Een nieuw pad en na een jaar van uitstel nu toch maar met nieuwe wandelschoenen, maar wel met mijn eigen vertrouwde partner. De dag presenteerde zich als een herfstdag na gisteren, maar in de zon was het lekker en afhankelijk waar de ‘Hollandsche Luchten’ naar toe gejaagd worden, wordt het herfst of misschien toch nog wel een ouwe wijvenzomer, wie zal het zeggen. De illusie dat je als eerste een nieuwe klompenpad loopt had ik niet, het was vandaag zelfs best wel druk voor een zondag in Ochten op het Uchtapad. Deze nieuwe loot aan de klompenpadfamilie is gisteren officieel geopend. Dus na dit pad beslecht te hebben moet ik net als gisteren er nog 34 lopen. Voor de mensen die niet meer echter fris zijn is dit een nadenkertje!!
Meestal heb ik wel een actualiteit of een persoonlijke noot die me vergezeld op de wandeling, vandaag was het alleen mijn vrouw. Ik laat de foto’s bij dit klompenpad vooral het werk doen. Voor nog meer foto’s verwijs ik naar mijn Instagram account : titiissprakeloos.
Ga ik vandaag wel of niet werken? Het werd een bietje werken. De weersverwachtingen waren onzeker en ik wilde wel met een goed gevoel de laatste zomerse wandeling maken. Na vele wandelingen in tropische omstandigheden dit jaar, hoopte ik nog op een soort van zomerse dag. Misschien vanmiddag, dus eerst maar een paar uur thuis werken, dan kan ik de vrije uren elders wel een keer inhalen. Om 12 uur gokte ik erop dat ik niet nat zou regenen, of in ieder geval niet meer dan een bietje. Heb ik de zon deze middag gezien? Ja, een bietje. De wandeling was in Alphen (Gld), dat wil in de praktijk dus zeggen: een dijkdorpje, de Maas en jawel, een wetering, fruitbomen, uiterwaarden en plukjes historische gebouwen. Eigenlijk was het Moas-Wetteringpad van alles een bietje. Dus een aangename wandeling maar dat is afhankelijk hoe je het bekijkt: of je uitgaat van alles of toch van een bietje? Is het glas half vol of half leeg? Het begon in ieder geval bij de lokale winkel/horeca-gelegenheid ‘Bij van alles een bietje’ met een cappuccino en appelgebak met appels uit de omgeving. Het gebak was trouwens geen bietje moet ik stellen als veelvraat. Een leuke winkel/horecagelegenheid. Op een op andere manier zorgt het voor leven in de brouwerij.
Zou veel meer moeten gebeuren in kleine kernen of waar dan ook. Het is ook een gelegenheid voor mensen met iets meer afstand tot de arbeidsmarkt om er te werken en/of ervaring op te doen. Er is zoveel werk besef ik en er zijn zoveel mensen die niet kunnen of mogen meedoen in het maatschappelijke leven.
Ik nam er na 12 uur vanmiddag een beetje afstand van de arbeidsmarkt door het werk achter me te laten en te constateren dat ik volgens mij vandaag de enige klompenpadder was. Hoe ik dat weet? Ik ben door niemand ingehaald met loopschoenen, rugzak of anderszins rustieke en/of sportieve wandeloutfit zoals ik mezelf graag zie. Het was, ondanks dat het maar een bietje had geregend, toch overwegend nat in de weilanden en langs de slootkanten. Vorig jaar november zeurde ik er al over, maar nu weet ik het zeker. Mijn schoenen zijn niet meer waterdicht. Ik had, we zullen in stijl blijven, een bietje natte voeten.
Om toch met een bietje leuke foto te eindigen in plaats van stinkende wandelschoenen, een echt Nederlands plaatje. Voor meer foto’s zie ook Instagram, account titiissprakeloos.
Er zijn van die uitdrukkingen die mij diep laten nadenken over de houdbaarheid ervan. Zo is tegenwoordig een veel gehoorde uitdrukking, ‘het leven is een feestjes, maar je moet zelf de slingers ophangen!!’ Ik heb daarbij twee levensgrote bezwaren. Wie beweert dat het leven (altijd) een feestje is? Wil ik wel altijd feest? Misschien ben ik wel de notoire partypooper met kritische vragen die zich standaard ontpopt tot de muurbloem op het feest? En dan het tweede bezwaar, stel dat ik dat allemaal toch niet ben. Dus iemand met een opgeruimd karakter en een optimistische levenswandel, altijd in voor feestelijkheden en niemand in de weg zal lopen bij welke feestgedruis dan ook. In dat geval vraag ik me af moet een feest met slingers en andere uiterlijkheden worden gevierd? Een feestje zonder dat er allerlei uiterlijke kenmerken aan te pas komen, is dat ook een feest?
Vandaag was het zo ver, mijn 100e klompenpad in de ideale omstandigheden gelopen met mijn vrouw. Het Pelserpad was bovendien een erg aangename wandeling weten we nu, dus inwendig is het een feestje geworden met een heerlijke schnitzel na afloop in Ermelo, over inwendig gesproken! Maar moet iemand dat aan mij zien? Ik heb geen slingers meegenomen om het heuglijke feit te benadrukken. Tegenwoordig mag dat niet misschien niet meer in verband met milieuoverwegingen. De stikstofwaarde van slingers is me volledig onbekend trouwens. Onderweg hingen er wel heel veel vlaggen en ik had net kunnen doen alsof deze voor mij waren Maar u weet wel beter.
Mijn honderdste dus, 98 verhaaltjes, twee klompenpaden moeten nog overgedaan worden omdat ik toen nog geen foto’s maakte en klompenpadblogjes schreef. Dat komt helemaal goed. Een mijlpaal op het Pelserpad en ik heb feestelijk genoten. Kiekjes heb ik in ruime mate gemaakt waarvan er een paar op dit blog en een deel op Instagram (titiissprakeloos).
Na bovenstaande gelezen te hebben kunt u bedenken, waarom zoveel woorden èn een blog terwijl hij geen feestje wil, laat staan slingers. Nu, mijn antwoord is, het leven hoeft geen feest te zijn, maar het leven hoeft ook niet met consequent gedrag aan elkaar te hangen. Misschien is dat wel het feest?
En dan sta je in een keer in Woerden. Geheel tegen mijn gewoonte in startte ik niet bij het officiële begin van het Gravenslootpad, maar bij het station in Woerden vanwege zekerheid van parkeren. In Kamerik was dat niet helemaal duidelijk voor mij. Woerden, ik was er ooit geweest in 1990 voor een sollicitatiegesprek. Ik herkende het niet terug, of beter gezegd, ik had geen actieve herinneringen meer aan Woerden. Maar het zal wel helemaal veranderd zijn. De dag zelf herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik was veel te vroeg in Woerden en ik nam de bus naar Kamerik. Daar zat toen de Algemeen Christelijke Politiebond. Als net afgestudeerd bestuurskundige solliciteerde ik maar een eind in het rond. Een baan vinden voor jongeren was toen net zo moeilijk als tegenwoordig een huis vinden voor jongeren. Te vroeg in Kamerik, in de hoop dat er een horecagelegenheid open was. Niets, dan lopen we maar weer terug naar Woerden, tijd zat en nemen we een latere bus weer terug naar Kamerik. Had ik even geen rekening gehouden met het feit dat de bussen maar heel sporadisch liepen. Geen bus meer om op tijd voor de tweede keer in Kamerik te geraken. Wat nu? Flink doorstappen maar, en met een bezwete kop bij mijn sollicitatie aankomen. Er zit niets anders op, geld voor een taxi had ik niet bij me. Maar na 200 meter werd er achter me gebeld. Twee bakvissen van 14 jaar op grote omafietsen reden langs me op en riepen: ,,Spring maar achter op, we moeten naar Kamerik.” Ik weet niet of ze van een strak in het pak zittende ex-student hadden verwacht dat ik het aanbod zou aannemen, maar ik deed het wel. Ze hadden blijkbaar niet geleerd van hun ouders dat ze geen vreemde mijnheren mochten meenemen. Kijkend tegen een ranke meisjesrug, weliswaar 25 kilo terug, kwam ik op tijd voor mijn gesprek. Het mocht niet baten, afgewezen. De wereld van de politie met mij erbij had er anders uitgezien, in ieder geval mijn leven zou anders gelopen zijn. Dan had ik de dames misschien mijn hele leven tegengekomen en glimlachend gezegd, dank zij jullie heb ik de baan. Het mocht niet zo zijn en nu maak ik blogjes over klompenpaden.
Het Gravenslootpad is een alleraardigste wandeling, maar wel een tussendoortje. Voor 6 augustus heb ik met mijn partner afgesproken het 100e klompenpad te lopen, maar dan moet nummer 99 ook voltrokken zijn. Het Gravenslootpad had ik uitgekozen. Een prachtig begin vanaf het station in Woerden, je loopt door landgoed Bredius. En heel opvallend voor mij als Oosterling, de hoeveelheid mensen die vriendelijk goedendag zeiden. Ik moet iets aan mijn vooroordelen over de Randstad doen. Aan de andere kant, ik had het kunnen weten, want dertig jaar terug werd ik belangeloos vervoerd door twee jonge scholieren. Toch? Al hebben ze me geen toeristische route getoond, want dat doe ik vandaag met de benenwagen. Zoals ik al zei een hele fijne wandeling door weilanden, met prachtig vergezichten.
Nog even in het stadje zelf kijken en op de terugweg naar het station komt de aap uit de mouw. De vriendelijkheid van de gemiddelde Woerdenaar is helemaal niet spontaan, ze moeten van de gemeente. Middels leuzen in het publieke domein worden ze opgeroepen om vriendelijk te doen tegen vreemdelingen zoals klompenpadlopers. Aan de andere kant, er zijn slechtere overheidsmaatregelen te bedenken.Meer foto’s zie ook mijn Instagram account titiissprakeloos.
Het is lang geleden, maar gisteren was het een ouderwetse déjà vu momentje. Op je 56e nota bene kreeg ik van moeders zakgeld. Voor een kop koffie met iets lekkers of een lunch. Ze wist dat ik samen met partner een nieuw klompenpad ging lopen in Schaarsbergen. Zelf lopen zit er niet meer bij, maar middels foto’s en/of verhalen kijkt ze op de achtergrond wel eens mee. Het ontbijt was net achter de kiezen, maar bij het pannenkoekenhuis wilde ik al best wel een kop koffie met appeltaart. Was er niet een premier, al weer meer dan vijftien jaar geleden, die riep eerst het zuur en dan het zoet. Ook de wetenschap dat ik de hoon van mijn vrouw zou moeten trotseren om zo snel na het ontbijt de calorieënteller al weer te laten oplopen voor deze dag, weerhield me om het voorstel te plaatsen. Eerst het zuur en dan het zoet. Maar het Schaarsbergenpad was helemaal niet zuur, integendeel.
Deze nieuwste aanwinst in de familie der Klompenpaden mag er wezen. Ik had me geprepareerd op een pure boswandeling, maar het was echt meer. Met hier en daar boerderijen, vennetjes en de al beginnende bloei van de heide. Een zeer afwisselende wandeling. Verder hadden we op dit tijdstip, op deze plek nabij Arnhem op de Veluwe veel meer mensen verwacht. We waren niet de enige, maar het was eigenlijk best rustig. Wat doen die mensen allemaal na het ontbijt op zondagochtend vraag ik me af. Ik heb me al jaren verzoend dat het lopen van een klompenpad wel een beetje begint te passen bij mijn leeftijd, maar al die anderen dan. Misschien hebben zij geen zakgeld gekregen van hun moeder en zijn ze nu op de koffie bij hun moeders om geld los te peuteren? Wie zal het zeggen.
Ik mag me voor vandaag gelukkig prijzen. Een fijne wandeling met het beste gezelschap, ik kan mijn eigen lunch zonder problemen betalen, maar ik krijg het ook nog in mijn schoot geworpen. En het is rustig, heel rustig. Ik weet niet of ik wel op vakantie hoef deze zomer. Ik heb gedurende de hele wandeling niet meer aan appelgebak of uitsmijters gedacht, maar tegen het einde van de wandeling plopte het op, alles kwam bij elkaar. Een fijne wandeling afgerond en een gesubsidieerde lunch in nog steeds goede gezelschap. Praise the Lord, Halleluya !Voor meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos
De afspraak stond al geruim een half jaar met mijn wandelmaatje voor vandaag. Ze ging met pensioen en ik heb het afscheid niet kunnen opleuken met aanwezigheid destijds. We zouden een keer samen gaan wandelen. Dit werd al een keer uitgesteld door gebroken tenen van de nieuwbakken pensionado, maar vandaag was het zo ver. Op naar Putten, het Norderpad gaan we beslechten. Dit plan bestond dus al een tijdje, het is dus geen ramptoerisme onzerzijds om ons in de buurt van het kerngebied van de boerenprotesten te begeven. Geen files voor mij om in Putten te komen.
Met de actualiteit op de hielen besef ik dat ik al 97 wandelingen geniet van de klompenpaden, met name ook door de landerijen in Gelderland en Utrecht. En onderweg kwamen we ook genoeg boeren tegen die ‘gewoon’ aan het werk waren om te hooien, koeien te verzorgen en anderszins boeren dingen te doen. Ze moesten gewoon boeren. Ik wil het maar even gezegd hebben.
Mijn mening over stikstof? Heb ik niet en nooit gehad ook. Maak ik mij zorgen over die stikstof? Ja heel erg, maar ik maak me vooral zorgen over de stand van Nederland ongeacht welke crisis dan ook op dit moment. Zorgen over de polarisatie, zorgen over de zorg, zorg over de capaciteiten van politie en justitie, zorgen over incapabele politici en hijgerige media. Het probleem van de boeren is al een lang bestaand probleem net zoals meerdere crisissen waar we nu mee geconfronteerd worden. Ik zie door de bomen het bos niet meer. Maar een klompenpad is om zorgen ook beetje achter je te laten en tot het besef te komen dat ik er niet zoveel aan kan veranderen, misschien door op de juiste partijen te stemmen. Maar wat is de juiste, dat is misschien wel het grootste probleem in heel Nederland.
Dan kan de BV Nederland nog zo’n grote modderpoel lijken, een stukje licht en helderheid is er altijd wel weer te vinden. En zolang er klompenpaden zijn waar je foto’s kunt maken van troebele vennen met helder blauwe weerspiegelingen, komt het wel goed. We keuvelen gedurende wandeling gewoon verder over gewone mensendingen. Zolang mensen, mensen zijn en wandelaars kunnen wandelen ga ik de 140 klompenpad wel redden. Binnenkort de100e, deo volente en met ook een beetje als de boeren het willen. Ze moeten natuurlijk wel kunnen boeren.
Eergisteren liepen we aan de andere kant van de autobaan en toen dacht ik het ook al. Wat zou er achter de horizon zijn? Vandaag had ik het nog sterker, de einder waren ook nog iets indrukwekkender. Nu is de einder met hele matige ogen toch al vrij snel dichterbij dan bij anderen, maar daar waar het wazig wordt, wil ik weten wat er verder is. Maar waarom? Als kind had ik dat ook al als je naar zee ging, kijkend richting ‘Engeland’ maar zo ver kwamen mijn ogen niet. Wel mijn fantasie natuurlijk.
Ik moest denken aan een liedje van het Klein Orkest:
En achter elke deur is weer een andere deur Tegen sleur en zekerheid hoeveel lippen kun je kussen En wanneer raak je iemand kwijt
Zo is het ook met de horizon die we vandaag blijvend tegemoet liepen. Willen we wel weten wat daar achter zit, hoeveel horizons kan een mens verdragen in het leven of hoeveel moet een mens doorstaan om een beetje vredig en rustig te kunnen lopen? Ik heb de antwoorden niet en als ze ik ze weet ben ik mogelijk een horizon te ver gegaan, maar dat weet je dan pas.
Vanuit het perspectief van de Grutto is het allemaal weer heel anders. Deze vogel heeft meer een totaaloverzicht van zijn leven en lijkt er wel tevreden mee te zijn. Maar o wee, wie in zijn territorium wil komen. Ik had de Grutto nog nooit zo veelvuldig gezien in Nederland. Ik moest wel lachen om de beestjes, want ze hebben wel een beetje hoogmoedswaanzin. Zodra we, zonder het te weten, bij hun nestjes kwamen was er altijd wel één die heel opzichtig boven ons lawaai zat te maken. Met een niet al te mooie stemgeluid probeerde de Grutto ons te verjagen, erg indrukwekkend. Een hoop lawaai om niets, want we hadden geen kwaad in de zin. Konden we maar communiceren, dan zouden we de Grutto’s geruststellen. Zij op hun beurt kunnen ons dan een tip van de sluier oplichten wat er aan de einder is.
(meer foto’s op Instagram account titiissprakeloos)
Vandaag was het zo ver, het uitgestelde weekendje weg voor mijn verjaardag. Stadje, wandelingetje, museumpje en een biertje. Deel 1 was vandaag en wel een van de kleinere klompenpaden, maar wie het kleine niet eert……… Het Netelenburchpad bij Baarn, een goede vijf kilometer. Met de aanlooproute vanaf de auto kwamen een paar kilometers bij. Geen echte schoenzoolslijter zullen we maar zeggen, maar volgens verwachting was de omgeving wel heel erg Hollandsch, romantisch Hollandsch.Vlakte alom, groene weilanden en blauwe luchten met veel wolken die door de wind af en toe voor een imposant schouwspel zorgden. En het is me al vaker opgevallen, een foto kan bijna niet mislukken met mooie wolken of strakblauwe luchten. Vroeger hadden we daar de Hollandsche Meesters voor die de Hollandsche Luchten toeristisch bijna net zo belangrijk hebben gemaakte als de tulp en de klomp. Er zijn namelijk niet voor niets klompenpaden. De Hollandsche Luchtenpaden zullen vast nog wel een keer komen. Tegenwoordig hoef je geen Hollandsche Meester meer te zijn om met je mobiel een paar acceptabele kiekjes te maken. Ik ben te lui om de horizon altijd lekker recht te trekken, maar een kniesoor die er op let.Vandaag erg genoten van de wat kortere wandeling. Maar het aantal kilometers lopen zegt niets over de kwaliteit van de wandeling. Of zoals ze in goed Nederlands plachten te zeggen ‘size doesn’t matter’ maar hiermee begeven we ons op een wat andersoortige invalshoek van dit verlag. Dan had ik wel een andere titel genomen, Het Netelenburchpad, klein maar fijn. Schilderen op het Netelenburgpad is het geworden, juist omdat iedere Jan Boerenl.. er mooie foto’s kan maken.
Voor meer foto’s van het Netelenburgpad zie ook Instagram account titiissprakeloos
Eerlijk is eerlijk, het heeft wat triestigs als je er maar lang genoeg bij stil staat. Maar stilstaan is niet het motto op een klompenpad, dus ik liep nummer 94 welgemoed en wel op het Harsloërpad bij Bennekom. Nu loop ik wel vaker alleen en dat is geen probleem, het heeft ook voordelen want je hoeft met niemand rekening te houden of belangrijker, niemand hoeft met mij rekening te houden. Nee, op zaterdag 21 mei was ik jarig. Nu vier ik mij verjaardag niet meer, geen zin aan. We waren wel een goede gewoonte aan het inslijten om die dag met zijn tweeën een weekendje weg te gaan. Hotel, stadje en een wandeling. Vorig jaar was dat Coevorden en Drenthe. Ook dit jaar hebben we plannen, maar scholing van mijn eega maakt dat we pas volgende week weggaan. Terwijl mijn vrouw haar hersenen traint, heb ik aandacht voor mijn kuitspieren, zo blijft ons huwelijk in een aangenaam evenwicht.
Ook mijn kunstzinnige vorming wordt tijdens deze wandeling op de proef gesteld, maar daarbij weet je nooit welk zintuigen geprikkeld worden. Dit weekend werd het Harloërpad opgeleukt door een kunstroute: Kunst aan het Klompenpad. Hierover volgt mogelijk in deze dagen een separaat blogje. Behoudens de kunst is het Harloërpad een alleraardigste wandeling waarbij historie, oude boerderijen en natuur elkaar op een prettige manier afwisselen. Anderhalf jaar geleden maakte ik op het Grift en Graftenpad al kennis met het natuurgebied in wording, de Binnenlandse Hooilanden en vandaag dus opnieuw. Veel vogelaars waren er. Zelfs ik hoorde en zag dat er voldoende te zien en te horen was, maar er is een verschil tussen zien èn zien alsmede tussen horen èn horen. Ik ben dus geen vogelaar. Dat is maar goed ook, want het vereist wel een imposante uitrusting om een beetje netjes voor de dag te komen. Goede fiets, verrekijker, camera met bescherming, stoeltje en kleding in schutkleuren, maar dan doe je wel mee in vogelland.
Zelf houd ik het vooral nog bij de landschapskiekjes en de historische gebouwen en net als de vogelaar die een grutto of stern in hun lens hebben gekregen, ben ik vaak best tevreden met het resultaat. Vandaag kwamen er de kunstobjecten bij. Ik heb zelfs een ketting van een glaskunstenaar gekocht in de kleuren die die mijn partner waardeert bij de vrouwencirkels die ze leidt. Ik heb het nog niet gegeven, maar ze mag het komen halen als ze dit stukje leest.
Volgende week dus wel mijn verjaardag ‘vieren’ met zijn tweeën. Ook dan staan wandelen en kunst centraal. Twee klompenpaden in het Gooi en het Singer Laren museum. In tijden van Poetin en klimaatproblemen moeten we de klompenpaden op grotere afstand maar combineren met wat andere bezigheden. Maar dat is volgende week.
(voor meer foto’s nu, zie ook Instagram account titiissprakeloos)
Als brave burger werk ik samen met mijn collega een nieuwe justitiële opdracht af in Nijkerk. In verband met privacy, beroepsmedische ethiek en justitiële eedafleggingen laat ik het hierbij. Maar een gegeven is dat we op deze zonnige 4 mei rond lunchtijd ons bevonden in Nijkerk of al places. Natuurlijk, als contentieus werkende brave burgers hadden we dit scenario al uit gewerkt. We moesten slechts twee uitdagingen attaqueren. Is er een lunchroom waar kroketten zijn en is er een klompenpad in de buurt. Kroketten zijn gevonden in het winkelcentrum van Leusden en vandaar is het niet ver rijden naar het Stoutenburgerpad in Stoutenburg. De collega in kwestie is al gezelschap geweest bij meerdere klompenpaden. Daarnaast overwegen we om te zijner tijd ook samen een vergelijkend warenonderzoek te doen op Michelinniveau als het gaat om de plek van de kroket in het culinaire leven van Nederland, of in ieder geval in het leven voor wandelaars van klompenpaden. In het kader van het nuttige met het aangename verenigen, na gedane arbeid is het goed lunchen en wandelen op het Stoutenburgerpad.
Het Stoutenburgerpad is een onverwacht aangename wandeling, vlak bij de stad (Amersfoort) en autobaan, echter wel met een variëteit aan landschappen en wandelbezienswaardigheden zoals daar zijn het koetshuis van (landgoed Stoutenburg), bossen, lanen, oude(re) boerderijen, mooie slootkanten, bamboebos, reeën, fazanten en tal van vogels die we niet kunnen benoemen en/of alleen maar horen etc. Kortom een fijne wandeling voor lichaam, maar vooral ook voor de geest.
Terwijl we rusten op een bankje en in de verte een ree spotten, krijg ik een appje binnen van mijn vrouw die aangeeft hoe laat ze die avond terug komt uit Engeland. Tegelijkertijd stuurt ze een foto van Stonehenge waar ze net van terug is op weg naar de boot in Dover. ,,Ook leuk” terwijl ik me concentreer op het dierenrijk in mijn directe omgeving. Wij brave burgers hebben het Stoutenburgerpad tevreden geslecht. En o ja, voor de taalpuristen die denken dat ik heel simpel een taalspelletje maak met het Stoutenburgerpad in contrast tot ons brave burgers, nu, die hebben gelijk. Maar ik weet echt wel dat het Stout van Stoutenburg staat voor stoer en stevig. Dat zijn we natuurlijk ook, maar dat bekt niet zo lekker. Dat stoer en stevig laat ik maar even over aan de Engelsen.
(voor meer foto’s van het Stoutenburgerpad zie ook Instagram acount titiisprakeloos)
sprakeloos verhalen 