Eigenlijk moet je best wel lef hebben om in het grote aanbod aan klompenpaden een route van 3 tot 5 kilometer aan te bieden. Zo dacht ik toen ik als toetje van een eerdere wandeling die dag (Appelpad) nog even mijn aantal paden op 48 wilde zetten. Je moet wel wat te bieden hebben om mensen naar je toe te laten komen. Maar het is gelukt hoor, niet in de eerste plaats omdat dit het eerste klompenpad is en dateert uit 2002.
Als ik alle 130 of dan meer paden heb gelopen en de stramheid is naar binnen geslagen, kan ik hier, in de nabijheid van Leusden me gaan toeleggen aan een andere hobby, geschiedenis. De geschiedenis van het klompenpad, nu nog in Utrecht en Gelderland, maar mogelijk over tien jaar in heel Nederland. In den beginne was er dus het Schutpad……..
Soms heb je als klompenpadder dilemma’s. Niet zo groot als een politicus in coronatijd of zoals de lijsttrekker van D66 wier grootste levensdilemma was of ze nu naar Oxford, Cambridge of Harvard moest gaan voor haar studie. Nou meid, wat je ook gekozen had, het was in alle gevallen goed gekomen. Zo ook bij mijn eerste dilemma. Doe ik een jas aan op 24 februari of niet? Meenemen vond ik geen optie. Het kwam goed, het was zalig weer. Zo lossen veel dingen zich vanzelf wel op. Zo ook het tweede dilemma van de dag, een logistiek probleem. Ik schatte in dat ik niet hoefde te tanken op weg naar Appel. Maar in mijn achterhoofd had ik wel de sigaretten nodig, ze waren bijna op. Blinde paniek, en een uitleg aan alle fundamentalistische gezondheidsfreaks, een klompenpadloper is niet meteen een gezondheidsfreak. Niet tanken betekende dus ook geen voorraad sigaretten bij een gezonde wandeling. Even al mijn relativeringsvermogen aanspreken en ik kwam met de volgende wijsheid voor mezelf: In der Beschrenkung zeigt sich der Meister. Het heeft geholpen. Het werd derhalve toch een fijne wandeling daar in Appel. Maar er kwamen meer dilemma’s.
De eerste drie kilometer zag ik heel veel rijen met knotwilgen. Zou er in Appel een grote groep vrijwilligers zijn om ze te knotten? Ik ken dat wel in Duiven en omgeving. Je weet het niet, maar het zet je wel aan het denken. Of het onderstaande bord op de route!
Ben ik nu in overtreding en zet ik nu alle klompenpadder voor gek om gewoon te lopen langs de sloot met knotwilgen. Je weet het niet. Ik heb geen kaart, wel een klompenpadapp. Zou dat genoeg zijn?
Toen de weilanden plaats maakte voor een drassig en moerassig bos met dito paden volgde het ene dilemma het andere op. Kan ik door de drassigheid heenlopen of moet ik toch van het pad afwijken?
En als je dan besluit door de bosschages heen te lopen en je wordt geconfronteerd met een een hol. Wat hoort er in dat hol? Het is te groot voor konijnen, maar zouden het vossen zijn? Wolven leven niet in holen volgens mij, maar wat dan wel? Je weet het niet.
Heeft iemand het antwoord? De wandeling werd steeds mooier, de zon werd zelfs warm voor een februarizonnetje en het wandelen smaakte naar meer. Dat brengt me bij het laatste dilemma’s dat ik met u wilde delen. Natuurlijk zijn er al lopende best wel vragen die rijzen bij het zien van gedragingen van medewandelaars, maar die overpeinzingen laat ik graag voor mezelf. Nee, het laatste dilemma is, ga ik in de buurt nog een klein klompenpadje lopen? Het antwoord is ja, we gaan dus op weg naar Leusden naar het Schutpad. Zonder sigaretten weliswaar.
Een zwaluw maakt nog geen zomer, maar het is al wel weer de tweede lenteachtige dag. Wandelweer dus, maar ik ben niet echt iemand van morgenstond, goud in de mond. In tegendeel, om zeven uur klaar wakker op zondag en maar woelen. Dus dan maar met het verkeerde been uit bed en drie uur eerder gaan wandelen dan gepland. Hiervoor moest ik een belofte breken, want mijn zoon zou meewandelen, maar die wilde ik niet om half acht wakker maken in plaats van 10 uur. Dus op tijd was ik al in Renswoude om het Daartselaarsepad te lopen. Rondom de Grebbelinie dus, maar ik ben er nooit echt wezen kijken. Nu weet ik niet of de verdedigingswerken echt goed gefunctioneerd hebben. In de Tweede Wereldoorlog in ieder geval niet, maar dat had vooral ook andere oorzaken.
En zoals de Grebbelinie niet afdoende is gebleken voor de landsverdediging, moet ik vandaag maar afwachten of de wandeling voldoende verdediging zal blijken om mijn humeur te herstellen. Niet wandelen is natuurlijk helemaal geen optie. In die zin is aanval de beste verdediging, zegt men wel eens. Een ik moet zeggen, redelijk verkwikt kwam ik thuis. Op tijd voor de wedstrijd van 12.15 uur. Die kon ik dan weer wel zien. Zo heeft een groot filosoof ooit eens beweert dat ieder nadeel, zijn voordeel heb! Hij had gelijk, maar voor de klojo’s die vanmiddag in Enschede speelden, was aanval niet de beste verdediging en de verdediging was zo lek als een mandje. Geen woorden, maar daden zeggen ze dan. Ik denk maar eens een paar strafwandelingen op de verschillende paden, met klompen en een extra zware rugzak. Het zal ze leren.
Meer klompenpaden van mijn hand op Instagram titiissprakeloos
De titel suggereert dat we vorige week ook al op het Schaverensepad zijn geweest. Niets is minder waar. Vorige week liepen we rond Duiven en Loo op sommige plekken tot aan de knieën in de sneeuw, hadden we een dikke trui en de handschoenen aan en konden we niet zonder winterjas. Een week later was een fijne wandeljas ruim voldoende en een deel van de wandeling kon de rits open. Het kan verkeren zei een groot Nederlands literator een paar eeuwen terug al. En de wandeling verkeerde inderdaad in een lenteachtige sfeer. Waarom ik met deze opening niet gewoon met onderstaande foto van honderden krokussen ben begonnen weet ik niet. Misschien wel omdat ik diep onder de indruk was van het kolos van deze koe-achtige verschijning. Wat een pracht beest, zomaar in een weiland op het Schaverensepad in Emst.
Vandaag is mijn klompenpadseizoen officieel geopend, hoewel dit al de derde wandeling van het jaar is. Ik heb besloten dat het vanaf 20 februari 2020 niet meer gaat vriezen of sneeuwen en dat de dagtemperatuur tot dik in de herfst niet onder de 10 graden Celsius komt te liggen. Voldoende regen voor het grondwaterpeil in het algemeen en voor de boeren in het bijzonder. Bij voorkeur in de avond en nacht. Dit weertype nodigt uit tot gezonde wandeling in een rustige omgeving. In ieder geval geen probleem voor het Coronagevaar. Vandaag was het in ieder geval heel rustig.
Goed weer en rust dus op de goed begaanbare zandwegen in het buitengebied van Emst in de gemeente Epe. Een afwisselende wandeling met voldoende afleiding in boerderijen, oud en nieuw, en door kleine stukken bos die doen vermoeden dat de Veluwe niet ver weg is. En voor de topografisch onderlegden van mijn lezerspubliek is dat ook een feit.
Ik ga uit van een gemiddelde van één wandeling per week in 2021, hier en daar een dubbeling misschien om vrienden en bekenden wegwijs te maken in het klompenpad gebeuren. Dat betekent dat ik aan het einde van het jaar tegen de 100 klompenpaden heb gelopen. Het Schaverensepad kan ik in ieder geval afstrepen.
Voor meer foto’s verwijs ik naar mijn Instagramaccount titiissprakeloos
Vandaag was de dag waarvan je wist dat ie zou komen. Als klompenpadliefhebber had ik natuurlijk het Husloapad al gelopen. Dat was in de zomer van 2019. De aanlooproute loopt bijna langs ons huis, dus je moest wel. Maar ik zat te wachten op de juiste dag om het pad nog een keer te lopen, maar dan in de sneeuw. Eerst dacht ik heel stoer te doen op de dag dat de sneeuw met bakken uit de lucht zou komen, afgelopen zondag. Zo stoer ben ik dus niet geweest, maar vandaag was het zover, met mijn lief heerlijk verstillen en verkillen. Echt koud was het niet, en we waren niet de enige die de winterse rust opzochten. Ik kan het de rest van de mensheid ook niet kwalijk nemen dat ook zij naar buiten wilden. Meestal wil ik wel een stukje tekst meegeven, maar ik laat nu vooral de foto’s het werk doen. Dus niet louter verstillen en verkillen, maar taalkundig bekt het wel lekker.
’s Morgens heb ik lang in twijfel gestaan, doe ik het wel of doe ik het niet. Het eerste klompenpad in 2021. Het was koud, maar zonnig. Op mijn vrije dag was ik op tijd wakker. Bovendien bezit ik waterdichte schoenen en warme kleding. De wat negatieve commentaren op de site van klompenpaden met betrekking tot het Nudepad maakte mij nieuwsgierig. De echte puristen dulden geen asfalt, maar ik ben geen purist dus een stukje asfalt langs de weiden en vergezichten vind ik geen bezwaar. Er is overal wel wat te zien of te beleven. De start in Oude Nude op zich is al compleet onbekend en nieuw voor mij. Dus gaan met die banaan. De laatste kerstkilo’s er af lopen, of in mij geval kuieren. De ervaring leert dat met het maken van foto’s, een bammetje eten en wat drinken, ik amper de vier kilometer per uur haal. Vandaag al helemaal niet want op sommige plekken was het heel hard werken.
Hoezo te veel asfalt, mijn schoenen zogen in de modder en ik heb menig glibberpartij moeten ombuigen in ware acrobatiek om niet geheel bemodderd bij de eindstreep te komen.
De dag had trouwens een primeur. Ik ben altijd jaloers op mensen die vogels goed kunnen onderscheiden op kleur, geluid en manier van vliegen. En dan zijn er ook bij die de beestjes nog vast weten te leggen. Dat is mij vandaag ook voor het eerst gelukt. Nu had ik wel te maken met hele brutale meesjes die helemaal nergens van opkeken. Brutaal en zelfverzekerd bleven ze gewoon in de boom, speciaal voor mij. Geen kunstzinnige of bijzondere foto, maar wel mijn eerste gelukte vogelreportage. Ik herinnerde mij ook eens pogingen te hebben gedaan een biddende roofvogel in de buurt van klooster Sion in Diepenveen met mijn mobiel te vangen. Niet gelukt. Met deze foto is de dag dus in principe al gelukt.
Do I have to say more?
Kortom een verrassende wandeling tussen het laagland van Wageningen, Veenendaal en Rhenen. Prachtige vergezichten en genoeg tijd om te mijmeren over van alles en nog wat, behalve de politiek had ik besloten voor vandaag. Geen afzettingsgedoe in Washington, geen dreiging van het vallen van het kabinet en al helemaal geen coronacijfers. Het mijmeren zorgde er wel voor dat ik twee keer een bordje miste, maar dat lag geheel aan mij. Met een goede vier kilometer extra hoop ik dat 13 januari de eerste is van vele klompenpaden dit jaar.
Voor meer foto’s zie ook mijn Instagramaccount titiissprakeloos
Misschien is het wat overdreven, maar na gisteren een fijne wandeling gemaakt te hebben in De Glind, lonkte het zonnetje voor nog een wandeling. Altijd fijner dan in je uppie in de tuin werken met iets dat winterklaar maken heet. Wie heeft die term bedacht? Dat was de eerste van vele vragen die volgden deze wandeling. Ze zeggen wel eens één gek kan meer vragen stellen dan 100 wijzen kunnen beantwoorden. In dit geval is de gek en de wijze in één persoon verenigd. Het begon met een woordvindingsprobleem. Ondanks de zon was het behoorlijk fris. Als we vaker willen wandelen, ook in de winter, zullen we iets aan onze outfit moeten gaan doen. Ik wil thermopane shirts moeten aanschaffen. Ik weet dat ik fout zit, maar het juiste woord ontschiet me. Ik zal de hele wandeling met deze vraag blijven zitten.
Voorts lezen we dat Alem vroeger Brabants was, maar door de kanalisatie van de Maas bij Gelderland is getrokken. Zullen ze hier Carnaval vieren? Wat ze wel hebben is een heilige waar ik nog nooit van heb gehoord namelijk Sint Odrada. Dat kunnen we thuis wel even googelen. En Google leert me dat Odrada een vroom Vlaams meisje is dat in haar devotie naar God werd tegengewerkt door haar omgeving. Dit laatste is niet bevorderlijk voor haar gezondheid. Als laatste wens had zij dat ze begraven wilde worden op de plek waar de ossen halt hielden. Na haar dood lag haar lichaam namelijk in de ossenwagen van haar vader. De ossen stopten in Alem. Sinds dien is de heilige Odrada verbonden aan Alem. Onderweg tijdens de wandeling leefde ik nog in onwetendheid op dit gebied.
Halverwege komen we lang meerdere meidoornhagen, volgens mij. We zien in de overvloed aan goede besjes een bloemetje die we herkennen als het bloempje van de meidoorn. De vraag rijst bij me, is dit een lui en laat bloemetje of een nieuwsgierig vroeg bloemetje. Met de klimaatverandering kan het allemaal volgens mij. Helemaal op het einde van de wandeling zien we een halve hectare weiland langs de dijk, bijna in het dorp Alem, met veel reliëf zonder dat het slootjes zijn. Waarom? Wat is de reden van het reliëf. Ik heb geen foto kunnen maken want de telefoon was op onverklaarbare reden leeggelopen. Ook dit roept weer vragen op. Ik denk dat ik bij mijn zoons moet zijn voor een verklaring. Het antwoord zal wel zijn dat ik mijn telefoon bijna naar een museum kan brengen.
Kortom veel vragen, maar dit neemt niet weg dat we weer een fijne wandeling hebben gemaakt en kennis hebben gemaakt met Alem en haar omgeving. Mochten er antwoorden komen op één van de vragen op mijn pad, schroom niet om te reageren. Morgen maar even thermische kleding kopen voor nieuwe wandelavonturen.
Voor meer foto’s zie ook Instagram account van titiissprakeloos
Vandaag ben ik een volwassen klompenpadder geworden. Dacht ik dat zon en minimaal 10 graden Celsius, liever nog 20 graden trouwens, het ideale weer is om te wandelen, sinds vandaag heb ik een hobbel genomen. Met een maximum van 5 graden, beetje wind en veel mist en toch een leuke wandeling gemaakt. Dat biedt perspectief voor de komende wintermaanden. Ik viel vandaag in een gat, een afspraak ging niet door en dus………toch maar nummer 42 uitgezocht. De Glind was de bestemming en staat vanaf nu in mijn geheugen gegrift. Een hele fijne wandeling. Bloemetjes bloeiden nog hier en daar in november, het mais was van het wel en kale rijen bomen waren het decor.
KUNST, OUDE LANDBOUWWERKTUIGEN KUNSTIG OPGESTELD EN VEEL CREATIEVE RUSTPLEKKEN OP HET MELISSENPAD (onderdeel van het Glindhorsterpad) . EEN KLEIN OPENLUCHTMUSEUM MET KOFFIEMOGELIJKHEDEN IN CORONATIJD. EEN BIJZONDER AANGENAME VERRASSING.
Mogelijkheden voor contemplatie, rust en muziek met de Barmhartige Samaritaan op de achtergrond, ook weer op het Melissenpad.
Onderweg heb ik naast genieten ook veel gedacht aan mijnheer T. Baudet. Mijn conclusie was heel duidelijk. Als hij toch zoveel van Nederland houd, loop iedere week een klompenpad, houd je tijdens het wandelen aan een volledige stilte en ik verzeker je, er komt niet zoveel boreale onzin uit je mond. Overigens heb ik de uil van Minerva in dit prachtige landschap niet kunnen ontwaren.
O ja mijnheer Baudet, tevens langs de route spirituele levenswijsheden, verhalen voor kinderen van alle leeftijden. Ze worden aangegeven met een eenhoorn. Dat moet u vast wel aanstaan. Ik zou zeggen, stap over uw schaduw en wandelen maar in het fraaie Hollandsche landschap van De Glind. Ik vond het ondanks, of misschien wel dankzij de koude zeer louterend.
Aan mij wordt wel eens gevraagd waarom ik zo enthousiast ben over klompenpaden. Nu is het zo dat ik in de vakantie wel eens een (stads)wandeling maakte, maar om me een echte wandelaar te noemen gaat te ver. Het zit trouwens mogelijk wel in de genen want mijn vader liep op zijn 81e nog de Vierdaagse van Nijmegen (40 km) en als het even meezat de week ervoor de vierdaagse van Apeldoorn. Ik heb niet de ambitie dit te evenaren. Niet nu, maar zeker niet op mijn 81e. Ik kwam in aanraking met de klompenpaden omdat één van de paden op 50 meter van mijn huis loopt. Op zeker moment viel het kwartje dat dit iets van een groter geheel was. Appje gedownload en op goed geluk gezocht naar een pad in de nabijheid. We kozen voor het Rijnstrangenpad, een juweeltje van een wandeling. Maar na 41 paden weet ik, ze zijn niet met elkaar te vergelijken.
Aan de hand van het Veendijkpad zal ik de charme van klompenpaden uitleggen. Het begint al bij de keuze. Het is woensdagmorgen, een kleine reservoir aan overuren bij elkaar geharkt en kijk naar buiten. 18 november en 16 graden, de luxe dat ik mijn eigen werk kan indelen en voor dat ik het weet, vind ik mezelf terug in de auto. Op naar Bunschoten-Spakenburg. Ik was er nog nooit geweest, dus een mooie legitieme reden om er een poolshoogte te gaan nemen. Eerste voordeel van een klompenpad, je komt op plekken die je niet zomaar aandoet. Ik ga er altijd vanuit dat de plaatselijke bevolking heel goed weet wat de mooiste plekje zijn in hun gemeente, welke klompen- , kerken- of andere kuierpaden in aanmerking komen voor een fijne wandeling. Opsommend op het Veendijkpad was dat achtereenvolgens, de haven, het Veluwemeer, oer Hollandse landschappen met sloten en bruggetjes, hier en daar een monumentale boerderij, veel vogels en binnen de bebouwde lekker de sfeer proeven van de dorpen. En niet alleen de sfeer, maar uiteraard ook iets gehaald bij de visboer.
Voor de ware anti-asfaltfundamentalisten is dit klompenpad misschien geen hoogtepunt, ik stoor me er helemaal niet aan. Ik kan zelfs genieten van de dorpsranden waar nieuwbouwwijken verrijzen. Beste aardig wonen denk ik dan over die mooie nieuwbouwhuizen. Niet dat ik ambities heb of hele volksstammen wil interesseren voor een huisje in Bunschoten-Spakenburg, maar het is beste geinig om er langs te lopen op een zonnige november woensdag. Omdat mijn auto niet bij de start stond in verband met corona, had ik de hem geparkeerd nabij de haven. Dat betekende een klein lusje rond de begraafplaats niet gewandeld, maar wel door de hoofdstaat. Dan denk ik wel, wat zal ik gemist hebben? Maar ik heb nu wel een indruk van het overbekende Bunschoten-Spakenburg. Bekend van de visboer bij ons in het dorp, bekend van de voetbal en bekend van het geloof met een variëteit aan kerken, bijna op ieder hoek een kerk.
Klompenpaden zijn niet met elkaar te vergelijken. Dat is appels met peren vergelijken. Natuurlijk ontstaat er bij mij ook wel iets dat op een lijstje lijkt, maar dat zegt vooral iets over mij. Ieder dorp heeft te maken met wat er is en moet het daarmee doen. Soms is dat veel, soms is dat verrassend en soms is het totaal anders. Er is nog geen enkel pad geweest waar ik van denk, dit kan niet. Van ieder klompenpad geniet ik van het eigen karakter qua natuur, qua specialiteiten of qua afwisseling. Of gewoon omdat het kan, omdat er vrijwilligers zijn die dit mogelijk maken. Eigenlijk zou Nederland in één groot klompenpad moeten veranderen want die capaciteit heeft ons land.
In eerste instantie dacht ik te maken te krijgen met een zompig geheel gedurende de wandeling in en rondom Wapenveld. Moerassige stukken met veel gekwaak van padden. Hoewel, het is niet de tijd van het jaar om bronstig te wezen voor een pad. Zouden ze in dit jaar getijde sowieso wel te bespeuren zijn? Of zorgt de opwarming er ook voor dat de winterslaap voor een pad ook afgelopen is en ze nu al bronstig moeten zijn. Dit is natuurlijk te onderzoeken in weer een klompenpad. Op aanbeveling van een neef gingen we op zoek naar de amfibie in Wapenveld. Bijna tien jaar geleden had ik al eens een sprookje geschreven over een kikker of pad. Dus met mijn liefde voor padden zit het wel goed. Trouwens het enthousiasme voor klompenpaden ook, dus het Paddenpad moet wel een fijne ervaring worden.
Maar het paddenpad is helemaal niet vernoemd naar het beestje, althans niet rechtstreeks. Wapenvelders werden Padden (Padd’n) genoemd. Ondanks mijn voorliefde voor kikkers en padden begrijp ik meteen dat dit niet zo vleiend is. Een kort onderzoekje leert dat de bijnaam ook weinig liefdevol en empathisch werd gebruikt. In vroeger tijden werd er ernstig getwijfeld aan de hygiëne van de Wapenvelder. Ze hadden, gelijk padden, een streep op hun rug, waarschijnlijk van de noeste arbeid die ze moesten verrichten om het onherbergzame gebied in het gareel te brengen. Een meer positieve uitleg is dat padden tot de pioniers behoren gelijk de Wapenvelders. De eerste zaterdag is er ieder jaar een feestelijke herdenking: Padd’ndag. Het is maar dat u het weet. Het Paddenpad is trouwens iedere dag te lopen.
Ik heb Padd’ndag vandaag gevierd samen met mijn zoon. Het Paddenpad was een fijne afwisselende wandeling op een ‘veel’ te warme 14 november. Ik denk dat dit het laatste klompenpad van dit jaar is. Het is misschien wel tijd voor een winterwandelslaap. Maar dat heb ik vaker gezegd. Maar nummer 40 is in ieder geval gewandeld.
Meer foto’s zie ook Instagram account titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 