Ronald Plasterk

Plasterk geen premier, JAMMER

/ sprakeloosid / 4 reacties

Vlak voor de verkiezingen heb ik in mijn laatste politiek blog een belofte gedaan. Ik vermeld het zelf maar, want mijn wijze woorden werden geen hype. Niemand zal me er op attenderen.

Ik citeer:

Als er op mijn verjaardag een nieuw kabinet is stort ik €100,- voor het Leger des Heils. Als Frans Timmermans premier is geworden dan verdubbel ik dat. Een veilige weddenschap dunkt me! Ik ben trouwens op 21 mei 2024 weer jarig. Vredige verkiezingen allemaal.

Mijn voorspellingen voor de verkiezingen waren niet helemaal goed. Hoewel ik een grote winst voor de PVV al van mijlenver zag aankomen, was een nummer één positie van PvdA/GroenLinks  mogelijk wensdenken. Dat niemand met en onder Frans in de regering wilde, is gebleken. Ik kan dat begrijpen, want als links georiënteerde kiezer heb je met zulke vrienden geen vijanden nodig. Wat me verbaasd heeft dat er wel drie partijen met de PVV in zee wilden?  De rechtsradicalisering van de VVD ging  wel met 130 kilometer per uur. De snelheid waarmee het geweten van Pieter Omzigt’s NSC is vertroebeld is ongelooflijk. De oerconservatieve BBB, de boeren VVD zullen we maar zeggen, gelooft blijkbaar toch in Europa, want daar willen ze  gaan jengelen.

De uitkomst van het regeerakkoord! Dilan kraait victorie, want het bedrijfsleven kan weer verder!! Dat konden ze onder Rutte niet? De BBB kan een 100 ritten kaart naar Brussel nemen, Brussel op stelten zetten is immers leuker dan een snelweg vernielen. De zon schijnt voor Wilders’ PVV, maar ook voor zijn kiezers? De eigen bijdrage zal via de belastingen alsnog betaald worden, tenzij Shell of de agro-miljardairs een hulpfonds gaan oprichten voor de gezondheidszorg? Ik zie het niet zitten. De duurbetaalde zonnepanelen door de hardwerkende Nederlander kunnen trouwens niet goed terugverdiend worden. De energiegiganten zullen dat wel cashen.  Klasse Geert, loopjongen voor het grote geld. En Pieter, Pieter zal een hoop te onderzoeken krijgen de komende tijd. Of heeft ie al wraak genomen door de excuses van Ronald te aanvaarden mits hij zich terugtrekt als premier?

En wij als kiezers? Ik blijf een sociaaldemocraat, dus ik vind het geen probleem om alsnog een weddenschap aan te gaan voor het goede doel. Deze keer hoef ik niet te betalen, want morgen immers jarig en er is geen kabinet. Wat zullen we zeggen, binnen een half jaar alsnog verkiezingen? Zo niet, dan 100 euro en als Frans dan alsnog premier wordt, verdubbelen. Deal!! Niet dat ik gerust ben op de eventuele uitkomst. Echter als Nederland dit rechtse circus van conservatief rechts, populistisch rechts en sorry mijnheer Bosma, extreem rechts in herhaling wil. Dan stemmen we toch gewoon nog een keer. En maar kijken of er iets sociaaldemocratisch te kiezen is.

Afbeelding: 18 mei 2024

De Rijn bij Tolkamer, aan de overkant Duitsland, nu nog vredige buren. Misschien volgend jaar bewapende boten om de Gothen, Hunnen en alle anderen onverlaten weg te houden…….

Zal ik Tweede Kamer-lid worden?

/ sprakeloosid / 10 reacties

DE AANLEIDING

,,Doe het dan zelf.” Ik geloof dat dit de eerste gedachte was die bij me opkwam. Bij de val van het gedoogmonster zag ik twee spartelende partijen. Ik was verheugd. Het debacle dat volgde deed me verbazen en sprakeloos staan. Hoe kun je twee partijen die zo nadrukkelijk het rechtse deel van Nederland de vingers laat aflikken binnen enkele dagen al als huwelijkspartner vragen danwel accepteren. En passant wordt Europa ook nog eens voor de gek gehouden door er een begroting door heen te jassen. De houdbaarheid van het Kunduz-akkoord lijkt me uiterst beperkt en de uitvoerbaarheid van de begroting een ramp.

En of de PvdA nu politiek onhandig heeft gereageerd, arrogant is geweest of dat Samsom onoplettend is gebleken, het maakt me niet uit. Deelname voor een paar kruimels, toegeworpen door de regering, is het niet waard om je principes te ondermijnen. In mijn optiek is het gewoon het Catshuisakkoord waarbij de drie partijen hun eigen cadeaupapier hebben mogen uitkiezen. Nu is het een kwestie om het cadeautje zolang mogelijk onaangeroerd te laten. De eigen kiezers kunnen dan zo lang mogelijk genieten van de ‘buit’ die binnen is gehaald. Uiteindelijk weet iedereen dat de cadeauverpakking eraf moet. En wat blijft er over? Precies, dat waarvan Mark Rutte zegt dat hij het liefst nog vijf jaar mee door zou willen gaan. De beloofde uitgestoken hand van de premier van alle Nederlanders komt op het moment dat hij bijna verdrinkt. Sap, Slob en Pechtold zijn zo genereus geweest om de drenkeling op het droge te trekken, in lands belang nog wel.

Ik voorzie toch veel problemen, heel veel. De begroting, of je nu wel of niet 3% begrotingstekort eist, is puur drijfzand. Hoe hard zijn de afspraken als de politieke realiteit ervan zich in Nederland aandient? Hoe lang blijven we het braafste 3%-jongetje van de klas als Frankrijk met een socialistische premier begint te morrelen en de onrust in andere landen ernstige vormen aanneemt? Griekenland mag op een houtje bijten, tenminste de gewone Griek. En de Spanjaarden met een kwart van de bevolking werkloos (en zelfs 50% van de jongeren) is een potentieel kruidvat.

 

DE VERBAZING

Een deel van ons land is blijkbaar in een euforie-stemming, in mijn optiek op niets gebaseerd. Een gelukkige Mark Rutte die zijn imago iets kan oppoetsen in Europa en een blij CDA dat kans ziet om de eigen interne crisis te beslechten nu het juk van de PVV is afgeworpen. En dan de redders. De ChristenUnie, gezagsgetrouw als zij zijn, valt natuurlijk weinig te verwijten. Ook D66, de vleesgeworden politieke vloeibaarheid is spreekwoordelijk voor deze partij. Het is dus in hun optiek wel een redelijk alternatief. En Jolande Sap, ze ruikt macht en hoe vaak kan GroenLinks nog verweten worden dat ze geen verantwoordelijkheid aandurven? Ze heeft snel een leuk cadeaupapiertje gevonden voor het Catshuisakkoord. En in de huwelijksnacht paaide ze al met andere partners. Ze doet het liever met een ander.

,,Niet te geloven.”

En toen dacht ik, dan ga ik zelf maar in de Tweede Kamer. Het toeval wilde dat ik na ruim twaalf jaar maar eens dacht, ‘Zal ik weer eens lid worden van de PvdA’. In de jaren negentig begon ik sterk te twijfelen aan de neo-liberale richting van de sociaal-democraten. Privatisering van allerlei overheidstaken zag ik niet zitten en ondanks de economische voorspoed, deden te weinig mensen mee was mijn opvatting. Bovendien, ik was meer een observant van het politieke spel. Ik had niet het karakter van een politicus, dus waarom zou ik lid blijven.

 

DE DAAD

Maar zelfs in het stemhokje bleef ik twijfelen, Wouter (Bos) of Jan (Marijnissen). Meestal Wouter, soms Jan en een keer een Salomonsoordeel, Femke. Maar dat was eens, maar nooit meer, zeker niet met de tendens dat ‘GroenLinks’ een ecologisch rechtse partij aan het worden is. Bij het weinig fraaie schouwspel rond Job Cohen (ik vertrouw de man mijn pincode toe, het premierschap en nog veel meer en vergeef hem zijn iets mindere omgang met de hijgerige media) en de partijkeuze van de nieuwe leider, Diederik Samsom, dacht ik, ‘ik moest maar weer eens lid worden’.

Ik geloof namelijk dat ik met het klimmen der jaren niet minder links ben geworden. Bovendien heb ik de neiging om, in tegenstelling tot premier Rutte, wel te kijken naar heel Nederland. Ik geloof niet in verdere polarisatie, maar wel in een sterke partij links van het midden. Een steuntje in de rug voor de PvdA was mijn lidmaatschap, zonder bijbedoelingen. Twee maanden later kom ik voor het dilemma: ,, Ga ik me kandidaat stellen voor de PvdA lijst.” 4 mei is de sluitingsdatum, dus nog vier dagen te gaan.

 

HET OVERPEINZINGSPROCES

Ga ik over mijn eigen schaduw heenstappen? Ik ben in ieder geval voldoende vloeibaar onder druk, met die wetenschap dat ik niet rechtsdraaiend zal stollen. Ronald Plasterk en Diederik Samsom zullen mogelijk tenenkrommend mijn gebrek aan bèta-kennis gadeslaan, maar desalniettemin een mars van vier dagen te gaan met mijn overpeinzingen me kandidaat te stellen voor het Kamerlidmaatschap. Te beginnen met de 1e van mei, heel toepasselijk, de dag van de arbeid.

De Internationale, ik zal hem nooit zingen. Ik houd niet zo van de slachtofferrol die het oude socialisme met zich meebracht. Wel in solidariteit en verdraagzaamheid in de hedendaagse samenleving. Maar om in de overpeinzingsstemming te komen, toch maar even opgezocht voor de liefhebber.

Als Cohen een cohaantje was?

/ sprakeloosid / 8 reacties

Cohen is niet meer. In ieder geval geen fractievoorzitter en Tweede Kamerlid namens de PvdA. Ik vind dat jammer. Want wat een verademing is Job Cohen in vergelijking met de mediagetrainde hork Mark Rutte. Veel mensen trappen er blijkbaar in, ik word onpasselijk van die harlekijnemaniertjes. Hoe Job Cohen getackeld is, zullen we over enkele jaren wellicht lezen. Ik zie graag een mens, met sterke en eventueel minder sterke punten als fractievoorzitter en nog liever als premier. Het politieke landschap verliest een sociaal mens met Job Cohen. Maar wat als Cohen nu Cohaan had geheten. Was het dan beter gegaan met de PvdA?

Een mannetjesputter of een blaaskaak had waarschijnlijk het troebele verhaal van de PvdA langer in de lucht kunnen houden. Het verhaal van de PvdA is de oorzaak, niet Cohen. Zelf ben ik al meer dan twintig jaar aan het twijfelen over de PvdA en dat is ongeveer de helft van mijn leven. Sinds ruim tien jaar ben ik ook geen lid meer. Voor mij is sociaal-democratie het opkomen voor de zwakkeren in de samenleving, waarbij iedereen mee mag doen en waarbij tegenstellingen niet aangescherpt worden, maar verschillen mogen bestaan. Sociaal-democratie is in essentie niet anti-kapitalistisch, maar wel kritisch. Een linkse of rechtse koers, het zal me een zorg zijn. Graag had ik grote theekransjes gezien met een stralende Job Cohen als deelnemer. Een theekransje is blijkbaar iets voor Co-hennetjes, niet voor haantjes. Cohen mocht van het grote publiek niet verbinden, dus brak de pleuris andermaal uit bij de Partij van de Arbeid.

Natuurlijk was het een publiek geheim dat Cohen niet goed lag bij een deel van de eigen achterban. Vorige week barstte de bom met ‘exit Cohen’ als resultaat. Subiet kwam Hans Spekman met een plan om de PvdA voor weken in de spotlights te krijgen. ” We gaan onze interne verdeeldheid over een onduidelijke koers lekker etaleren.” De partijleden mogen de fractievoorzitter gaan kiezen. Goed voor roddel, achterklap en gebroken ego’s, maar wel veel media-aandacht.

Drie zwaargewichten binnen de fractie zijn opgestaan. Drie Cohaantjes? De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik grote waardering heb voor Ronald Plasterk. Diederik Samsom is mij sinds de kernramp in Japan steeds vaker positief opgevallen. Hij toont zich een kenner op veel beleidsterreinen. Ik zie die Samsom ook wel zitten. Dan Martijn van Dam, die ken ik iets minder, bovendien heeft hij zijn naam niet helemaal mee. Maar intern zien ze in hem een grote, dus wie ben ik om daar aan te twijfelen. En dan vandaag, naast de drie Co-haantjes, alsnog een Co-hennetje. En wat voor één, ook al zo’n zwaargewicht voor wie waardering op zijn plaats is. Ook zij mag het van mij worden, al hoop ik dat zij niet op haar vrouwzijn wordt gekozen of haar Turkse afkomst. Nebahat Albayrak is volgens mij gewoon een klasse politica.

Vier goede politici, drie Cohaantjes en één Cohennetje, mogen zich publiekelijk showen met een intern moddergevecht. Wat gebeurt er met de andere drie als de echte fractievoorzitter is opgestaan? Hoe leuk vinden de potentiële kiezers dit? En het allerbelangrijkste, heeft de PvdA dan wel een duidelijke koers? Zoals gezegd, ik twijfel al langer. Vanaf het moment dat marktconform denken binnen de sociaal-democratie zijn intreden deed, sloeg de twijfel toe. In de jaren tachtig kwam in het post-Den Uyl-tijdperk een beweging op gang die toen al getypeerd werd als het loslaten van de ideologische veren. De PvdA moest met ‘Schuivende Panelen’ en ‘Bewogen Beweging‘ een moderne partij gaan worden. Blijkbaar is dat tot op heden nog niet echt gelukt. Des te vreemder dat de laatste dagen Joop Den Uyl zo vaak genoemd en geroemd wordt als het grote voorbeeld. En terecht, want in mijn optiek symboliseert Joop Den Uyl nog steeds de moderne sociaal-democratie. De tijdsgeest zorgt er voor dat de ene keer een stapje naar links wordt gemaakt en de andere keer een stapje naar rechts. Je hoeft jezelf daar niet opnieuw voor uit te vinden.

Job Cohen heeft zichzelf ook niet uitgevonden, hij was gewoon zichzelf en dat was blijkbaar niet goed genoeg. Een opvolger gaat het beter doen, een co-hen of mogelijk een co-haan, de tijd zal het leren. Als ze daarna maar gaan samenwerken en niet te lang bezig zijn met de koers te bepalen. Dat is niet nodig, sociaal-democratie is een heldere koers, als er maar samenwerking is, coöperatie.

COöperatie? Met HEN? Het maakt me dus niet uit wie Cohen opvolgt, een cohaantje of een cohennetje, als Cohen uiteindelijk leidt tot CO-ONS.