de eerste is van vele klompenpaden dit jaar.

Voor meer foto’s zie ook mijn Instagramaccount titiissprakeloos

Een eer om het Paddenpad te hebben bewandeld.

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

In eerste instantie dacht ik te maken te krijgen met een zompig geheel gedurende de wandeling in en rondom Wapenveld. Moerassige stukken met veel gekwaak van padden. Hoewel, het is niet de tijd van het jaar om bronstig te wezen voor een pad. Zouden ze in dit jaar getijde sowieso wel te bespeuren zijn? Of zorgt de opwarming er ook voor dat de winterslaap voor een pad ook afgelopen is en ze nu al bronstig moeten zijn. Dit is natuurlijk te onderzoeken in weer een klompenpad. Op aanbeveling van een neef gingen we op zoek naar de amfibie in Wapenveld. Bijna tien jaar geleden had ik al eens een sprookje geschreven over een kikker of pad. Dus met mijn liefde voor padden zit het wel goed. Trouwens het enthousiasme voor klompenpaden ook, dus het Paddenpad moet wel een fijne ervaring worden.

Maar het paddenpad is helemaal niet vernoemd naar het beestje, althans niet rechtstreeks. Wapenvelders werden Padden (Padd’n) genoemd. Ondanks mijn voorliefde voor kikkers en padden begrijp ik meteen dat dit niet zo vleiend is. Een kort onderzoekje leert dat de bijnaam ook weinig liefdevol en empathisch werd gebruikt. In vroeger tijden werd er ernstig getwijfeld aan de hygiëne van de Wapenvelder. Ze hadden, gelijk padden, een streep op hun rug, waarschijnlijk van de noeste arbeid die ze moesten verrichten om het onherbergzame gebied in het gareel te brengen. Een meer positieve uitleg is dat padden tot de pioniers behoren gelijk de Wapenvelders. De eerste zaterdag is er ieder jaar een feestelijke herdenking: Padd’ndag. Het is maar dat u het weet. Het Paddenpad is trouwens iedere dag te lopen.

Ik heb Padd’ndag vandaag gevierd samen met mijn zoon. Het Paddenpad was een fijne afwisselende wandeling op een ‘veel’ te warme 14 november. Ik denk dat dit het laatste klompenpad van dit jaar is. Het is misschien wel tijd voor een winterwandelslaap. Maar dat heb ik vaker gezegd. Maar nummer 40 is in ieder geval gewandeld.

Meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos

Joe in ‘the White House’ en ik op het Doesburgermolenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Ik weet niet of het portretrecht van toepassing is op bovenstaande foto, maar ik baal ervan dat ik niet nagedacht heb over de schaduw van mezelf. Ik had anders een heel mooi verhaaltje kunnen schrijven over kuieren in de nostalgie van de jaren twintig van de vorige eeuw. Niemand zou me geloven, maar dat boeit niet. Klompenpaden zijn een hobby aan het worden, nog 93 te gaan, maar een klompenpad zonder moderne middelen is natuurlijk onzin. De telefoon om te fotograferen is natuurlijk multifunctioneel tijdens de wandeling. De stappen worden bijgehouden en de App is standby als de moderne kompas om de weg te vinden. Ik besef dat je honderd jaar geleden niet eens zo’n wandeling kon maken en foto’s schieten te gelijk. Het gevaarte dat je toen moest meenemen om een paard en wagen te kieken was onmenselijk groot. Het zou in ieder geval een fijne ontspannen wandeling in de weg staan. Wat leven we toch in een bevoorrechte tijd.

De telefoon zorgt er trouwens ook voor dat de hele wereld, ook tijdens een klompenpad binnen kan komen. Normaal gesproken weet ik dat wel te filteren, maar nu liep ik met mijn zoon die met een oogopslag de pushberichten leest. Ze worden ongevraagd aan me medegedeeld. Met de Coronacijfers gaat het redelijk, maar de Amerikaanse president is formeel nog niet gekozen. Genoeg gespreksstof vanuit de buitenwereld, maar ook de wandeling zelf gaf reden genoeg om te keuvelen over de dingen die we zagen. De novemberzon was nog warm genoeg om met een T-shirt te lopen. En we waren niet de enige, het was zeker aan het begin en einde van de Doesburgermolenpad druk met wandelaars en fietsers. De parkeerplaats bij huize Kernhem was vol, dus Nederland was zich aan het ontspannen.

De fotograaf wil de eenzame herfstboom en molen op de achtergrond vereeuwigen. De boom is gelukt, de molen helaas minder goed.

Hoe zou dat volgend jaar zijn. Als de musea weer vol mogen stromen, De Efteleling de tienduizenden per dag weer mag ontvangen en iedereen in het weekend mag sporten. En natuurlijk de Horeca die nu gesloten is voor de wandelaar. Voor hoeveel mensen is een kleine wandelingetje slechts een schaamlap om koffie met gebak langs de route te legitimeren in goede tijden. Ja, hoe zal het volgend jaar zijn een klompenpad zonder Corona en naar ik nu weet met Joe Biden als president in het Witte Huis.

Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos

De Vrede van Elburg op het Vrijheijtpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij het begin van het Vrijheijtpad in Elburg kregen we een klein inkijkje in de oude vesting zelf. Op dat moment realiseerde ik dat dit ‘pas’ de derde keer voor mij was dat ik deze idylle aan de voormalige Zuiderzee heb bezocht. Ik kende het eigenlijk helemaal niet. De eerste keer was in de zomer van 1991. Mijn toenmalige vriendin en inmiddels al dertig jaar bij elkaar en deze middag ook mijn wandelpartner, kon het zich nog herinneren. Ze had net haar eerste eigen auto, een doorgeroeste Ford Fiesta uit 1978. We zouden die avond naar de verjaardag van een van mijn ouders gaan, maar de zondag lag voor ons open. Naar het strand in Elburg was een uitstekende bestemming vonden we. Eenmaal aangekomen was het blijkbaar de gewoonte van de badgasten je auto op het strand te parkeren. Lekker zonnen naast je auto? Nu was mijn meisje heel blij met haar autootje, maar we hoefden er niet de hele dag naast te liggen. Dan maar even verder kijken. Nog geen vijfhonderd meter verder op zagen we een rustiger strandje zonder auto’s. Een plekje was best snel gevonden. Echt opletten deden we niet, want het was een naaktstrandje. Wel rustig. Ik ben niet tegen een naaktstrand, maar met mijn Victoriaanse inborst moest ik wel slikken. We wilden niet opnieuw verkassen, dus er zat niets anders op dan de boks van de kont. We wilden geen gluurders zijn. Het was een genoeglijke dag hoor, lekker aan gebruind op mijn billen na. Die hadden nog nooit de zon gezien en dat heb ik geweten. Ik was met de kennis van u heel blij dat ik die Victoriaanse inborst had, want anders had ik niet de hele dag op mijn buik gelegen. In dat geval was de schade veel erger. Het was de laatste keer dat mijn billen de zon hebben gezien.

Vier jaar later was ik als leerling-verpleegkundige psychiatrie, begeleider bij een vakantie met 25 patiënten. Een middagje Elburg stond ook op het programma. Een weinig invoelbare, drukke maar vriendelijke patiënt week die middag niet van mijn zijde. De prikkels van de vakantie en Elburg werden hem te veel. Hij zocht veiligheid bij de enige mannelijke begeleider. Hij pakte mijn hand en liet deze niet meer los totdat we bij de bus terug waren. Ik heb weinig van Elburg gezien.

Vandaag de derde kans op Elburg te leren kennen. Maar vooral de directe omgeving van Elburg. Het Vrijheijtpad is een rondwandeling om de bebouwde kom heen. Als klompenpadwandelaar kun je gemakkelijk constateren dat het goed toeven is in Elburg, zeker als je aan de rand woont. Mooie vergezichten zijn je deel als je op je bank zit. Als wandelaar kijk je naar de huizen en bedenkt dat er slechtere plekken zijn om te wonen. Althans, dat zou je denken. Via één woning kwamen we er achter dat niet iedereen blij is in Elburg. De SGP burgemeester deugde volgens de bewoners van dit pand niet. Meerdere protestborden maakte dat duidelijk. De zegen moest komen van LEV, een plaatselijke politieke partij. Even googelen leert dat het politieke klimaat de laatste jaren op zijn minst een slangenkuil is. Tja, dat zijn ook de mooie dingen van een klompenpad, in dit geval het Vrijheijtpad. De titanenstrijd tussen Trump en Biden komt in een ander daglicht te staan als je weet dat betrokken burgers van de gemeente Elburg heel andere problemen hebben. Zonder dit klompenpad had ik hier geen weet van gehad.

De mogelijke remedie om de ruzies te slechten vonden we in het centrum. Natuurlijk wilden we even langs de oude huizen van het vestingsstadje lopen. Zelf ben ik altijd gek op zo’n publieke muziekkoepel voor de plaatselijke fanfare of harmonie. Elburg heeft er één. Volgens mij moet hier de vrede gaan plaatsvinden, de Vrede van Elburg. Ik hoor de plaatselijke harmonie al spelen: Alle Menschen werden Brüder………….

Husprawegpad, een potentieel klompenpad met charme.

/ sprakeloosid / 3 reacties

Van je familie moet je het maar hebben. Dat bewees deze dag maar eens. Denk je gewoon even bij de praten met de kinderen van je oom en tante, krijg je meteen een portie natuurhistorische, historische en culturele kennis in je mik geschoven. Daarnaast wat taalkundige verrijking. Kortom een topwandeling op de grens van Overijssel en Gelderland.

Het doel was al enige jaren geleden om mij kennis te laten maken met de ontwikkelingen rondom de IJssel bij Deventer. Ruimte voor de rivier, een soort van Deltawerken om grootscheepse overstromingen bij hoog water te beperken. De partner van mijn oudste nicht was hier langdurige bij betrokken vanuit zijn functie bij Rijkswaterstaat. Ooit deelde hij een filmpje van een buurvrouw die de veranderingen dag voor dag met foto’s heeft bijgehouden. (een mustsee!!!!! voor de liefhebber van planologische ontwikkeling, kunst en waardering voor mensen met geduld en toewijding. Mijn belangstelling was gewekt, terwijl ik nog helemaal niet van het bestaan van klompenpaden wist. We spreken dan over 2015/2016. En zie dan maar eens tijdig een afspraak te maken. Dat is dus vandaag gelukt.

Een luizenkolonie van de Zwarte Populier. Levend in een hun cocon wordt hun onderkomen vakkundig vernietigd om mij te onderwijzen.

Een bron van kennis over bomen, beesten, geschiedenis van Deventer en natuurlijk de totstandkoming van een nieuw natuurgebied door Ruimte voor de rivier blijkt binnen mijn familie voorradig te zijn. Uitleg over waar bruggen vroeger de provinciegrenzen vormden, wie ze kapot hebben gemaakt en wanneer nieuwe oeververbindingen zijn gemaakt wordt mij duidelijk. Oude en nieuwe dijken en doorgangswegen van oost naar west en van noord naar zuid worden getoond. Een ogenschijnlijk nietszeggende boom wordt als een trofee getoond omdat een speciale luis er zich meester van had gemaakt. Beverburchten worden aangewezen, terwijl een ogenschijnlijk lullig takje het bewijs is van de aanwezigheid van de bevers.

Het uiteinde is vakkundig werk van de bever, terwijl het bevergeweld ook op de rest van de stok duidelijk zichtbaar is.

De wandeling begon en eindige in het park waar ik als kind, op bezoek bij mijn oom en tante gevoetbald heb met mijn neven. Ze woonde op de Worp in Deventer, een stukje Overijssel aan de Gelderse kant. Tussen het begin en einde van de wandeling werd de cultuurhistorische kennis van mijn familie mij inzichtelijk onderwezen. (zie ook onderaan dit blog) Omdat we ook kleine stukjes klompenpad meenamen in onze wandeling (Fliertpad en het Tuylermarkpad) lijkt het me een uitstekend idee om er een klompenpad bij maken, over de grenzen heen kijkend van Gelderland. Het eerste pad dat in Gelderland en Overijssel loopt noemen we Husprawegpad, of van mijn part het Worppad, een hengeltje uitgooiend naar Overijssel om hier de klompenpaden verder uit te bereiden. Bovendien bedenk ik dat hele delen van de Achterhoek niet voorzien zijn van een klompenpad. Ik zou zeggen, uitbereiden die handel want ik ben nog lang niet klompenpadmoe. Vandaar de uitnodiging aan de vrijwilligers van bovengenoemde paden om wat expansiedrift te overwegen.

De loop van de Oude IJssel, een grens die voor de expansie van klompenpaden in de andere provincie gemakkelijk te beslechten is, lijkt me zo?

23 oktober een fijne wandeling met kundige mensen. Op de vraag of Jan, want zo heet de Rijkswaterstaat-man, nog werkzaam is voor het project Ruimte voor de rivier, antwoord hij ontkennend. Hij geeft aan gebiedsmanager te zijn bij een andere organisatie. Manager! En prompt toont hij ook zijn taalvirtuositeit door een prachtig liedje te zingen van Joop Visser over managers. Ik moest lachen om de herkenbaarheid. (Niet geschikt voor managers van alle leeftijden)

In mijn vorige klompenpadverslag maakte ik melding van mijn afkeer van selfies, nu een ander een foto maakte van mijn wandelverrichtingen zal ik bij wijze van hoge uitzondering een actiefoto foto plaatsen.

==========================================================================

Belangstellende voor meer wandelingen rondom Deventer gebruik de volgende QR-code van de IVN-wandeling in de directe omgeving van Deventer waaronder de cultuur-historische wandeling in het Worpplantsoen samengesteld door mijn nicht.

Voor meer foto’s zie ook Instagram op het account van titiissprakeloos

Een klap van de molenwiek op het Molenbeeksepad?

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Ik wist dat het er mooi was, maar het heeft mijn verwachtingen overtroffen. Begin jaren negentig ben ik mijn opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gestart in Wolfheze. Van 1992 tot 1998 heb ik menig wandeling met patiënten gemaakt in de nabijheid van het psychiatrische ziekenhuis. Vele herinneringen, goede en minder goede komen langs bij de wandeling vandaag in Wolfheze en omgeving. Het Molenbeeksepad is aan de beurt, vandaag met dè wandelclub die als het meezit 1 keer per jaar bij elkaar komt. Agenda’s trekken is een dingetje natuurlijk. Vandaag op dierendag was het zover.

Het moet op een warme zondag in september zijn geweest dat de sfeer goed was, de bezetting van verpleegkundigen op peil, dus wandelen maar. Ik werkte toen op een afdeling voor getraumatiseerde vluchtelingen. We liepen die middag met een Birmees, een Angolees en een Armeniër te keuvelen langs de bloeiende heide. Het Nederlands van deze gasten was wisselend, maar in de ontspannen sfeer lukt dat redelijk. De meest introverte man van het stel genoot zichtbaar van de paarse kleurenpracht. Spontaan begon hij te zingen, niet een lied uit zijn land van herkomst, maar het prachtige lied van toen nog Jantje Smit, Ik zing een lied voor jou alleen .Het werd blijkbaar gezongen op de muziektherapie, want al snel zongen de twee anderen uit volle borst mee. De ontlading van toen zal ik nooit vergeten.

Of wat te denkOfen van het monument ter nagedachtenis aan de b

mbardementen in 1944 tijdens Operation Market Garden. Toen was het al een opvang voor dollen, hysterica of anderszins onaangepasten zoals dat toen nog heette. Er zijn veel slachtoffers gevallen, ook op het ziekenhuisterrein. Begin jaren negentig verpleegde ik op een geriatrische afdeling een man die doodsbang was voor onweer. Het deed hem denken aan dat bewuste bombardement. De man zat er al voor 1944 en zat er in 1993 nog steeds. Een gouden jubileum in de psychiatrie!! Ik zie verder een bekende naam op het kerkhof van een patiënt.

Of wat te denken van het hem monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van het rusthuis voor krankzinnigen dat er in 1944 al stond. Operation Market Garden zorgde ook voor vele slachtoffers bij de bewoners van het psychiatrisch ziekenhuis. Zo verpleegde ik in 1993 op een geriatrische afdeling een man die erg bang werd van onweer. Hij had de bombardementen in september 1944 meegemaakt……..op de plek waar hij bijna 50 jaar nog zou wonen. Een gouden jubileum binnen de muren van een instelling. Tja.

Maar naaste de vele herinneringen, gaat het gewone leven gewoon door. We genieten van de wandeling, praten de laatste nieuwtjes in privé en werksfeer door en natuurlijk de grote politieke vraag ‘is hij nu ziek of niet, mijnheertje Trump. Over ziek zijn gesproken, een van de eerste lessen van mijn opleiding, en dat is een zekerheid als een koe, er is een veelvoud aan gekken buiten de muren van een ziekenhuis dan er binnen. Echt waar.

(VOOR MEER FOTO’S ZIE OOK INSTAGRAM ACOUNT : titiissprakeloos)

Meulunteren, het pad in Lunteren

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

En voor mijn werk moet ik altijd links af slaan, vanaf de autobaan de Postweg op. Een instelling van het Leger des Heils bezoek ik een paar keer paar jaar, soms wat vaker. Maar rechtsaf is ook de Postweg en die komt in hartje Lunteren. Dat viel niet tegen en dat is het leuke van klompenpaden, je krijgt een indruk van niet alleen de weilanden, bossen, koeien en wat al niet meer. Ook een impressie van het lokale stedenbouwkundig beleid is een van de verworvenheden van het klompenpad. In Lunteren is het niet verkeerd wonen is mijn eerste indruk. Mijn tweede indruk, tijdens het wandelen, is dat het heel mooi wonen is direct buiten Lunteren. Mooie pandjes met ruime kaveltjes bepalen deels de sfeer van het Meulunterenpad.

Buiten het feit dat ik alle inmiddels 131 paden wil lopen, dus het Meulunterpad kwam vanzelf aan de beurt, is de belangstelling voor geschiedenis een reden om dit pad te lopen. Ook mijn wandelgenoot heeft een passie voor geschiedenis en oude vervallen gebouwen. Onderweg kwamen we een vriendelijke man tegen die uitlegde hoe te komen bij de muur van Mussert. Hij gaf ook aan dat het nog niet heel duidelijk is wat er met dit stukje geschiedenis gaat gebeuren. En dat was ook duidelijk. Vervallen gebouwen in de buurt van de muur en een parkachtige plek in aanbouw, terwijl duidelijk is dat er op het voormalige veld ook huisjes en sportfaciliteiten zijn geweest. De muur van Mussert, misschien een lelijke aanleiding, maar wel een interessante bijkomstigheid van deze wandeling.

Voor de echte rustzoeker is het Meulunterpad ideaal voor doordeweeksedagen, maar ook op een zonnige zondag waren de meeste stukken rustig genoeg voor een goed gesprek over……Ja, waarover? Het is soms verbazingwekkend hoe gesprekken beginnen, waar ze vandaan komen en wat de aanleiding is. Natuurlijk gaat het over koetjes en kalfjes, in ons geval voetbal, vrouwen en de uitwisseling van weetjes van ouders en wederzijdse bekenden. Maar ik verbaas me wel eens over het gemak waarmee je al wandelend kunt praten en rondkijken tegelijk. Het is in de hulpverlening ook gebleken in Coronatijd dat het voor veel, in mijn geval reclasseringsklanten, gemakkelijker praten is als er geen tafel en tegenwoordig plexiglas tussen zitten. Je kunt je blijkbaar beter focussen. Je beter focussen is weer één van de voordelen die het wandelen met zich meebrengt. Vandaag ontdekt in Lunteren. Een fijn klompenpad trouwens. Ik vraag me af of meulunteren al een werkwoord is. Zo niet, dan zou het er een moeten worden.

Een klompenpad boven voetbal (Bevermeersepad)

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Ik heb sterk getwijfeld, zal ik de eerste zondagmiddag sinds maanden me laten bedelven door voetbal, of toch maar een klompenpad. De kilometers van gisteren waren geen obstakel en er was een nieuw klompenpad in de buurt. Het Bevermeersepad is geopend in Angerlo. Aan de andere kant is het ook altijd erg leuk om Ajax te zien verliezen. Mijn eigen cluppie had gisteravond al verdienstelijk gewonnen, dus de echte noodzaak was er niet om te kijken. Maar toch……heb ik gekozen voor het klompenpad. Bij aanvang van de wandeling hoorde ik geluiden van enthousiaste mensen. De plaatselijke FC moest ook spelen. Ze hadden blijkbaar ook betere dingen te doen dan naar 020 te kijken.

Het Bevermeersepad, het was mooi wandelweer en relatief druk op het wandelpad. Meer nieuwsgierige mensen of misschien wel mensen uit Angerlo die wel eens willen weten hoe mooi hun dorpse omgeving is. En drukte is natuurlijk relatief, want er zijn paden geweest waar we hooguit 4 of 5 wandelaars zijn tegen gekomen. Hier was het wat drukker, maar overwegend nog erg rustig gedurende de hele wandeling. Ik zorgde ervoor dat ik die rust ook in mijn hoofd kon bestendigen, dus tussendoor niet naar de uitslag van de voetbalwedstrijd kijken. Dat ging één keer mis toen mijn zoon me apte dat 020 een rode kaart had. Maar verder geen nieuwtjes doorgekregen.

Het was een genoeglijke wandeling en de makers mogen trots zijn op dit pad, een volwassen klompenpad. Je krijgt wat ze beloven, weilanden, sloten, vergezichten en een prachtig coulissenlandschap. Genoeg foto’s te maken voor mijn blog en voor mijn Instagramaccout titiissprakeloos.

Om goed kwart over vier was ik terug bij de auto. En met dat ik de auto wilde starten hoor ik op het radioprogramma “Langs de Lijn” dat Ajax geen averij heeft opgelopen op het Kasteel van Sparta in Rotterdam. Jammer, altijd mazzel. Ik weet dan zeker dat ik de beste keus heb gemaakt door de zondagmiddag al kuierend door te brengen in de omgeving van Angerlo. En o ja, voor de geïnteresseerden Angerlo Vooruit heeft met 0-2 verloren tegen de voormalige topamateurclub Rheden. Dat is jammer voor ze.

Afzien op het Marspad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Na een geslaagde vakantie was het doel om de Wiener Schnitzels en de bieren via een gezonde wandeling weer in te dammen. Het Marspad leek mij psychisch hiervoor het juiste pad. Kesteren was de bestemming om te starten. Onderweg drupte het een beetje en het kon wel eens zijn dat ik vandaag de primeur kreeg. Regen tijdens een klompenpad. Ik zal het niet onder stoelen of banken steken, ik ben een mooi weer wandelaar. Maar ik had een gelukje. In mijn nieuwe auto wordt standaard een paraplu meegeleverd. Simply Clever zullen we maar zeggen, dus enige bescherming heb ik bij me.

Na een kilometer pakte zich al donkere wolken samen en het zag er niet naar uit dat het snel zou opklaren. Omdat het vooral miezer was, besloot ik gewoon door te lopen. Een tikkie sneller misschien en dat voelde ik al drie kilometer, een beginnend pijntje bij mijn Achillespees. Zo’n pijntje dat je voelt als je ongetraind twintig kilometer loopt en weet, de volgende dag is het weg. Maar wat als je doorloopt? We zullen zien, in marstempo gaan we verder.

En zou het ook zo zijn, zonnig weer, zonnige gedachten en bij somber weer dat er donkere bedenksels bovenkomen? Het was in ieder geval lekker peinzerig weer. De natuur kan het goed gebruiken zullen de boeren zeggen, maar ik liep vooral in appelvelden en perenboomgaarden. en voor een leek zag het fruit er goed uit. In de verte zag ik door een waas van kleine druppels Rhenen liggen. Ik zou er niet komen want vanwege de corona ging het voetveer niet. De vergezichten gaven me echter het idee dat het heel ver lopen was. Het plaatje van dit klompenpad is trouwens een oud kasteel, een tekening, want het kasteel is er niet meer. Ik sprak al over sombere of zonnige gedachten, maar misschien zorgde het weer vooral voor hallucinaties. Want in de waas van nattigheid dacht ik het kasteel te zien. Ik had goede hoop om er langs te lopen, sterker nog ik verheugde mij erop. Het zou niet gebeuren, het was een grote gebouw, een bedrijfsgebouw met een agrarische bestemming. Een nuttig gebouw, maar zeker niet het kasteel waar ik op hoopte.

Of ik deze druilerige zondag een Schnitzeltje heb verbrand weet ik niet maar het was een leerzame tocht:

Ik weet nu dat mijn loop schoenen niet waterdicht zijn, verre van dat. Misschien toch maar klompen?

Ik zal een volgende keer toch zo’n lelijk, milieu-onvriendelijk plastiekje meenemen in mijn rugzak, want nu was het houdbaar, maar een flinke bui was een drama geworden.

Maar ik prijs me gelukkig met mijn nieuwe auto, want immers een deugdelijke plu die ook wel tegen een windstootje kan. Ik ga de naam maar noemen, Skoda Scala, in de hoop dat de CEO van het bedrijf dit leest en me voor de komende wandelingen op andere klompenpaden gaat sponseren. Ik ben voor.