Vlak voor Kerst 2021, de boel is weer dicht, maar niet zo dicht gelukkig dat een wandeling niet mogelijk is. Ook nog met een koffie-to-go onderweg of aan het begin/eind van de wandeling zoals hier bij de Gouden Molen in Rossem. Het is koud, maar zonnig en omdat de wind vandaag een vrije dag had, is het goed te doen. De windstilte heeft landelijk al weer gevolgen voor de luchtkwaliteit, maar langs de Waal hapte ik vooral gezonde winterlucht.
Rossem ligt in het Land van Maas en Waal. De wandeling begon op de Waaldijk, met in de wetenschap dat de Maas maar op een steenworp afstand stroomt. Meer MaasWalerig kun je het volgens mij niet krijgen. Er is weliswaar geen groene hemel, geen blauwe zon en het blikken harmonieorkest in de grote regenton had plaatsgemaakt voor een grote groep gakkende ganzen. Ganzen die onduidelijk samenschoolden in het gerijpte gras. Ook mooi hoor.
Het Zandslagenpad in Rossem en Hurwenen bewijst maar eens dat een mooie wandeling niets te maken heeft met het ideale wandelweer, met frisgroene lenteblaadjes en een oogverblindende bloemenpracht in de berm en de weilanden. Een waterig zonnetje, temperaturen net onder nul en een onverstoorbaar etende koe in de wei heeft ook zeker zijn charmes. De aanblik op bovenstaand exemplaar is het toppunt van Zen en schept de ruimte om het afgelopen jaar te overdenken en een motto te fabriceren voor 2022.
Ga ik links af, ga ik rechts af of blijf ik op de route die ik nu loop? Maar weet je wat het met motto’s is? Die laten zich niet vangen op een woensdag, vlak voor kerst in een waterig winterzonnetje terwijl de ganzen gakken in het gerijpte gras. Was het leven maar zo kneedbaar. En misschien is dat ook wel beter zo. Plannen is voor managers terwijl het leven vaak een kwestie is van gewoon doorlopen, de ene voet voor de andere en maar kijken wat je tegen komt. Voor dit moment zijn dat de Ot en Sien plaatjes langs de dijk en in Hurwenen en Rossem. Ik geniet er van, in het hier en nu.
Terwijl ik dit schrijf op deze eerste Kerstdag bedenk ik dat ik nog een hele week heb om met een motto het nieuwe jaar in te gaan. En mogelijk heb ik er nog wel een laatste klompenpad nodig dit jaar om iets moois te bedenken. Bijvoorbeeld in de week tussen kerst en Oud & Nieuw? Ik heb per slot van rekening nog 48 klompenpaden te gaan. Aan de andere kant, laten we eerlijk zijn, ook zonder motto leven de meeste mensen gewoon hun leven en wandelen ze langs ’s herenswegen, bijvoorbeeld op een klompenpad en genieten van grazende koeien, gakkende ganzen in gerijpt gras en de pittoreske plaatjes. Kortom ingrediënten voor een vorstelijke wandeling.
Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 