Ik zal eerlijk zijn, ik verdoe ontzettend veel tijd achter de PC. Maar toch is dat niet de enige plek die ik regelmatig frequenteer, de stoel achter het beeldscherm. Ik zit ook wel eens ergens anders. De meer beschaamden onder u zullen mogelijk afhaken. Ik begrijp dat, want ook ik behoor tot het Victoriaanse deel van de bevolking. Dus al die fases van mijnheer Freud, ik lees er wel eens over, maar voor mij is dat geen praat voor bij het koffie-apparaat op het werk. Hooguit zal ik besmuikt toegeven dat er mogelijk iets mis is gegaan in de orale fase gezien mijn verstokte verhouding met de sigaret. Maar over de andere fase in de ontwikkeling houd ik angstvallig mijn mond. Daar praat je niet over. Maar dan toch wel even kabbelen over het kleinste hokje, vraagt u zich af. Misschien omdat ik het eigenlijk een gezellig verblijf vind.
Zelf heb ik geen aandeel in de entourage op het privaat, de inmiddels vijftig bordjes met spreuken zijn door mijn wederhelft verzameld. Ook de andere attributen of de poster met smarties hebben goedkeuring, maar ik heb er part nog deel aan. Natuurlijk laat ik ook wel eens iets achter op het privaat, maar zoals gezegd, ik praat niet over de anale fase in mijn ontwikkeling. Ik houd het op een variatie van Descartes ‘Ik ontlast, dus ik ben mens’. En juist dat ontlasten, ik bedoel dan ook in contemplatieve zin, maakt het een bijzonder hokje. Even weg van de drukte en verplichtingen, om in alle rust je te kunnen drukken en tot soms geweldige ideeën te komen. Ik weet dat die rust niet iedereen is gegund. Sommigen kunnen alleen nadenken op hun eigen privaat en lopen op het werk of tijdens de vakantie met ingehouden gedachten. Heel schadelijk. Anderen hebben angst dat er ook maar iets van de geestrijke gedachten bij derden terecht komt. Een heel arsenaal aan verhullende geuren begeleiden het private moment. In Japan schijnt er muziek te zijn om het surplus aan decibels te onderdrukken. Of men laat continu de spoeling doorlopen. Ik lees graag de spreuken en probeer af toe een nieuwe te maken. Meestal verdwijnt mijn genialiteit op dit gebied zodra de deur weer opengaat en dat dan weer ontlastend voor mijn sociale omgeving. Je moet er toch niet aan denken dat ik naast de fysieke omgeving van het privaat, ook die gedachten prijs geef.
Eerder in deze serie verschenen:
sprakeloos verhalen 
Ooit hoorde ik een verhaal over een cultuur waar het eten in afzondering plaats vindt. Maar dat het ontlasten juist in een gemeenschappelijk verpozen plaats vindt.
Voor mij blijft dit een onsmakelijke gebeuren.
Ach een ieder zijn gebruiken.
Vriendelijke groet,
Dat zelfde geldt voor jou laatste verhaal over het condoom in de lessen op school, reageren lukt me nog niet, maar nu ik lid ben geworden lees ik het geboeid.
Verbazing over gebruiken en gewoonten maakt mij nog steeds nieuwsgierig naar het waarom.
Ik ben nog steeds jong genoeg om te blijven leren.
Vriendelijke groet,