Vroeger droeg bijna iedereen klompen, uitgezonderd misschien wat notabelen en mijnheer pastoor. Ik moest er aan denken toen ik 29 september 2021 mijn klompenpad in Scherpenzeel begon. Ik las commentaar dat het Broekerpad geen ‘echt’ klompenpad zou zijn. Nu zal mijnheer pastoor in Scherpenzeel vroeger waarschijnlijk niet aanwezig zijn geweest, maar alle schoolkinderen liepen waarschijnlijk op klompen naar school. Of ze nu van de boerderij kwamen, van de smid of de bakker. Dus alle paden, verhard of niet, konden rekenen op ‘wooden shoes’. Dat is voor mij de reden om een klompenpad niet af te rekenen op echtheid en de hoeveelheid grassprieten onder mijn wandelschoenen. Dit gezegd hebbende vandaag dus twee kleine wandelingen in de omgeving van Scherpenzeel.

Broekerpad

Er zijn dagen in mijn leven dat ik niet in Scherpenzeel kom, dus ik vind het alleraardigst om even sfeer te proeven. Ik leer dat er een groep Scherpenzelers is die vinden dat het dorp zelfstandig moet blijven. Ik zie dat het sport en verenigingsleven heel aanzienlijk is en her en der staan beslist aardige pandjes. En als we de bebouwde kom verlaten ontvouwt zich aan de rafelranden van Scherpenzeel en alleraardigst landschap met boerderijen, stukken Grebbelinie en vooral ook veel rust. Rust die ik zelf ook kan ervaren op de stukjes asfalt die er wel degelijk zijn. Al met al ben ik dik tevreden.

Oudenhorsterpad

Na de afronding van het Broekerpad, snel naar Woudenberg voor de start van het Oudenhorstpad met een import-Scherpenzeler die ik door middel van deze wandeling zijn eigen omgeving zal leren waarderen. En dat is gelukt, want deze Rotterdammert vond het de moeite waard. Ook het Oudenhorsterpad kenmerkte zich door de landelijke omgeving, nog meer Grebbelinie en rust ware het niet dat we uitgebreid het wel en wee van Feyenoord moesten doornemen. Voor de wedstrijd tegen Slavia Praag zijn we eensgezind, “We gaan winnen, maar met hoeveel is de vraag.” Ik heb vandaag al gewonnen met twee klompenpaden, 76 en 77 Ik ben dik tevreden.

Meer foto’s via Instagram titiissprakeloos

In 2019 liep ik mijn eerste klompenpad, in de pre-coronatijd en was meteen verkocht. Nu ben ik 71 paden verder en nog steeds is ieder pad weer een verrassing en/of heeft zijn eigen bijzonderheden. Wat mij de laatste maanden opvalt is dat het weer rustiger wordt tijdens de wandelingen. Nu is het niet zo dat een klompenpad Zandvoortse toestanden oplevert, maar het was toch aanzienlijk drukker in de periode van de beperkingen. Er werd zelfs gewaarschuwd dat het te druk zou zijn in de bossen. Zo heb ik het niet ervaren, maar het aantal alternatieven om je te vermaken is daadwerkelijk groter, dus de klompenpaden staan niet meer op een ieders verlanglijstje. Des te beter voor mij op deze mooie zondag 19 september.

Op 19 september kost het nog steeds weinig moeite om louter groene foto’s te schieten. Als je goed kijkt zie je hier en daar wel wat herfstigs doorschijnen, maar als je niet goed wil kijken dan is het nog gewoon zomer. Goed, ik weet natuurlijk dat mais op deze hoogte betekent dat de zomer zo ongeveer ten einde is. Stilte, in een moment van contemplatie, en daar zijn wandelingen uitstekende gelegenheden voor denk ik na. Heb ik het nu over de seizoenen of over mijn eigen seizoenen. Maar daarvoor geldt deze dag hetzelfde, als je goed kijkt zit er wel wat herfstigs, maar vandaag was het gewoon een zomers geheel.

Zoals gezegd, het was nog groen in Putten, zelfs af en toe lenteachtig groen. Op het einde nog twee musea bij zorgboerderij Goedland en een onverstoorbaar varken, een van mijn favoriete dieren. Dit was wel een heel mooi exemplaar. Een geslaagde wandeling in Putten, nummer 72 is ook gemaakt.

Meer groene foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos

Wat een mooie wandeling was het bij Apeldoorn. Het begon in Wenum Wiesel en de eerlijkheid gebied mij te zeggen ik had er nog nooit van gehoord. Toen ik het mijn moeder vertelde gaf ze te kennen dat ze als kind in deze regio altijd bosbessen plukte, met de fiets vanuit Twello. Goed ik was daar natuurlijk niet bij, maar vanaf nu staat Wenum Wiesel in mijn geheugen gegrift al ben ik niet op zoek gegaan naar bosbessen. Wel was onlangs actueel dat er een koninklijke rel was over de kroondomeinen en wel of niet afgesloten voor publiek. Ik zou willen zeggen, geen discussie het is een voorrecht om in deze omgeving te mogen wonen, dus niet zeuren Willy. Maar dit jaar is er nog wel een jacht voor genodigden. Ik hoor daar niet bij uiteraard, maar toen het Kopermolenpad een bordje verboden toegang passeerde, lachte ik in mijn vuistje. Alleen al de minimale kans om in de loop van een dubbelloopsjachtgeweer van Willy te kunnen staan, verhoogde de amusementswaarde van dit pad. Maar geen Willy, geen jachtpartijen, slechts een eekhoorntje en de foto’s van een van de mooiste klompenpaden. Dat was het voor mij. Ik laat dus nu de foto’s spreken voor ik een republikeins betoog ga houden.

(meer foto’s op Instagram onder de naam titiissprakeloos)

Het is 9 september en een traditie lijkt geboren, een klompenpad lopen in de buurt van Amersfoort, de stad waar mijn ouders elkaar hebben leren kennen en mijn peettante nog steeds woont. Op haar verjaardag, 9 september bracht ik mijn moeder andermaal naar haar zus om het heugelijke feit te vieren. Vorig jaar liep ik het Derde erfpad, dit jaar had ik gekozen voor de start in Hoogland. Terwijl ik vorig jaar vrij gênant nog melding maakte van twee gebakjes naar binnen te hebben gewerkt, koos ik dit jaar om mijn tante te laten zitten met een overschot aan gebak. Ik ben dan ook 7 kilo lichter. Dat dan weer wel. Het 70e klompenpad is dus een feit.

Ik mocht meteen de wei in waar een ooievaar me welkom heette. En ik zweer het, het beest liep op afstand met me mee en verdween pas toen ik aan de goede kant van de wei liep. Hij wees me de weg terwijl ik in de verte keek naar het verkeer van de autobaan. Het verbaasde mij zeer dat de stroom auto’s te zien was aan de horizon, maar dat er geen geluidshinder was. Vogels waren duidelijk te horen. Het was trouwens sowieso een vogelparadijs voor de vogelaar, maar ik ben geen vogelaar al weet ik de ooievaar dus te benoemen. Ik zie vooral roofvogels, soort onbekend. Weidevogels, soort onbekend of zwaluwachtigen maar onbekend of het een gier-, boeren- of nog weer een andere zwaluw is. Onderweg is er op verschillende plekken wel veel leesmateriaal of het gevogelte in de omgeving. Andere zaken waren er trouwens ook te lezen, want er is nog een ambtenaar in het Amersfoortse die het druk heeft gehad met het plaatsen van aankondigingsteksten dat er een nieuwe boom op een bepaalde plek komt. Ik hoop dat hij een team krijgt om ze daadwerkelijk te plaatsen om en zo het polderlandschap op te sieren met heuse lanen. Ik wens hem sterkte.

Tegen het einde van de wandeling kwam ik een collega tegen. Tenminste dat maak ik mezelf wijs. In een schuurtje werd duidelijk dat een kunstenaar zijn intrek had genomen om er te werken aan voornamelijk weide- en rivierlandschappen. Heel stoer zeg ik dat ik de avond ervoor mijn eerste tekenles had genoten na de laatste te hebben afgesloten op 4 VWO, zo’n veertig jaar geleden. Met recht mag je dan spreken over collegialiteit. Ik wilde graag wat reclame maken voor hem, want dit zijn natuurlijk de fijne kleinigheden langs een klompenpad. Helaas ben ik zijn kaartje verloren, maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Dus voor andere wandelaars, neem gerust een blik in zijn atelier.

Bij aankomst was volgens mij dezelfde ooievaar er weer om te kijken of ik wel goed was aangekomen. 9 september 2022 weer zeg ik tegen hem en misschien neem ik dan helemaal geen taartje meer en ben nog weer vijf kilo lichter. Heel misschien heb ik dan mijn eerste schilderij gemaakt, van een ooievaar of anders klompen.

PS. visitekaartje teruggevonden: Reinier Kamphuis op http://www.reinierkamphuis.nl

Na in de vakantie zo’n 140 kilometer te hebben gewandeld op de Hünsruck en het Saarland, stond de eerste wandelafspraak al weer gepland twee dagen later. Het Boereneschpad in Gelselaar (en Geesteren). Hoewel het reliëf beduidend minder zwaar was dan in Duitsland, blijkt een ieniemienie heuveltje toch een rol te spelen tijdens deze wandeling’. Hierover later meer. Laten we eerst eens beginnen met een eerste indruk. Je hebt Achterhoek, Achterhoeker en het Achterhoekst. Ik weet niet hoe het komt maar de klompenpaden in de Achterhoek hebben bij mij altijd een streepje voor, ook deze. Prachtig rustgevend landschap, afwisselend weilanden en bossen en in dit geval twee alleraardigste plaatsjes uit het liedje van Wim Sonneveld. Dus eigenlijk een soort afterparty na een geslaagde vakantie.

Maar naast de natuurlijke schoonheid van het Boereneschpad zal deze wandeling om meerdere reden in het geheugen gegrift blijven staan.

Allereerst omdat ik met mijn passieve kennis van het Achterhoeks me veel narigheid heb kunnen besparen. Onderweg bij zo’n heerlijk en eerlijk erfterras (De Busker) worden we geconfronteerd met het volgende bord:

Ik heb een klacht, ie was d’r niet. Moar ik blief met de klauw’n van de knop. Ik heb ’t goed wies echt nog we’ in orde!!!!

Het tweede toeval was dat ik in het Saarland werd overvallen door de hoeveelheid slakken, die ook in Nederland dit jaar goed renderen. Ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niets van slakken afwist, dus dat heb ik maar eens onderzocht en een blogje over geschreven met de welluidende titel ‘slakkenseks’. En dan kom je zomaar een paar dagen een heuse slakkenorgie tegen. Het kan geen toeval zijn. Praktiserend onderwijs in de Achterhoek.

Maar het allermooiste vond ik wel de kennismaking met het beeld van ‘de vrouw van het Starveld in Geesteren. Dit beeld is gemaakt met de legende van de Sprakelberg als inspiratiebron. Nu kende ik deze legende niet, maar Sprakelberg is wel een berg naar mijn familienaam vernoemd en ik kende de Sprakelberg dus ook niet. Nu is het geen imposante berg, het schijnt niet meer dan zeven meter te zijn, maar toch schrijft in de 19e eeuw de schrijver Maalderink een heuse verhaal over de gebeurtenissen rondom jaloezie over geld en goed, volksgebruiken en natuurlijk intriges rondom de liefde. Ook toen al. De navolgende link gaat naar een prettige samenvatting die je lekker terugbrengt naar de 19e eeuw.

Kortom een fijne gedenkwaardige wandeling. Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos.

Iedere keer is het weer anders en iets nieuws. Allereerst, ook mijn jongste zoon heb ik volledig vrijwillig meegekregen voor een klompenpad. En dat was fijn. Bovendien was dit het klompenpad wat tegen Noord-Holland aanligt, de vliegtuigen vanuit Schiphol komen af en toe over en hoe dieper in de Randstad, hoe meer kans op ‘oer’ Nederlandse plaatjes. In mijn optiek dus een a typisch klompenpad, maar daarom niet minder interessant, het Vredelantsepad in Vreeland. Het was even rijden, maar dan kun je ook putten uit meerdere mooie foto’s en een fijne herinnering aan 4 augustus 2021.

Zoonlief is op vakantie geweest en maakt zich langzaam op voor zijn laatste studiejaar in Rotterdam. Dus we hebben het over toekomstplannen, de huizenprijzen voor jonge starters en meerdere zaken die een vader wil horen van zijn zoon. Hij is er voorlopig serieus maar luchtig over, gelukkig maar. Ook hebben we het over actuele ontwikkelingen zeker naar aanleiding van de ruime hoeveelheid aanwezig fietsende babyboomers gedurende onze wandeling. Als mensen nog ouder worden, misschien wel gemiddeld 100 jaar als ik zo ver ben, hoe zal het leven er dan uitzien vraagt hij zich af. Theoretisch droomt hij over de mogelijkheid dat 120 geen uitzondering meer zal zijn.

Terwijl we langs de Vecht lopen, overdenk ik de leeftijdskwestie. Hij houdt van medische ethiek en toekomstdenken. Hij vraagt zich af of de leeftijdsfases dan zullen uitrekken en dat het heel normaal is om op je 30e nog in de adolescentie te zitten en misschien op je 70e pas de midlifecrisis hebt doorgemaakt? Of oppert hij, zullen er dan nieuwe levensfases bij komen. Zelf denk ik het eerste, hoewel in vroeger tijden werd de mens maar veertig gemiddeld. Toen zal er van penopauzeproblematiek geen sprake zijn geweest. Ze hadden wel andere zorgen, lijkt me zo.

En dan poneer ik de stelling dat hij, mocht hij 120 worden, hij wel 70 jaar zonder ouders zal leven en dan moet ik mijn huidige levensgewoontes nog maar eens even kritisch onder de loep nemen. Dat laatste denk ik alleen maar. Hij proeft mijn woorden, zeventig jaar wees zijn. In dat geval zal er sprake zijn van een nieuwe levensfase beslis ik voor mezelf. Je hebt zeventig jaar om het karakter van je ouders, je opvoeding en je socialisatieproces te herijken. Dat is lang, dus ik denk dat als de mensheid in Nederland echt zo oud wordt, dat we hier weer aan voorouderverheerlijking gaan doen. Terwijl ik keuvelend met mijn zoon doorloop richting Vreeland, kijk ik in de verte van het oer-Hollandse landschap en neem me voor om maar een boek voor hem te schrijven over het eeuwig wees zijn. Op 4 augustus 2021 is deze roman geboren in mijn hoofd tijdens een wandeling op het Vredelantsepad. Waar een klompenpad al niet toe kan leiden. Nu nog schrijven natuurlijk.

Ere wie wie ere toekomt, na het prachtige Rijnstrangenpad in 2019 gelopen te hebben, dachten we: er zijn vast meer mooie klompenpaden. In het pré-coronatijdperk was de wandeling in Loenen mijn tweede klompenpad. Wederom een fijne wandeling, dus we gingen verder. Het Loenense Enkpad was eigenlijk een soort springplank voor een nieuwe hobby. Stukjes schrijven en foto’s maken deed ik toen nog niet bewust, dus het pad moest opnieuw gelopen worden om haar plaatsje op mijn blog te krijgen. Toch was ik een beetje bevreesd of ik de wandeling net zo aangenaam zou vinden als in augustus 2019. Met de kennis van inmiddels 66 andere paden heb ik een blik ontwikkelt van een ervaringsdeskundige op het gebied van klompenpaden. Mocht er een opleiding op dit gebied bestaan overweeg ik me in te schrijven. De vrijwilligers van het Loenense Enkpad kan ik gerust stellen, mijn oordeel is in de herhaling nog positiever dan twee jaar geleden.

Het Loenense Enkpad is een wandeling met veel lanen en laantjes, afwisseling en voor de planten- en vogelliefhebbers genoeg te beleven. Het valt me trouwens op, net als in de periode van voor de corona, dat qua wandelaars het minder druk begint te worden, maar ik kan het me verbeelden. De rust voor mij als individuele wandelaar is hiermee gewaarborgd, maar voor mensen zoals Sietse gun ik heel veel goedgeluimde wandelaars, want hij heeft verschrikkelijk zijn best gedaan om het mij (ons) naar de zin te maken.

Het overdekte bankje wordt onderhouden door Sietse, en passend bij een klompenpad kun je ook nog een spelletje ‘boter, kaas en eieren’ spelen. Voor het onderhoud vraagt Sietse een vrijwillige bijdrage en hiervoor wil ik met plezier even reclame maken. Het zwarte ‘dingetje’ op tafel verraad de mogelijke technische belangstelling van Sietse. Ik kan u verzekeren dat bij inworp van een muntje er een prachtig ‘hoelahoepend’ geluid ontstaat voordat de goede gaven verdwijnen in de spaarpot voor het onderhoud van de rustplek. Echt prachtig, vooral muntjes van 2 euro resoneren heel kunstzinnig. Bedankt Sietse!

Zoals gezegd, genoeg te zien en mee te maken op deze fijne wandeling. Zo hoorde ik wat koeien als groep wat luidruchtig zijn. (een groepje uitgelaten bakvissen?) Ze loeiden, al weet ik niet wat ze aan mij of soortgenoten wilden communiceren. In het belendende weiland waar ik langs liep, gaf echter een andere jonge koe met diepe stem antwoord. Ik dacht, ‘gelukkig, de boodschap is overgekomen’. Achter mij hoorde ik echter een boer naar het beest roepen dat het normaal moest doen. Niet bozig of zo, gewoon een opmerking, dus ik wist zeker dat de koe de boodschap van de boer nìet zou oppakken. Ter verklaring naar mij legde hij uit dat het beest loeit als een stier, terwijl het toch voorbestemd was om melk te geven? Ik vroeg me af of dit ‘stierengedrag’ nadelig was voor de latere melkproductie. “Nee” zei de boer en hij liep verder naar zijn boerderij, de lage stierengeluiden van zijn beest maar voor lief nemend.

Zonder antwoorden loop ik met plezier verder.

Voor meer foto’s zie ook op Instagram titiissprakeloos