De keuze voor het Harloërpad dit weekend was mede ingegeven door het initiatief ‘Kunst aan het Klompenpad’. Hoewel ik mezelf verre van een kunstkenner beschouw en vooral een passief liefhebber, want zodra kunst in welke vorm dan ook interactief dreigt te worden haak ik af. Een schilderij, beeldhouwwerk of een gedicht wil ik vooral graag ik mijn eentje beleven of hooguit met de naasten die dit samen met mij bekijken. Ik ga dan ook niet naar cabaret of toneelstukken waar je ongewild deelgenoot kunt worden. Ik heb met mijn 56 jaar ook geen vastomlijnde definitie wat kunst is voor mij. Het moet iets met je doen, het moet je mening vorm geven of je op andere gedachten brengen? Ja dan kunnen velen Johan Derksen ook een kunstvorm vinden. Derksen is veel, maar geen kunst, in ieder geval niet meer of minder dan jij en ik.

Het Harsloërpad aflopend kwam ik het bordje tegen dat wees naar de tijdelijke openluchtgallerij. Ik wist niet precies waar het begon. Het eerste verdachte object dat ik tegenkwam heb ik meteen gefotografeerd. Ik begon te denken, want kunst moest immers iets met je doen of in ieder geval de potentie hebben om iets met je te doen. Het betrof een object ‘waaiend bruin in groen’! Misschien heette het wel ‘vergankelijkheid van de mensch’ of ‘zoals de wind waait, waait mijn jasje’. Wie zal het zeggen, maar de Kunst deed zijn werk zoals kunst zijn werk moest doen. Ik probeerde te duiden. Ik was vooral nog met mijn ratio bezig, andere zintuigen werden nog niet geprikkeld. Ik voelde er nog weinig bij. Was het figuratieve kunst, was het historische kunst, was het toekomstvoorspellende kunst, wilde het mij iets zeggen over de maatschappij? Ik liet het in het midden.

Een kilometer verder, wederom in het nieuwbakken natuurlandschap de Binnenlandse Hooilanden een object waar mijn fantasie alle kanten mee op kon. Vier of vijf houten spiesen die naar de hemel wezen. Heel apart! Het waren geen bomen, althans niet meer. De rest van de omgeving ademde ook geen vergaand bos uit, dus wat moest ik ermee? Bij het woord spiesen denk ik buiten de BBQ, vooral aan middeleeuwse martelpraktijken. Dit past natuurlijk in het zompige geheel van het landschap van moerasmonsters. Misschien wilde het object me wel waarschuwen en zeggen: cultuur is slechts een heel dun laagje vernis, er verandert niet zoveel. We leven nog steeds in de donkere middeleeuwen!!! En ja, gezien de politieke gebeurtenissen kan ik de kunstenaar geen ongelijk geven.

Weer een kilometer verder kwam ik een boomstam tegen op de weg, vlak voor een wegafzetting. Het had die dag ervoor gestormd en geonweerd, maar de stam was zo glad en gaaf op de plekken waar de barst eraf was. Dit moeten mensenhanden zijn geweest, dus kunst!!! Misschien was dit wel de tegenhanger van het vorige object. Al lijkt het allemaal nog zo donker, als we alle onzin afpellen blijft er een gave gladde context over?

Kortom veel om over na te denken, kunst langs de wandelroute, maar misschien heb ik me toch vergist want de ‘echte’ route begon pas bij Landgoed De Lieskamp. Echte mensen van vlees en bloed vormden ‘tableaus vivants’, gedichten konden gelezen worden en figuratieve kunst was voorzien van een titel. Hier was sprake van communicatie tussen zender en ontvanger, tussen consument en kunstenaar. Soms in levende lijve soms met de titel die het kunstwerk heeft meegekregen. Toch geinig dat ik zo de kunstroute gewoon een paar kilometer hebt verlengd, dat hadden ze zeker niet van te voren kunnen ontdekken? Of zouden ze het toch zo bedoeld hebben? Het blijft altijd maar weer onzeker met kunst!