Misschien is er niets stommer dan je stukje te beginnen met twee definities. Mijn vorige blog ging over de expositie Nederland in 150 landschappen in Deventer. Ik vroeg me toen af, moeten we blijven hangen in de historische romantische landschappen, of moeten we ook het hier en nu waarderen. Nostalgie is kijkend in je eigen historische referentiekader en dat verheerlijken om daarmee blind te worden voor de verwevenheden van nu of die af doen als moderniteit.

Wanneer gaat geschiedenis over in nostalgie, waar zit de scheidslijn? Om die vraag te beantwoorden, als ik al een antwoord vind in één A4-tje, gebruik ik gemakshalve twee definities die mr(s). Google me offreert. 

Geschiedenis is: ,,de vakdiscipline die zich bezighoudt met de studie van chronologische ordening van gebeurtenissen in het verleden, zich daarbij baserend op een kritisch onderzoek van bronnen.”

Nostalgie is: ,,Nostalgie (uit het Grieks: nostos = terugkeer en algos = droefheid, pijn, lijden) is het gevoel iets belangrijks of dierbaars te zijn kwijtgeraakt. Dit uit zich in heimwee naar het (persoonlijke) verleden.”

Vandaag in het Openlucht Museum kwam bovenstaande vraag bij me opborrelen. Even terug naar mijn persoonlijke geschiedenis in relatie met het Openlucht Museum, het is meer dan ongeveer 20 jaar geleden dat ik er was. De kinderen waren nog klein (nostalgie?) en het was na 2000 want ik herinner me HollandRama bezocht te hebben. Preciezer dan na 2000 kom ik niet, dus een kritisch onderzoekshistoricus is niet aan mij verloren gegaan. Ik heb het museum altijd als heel mooi ervaren.

Wat is er veel veranderd en eigentijds geworden, het is nog mooier dan het was. Dus mijn mogelijke nostalgische gevoelens zijn geen afbraak voor een maximale waardering voor dit museum in het nu. En we gaan vaker, want sinds dit jaar in het bezit van een museumkaart. Wat is het dus ongelooflijk stom om die niet eerder gehad te hebben. ,,Berouw komt na de zonde!” zei mijn vader soms te pas en te onpas. Hier komen geschiedenis en nostalgie trouwens akelig dicht bij elkaar.

Het eerste dat we bezochten was een stukje Jordanese geschiedenis, afbraakpanden uit Amsterdam bij aanvang van onze wandeling. Eén van de opschriften in dit pand trof me: ,,Hoe armer mensen zijn, hoe zeldzamer hun sporen.” Dit is een open deur van jewelste, maar op het moment dat je het leest besef ik de harde waardheid van deze woorden. Ik denk dan, wat is er dan een hoop geschiedenis verloren gegaan! Echt verloren. Ik word bijna nostalgisch van deze verloren geschiedenissen zonder te weten wat ik eigenlijk mis. Maar in hetzelfde pand klonk ook de muziek van tante Leen en Willy Alberti om me weer op te vrolijken.

Om meerdere redenen is het Openlucht Museum misschien wel het mooiste museum van Nederland, of ik weet het zeker, in ieder geval voor mij. Met de huidige regering hebben we in ieder geval één zekerheid, daar waar Nederland centraal staat zal er niet bezuinigd worden, dat is dan een voordeel. Of de historische kijk blijft zoals hij nu gepresenteerd wordt? Een museum is ‘ter leering ende vermaeck’. Ik heb me vermaakt. Heb ik ook wat geleerd? Ja, dat kleding uit Bamboe ongeveer het meest vervuilende kledingstuk is vanuit recycling perspectief? Dat weet ik dan nu. O ja, een prachtig initiatief (nog in aanbouw) zijn de doorzonwoningen uit de jaren zestig die ingericht worden als herinneringshuis voor mensen met Alzheimer! Waar gaat geschiedenis over in nostalgie, of waar wordt nostalgie gebruikt om de eigen geschiedenis weer naar boven te halen. Het Openlucht Museum al meer dan 100 jaar, geschiedenis en nostalgie!!!!!!