Ellen ten Damme

Plaatjes en Kletspraatjes: Helmond een glimlach in Brabant

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Helmond zien…..en dan sterven is niet de slogan die bij je opkomt bij Helmond. Dat is voorbehouden aan Napels. In Napels ben ik nooit geweest, wel in Helmond gisteren. Een theatervoorstelling in ’t Speelhuis bracht ons naar Helmond. Ellen ten Damme trad er op. Wat een mooi theater hebben ze daar gebouwd in de voormalige Onze-Lieve-Vrouwenkerk. Zelf heb ik niet al te veel vergelijkingsmateriaal, ik ben geen theaterbeest, maar ik vond de entourage heel mooi. Ellen ten Damme is wel een theaterbeest, maar ik wil geen recensie over haar schrijven, want van theater maken heb ik geen verstand. Het is mooi of het is niet mooi, de voorstelling Barock van haar vond ik prachtig.

Ik wil vooral mijn verbazing over Helmond uitspreken. Ik zou liegen als ik zou zeggen het is daadwerkelijk Helmond zien en dan sterven. Maar het viel niet tegen. Ik heb me klaarblijkelijke laten meeslepen door de vooroordelen. Historisch ben ik voldoende onderlegd en weet dat Helmond economische moeilijke tijden heeft gekend en misschien voor de meeste mensen zelf nooit echt gemakkelijke tijden. Zandgronden van de Peel in de omgeving, textielindustrie van oudsher, weer opkomend in de 19e eeuw. De fabriekseigenaren werden ondersteund door de emancipatiegolf van de katholieken en die combinatie zorgt voor veelal bittere armoede. Bij de teruggang van de (textiel) industrie in de jaren zestig kreeg de werkgelegenheid van Helmond een forse klap te verwerken. De wat bedenkelijke reputatie van de Brabantse stad had dus mij ook bereikt. (Voor mee geschiedenis over Helmond volg de link)

Het viel mij dus alleszins mee. Ik vond niet onprettig om in het centrum te lopen, rijdend naar Helmond zag ik mooie villawijken en ook onze B&B was een mooi gebouw. Volgens mij is het prettig wonen in Helmond. Thuis zoek ik op wat de stadsmarketeers hebben gedaan om Helmond te promoten? Vroeger was dat blijkbaar Helmond ZO (met een duimpje omhoog). Ik zie ook iets met Helmond Samen. Maar bij de gemeentelijke slogans zie ik Helmond prijken met Helmond, een glimlach in Brabant!

En deze slogan voelt goed aan. Als ik de producten van veel andere gemeenten bekijk, dan is het veelal diep, diep triest met de creativiteit van de citymarketeers. (ik raad aan om de link toch ff mee te pakken, het is oprecht lachen geblazen, zeker met de wetenschap dat vele miljoenen euro in deze onzin is gestoken.)  Dat hebben ze in deze Noord-Brabantse stad beter gedaan. Tuurlijk is Helmond geen gemeente om zich als een Bokito te gedragen middels een mooie alliteratie: Helmond, Heerlijk en Hemels? Valse bescheidenheid is natuurlijk ook niet terecht. Je wint geen klanten met : Helmond, het valt best wel mee of Helmond Goh, niet gedacht.

Helmond, een glimlach in Brabant dat past bij de bezoeker die rondkijkt en lichtelijk verbaasd is; of misschien is het wel de glimlach van de Helmonder die deze verbazing aanschouwt.  

De wereld draait door……..

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Eindelijk mochten we weer, onbekommerd, tenminste dat gevoel had ik. Weliswaar mondkapje bij de hand en QR-code mee, want je weet maar nooit hoe de regels elders precies geïnterpreteerd worden. Een lang weekend gepland met reisgenoot en oud-collega. Uit de vele opties kozen we de Franse Ardennen. Ik mocht het organiseren en dat had ik met de kennis achteraf best aardig gedaan. Maar mochten we wel echt? Op de dag van vertrek stond de wereld in brand. Niet onze vakantiewereld, nog niet, maar wel op ons eigen continent. Als nieuwsjunk met in ieder geval basale historische kennis vlogen er meteen honderdduizend doemscenario’s door mijn hoofd. Zo gek is dat toch niet? Ik zal de details besparen, ze zullen de afgelopen dagen op de conventionele media, maar vooral ook op de sociale media, ruimschoots gepasseerd zijn. Ik weet het niet, want ik was op vakantie. Naar de Franse Ardennen met de opdracht vooral niet te veel met het nieuws bezig te zijn. Ik ken mezelf, je kunt het nieuws volgen, maar in de tijd van informatie, desinformatie en vooral tegenstrijdige informatie kun je met een zweem van Weltschmerzen je kop helemaal gek mindfucken. En zoals ik geleerd heb na twee jaar Corona, de mensheid is in staat om een heleboel onzin te creëren en erger nog, erin te geloven en er naar te handelen. Waarom zou dat nu anders zijn?

Ik weet slechts dat ik met ‘gek’ worden er geen invloed op kan uitoefenen. Ik heb maar een heel klein percentage informatie van wat de hoofdrolspelers weten. Hoe kan ik oordelen, behalve dat er een gevaarlijke situatie is ontstaan en dat er nu al miljoenen mensen daadwerkelijk lijden. En hoeveel er nog bijkomen? En toch ga ik op pad. De wereld, onze wereld draait gewoon door. Er is een strak blauwe lucht, fris maar zonnig, al deze dagen. Af en toe krijgen we flarden nieuws mee ’s Avonds even de high lights doornemen en deze even kort bespreken. Het voelt dubbel, je neemt het nieuws ongewild toch mee in je gemoedstoestand, maar grote delen van de dag ben je gewoon een lang weekend weg. Lunchen in Thorn, het witte stadje. Onderweg door België, waar we nog wel even een paar fikse hagelbuien meekrijgen. Aangekomen in de stad van onze bestemming, Charleville-Mézières, betrekken we een appartement dat ons bevalt. De eerste zon op een terras pakken, een museum bezoeken en op zondag een prachtige wandeling langs de Semoy. Op de terugweg koffiedrinken in Bastogne en wederom een eenvoudige lunch in Steyl, Limburg. Het kan allemaal, het mag allemaal en de wereld draait door en ik kan terug zien op een geslaagd weekend. Tja.

Thorn, het witte stadje, ligt er rustig bij op vrijdagmorgen. Van Carnaval, dat ook gewoon doorging, is nog weinig te merken.

Zaterdagmiddag, terwijl we genieten van de cappuccino op het zonovergoten prachtige plein van de stad, vormt zich een kleine groep mensen. Blauw en geel is zichtbaar en de kleine groep groeit langzaam uit tot zo’n 150 mensen. Wij gaan er bij staan, krijgen een pamflet van de Franse onafhankelijke democratische arbeiderspartij, en blijven erbij staan. Op de achtergrond draait de permanente draaimolen door.

In het Ardennenmuseum, leren we over de geschiedenis van de streek, kunstwerken van lokale kunstenaars uit het verleden, maar ook een afdeling gewijd aan de kunst van het marionettenspel. Wie trekt er aan de touwtjes? Zou de wereld er anders uitzien als dat inderdaad een vrouw zou zijn die de ‘mannetjes’ zou kunnen leiden via wat ‘onzichtbare’ lijntjes.
(kunstwerk van Édouard Louis Henry Lerolle, 1900)
De zon scheen uitbundig in de Franse Ardennen bij de zondagmiddagwandeling in Tournavaux. Waar schijnt de zon nog meer in Europa?
Bastogne, een tank ter nagedachtenis aan de verschrikkingen in de Ardennen, waar één van de meest bloedige veldslagen in West-Europa tijdens de tweede wereldoorlog heeft plaatsgevonden. Het was toeval dat we Bastogne hadden uitgekozen. Of toch niet?
Met een bord patat en twee kroketten eindigden we in Steyl……Een prachtig kloosterdorp aan de Maas. Ik moest denken aan het door mij hoogstgewaardeerde liedje van Ellen Ten Damme, Alles draait!!!
https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=alles+draait+ellen+ten+damme
https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=alles+draait+ellen+ten+damme

Begrip, van de dag (42) Alles draait

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

 

ALLES DRAAIT

 

Een van mijn favoriete bezigheden is in de auto naar de radio luisteren. Mijn voorkeur is Radio 1. Naast de overvloed aan nieuws en achtergronden mag ik graag luisteren naar interviews met enthousiaste mensen, het maakt me vaak niet uit over welk onderwerp. Een boek, een hobby, een kunstenaar of een leraar Nederlands die anderen weet te enthousiasmeren. Ik vind het allemaal prachtig. Een paar weken geleden hoorde ik een kort gesprek met Ellen ten Damme. Ze zong ook een van haar nieuwste liedjes, Alles draait. Geinig dacht ik, moet ik thuis nog eens horen. Youtube had ‘m. Mooi dacht ik, prachtig filmpje trouwens. Nog een keer kijken en luisteren. Ik was zowaar zelf enthousiast. Ik dacht, delen maar op Facebook, laat ik eens gek doen.

Vandaag was het een gewone dag met een stapel werk. Natuurlijk de kranten stonden vol met het nieuws van vrijdag de 13e in Frankrijk. Het hele weekend heb ik beschouwingen gelezen over hoe Frankrijk moet reageren, hoe het zo ver heeft kunnen komen en vooral hoe we verder moeten. En bij iedere bespiegeling weer een andere ‘we’ met een andere verklaring en dito oplossing. Overigens heb ik vandaag weinig nieuws geluisterd. Ik zei al, er lag veel werk te wachten. Uiteraard met collega’s een minuut stilte en de gesprekken bepaalde voor een deel de gevoelens van onmacht, onbegrip en vertwijfeling. Het werk is nooit af, dus laat in de middag plannen voor de volgende dag, de trein naar huis en thuis stond een pan soep te wachten om opgewarmd te worden. Ellen ten Damme zingt het dan ook Alles draait.

Alles draait maar door, gewoon door, is zo ontzettend waar. Parijs, Beirut, Sinaï, de reactie van Parijs, de overleggen tussen de grote leiders, de retoriek van alle partijen, het is even nieuws, maar verder draait alles gewoon door.

‘Het leven is een circus
Om te lachen en te huilen
We draaien rond in cirkels
Ook al wil je je verschuilen”

Misschien na vrijdag is het liedje Alles draait nog wel veel mooier en intenser. Dus al vind je dit een klote blogje, kijk in ieder geval naar het youtube-filmpje van Ellen ten Damme Alles draait.. En daar mag u mij dan wel voor bedanken. Graag gedaan.

 

Ook hier draait alles door, dus veranderingen zorgen ervoor dat ik het youtubefilmpje niet rechtstreeks op het blog kan zetten.