Geldersestreken

Leidschehoevenpad, we waren toch in de buurt

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Combineren, dat is een motto dat ik van mijn ouders heb meegekregen. En dan heb ik het niet over de mode. Mijn vader was wars van mode en ook mijn moeder is meer van zuinigheid dan met de laatste trend meedoen. Combineren betrof bij hen meer tijd en plaats. Ging je naar tante Jet, kon je net zo goed even die oude schoolvriend gedag zeggen. Hij woonde toch in de buurt. Zo bespaarde je kilometers en tijd. Zo ging dat soms. Zonder een oordeel te hebben of ik dat nu handig of stom vind, moest ik er bij het 117e klompenpad aan denken. Leidschehoevenpad stond gepland. En waarom? Mijn werkgever, het Leger des Heils, organiseerde een festival voor haar werknemers, vrijwilligers en andere liefhebbers. Dit was op het Landgoed Heerlijkheid Mariënweardt. Dit was niet ver van de start van het Leidschehoevenpad. Ik kan dan heel oneerbiedig zeggen, een klompenpad combineren met het festival, of andersom. Het nuttige met het aangename verenigen? Maar wat is dan het nuttige en wat het aangename? De reden voor mijn opgave voor het festival was de wetenschap dat Shirma Rouse zou optreden. Een opvallende verschijning en een dijk van een stem. Dat wilde ik wel eens live aanschouwen. Voor de mensen die me kennen, niet dat de kans groot is op meezingen, dansen of anderszins theatrale participatie. Ik heb wel genoten van haar performance.

Wat voor het festival gold, telde ook voor het klompenpad, het was drassig, zeer drassig hoewel wij deze zaterdag ter plekke geen regen van betekenis hebben gehad. De weergoden hadden hun werk het etmaal ervoor al gedaan. Voor de opkomst van het festival was het misschien jammer, voor de wandeling betekende dit vooral veel rust in een oase van lentegroen. De wandelbroek werd modderig en een onverwachte glijpartij lag op de loer. De broek kan gewassen worden en een valpartij is me bespaard gebleven. (Enkele foto’s, meer op Instagram titiissprakeloos)

Wat heeft Marius van Dokkum met het klompenpad van doen? Het was een onderdeel van het festival, al heb ik de workshop van hem niet meegemaakt. Zijn werken hingen nog wel in het theehuis. Ik mag graag naar zijn schilderijen kijken. Deze geeft zo’n prachtig, of in ieder geval een realistisch tijdsbeeld. Het thema van van het festival was trouwens: Verbind met elkaar, vier met elkaar.

Een beetje filosoferen op het Hoeverveldpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij de start van mijn 116e klompenpad weet ik al dat gedachtes over vorig jaar bij me zullen opkomen. Hoeverveldpad zou ik vorig jaar al lopen, want gedurende drie maanden woonden wij in Garderen in verband met een thuisverbouwing. Garderen en de Veluwe zijn mooi hoor, maar als elders je huis wordt verbouwd dan is een vakantiepark, hoe hard je je best doet, geen vakantie. Natuurlijk hebben we gewandeld, maar dit pad is er niet van gekomen mede ook door het natte weer de eerste drie maanden van 2023. Toen ook al. Dus de eerste echte lentedag dit jaar de schade maar ingehaald. Ik was wel een beetje benieuwd hoe ik dit pad zou gaan waarderen? Commentaren alom bij de recensies!

Ik heb er al vaker over geschreven, maar onder de diehards van de klompenpaden bestaat het woord asfalt slechts als een boosaardig scheldwoord en het horen van auto’s op een autobaan is zo ongeveer heiligschennis? Op dit vlak ben ik een stuk flexibeler. Want wat de ondergrond ook is, op zeker moment ben je daar wel op uitgekeken. Dus ik raad dan iedereen aan de rug te rechten, schouders naar achteren en kijk om je heen en geniet en verbaas je je over de omgeving, ook op het Hoeverveldpad. En wees je je ervan bewust dat het niet de bergen in Zwitserland zijn, niet de oneindige bossen in Zweden of onderdeel van de wandeltocht naar Santiago de Compostella waar ongetwijfeld ook stukken asfalt zijn.

Er is voldoende stilte, vogels zijn hoorbaar en druk aanwezig, voorjaarsbloemen en het eerste groen laat zich al weer zien, de temperatuur is op het niveau van ‘met-zonder-jas en de was wordt buiten gehangen. Er hangt optimisme in de lucht.

Als ik er aan denk, dan fotografeer ik waslijntjes tijdens de wandeling. Vandaag was het weer er voor. Ik bedenk dan hoeveel procent van de waslijntjes zal in Nederland ‘behangen’ zijn door vrouwen? En zal dat in Putten en omgeving nog anders zijn. Het is zomaar een vraag die in me opkomt.

En inderdaad om van a naar b te komen was er een stuk autobaan hoor- en zichtbaar. Ik had zelf ook een stuk gereden op zo’n monsterlijke vierbaansweg om het Hoeverveldpad te kunnen lopen! En op weg naar de stroom auto’s en vrachtauto kijk ik in een verder wijds graslandschap. Volgens mij worden de auto echt stiller, veel stiller. En ik filosofeer in mezelf, niet over of ik het landschap per definitie mooi vind, maar eigenlijk met verwondering  dat iedere vierkante meter in Nederland bezet lijkt te zijn. Zal iedere vierkante meter ook belopen zijn door de mens in Nederland? We zullen het nooit weten, maar dat is maar een gedachte die in me opkomt. En als ik bijna bij de snelweg ben, hoor ik mijn telefoon? Mijn jongste zoon, hij heeft zijn rijbewijs en mag vanaf nu meedoen met het rijden in de Heilige Koe. Hij is vastbesloten dat elektrisch te gaan doen. En als iedereen dat gaat doen, wordt er in ieder geval niet meer gezeurd over een autobaan in de buurt van een Klompenpad. Of andersom. Het was een aangename wandeling.

Fladderende Baldadigheid op het Braakhekkebultenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Dat is me een veelbelovende titel, of niet. Toen ik de auto uitstapte had ik net naar politiek commentaar geluisterd over de BBB in de verschillende Provinciale Staten. Zelf ben ik geen fan, verre van dat, maar ik ben ook geen fan van de grachtengordelbevindingen over de staat van het land, laat staan de landbouwstaat. Eigenlijk weet ik er zoals 90% van de Nederlanders niet zoveel van af. Ik weet dat ik van klompenpaden houd, als ik even niet op let een oostelijke tongval heb, maar me ook zorgen maak. Bij een van de andere wandelingen werd ik door een familielid geattendeerd: ,, Sta eens stil en luister!” Ik luisterde, maar hoorde niets. Dat zei ik dan ook tegen mijn wandelgenoot. “Ja en dat is heel gek, je hoort geen enkele vogel en dat was 25 jaar geleden echt heel anders.” Mijn wandelgenoot bij die wandeling keek zorgelijk. Het zou te maken hebben met pesticiden? Zoals ik al zei, ik hoor bij die 90% feitelijk onwetenden.

In Harfsen was er wel vogelgeluid en op zeker moment was er ook een enkel vlindertje! Vlindertje? Opeens besefte ik dat ik in het vroege voorjaar wat vlinders heb gezien, maar verder eigenlijk helemaal niet zoveel. Niet tijdens de wandelingen, maar ook niet in mijn eigen tuin. Vreemd, in voorgaande jaren vielen de fladderaars me altijd wel op, zeker als ze heel vroeg in het seizoen zichtbaar waren, maar ook diep in november heb ik ze wel zien vliegen. Vreemd. Nu weet ik dat de stand van de insecten zeer zorgelijk is als ik de natuurliefhebbers moet geloven. En al weet ik niet van de hoed en de rand, ik begrijp wel dat het ecosysteem gebaat is bij stabiliteit en insecten zijn een belangrijk bestanddeel in de voedselketen. Ik gooi het voorlopig maar op de vele regen die in het voorjaar is gevallen en dat daarom veel rupsen niet uitgekomen zijn? Weet ik veel, maar dat zei ik al.

Voorlopig geniet ik van het boerenlandschap en een rustiek klompenpad in Harfsen en ik ga niemand nu de schuld geven van het ontbreken van vlinders dit jaar. Ik kan het ook niet met iemand delen, want in alle rust liep ik vandaag in mijn eentje, vandaar dat ik het maar even met u deel.

Een korte boodschap voor de vrijwilligers, aan bordjes gedurende de wandeling geen gebrek, hulde daarvoor, maar zoals bovenstaande foto laat zien, volgens mij een beetje vandalisme in the middle of nowhere? Zullen we het baldadigheid noemen van een wandelende oudere wandelaar?

Plaatjes en Kletspraatjes: Groen, snot en baardmannen

/ sprakeloosid / 3 reacties

Vandaag ga ik het eens over de typering van de gemiddelde collega wandelaar hebben. Geen diepgravende studie hoor, maar een hele oppervlakkige beschouwing, daar ben ik veel beter in. En dan met name de mannelijke alleengaande wandelaar. Het is mij de afgelopen jaren opgevallen dat de meeste alleengaande mannen die ik tijdens het wandelen tegen kom een baard hebben. En van die baarden is het overgrote deel grijs. Niet allemaal vader Abraham baarden, vaak netjes verzorgd, soms ook iets minder. In een aantal gevallen is het gewoon een luiheid van enkele weken niet scheren, of niets en niemand dringt aan op een frisse scheerbeurt, of ze zijn stuk voor stuk stronteigenwijs. Voor de stereotypering die mij op dit moment het beste uitkomt: het zijn 50-plus mannen die al wandelend een onafhankelijk beeld van zichzelf hebben en massaal dus met gezichtsbeharing de Nederlandse wandelgebieden intrekken. Zo die staat.

Nu ben ik 50 plus en daar is niets meer aan te doen. Ik trek met enige regelmaat de wandelschoenen aan en ik ben in principe lui aangelegd als het om scheren gaat. Ik heb de onhebbelijke gewoonte om niet graag bij een groepje te horen, zeker geen groepje die door mezelf vilein wordt gedefinieerd. Dus ik neem me na de laatste wandeling voor om me te scheren voor dat ik de natuur in trek. Ja, ik ben me er eentje. 50+, wandelaar en geheel onafhankelijk………

Nu zijn de laatste twee korte wandelingen wat minder afgelopen, ik werd getroffen door hooikoorts. Vorig jaar was het al weer erger, terwijl de laatste tien jaar de klachten toch wat afnamen. 2023 is het jaar van de wedergeboorte van de hooikoorts. Daar horen preventief dus even geen wandelingen meer bij. En als het dan toch kriebelt om in beweging te moeten komen, dan is scheren voor de persoonlijke hygiëne en een zelfstandig ego sterk aan te raden. Dus gisteravond een wandeling in de Achterhoek (Rondje Idinkbos in Sinderen) met naakte wangen. En de hooikoortsduivel heb ik in de luren kunnen leggen. Hedenochtend neemt die wel wraak, dus een tweede wandeling maar even uitgesteld dit weekend.

Het was warm, droog en nog overwegend groen. Bovenal was het rustig, heel rustig en de term rustiek Wandelen in de Achterhoek kwam in me op. Ook geen baardmannetjes gezien trouwens. Ook vrouwelijke wandelaars deze keer niet tegen gekomen. Of ik een typering heb voor alleenstaande dames in de bossen? Jawel, maar in een tijd van #metoo ben ik daar voorzichtig mee. Laten we het er op houden dat ze iets minder tanig zijn dan het gemiddelde baardmannetje.

Grijze flarden over het Avervoorderpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Lichtjaren terug, in het pré-corona tijdperk was het Avervoorderpad het tiende klompenpad dat ik liep. Bijna 100 andere paden verder wist ik, hier moet ik nog een keer lopen omdat ieder klompenpad met een klein verhaaltje moet worden afgesloten. Daarmee ben ik pas begonnen in het Corona-tijdperk, dus ik had een corvéetaak te vervullen, een klompenpad in De Vecht nabij Terwolde. En dat is maar goed ook, want het lawaai van de vliegtuigjes en vooral de luchtfietsjes zoemden in mijn hoofd als ik terugdenk aan deze wandeling. Het was een mooie zondag, 10 november2019. Zoals ik al begon, lichtjaren geleden. Wij vonden het lawaai erg irritant en de filosofische vraag kwam bij ons op: Wie heeft er meer recht op ontspanning, wandelaars of sportvliegers? Ons antwoord was duidelijk, maar ik ben dan ook geen goede filosoof.

Maar vandaag lachte het geluk me toe. Een neef, ook klompenpadliefhebber en woonachtig in de omgeving van dit klompenpad en wiens moeder, tante Greet, er geboren is. Voldoende ingrediënten dus voor een fijne wandeling al zat het weer niet helemaal mee. Voor dat we goed en wel begonnen waren liet neef Mark een foto van zijn opa zien. Een soort SRV-man avant la lettre, die trots bij zijn paard en kar met brood en kruidenierswaren staat. Op 13 april 1945 is hij door geallieerd granaatvuur om het leven gekomen. Ook zijn stiefopa had een roemruchte historie in het altijd bruisende De Vecht. Hij was namelijk oprichter van de voetbalclub Vlug&Lenig. Bij deze voetbalclub startte onze wandeling die in omgekeerde volgorde liep in vergelijking met de eerste keer. En ja, een wandeling is dan echt anders.

Twee neven aan de verkeerde kant van de vijftig met een gezamenlijke familiegeschiedenis, keuvelen over werk, gezin en toekomstplannen. Tja, want de tweede helft van de vijftig betekent al een persoonlijke geschiedenis voor beiden, maar ook nog een toekomst met werk en gezin, als de pijntjes en ongemakken tenminste een beetje op de achtergrond blijven. Bijvoorbeeld het in stand blijven van een beetje deugdelijk geheugen!? Ik vertelde over een verhaal dat ik hoorde op de radio, vlak voordat ik aankwam. Een stukje van een cabaretier over Willy en René van de Kerkhof en het functioneren van je geheugen. En laat ik niet op de naam van de grapjas komen. ,,Ge wit wel, di’n mafklapper uit Eindhoven……..” Mijn neef, 8 maanden ouder sloeg ook niet meteen aan, maar zei. ,, Een paar weken geleden heb ik hem nog getekend.” De vermelding over de verkeerde kant van de vijftig is dus verre van pathetisch. Bij thuiskomst kreeg ik het resultaat van zijn artistieke inspanningen met de bij behorende naam.

Opa van Mark
Theo Maassen door Mark Hurenkamp

Een grijze en druilerige dag in oktober. Het was nog behoorlijk groen, ondanks de droogte van afgelopen zomer. Het mocht de pret niet drukken, bovendien, hoegenaamd geen vliegtuigherrie vernomen. Maar ook onderstaande dames waren er niet. Ik vond zo toen zo grappig. Ben benieuwd waar ze zijn.

Waar zijn ze gebleven?

Meer foto’s op mijn account op Instagram titiissprakeloos

Een bietje van alles op het Moas-Wetteringpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen
Ga ik vandaag wel of niet werken? Het werd een bietje werken. De weersverwachtingen waren onzeker en ik wilde wel met een goed gevoel de laatste zomerse wandeling maken. Na vele wandelingen in tropische omstandigheden dit jaar, hoopte ik nog op een soort van zomerse dag. Misschien vanmiddag, dus eerst maar een paar uur thuis werken, dan kan ik de vrije uren elders wel een keer inhalen. Om 12 uur gokte ik erop dat ik niet nat zou regenen, of in ieder geval niet meer dan een bietje. Heb ik de zon deze middag gezien? Ja, een bietje. De wandeling was in Alphen (Gld), dat wil in de praktijk dus zeggen: een dijkdorpje, de Maas en jawel, een wetering, fruitbomen, uiterwaarden en plukjes historische gebouwen. Eigenlijk was het Moas-Wetteringpad van alles een bietje.
Dus een aangename wandeling maar dat is afhankelijk hoe je het bekijkt: of je uitgaat van alles of toch van een bietje? Is het glas half vol of half leeg?
Het begon in ieder geval bij de lokale winkel/horeca-gelegenheid ‘Bij van alles een bietje’ met een cappuccino en appelgebak met appels uit de omgeving. Het gebak was trouwens geen bietje moet ik stellen als veelvraat. Een leuke winkel/horecagelegenheid. Op een op andere manier zorgt het voor leven in de brouwerij.

Zou veel meer moeten gebeuren in kleine kernen of waar dan ook. Het is ook een gelegenheid voor mensen met iets meer afstand tot de arbeidsmarkt om er te werken en/of ervaring op te doen. Er is zoveel werk besef ik en er zijn zoveel mensen die niet kunnen of mogen meedoen in het maatschappelijke leven.

Ik nam er na 12 uur vanmiddag een beetje afstand van de arbeidsmarkt door het werk achter me te laten en te constateren dat ik volgens mij vandaag de enige klompenpadder was. Hoe ik dat weet? Ik ben door niemand ingehaald met loopschoenen, rugzak of anderszins rustieke en/of sportieve wandeloutfit zoals ik mezelf graag zie. Het was, ondanks dat het maar een bietje had geregend, toch overwegend nat in de weilanden en langs de slootkanten. Vorig jaar november zeurde ik er al over, maar nu weet ik het zeker. Mijn schoenen zijn niet meer waterdicht. Ik had, we zullen in stijl blijven, een bietje natte voeten.

Om toch met een bietje leuke foto te eindigen in plaats van stinkende wandelschoenen, een echt Nederlands plaatje. Voor meer foto’s zie ook Instagram, account titiissprakeloos.

Bijna maagdelijk Loarns Enkenpad beslecht.

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Het streven om de eerste te zijn is niet mijn ambitie, maar de omgeving van Laren kennende wilde ik wel zo snel mogelijk het nieuwste klompenpad in Laren bewandelen. Vandaag was het zover in een heerlijke lentezon. En dat het nieuw was kon je ook goed merken aan de wegbewijzering, helder en onbezoedeld. En o ja, begin en eindpunt bij een fijne uitspanning om te eten. Dat was ook al eeuwen geleden, na afloop van een wandeling een hapje eten.

Wie van struinen in het boerenlandschap houdt, graag langs sloten kuiert en het coulissenlandschap kan waarderen, moet naar het Loarns Enkenpad. Maar bovenal was het rustig, stil en veel tijd om te kletsen of te mijmeren. Allerlei slimme en minder slimme ideeën ontsponnen zich in mijn brein om ze ook weer weg te laten vliegen in de einder van het landschap. En dat is maar goed ook, want te veel muizenissen is ook niet goed en daar kun je hele rare blogjes over schrijven.

En wie uitgedacht is kan uitrusten en genieten in de spreukentuin (Haarbroekse Vijvertuin) om inspiratie op te doen voor nieuwe creativiteit. In het “loarns” dialect werden tal van wijsheden geëtaleerd middels beelden en voorwerpen. Soms diepzinnigheden, maar ook Boertigheden of pure platvloersheid als je wat lichtgeraakt zou zijn. In ieder geval was het een grappige onderbreking van mijn 86e klompenpad. En een verslagje is ook snel geschreven al heeft dat niet zo veel om het lijf natuurlijk.

Voor meer foto’s van dit klompenpad zie ook Instagram account titiissprakeloos

Wat heb ik de eerste keer gemist op het Ganderpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Wat heb ik me vergist die eerste keer op het Ganderpad. Ik zat nog in het prille begin van mijn klompenpadloopbaan. Ik denk dat dit het 7e pad was. Over voorgaande wandelingen was ik om uiteenlopende redenen zeer enthousiast, maar met deze kreeg ik de klik niet. We schrijven 20 november 2019. Met gemengde gevoelens liep ik het Ganderpad voor de tweede keer, voor een belangrijk deel omdat alle paden gelopen moeten worden en voorzien van een stukje tekst en een paar foto’s. Het weer zat vandaag mee, dat was de vorige keer anders. Het was mistig en kil, de zon deed haar best om zich door de wolken te vechten. Maar ’s morgens wist je al, dat gaat niet lukken. Het bleef somber. Vandaag was het mooi weer en ik startte meteen met de routeverlenger, die had ik toen niet gelopen. Verder kan ik me zo voorstellen dat we ons vergist hebben in de route, want vandaag ben ik op stukken geweest waarvan ik zeker weet dat ik er niet eerder ben geweest. Ook rond Doetinchem ontspon zich het allercharmantste Achterhoekse landschap in al haar prachtige facetten. Ter vergelijk, een foto van bijna twee jaar geleden.

Ook vandaag speelde de zon af en toe met mijn gemoed om me maar duidelijk te maken, ik schijn wel op de Achterhoek maar zorg jij er maar voor dat er een leuk verhaaltje geplaatst wordt. Of het leuk is, daar ga ik niet over. Wel weet ik zeker dat het Ganderpad via in ieder geval de foto’s (zie ook Instagram titiissprakeloos) een boost zal krijgen. Wat jullie?