HET HEERST
Wat begon als een onbestendig gevoel en zich al snel ontwikkelde tot een forse keelpijn, heeft zich inmiddels vastgezet in alle mogelijke holtes met een venijnig uitstapje naar de bovenste luchtwegen. Het heerst wordt er gezegd en als roker vind ik dat prettig om te horen, want dan ben ik zelf niet verantwoordelijk. Tenminste, zo dacht ik enkele dagen geleden nog. Inmiddels denk ik hierover minder flexibel nu ik door slapte overmand ben en de lust tot enige maatschappelijke bijdrage, laat staan huishoudelijke participatie, tot een minimum is gezonken. Het heerst is zo’n nietszeggende opmerking van mensen met goedbedoeld medeleven, die een rijtje andere sukkels kunnen opnoemen met soortgelijke symptomen en dan rap over hun eigen pijntjes ouwehoeren. Je mag ook nooit als individu ziek zijn of voelen, altijd moet dat in een collectief worden getrokken ter legitimatie. Het moet wel heersen. Wie of wat heerst er nu verdorie?
Ik heers in ieder geval niet, ik word overheerst door HET. Ik word in ernstige mate gehinderd en HET laat zich niet een, twee, drie verjagen. En dat laatste is dan weer logisch, anders zou HET niet heersen, zou ik gewoon aan het werk zijn gegaan en me niet schuldig voelen nu mijn wederhelft de huishoudelijke taken alleen uitvoert. Het voordeel is dan heel even dat, conform voormalige conventies, zij heerst over het huishouden. Zie hier ieder nadeel heb zijn voordeel.
Ik laat HET net niet zo ver heersen, dat ik niet mijn gal mag spuien over HET middels een klein blogje. Verder heerst HET. En het meest verneukeratieve vind ik dat het heerst iets onoverkomelijks heeft, met mij als passief en hulpeloos slachtoffer. Als strijdvaardig man met strategisch inzicht zou je moeten opstaan tegen de heerser. Maar niets van dat alles, de slapte en gebrek aan strijdlust zit blijkbaar in alle poriën van mijn overheerste lichaam. Maar met het schrijven van dit stukje tart ik de heerser toch een beetje door te onderkennen dat ik mijn overheerste positie kan benoemen. Misschien wel het begin van bevrijding en emancipatie? Voorlopig heerst het echter nog.
Emancipatie moeten we niet willen, daar is zoveel mee mis gegaan.
Laten we het houden op begin van bevrijding.
Maar degene die willen emanciperen, zien dat als bevrijding. De vraag is waarvan en voor wie.
En dat hangt weer van je achtergrond aan?
HET heeft mij nog niet bereikt ……
Blijf je er tegen wapen, dat onbestendige HET is nooit goed