Het 57e klompenpad stond voor vandaag gepland in Hattem. Afgelopen zomer had ik al goede ervaringen met het Hoenwaardsepad. En in het begin waren er overlappingen en dat is geen straf. Lopen langs de Spaanse Graven wordt een stuk geschiedenis uit 1572 en de jaren daarop getoond. Mogelijk dat de plek in de vroege middeleeuwen al van betekenis was. En daar mogen we dan op een koude zondagmiddag in mei zomaar rondlopen. Even later een bruggetje over een stroompje, de Molecate. Zeer fotowaardig vond ik, maar ook een beetje ‘living on the edge’. Met mijn 100+ kilo wekte de brug de indruk dat het nog door de Spanjaarden is aangelegd. Ik kreeg er een beetje een De Kuip gevoel van. Als we winnen tegen een gerenommeerde tegenstander in Europa of tegen 020 dan kan de massa het beton aan het bewegen krijgen. Magnifiek, echt waar. Maar dat is al weer een tijd geleden en volgende week weer tegen 020, maar het gaat nergens meer om, behalve de eer. Het Rotterdamse beton zal echter niet in beweging worden gebracht, al winnen we met 10-0. Dat stomme coronagedoe ook. Snel even kijken op mijn App……..Die klungels staan achter tegen Den Haag. Dan maar 100% concentratie op het Assenradepad.
Een pad met twee gezichten is mijn mening. Na het veelbelovende begin, kwam er toch een minder gedeelte. Maar zoals een bekend Engels gezegde ons leert: Where the heart is, are your legs. Dus we lopen ondanks de frisse meiwind het 57e klompenpad netjes af, we kijken niet meer op de voetbalapp. De foto’s zijn het bewijs.
Het weer zat mee, de dag was vrij en Willy vierde zijn verjaardag en met hem veel bewoners van Lienden ondanks de net nog lockdown. Een hele sliert van gezinnen met jonge kinderen fietsten met oranje versierde rijwielen over de dijk. Waarschijnlijk als alternatief voor oud-Hollandsche spelen, want dat kon nog niet. Het mocht hun pret niet drukken, voor de ouders was het af en toe billenknijpen en voor ons als bezoekende wandelaars van het Batouwepad……we knepen maar een oogje toe. We genoten ook met fietsers wel van de Gelderse Streken zoals ze zich opdienden in Lienden en omgeving. Lienden kende ik trouwens helemaal niet, misschien van de voetbal met Hans Kraay jr. (hansie hansie voor intimi). Maar verder een alleraardigste start van de wandeling.
We waren vooraf trouwens gewaarschuwd door derden dat het pad niet hèt klompenpad der klompenpaden zou zijn. Over de hele linie hebben wij echter genoten. Na een paar kilometer werd het al rustiger en we konden plaatjes schieten bij de vleet. We genoten van de Betuwe die in bloei stond. De fruitbomen contrasteerden met de gele vlaktes met koolzaad. Hoewel, gisteren las ik op het commentaar bij dit klompenpad op de site dat het geen koolzaad betreft maar raapzaad. Weer wat geleerd al zal ik het verschil niet zien en voorlopig koolzaad blijven gebruiken.
Op biologisch gebied is er trouwens best wel wat de leren tijdens de wandeling. Vorig jaar zagen we elders een vlinder met een oranje stipje op de vleugels. Nooit eerder gezien, maar ik heb het opgezocht en ik leerde dat het om een oranjetipje gaat. Ik las dat alleen het mannetje een oranje stip had. Het vrouwtje heeft bruinige vleugel uiteinden. Nu weet ik dat.
Gisteren, natuurlijk gisteren op Koningsdag, zag ik zo’n mannetje vliegen en wees mijn vrouw op het fenomeen dat voor ons uit fladderde.
,,Wist je dat het een mannetje is, vrouwtjes hebben niet zo’n stip!”
Als antwoord kreeg ik: ,,Waarom heet het dan oranjetipje?”
Tja daar had deze man geen antwoord op, maar ik voorvoel dat heel woke-feministisch Nederland is wakkergeschud na lezing van mijn stukje. Waarom moet mevrouw Oranjetipje noodgedwongen de naam van haar echtgenoot dragen? Waarom heet zij niet gewoon mevrouw Bruin vleugelpuntje? Ik zie felle acties in het verschiet. Let op mijn woorden. Of Lienden daar al klaar voor is waag ik te betwijfelen. Het dorp oogt Oranjegezind en zal voorlopig nog wel hechten aan de bestaande situatie. Het zal mij om het even zijn, we lopen het Batouwepad gewoon lekker door. En met plezier hoor.
De echte liefhebbers van dit pad hebben zich mogelijk al geërgerd aan mijn plaatsing van een onheus klompenpad eerder op de site van klompenpaden bij het Tuylermarkerpad. Een verslag van dit niet officieuze pad liep ik al een half jaar geleden. Een combinatie van het Fliertpad, de Deventer Worp stadswandeling en een piepklein stukje van het Tuylermarkerpad werd georganiseerd door goedbedoelde familieleden, dus de omgeving kende ik al wel een beetje. Een verslag van bovengenoemde wandeling, ik noemde het Husprawegpad, met de intentie dat de klompenpaden de grenzen van de provincie zouden moeten overstijgen. Eigenlijk vind ik dat heel Nederland in een groot klompenpad zou moeten veranderen. Mijn stelling werd deze middag maar weer eens bewezen op het Tuylermarkerpad in Terwolde.
Mooie huisjes en huizen langs de route, rust, veel vogeltjes en vogels en op zeker moment het altijd mooie Deventer op de achtergrond. Verder onverwachte kunstobjecten en natuurlijk de weilanden met daarin paarden, koeien en vooral veel schapen vandaag. Beesten die vanuit hun thuis de enthousiaste klompenpadgangers weer kunnen langs zien struinen.
Vanuit Terwolde staat het Tuylermarkerpad garant voor een fijne zondagmiddagwandeling. Jammer dat de fruitbomen nog net niet helemaal volop in de bloei stonden, anders had ik mogelijk met vijf foto’s van bloesemlandschappen kunnen pronken. Na vandaag dacht ik weer, waar kan ik aan armen trekken en mensen enthousiast maken om de klompenpaden uit te bereiden, te beginnen in Overijssel. Dit was mijn 55e klompenpad, maar als iedere provincie er nu eens 40 voor haar rekening neemt dan heb ik een levensvervulling en kan de rest van mijn leven coronaproof recreëren. Nu is het de planning dat ik medio 2023 klaar ben, maar met nog eens 400 wandelingen extra buiten Gelderland en Utrecht heb ik nog wel even, deo volente, te gaan. Rugzak op en klompen aan.
Je hoopt dan stiekem toch de eerste te zijn, maar dat is natuurlijk een illusie. Begin van de week zag ik dat er een nieuw klompenpad geopend was. Nu moest ik er nog 78, maar bij “nieuw” werkt het bij klompenpaden net zoals in de reclame van bijvoorbeeld tandpasta. Je interesse is gewekt. Het betreden van een maagdelijk pad is idioterie, want ik kan me niet voorstellen dat er voor de opening van dit pad al niet heel veel gewandeld is in deze omgeving. Nu kan het officieel in de vorm van een klompenpad. En dus na vandaag nog steeds 78 te gaan.
De keuze voor Rekken was mede ingegeven om mijn partner over te halen om mee te lopen. Dat is niet zo heel moeilijk, maar Rekken heeft voor haar iets nostalgisch als getogen Eibergenaar. De Rekkense Instuif was blijkbaar een begrip in haar tijd toen ik er nog niet was. Al jaren voor deze wandeling, laten we zeggen op de eerste week van ons ruim dertig jarig durende relatie na, kwam het regelmatig ter sprake. Ook lepelde ze zomaar en geheel spontaan een versje op dat tegenwoordig in deze tijd van inclusie en woke niet meer kan. Ik wil het u niet onthouden. ,,In Rekken wonen de gekken met een touwtje om hun nekken en dan maar trekken.” Tijden veranderen, maar het is educatief heel mooi om een stukje culturele antropologie mee te nemen in de wandeling. Toch?
Wat niet veranderd is, is ons beider voorliefde voor het coulissenlandschap van de Achterhoek met de vele mooie oude boerderijen. Met de Berkel als ankerpunt tijdens deze wandeling, durf ik te stellen dat de komende jaren dit pad veelvuldig geprezen en geroemd gaat worden. Met name ook voor de hardcore klompenpadders die gruwen van asfalt is dit een heel fijn pad. Al geldt dit niet voor mij, toch was het licht glooiende landschap een heel aangenaam decor om de zondagmiddag door te brengen.
voor meer foto’s zie ook Intagram: account titiissprakeloos
Om 11 uur had ik nog een werkafspraak in Ede, dan kan ik met een beetje geluk om half één aan de wandel. Ik had het Valkschepad nabij Lunteren op het oog. Lekker dichtbij Ede. Helaas had ik niet goed rekening gehouden met de logistiek van de innerlijke mens. Een fles water had ik bij me, maar verder niets. Nu wil het toeval dat de start van de wandeling bij een plattelands supermarktje was ‘Et Schuurtje’. Daar hebben ze vast wel een broodje of iets anders eetbaars leek me. Een broodje vond ik niet zo snel, groente, fruit en zuivel in overvloed. Chocola was er ook. De dame achter de kassa wees me op het feit dat de gevulde koeken kakelvers waren. Dat leek me wel wat, maar het geweten speelde op. Dat voelde de dame waarschijnlijk en verwees me naar de aanwezige muslie-repen. ,,Nee dank u feestelijk, geef mij maar drie gevulde koeken.” Voor de vorm kocht ik ook nog twee mandarijnen. De wandeling is volbracht op drie heerlijke zelfgebakken gevulde koken. De mandarijnen heb ik netjes mee naar huis genomen en zullen er mogelijk nog in zitten voor een volgende wandeling. Zo ben ik. Ieder klompenpad zou eigenlijk bij een soort van winkeltje moeten starten. Als dat het ‘unique sellingpoint’ van de klompenpaden zou zijn, dan ben ik de vaste gast.
De unieke aantrekkingskracht van de klompenpaden zijn natuurlijk niet de winkeltjes, ze zijn een extra. Ook de Horeca is een zeer gewenst surplus, zeker in coronatijd. Het gaat natuurlijk om de wandeling. Afwisseling, natuur en cultuurhistorische elementen zijn voor mij de ingrediënten om een wandeling te kunnen waarderen. Beetje rust is trouwens ook heel fijn. Op het moment dat je de indruk hebt op de Scheveningse Pier in pré-coronatijd te zijn, dan is het einde klompenpaden, of in ieder geval met een heel ander publiek dan ondergetekende. Het Valkschepad voldoet aan alle noodzakelijke ingrediënten.
Het begon al vrij snel dat ik teruggebracht werd naar mijn kindertijd. Bij een poel in het eerste bos hoorde ik mijn moeder zingen over zeven kikkertjes in een boerensloot. Op dat moment had ik naar het ‘Rokers Verzamelmuseum’ gekund, maar die was volgens mij gesloten. Op het eind van de wandeling een replica van huisvesting van voor onze jaartelling. Qua cultuur en natuur zat het zeker goed op de warmste dag in maart aller tijden. En ook de afwisseling was bovengemiddeld. Bos, boerenland, vergezichten en het Wekeromse Zand. Als alle vandaag beëdigde Kamerleden nu eens gewoon met mij meegelopen waren zou dat veel nuttiger zijn geweest dan dat “Omtzigtige gedoe” vandaag in Den Haag. Ik had ze graag de omgeving van Lunteren willen laten zien. Voor één keer had ik dan Scheveningse toestanden voor lief genomen. Allemaal mee. En het meegereisde journaille had best in mijn klompenpadapp mogen kijken. Die heeft geen geheimen.
De foto’s spreken verder weer boekdelen. Voor meer foto’s zie ook op Instagram titiissprakeloos
In de auto heb ik altijd radio één op. Het laatste nieuws, soms wat achtergronden en af en toe een zinnig interview. Soms ook minder zinnig. Op weg naar Emst was het niet anders. Hoewel, wel of niet genoeg vaccins, wel of geen goede logistiek, zwalkend beleid of niet. Met ons 17 miljoen betweters word ik er wel eens moe van. En als we de coronapolonaise hebben gehad, komen de formatie perikelen. Pffff. Ik ben vandaag gewoon wandelaar op weg naar het Loobrinkerpad. Mijn gedachten dwalen af, naar de nog niet bedachte vakantie voor dit jaar. Naar het voetbalseizoen voor het komende jaar, want mijn cluppie uit Rotterdam kan alleen maar wachten op het einde van dit seizoen. Er is geen eer aan te behalen. Ongewild neurie ik een van de clubliederen op de melodie van ‘Sweet Caroline’.
In Emst parkeer ik de auto en al snel loop ik in mijn eigen kuiertempo. Met foto’s schieten en korte rustpauzes loop ik het gemiddelde klompenpad amper meer dan 4 km. per uur. Voor mij hard genoeg. Een paar weken terug hadden we de andere wandeling in Emst al gelopen, nu is het de weg oversteken. Ik geniet van de lenteweer, de rust qua wandelaars en het geroezemoes van landbouwwerktuigen die mij doen beseffen wat fijn het is om vandaag niet te werken, maar anderen te zien werken. Werken aan ons voedsel. Een beladen onderwerp in deze dagen, maar de echte spanning tussen de verschillende partijen is door de corona een beetje op de achtergrond gekomen. Niet helemaal natuurlijk want de BoerenBurgerBeweging is wel in het parlement gekomen. En daar is ze weer, Sweet Caroline die de BBB gaat vertegenwoordigen. Sweet Caroline is geloof ik het koosnaampje voor deze no-nonsense recht voor zijn raap dame.
Tijdens het wandelen tussen de landerijen kom ik menig huisje tegen waarvan ik denk, hier wil ik ook wel wonen. Weidse uitzichten, rust, vogeltjes en af en toe het uitrijden van de latrine van wat boerderijbeesten. Het schijnt niet zo gezond te zijn, maar dat is het in menig stad in Nederland ook niet. Ik mag graag een stad bezoeken, heb er ook jaren gewoond, maar met mijn Sallandse achtergrond voel ik toch wel een beetje mee met de BBB. Ik voelde dat vandaag tijdens het wandelen des te sterker. Ik weet niet of de BBB het inhoudelijk bij het rechte eind heeft, ik weet ook niet of we met de halvering van de veestapel in een ideale samenleving komen te leven. Ik vond, in het hier en nu op het Loobrinkerpad, het best wel ideaal om hier tussen de hardwerkende boeren te wandelen. En ik filosofeer nog een beetje verder. Met de ruzies binnen het CDA kan het zomaar eens zijn dat de BBB geen eendagsvlieg is. Niet zo zeer als boerenpartij à la boer Koekoek, maar een partij die een stem geeft aan het platteland. Nu heeft de grachtengordel Caroline van der Plas al ongeveer afgeschreven begrijp ik, maar let maar eens op. Met mijn, mogelijk gematigde, linkse ideeën ben ik geen potentiële stemmer. Maar ik begrijp ze wel.
Tussen Amsterdam en Utrecht en onder de rook van Hilversum ligt het Zoddenpad. Als je niet weet wat zodden zijn, dan is een wandeling over dit prachtige wandelpad afdoende om daar voor de rest van je leven weet van te hebben. Vandaag dus een klompenpad in de Randstad, nog net provincie Utrecht. Het klompenpad dat mogelijk wel het verst gelegen is van mijn woonplaats. Samen met vriend, oud-collega en binnenkort weer medehovenier hebben we de 18 kilometer gelopen in dit moerassige laagveengebied. Oud Hollandsche landschappen met dito huisjes en veel vergezichten.
Keuvelend over van alles en nog wat, voetbal hebben we deze keer zo goed als geparkeerd, maar verder natuurlijk over politiek. De onbegrijpelijkheid van de verkiezingsuitslag jongstleden woensdag en de onmogelijke formatie die er uit voort komt. Natuurlijk over corona en ons Nederlandse gedrag. Conclusie, Nederland is gek of verwend, of niet goed wijs of alle drie, maar wij lopen lekker hier op zaterdagmorgen. Verder natuurlijk over het werk, familie en over hetgeen we in de omgeving waarnemen. Beide zijn we niet wetenschappelijk onderlegd als het gaat om planologie, ruimtelijke ordening, biologie of geologie. Maar beide zijn we goede waarnemers en vallen er zaken op. Dat is het voordeel van met zijn tweeën lopen, twee (kippige) mannen zien meer dan één en we vinden allebei er wel iets van. Vooral dat het een geweldig klompenpad is. Maar zoals gezegd, we liepen door het Zoddegebied. Veenlijken hebben we niet gezien wel reeën, roofvogels, ooievaars, verschillende reigers en andere watervogels. En wat we niet zagen, hoorden we wel.
Geen veenlijken dus, wel andere onheilspellende zaken. Bij de verlenging van de route werden we gewaarschuwd middels prehistorische mythologische communicatie. Koppensnellers ‘seinden’ hun boodschap naar de onschuldige voorbijgangers. Niet duidelijk, maar wel bedreigend. En wij, sterke observeerders, kregen de dreiging recht in ons gezicht. Een berekop op een stok. Wat wil dat zeggen? Moeten we ons zorgen maken, moesten we weg of was het slechts een bevestiging van dat het niet alleen een klompenpad was, maar een beregoed klompenpad. Stoer als we zijn liepen we gewoon door, we lieten ons niet van ons à propos brengen.
Het Zoddenpad, een prachtige wandeling die in de loop van de jaren in het kader van Natura2000 alleen maar mooier zal worden. Daar zal een berekop niets aan af doen. Nog een paar foto’s ter illustratie en een verwijzing voor meer foto’s op Insta (gram) titiissprakeloos.
En als je dan nummer 50 hebt gehad denk je onwillekeurig, zullen die andere 81 ook zo leuk zijn. Heb je de mooiste paden al niet gehad. En nummer 51 is dan de eerste in de nieuwe reeks. Het was vanochtend even opstarten. Ga ik wel of niet de kou in. Maar met het voornemen even mij moeders een kopje koffie te drinken, was de schroom snel weg. Het Holhorsterpad was de bestemming, te beginnen in Beemte-Broekland. De beoordelingen waren wisselend al laat ik me daar niet door leiden, immers ik wil ze allemaal lopen. En nu ga ik niet slijmen met de vrijwilligers van dit pad, maar het was verrassend. Het was zeker niet het mooiste pad dat ik tot nu toe gelopen heb, maar wel een van de meest afwisselende. Eigenlijk vond ik hier zoals Nederland misschien wel in het groot is. Landbouw, bedrijventerreinen, cultuur, natuur, nieuwe natuur en recreatie & ontspanning, het moet allemaal maar op de vierkante postzegel die we Nederland noemen. Ik heb genoten van die overgangen en ook wel bewondering voor sommige planologische aspecten rondom dit klompenpad.
Als je in de auto rijdt vraag ik me bijvoorbeeld vaak af, wat moet je daar nu op een viaduct zitten koekeloeren naar al die langs razende auto’s? Vandaag begreep ik dat wel. Best leuk.
Of als je in diezelfde auto langs allerlei geluidswallen rijdt, vaak heb je geen idee wat daar achter is, toch?
Dit is de geluidswal aan de andere kant van de auto, maar let op als je al wandelend de andere kant uitkijkt zie je dit!!!!!
En verder ook hele klompenpadachtige dingen hoor, bruggetjes, bossages en (oude) cultuurboerderijen.
En dat allemaal op mogelijk niet meer dan vijf vierkante kilometer met aan het begin en einde het dorpshuis in Beemte-Broekland met een broodje kroket als beloning en een vrijwillige uitbater die me al uitnodigde voor de mogelijkheden van een echte maaltijd in de zomer als het dorpshuis het terras weer mag bestieren.
Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos.
Hieperdepiep, hoera. Mijn vijftigste klompenpad is een feit. Een gouden klompje heb ik dus verdiend. Dit is mijn veertigste stukje, dus dat betekent dat er nog 10 klompenpaden gelopen moeten worden, die nog voorzien moeten worden van kiekjes en een verhaaltje. Het vijftigste klompenpad wil niet zeggen dat ik er nu ben. Er moeten nog 81 trajecten doorlopen worden en dat is geen straf. Met vijftig sta ik ook bij lange na niet in een toppositie, tenminste als ik de commentaren mag geloven op http://www.klompenpaden.nl. Maar daar gaat het niet om, ik durf te stellen dat bijna alle vijftig hele fijne wandelingen waren. Plekken die je anders nooit zou zien, historische feiten die ik nog niet eerder gehoord had en ieder klompenpad heeft wel een eigen verhaal. Soms is het al geboren bij de eerste pas, op andere momenten moet ik er even over nadenken of associeer ik een beetje met de actualiteit. Een minutieuze uiteenzetting van de wandeling zal ik niet geven. Daarvoor zijn genoeg andere bronnen.
Bij het vijftigste pad, het Kreelsepad, had ik verwachtingen van veel bos en hei en dat was ook niet geheel onterecht, maar ook waterpartijen en tussendoor boerenbedrijven. Dat gaf de wandeling een extra dimensie. Afwisseling van landschap is wel iets wat mijn waardering verhoogd, net als natuur en cultuurhistorische schatten. Ja, ik heb een ranglijstje, maar die ga ik niet prijsgeven. De omgevingsfactoren zijn een gegeven en daarmee ga ik de enthousiaste vrijwilligers niet mee afserveren of een extra veer in de reet duwen. De eigenheid van de plek, het moment en mijn eigen gemoedstoestand maken de wandelingen. Soms wordt dat versterkt door wandelgenoten.
Vandaag viel mij op dat de lente aan het vechten was tegen de korte winter. Ze lijkt te gaan winnen hoewel de meeste bomen nog geen blad hebben, sommige struiken gaven de eerste prille blaadjes bloot. De lammetjes in de schaapskooi spreken natuurlijk boekdelen, maar wat te denken van een dagpauwoog die volgens mij net een vlinder is geworden. De vleugels leken wat klammig en het beestje bleef nog wat onwennig op het zandpad zonnebaden. De vleugels moesten volgens mij drogen? (NB: Een natuurkenner in mijn directe familie-omgeving zegt dat een dagpauwoog als volwassen exemplaar overwintert. Er is niets in deze wandelaar die zijn kennis in twijfel trekt.)
Over drogen gesproken. We hebben net een pak sneeuw verwerkt, maar ik vond het hier en daar al knap droog, met name de wegen waren weliswaar beloopbaar, maar erg mul. Wat moet dat worden de komende zomermaanden? De drassigheid die bij dit gebied hoort was gelukkig wel te zien en zorgde weer voor mooie plaatjes en doorkijkjes. Maar de Ginkelse Hei, waar ik toch voor mijn werk bijna maandelijks lang rijd heb ik nu in het echt gezien en beleefd. En natuurlijk veel foto’s kunnen maken op basis van het geijkte verwachtingspatroon. Hei, vlakte en bosschages in de verte.
En verder? De Ginkelse Hei is natuurlijk bekend om de slag bij Arnhem en de terugkerende veteranen ieder jaar. Maar ik wist toch echt niet dat er tijdens de Eerste Wereldoorlog een vluchtelingenkamp was voor onze Zuiderburen.
En voor deze stier is de lente volgens mij nog niet begonnen. Eten, eten en geen aandacht voor de omgeving. Of geen versiervlees, dat kan ook.
Meer foto’s zien, kijk ook op Instagram account titiissprakeloos
Vorige week rapporteerde grote Neef zijn bevindingen en vooral foto’s van het Klompenmakerspad in Oene. Ik was meteen enthousiast, want grote Neef heeft gezegd en zijn bevindingen hebben enige autoriteit bij mij. Een week later was het ‘monkey see, monkey do’. Hoewel apen, de eerste serieuze gast onderweg was geen aap. Een lieftalig knorretje eiste alle aandacht op. Ik ben sinds de film ‘The unbearable Lightness of Being, helemaal gek op varkentjes, en dan niet alleen op het bord. Als ik later groot ben en een grote boerderij zou hebben, wil ik een varkentje. Vandaag maar even geoefend. Deze zeug kwam meteen nieuwsgierig naar me toe. Ze liet zich even op haar kop aaien en verlangde mogelijk meer genegenheid van mij, echter meer had ik niet. Ik ben niet zo heel erg thuis in de psychologie van varkens en al schuimbekkend vond ik hem best wel een beetje viezig deze ‘Mefisto’. Maar wel lief volgens mij. De wandeling begon dus al goed al was er wel een handicap.
Het maken van foto’s leverde enige problemen op. Sinds enige dagen heb ik een nieuw toestel (mobiel) met wel vier camera’s verzekerde mijn jongste zoon. ,, Poeh hé” dacht ik. Voor dat ik alle mogelijkheden een beetje door heb en ook nog snel kan hanteren, zijn we vier generaties mobieltjes verder. Ik probeer dus maar wat met panorama, afstanden, dichtbij etc……Een beetje op goed geluk. Het Klompenmakerspad leent zich er wel voor om een beetje te experimenteren met knopjes. Bij de ene krijgt je een veel bredere opname dan bij de andere weet ik inmiddels. Nu moet ik het de volgende keer wel onthouden.
Grote Neef ziet me trouwens aankomen, zelf creatief en sterk met camera èn penseel, zit ik maar een beetje te schutteren. Al vind ik ze soms best geslaagd, maar technisch kan en moet het beter. Welk gedeelte van het genensoepje van mijn voorouders heb ik gemist denk ik wel eens. Ook heb ik niet het geduld om de foto’s te verwerken. Het zij zo, dit was mijn 49e klompenpad en dus nog 82 mogelijkheden op verbeteringen.
Meer foto’s zijn te zien, zo ziet u maar, ik schaam me er niet voor, op: Instagram onder mijn account titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 