Politiek en maatschappij, je kunt niet met ze, maar ook niet zonder ze. Soms ben ik de perfecte struisvogel, op andere moment niet geheel ‘Weltschmerz’vrij. Soms boos, vaak verbaasd en altijd Sprakeloos.
Het is de week van de pestkoppen. Bully Biden tegen bully Trump. Bully Erdogan tegen bully Macron. De viruswaanzinnigen tegen de virusgelovigen. Boris Johnson vs Europa al haalt dat het nieuws niet. Dan het permanente gevecht tussen het establishment en zij die er tegenaan schoppen en dus deze week de term Gezond Verstand hebben gelanceerd om ongebreideld complottheorieën de wereld in te schoppen. We dimdammen zelfs over de functionaliteit van vitamine D tegen corona en de vermaledijde industrie die dit weer gelanceerd heeft. 9 november 1989 verklaarden we het kapitalisme tot overwinnaar. Het was slechts het einde van het Sovjetcommunisme, niets geen overwinning. En hoe toen verder? Samuel Huntington schreef erover in een baanbrekend boek ‘The clash of civilizations’. Het is niet uitgekomen. Dat wil zeggen, wel de clashes, maar niet de beschaving. Helemaal niet. Hoe gaan we de geschiedenis in? Dark Immature Epoque?
De donkere maanden zijn begonnen, een uurtje extra om terug te blikken op de week. We kregen een inkijkje in de familieverhoudingen van de Oranjes. Willem-Alexander mocht van oma niet meedoen aan Juul’s amateurtoneel op paleis Soestdijk. Oma had het door, een onpeilbaar gebrek aan acteertalent. Met meel in de mond vergoelijken politici de wanprestatie van het koningspaar. En wij, de onderdanen? Wij buitelen verder over elkaar heen. De brute moord in Frankrijk moet meer aandacht zegt Fidan Ekiz, ze is een nestbevuiler zegt een ander. Nederland, niet meer dan het decor van een grotesk kooigevecht van 17 miljoen virologen. Ik zeg, stop de lockdown. De humanitaire schade door sociale media is vele malen groter dan de pandemie. Eén wintertijd geen Facebook en Twitter en het departement van de geestelijke gezondheid is niet meer nodig. Het goede nieuws is, ik heb 30 jaar verkering.
Gistermiddag keek ik zo naar buiten naar de deur achter het huis en zag aan de buitenkant een lieveheersbeestje lopen. Eenzaam, alleen naar boven lopend, ogenschijnlijk zonder doel en reden. Tenminste dat denk, ik ben niet zo empathisch dat ik me een voorstelling kan maken van de belevingswereld van een lieveheersbeestje. Met dit gebrek kan ik leven. Ook dacht ik meteen, je zult maar lieveheersbeestje zijn op een regenachtige winderige dag in oktober. Je kunt betere seizoenen treffen. Kijk, zo empathisch ben ik dan wel weer. Hoe oud zou een lieveheersbeestje eigenlijk worden? Ik wist het niet, dus snel opzoeken. Ik las, als het tenminste geen fakenews is, tot bijna een jaar. Gelukkig. Zo lang had ik het niet verwacht, dus dit exemplaar heeft ook fijnere dagen meegemaakt. Het lot van een eendagsvlieg op een dag als vandaag is natuurlijk des te triester.
Blijf ik met de vraag, wat doet zo’n beestje op zaterdagmiddag op mijn achterdeur? Als er nu een strontvlieg had gelopen of een gaffeltang was ik minder gebiologeerd geweest denk ik. Het zal wel aan de naam liggen, lieveheersbeestje, lieve…..heers……..beestje. Het heeft inderdaad iets van vrede, liefde en passiviteit in de naam. Maar als we dan kijken naar de ons omringende landen dan komt dat niet echt terug. Mariënkäfer, coccinelle of in het engels ladybug. In dat laatste geval zou je lady kunnen vereenzelvigen met de positieve begrippen lief en vredig, maar dat mag niet meer. Want ook op dit gebied moeten we sekseneutraal denken toch? Hoewel als de Engelsen het insektje ‘gentlemanbug’ hadden genoemd, wordt het er niet lieflijker van.
Maar even doorgoogelen leert dat er bijna vijftig namen voor het lieveheerstbeestje zijn. Een medeblogster, ene Elise was blijkbaar ook gebiologeerd door de lieflijke verschijning. In het Nederland,Vlaams en Friese benamingen komt het charmante van het beestje wel tot uiting. Ik kan dan trouwens iets minder met de synoniemen kezenmolletje of herenhoentien. Maar dat zal wel aan mij liggen. Ik spreek de hoop uit dat mijn exemplaar een mooi leven mag hebben en gelukkig mag sterven.
Er gaan dagen voorbij dat ik niet aan Emmen denk. Er zijn minder dagen dat ik niet aan voetbal denk en statistisch gezien is het de mythe dat mannen iedere 7 seconden aan seks zouden denken. Nu is deze mythe wetenschappelijk al lang ontkracht, het zou slechts iedere 70 minuten zijn en bij vrouwen slechts een fractie minder vaak. Dat wil dus zeggen dat iedereen, dus ook ik regelmatig aan seks zou denken.
Een week geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik dit blogje zou schrijven, maar de afkeuring van de KNVB van de shirtsponsor van FC Emmen zet mij wel aan het denken. De combinatie Emmen, voetbal en seks komt hier bij elkaar. Een blogje is geboren. Het Veendamse bedrijf EasyToys, groothandel in seksspeeltjes, heeft zich opgeworpen als shirtsponsor van FC Emmen. Mijn eerst reactie is ‘goh’. Niet meer, maar ook niet minder.
Bij de afkeuring van dit plan door de KNVB denk ik: ‘goh, wat kleinburgerlijk’. Niet meer, maar ook niet minder. Nu lees ik vanochtend in de krant dat een van de argumenten zou zijn dat kleine kinderen, jonge FC Emmenfans, mogelijk T-shirts gaan dragen met de naam van het bedrijf, EasyToys. Gemakshalve ga ik er van uit dat de opdruk slechts de naam van het bedrijf is en niet een van de producten. Mijn eerste reactie is, ok, daar had ik nog niet aan gedacht. Maar dan gaat mijn denkertje verder.
MAAR wat te denken van de grote wedbedrijven, banken en andere multinationals die al dan niet als shirtsponsor zijn verbonden aan voetbalclubs. Hoe zit het met hun ethiek en de overdracht van normen en waarden naar de kwetsbare kinderziel? Hoe maatschappelijk verantwoordelijk zijn banken, wat zijn de desastreuze gevolgen van wedden voor de mensheid en welke malversaties en georganiseerde misdaad gaat er niet aan vooraf. Ik denk dan, moet ik hierover nadenken en een oordeel vellen?
Maar mijn grijze massa denkt nog even verder. De koepelorganisatie waaronder de KNVB valt, de internationale bond FIFA, wat is dat ook al weer voor een organisatie? Is het geen publiek geheim dat zij toonaangevend zijn in de internationale maffia? Of is dat weer een van de vele complottheorieën? Een ding is wel duidelijk, zij hebben Qatar aangewezen als gastland voor het WK in 2022. Qatar het land van de moderne slavernij waar we met zijn allen lijdzaam toezien hoe daar het grootste vierjaarlijkse mondiale feest wordt gevierd.. Ik denk dan, ik weet het allemaal niet meer.
Maar wat ik wel weet, als Mr. Average die niets meer weet over seks dan u. Ik vind de verdildo-isering van de samenleving een minder groot probleem dan heel veel andere zaken waarmee de KNVB zich direct en indirect inlaat. EasyToys, een onschuldig en ongevaarlijk kinderspel voor grote mensen. En je hoeft het niet eens te spelen.
Een goed gebruik heeft op 12 september zijn vervolg gehad. Vier willekeurige studenten uit 1984 zijn door hun studie al 35 jaar met elkaar verbonden. Belegen geworden, wijzer geworden en levenservaring doorgemaakt in welke vorm dan ook, maar alle vier nog steeds politicoloog. Een keer per jaar wordt dat nog eens onderstreept middels een reünie. De laatste nieuwtjes van succesvolle en minder succesvolle studiegenoten worden doorgenomen, uiteraard wordt naar de gezondheid van kinderen en partners geïnformeerd maar vooral wordt er gediscussieerd. Zo zijn politicologen, al weten ze over onderwerpen zeer beperkt de ins en outs, ze hebben overal een mening over. Een van de reünisten zei in 1985 heel terecht en relativerend: ,,We zijn dan wel politicologie-studenten, maar een goedgeïnformeerde krantlezende postbode weet net zoveel.” Deze opmerking heeft toentertijd niemand weerhouden om af te studeren. Voor de 6e keer overtuigen we elkaar om het allemaal weer beter te weten. Meestal in Nijmegen, maar deze keer een wandeling op een nabijgelegen Klompenpad in Oud-Zevenaar.
Deze keer waren we niet met zijn vieren, maar liep er een gast mee. Een van de vier had twee dagen ervoor het eerste exemplaar van zijn eigen boek mogen overhandigen aan de burgemeester van Nijmegen, Hubert Bruls, ook een jaargenoot. Het boek heeft de meeslepende titel Weirdo’s in het Witte Huis – Dondald J. Trump en zijn zonderlinge voorgangers. De Donald liep dus ongezien mee op het Rijnstrangenpad. Allereerst natuurlijk omdat het een fijn boek is. Dit zeg ik niet alleen als studievriend, maar ook als welgeneemd advies aan alle geïnteresseerden in de Amerikaanse geschiedenis en volgers van de aankomende presidentsverkiezingen. Veel smeuïge details in een zeer lezenswaardige stijl geschreven. Conclusie, Trump is zeker niet de enige weirdo. Ik zou zeggen lezen en verbaast u. Of misschien ook wel niet.
Uiteraard hebben we het tijdens het wandelen over de uitkomst van verkiezingen in Amerika. We zijn er nog niet over uit wat het gaat worden, Trump of Biden. Maar hierin zijn we niet uniek. Waar we wel uniek in zijn is de omgeving waarin de wereldproblematiek wordt besproken. Het Rijnstrangenpad in Oud-Zevenaar. Je zou het bijna vergeten, maar we liepen op een van de mooiste klompenpaden. Voor mij was het al de derde keer en voor de derde keer was het een heerlijk pad om te lopen. Door het discussiëren schoot het fotograferen er een beetje bij in. Dus ik begin het blog met een foto van een wandelmaatje een jaar eerder geschoten. Prachtig.
Afsluitend heerlijk gegeten bij Thoen en Thans. En volgend jaar? Dat is de Thoekomst en we zullen dan weten of the Donald nog steeds rules. En als goede politicologen hebben we dan 1001 goede verklaringen waarom wel of waarom niet.
Ik ben niet handig, ik denk te weinig groen of in kringlooptuinbouw, zelfs houd ik veel meer van bier dan van wijn. Toch drong bij mij vandaag de gedachte op iets aan verspilling te doen, of beter gezegd, tegen verspilling. Tijdens het tuinieren lonkten de druiven. Ze wilden geplukt worden.
Die rijkdom laat je niet hangen, maar wat dan? Eenmaal in een kekke schaal is het eten van vier trossen druiven per dag ook een ongezonde bezigheid. Ik herinner me dat we vroeger thuis een appelmoeszeef hadden, maar die heeft mijn 85-jarige moeder ook niet meer in haar keukenkast, dus…….
We pakken een zeef, een pan, een pollepel en een stamper en aan de slag. Ik was al voorbereid dat de hoeveelheid beperkt zou zijn, maar ze hoeven dan niet te verpieteren in een schaal en verworden tot rimpelige krentjes.
Het was even een werkje, maar na een klein half uur had ik vier overheerlijke glaasjes druivensap. Maar het zag er niet uit zoals ik me had voorgesteld. Een dieppaarse substantie was het niet, integendeel. Troebel en bruingeel, je kunt je amper voorstellen dat de vader en moeder een rode druif waren.
Tja, dan moet je reclame maken om zoiets aan de man te brengen. Zelf wist ik dat het een goudeerlijk product was. Maar mijn meissie, had zij er zin in. NEE, ik was even vergeten dat ze iets met koolhydraatarm aan het doen was. Daar verkoop je geen druivensap aan, als was het het mooiste paars gekleurd. Zoonlief? Die is nog minder dan ik van het gezonde eten, maar na een kwartier lullen na hij ook een glaasje. Zelf nam ik er twee, misschien vanavond nog ééntje. Best lekker, maar ik voorvoel dat het geen winstgevende business gaat worden. En zal ik zin hebben de rest van de druiven te gaan plukken. Mijn principes blijken rekbaar.
We kwamen gisteren uit het Salzburgerland, waar echte Wintersportplaatsen nog wat van hun zomerseizoen probeerden te maken. Een verschrikkelijke rit met veel Baustelles, files en deels regen die even voorbij München de hitte probeert weg te spoelen. Een raar idee trouwens dat je door München moet rijden om je weg te vervolgen. Dat is wel heel erg 1988, maar goed het doel was Oberschwaben in het lieflijke Wolfegg, ternminste zo hadden wij dat op Booking bedacht. Het weer klaarde gedeeltelijk op toen we de autobaan afreden en het eerste wat ik dacht toen we Wolfegg naderde: Hier zit klompenpadvlees in. Bossages, boerderijen, licht heuvelachtig. Daar moet een wandeltocht te zijn.
In een klein Kurort, hadden wij een pension geboekt, Wogi. En Wogi is het soort pension wat je je wenst. Gastvrij, eenvoudig, kraakhelder en een goed ontbijt. O ja, een aantal eenvoudige doch voedzame maaltijden zijn er ook verkrijgbaar. Op de kamer met uitstekende bedden is er een grote map met informatie met daarbij wandelingen in de buurt. Eentje van een kleine zestien kilometer hebben we uitgezocht, SechsWeiher-wanderung. Weiher wordt vertaald met vijver, maar dat vind ik geen goede vertaling van hetgeen ik gezien heb. Ik denk dat ‘ven’ eerder recht doet aan de waterplassen in een moerassig gebied op meer dan 600 meter in Oberschaben. Het landschap doet Zuid-Limburgs aan en heeft alles wat een fijn klompenpad zou moeten hebben. Goed het is een uurtje of acht rijden van de Nederlands-Duitse grens. Maar als u eens genoeg heeft van de klompenpaden in Gelderland en Utrecht, ik kan het me nauwelijks voorstellen, kom gerust deze kant op. Meerdere wandelmogelijkheden en verandering van spijs doet eten. Volgende week gewoon weer een echt klompenpad, maar de HOLZSHUHE- wanderung was uitstekend. Weilanden, koeien, bossen, dorpjes en hier en daar een monument.
In het blog van gisteren maakte de ik de foto van de andere kant van de stad. Natuurlijk niet deze foto, want die maakte ik hier. Je weet wel wat ik bedoel,
Op zoek naar de grote man, de reus misschien wel. Dat was het thema dat ons vandaag bracht in het bos nabij Kassel. Het Bergpark Wilhelmhöhe met oude kastelen, ruïnes en de grote man natuurlijk. Dat bleek Hercules te zijn, gemaakt in opdracht van één of ander megalomane narcist uit de 19e eeuw. Maar het hele zakie staat wel op de werelderfgoedlijst. En niet onterecht.
Om dit te ervaren moesten we wel een kilometer of twaalf door zwaar geaccidenteerd terrein wandelen. Stijgingspercentages van meer dan 20% trotseren en dat allemaal met een schamel flesje water en zonder brood. Dat laatste is natuurlijk erg stom, want als een echt Hans en Grietje-stel dat naar hun oervader Grimm op zoek is o.a. in dit bos, mochten we natuurlijk niet verdwalen. Ik bedenk me nu dat we natuurlijk ook kiezels achter hadden kunnen laten, maar in het steenachtige terrein zouden die in het niet verdwijnen. Om een lang verhaal kort te maken, we dachten even naar de hotspots te gaan, maar we hebben de hele dag in het sprookjesachtige park gewandeld en een verdere zoektocht naar Grimm zat er niet meer in voor vandaag. Jammer misschien, maar dat zullen we nooit weten.
Wel een zeer geslaagde dag met na afloop een hele te grote pizza. Ik laat niet vaak iets staan, maar moest vandaag de pizza tot winnaar verklaren. Deze gaat niet op de foto want zou toch te veel triestigheid uitstralen, alsof vakantie alleen maar om de inwendige mens gaat. Integendeel, op een lege maag en te weinig water door een bos wandelen is ook vakantie. Nu ja, er waren wel een paar etablissementen waar we de Mittagstisch konden nuttigen en dat heb ik dan ook maar gedaan. Op speciaal verzoek zullen we die dan maar, bij wijze van hoge uitzondering, even in beeld brengen. Voor het juiste Duitslandgevoel.
Omdat we geen kilo extra zijn aangekomen, mogen we de start van de vakantie geheel in traditie beginnen. Na natuurlijk een ritje op de Autobahn en een bezwete wandeling om de stad een beetje te ontdekken. Schnitzel, pommes en een groot glas koud bier…….De vakantie is begonnen. Zum Wohl!
De eerste indruk van Kassel? Tja, de eerste indruk is niet van Kassel zien en dan sterven, maar goed het kan verkeren. Morgen gaan we naar Wilhelmshöhe, schijnt mooi te zijn en het is een jeugdherinnering van mijn egaa, dus die gaan we samen herbeleven. In de verte zagen we het al, dat wordt niet lopen hebben we al besloten.
Onder het lopen een oud gebouw gezien, was indrukwekkend.
Volkskunst natuurlijk op de meest onwaarschijnlijke plekken.
Wat u verder moet weten over Kassel. Ze hebben sinds 1971 een universiteit, de Kassel Huskies spelen een aardig potje ijshockey en de plaatselijke FC (KSV Hessen Kassel) bakt er al jaren niets van en speelt geen rol van betekenis. Verder link ik maar even, heel lui, Wiki voor de ware geïnteresseerden.
O ja, natuurlijk ga ik me morgen figuurlijk onderdompelen in de geschiedenis van de gebroeders Grimm die hun sporen hebben achtergelaten in Kassel. Mogelijk dat we als een ware Hänsel und Gretchen de geest te pakken krijgen en de gebroeders Grimm laten verbleken. In 2088 misschien een standbeeld van ons.
Vandaag nummer 27, het magische getal in de pop- en rockscene voor een aantal zeer bekende sterren. Sterren van weleer natuurlijk want bij het 27e levensjaar stokte het. We denken dan bijvoorbeeld aan Kurt Corbain, Janis Joplin en Ami Winehouse om er maar wat te noemen. Nu ben ik niet bijgelovig, maar het feit dat ik 2 X 27 jaar oud ben, maakt mij wel voorzichtig. Ik zal vandaag in ieder geval goed uitkijken voor hekjes, bruggetjes en andere gevaren. En ik weet niet of het door de onbewuste zenuwen kwam, maar bij één hekje ging het bijna mis en een bruggetje vond ik wel wat smal en zonder goede houvast.
En dan hadden we nog de stier waarover meerdere voorgangers van het wandelpad spraken. Een boze stier op je pad en er kunnen grote (lichamelijke) problemen ontstaan die me zouden kunnen laten belanden bij de club van (2X) 27. Ik ben de stier niet tegengekomen. Of misschien moet ik stellen dat de stier zich aan mij niet heeft geopenbaard. En afkomstig uit een landelijke omgeving weet ik het verschil tussen een koe en een stier heel goed. Nu zal ik bij andere Engelenburgerpad-wandelaars hun biologische kennis niet in twijfel trekken, maar ik heb alleen pinken en vaarzen van vrouwelijke kunne (dat is dubbel op) gezien die echt in een zondagmiddag-mood waren. Misschien dat dit door de week anders is, want uit die zelfde gememoreerde landelijke omgeving weet ik dat ook koeien best dol kunnen worden.
Het feit dat ik u dit kan vertellen, betekent dat ik het 27e klompenpad heb overleefd en kan vertellen dat het een prettige wandeling was. Afwisselend, best rustig, zelfs op de Waaldijk veel het best mee, behoudens een enkele motorrijder die van mij elders mogen spelen. Ik werd vooral jaloers op de bewoners van een aantal dijkhuizen. Nu is het al een lieflijke gezicht deze huizen, groot of klein, vanaf de dijk te bewonderen. Dit klompenpad gaf me de mogelijkheid om ze ook van de achterkant te aanschouwen. Ik zou er best willen wonen. Misschien dat ik dan wel vrijwilliger zou worden om het pad in stand te houden of nog mooier maken dan het nu al is.
Meer foto’s te zien op Instagram onder de naam: titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 