TOPTWEET Stratenvegers logica van lokale bestuurder

En dan zien we het licht. De gymnasiasten onder ons zouden mogelijk Eureka roepen, de cijferfetisjisten een zucht van verlichting slaan, maar politici, zelfs blijkbaar ter linkerzijde van het politieke spectrum, zien vooral de rechtvaardiging van logisch beleid. Op twitter las ik het volgende tweetje van Maurice Hengeveld. Ik was niet de enige die het was opgevallen, want er waren al een aantal ‘retweets’.

Toptweet 2 straatvger 2

We moeten bezuinigen omdat er crisis op crisis over de wereld dwarrelt. Op zeker moment moet de overheid de hand op de knip doen, want uiteraard moet het huishoudboekje kloppen; zullen banken gered moeten worden en zullen de jongens en meisjes van de Quote 500 vooral rijker moeten worden. Dus is het logisch dat allerhande publieke taken, bij voorkeur van de laagst betaalden gesanneerd worden. We zien het al een tijdje bij de thuiszorgers, dat MEER MET MINDER MOET. Op de tekentafel weten bedrijfsvoerders van allerhande pluimage ook hoe de hulpverlening in elkaar zit en brengt dat in hapklare brokken aan de man als zijnde een EFFICIËNTIE -SLAG.

straatveger de tweetVandaag via twitter dus ook het sneue verhaal van een straatveger in Den Haag. Als dit de manier van werken is, dan geloof ik dat de oplossing nabij is. We ontslaan alle mensen in de publieke sector, onderwijzers, verpleegkundigen, politie-agenten en ……. o ja, ambtenaren, wethouders en overige politieke bestuurders. Ze krijgen een paar maanden ‘vakantie’ en mogen bij wijze van arbeidsintegratie hun ‘oude’ werk voor minder doen. Ze voorkomen hiermee te kijk gezet te worden als profiteur of lamzak (misschien dat bestuurders voor het eerst voeling houden met wat er onder het volk leeft). En als er niet genoeg bezuinigt is, herhalen we dit proces gewoon een aantal maal.

Bij mij gaat dan echt even het licht uit.

Andere TOPTWEETS:

Harde wetenschap via VVD kamerlid Jeanine Hennis

Kakelkrant van Sprakeloos 69: Einde Caraïbisch Carnaval in zicht!

Het einde is in zicht. Met een paar jaar is de viering van het Caraïbisch Carnaval nog slechts een louche feest dat in de rafelranden van Rotterdam gevierd zal worden. Het algemene volksgevoel is er nog niet klaar voor en de publieke opinie zal het niet begrijpen, maar het moet maar eens gezegd worden. Iemand moet de eerste zijn. Het feest bezorgt veel onzichtbaar leed en dat moet maar eens boven tafel komen. Nog afgezien van het feit dat er een vergelijk is te maken tussen de bijna blote dames van Antilliaanse komaf die dansen in de straten van Rotterdam gelijk hun betovergrootmoeders dat deden voor hun blanke heersers. De blanke heersers van toen hebben plaats gemaakt voor de hele Nederlandse samenleving middels tv en de sociale media. Bijna blote vrouwen maken wulpse bewegingen en tarten de goede zeden, niet alleen voor het voormalige koloniale deel van de Nederlandse bevolking. Ook Medelanders uit Turkije, Marokko en andere moslimgebieden worden geconfronteerd met deze aanstootgevende uitingen, verpakt in een ogenschijnlijk onschuldig feest, het Caraïbische Carnaval.

Over smaak valt niet te twisten, dus over de moraliteit van de feestuitingen wil ik niet eens praten. Leven en laten leven is mijn devies. Hier zit echter de angel van het probleem. Het wordt namelijk anders als mensen moedwillig gekwetst worden. Tenminste dat blijkt uit het verborgen leed dat langzaam maar zeker boven tafel komt. Zoals gezegd het is nog niet algemeen bekend.. Wat voor een beeld geven al die dames die hupsend de straten van het zomerse Rotterdam bevolken? Rotterdam is in die dagen een publieke nachtclub met maar een boodschap. “Pak me, ik ben een heerlijke tropische vrucht om te nemen.” Als dit op vrijwillige basis gebeurd, dan zal ik daar geen oordeel over vellen, maar substantiële groepen mogen geschaard worden onder het spreekwoordelijke Latino-machismo. Zij zien een vrijbrief hun liederlijke lusten bot te vieren. Het gevolg is vele stille slachtoffers die niet durven en kunnen praten over het seksuele leed dat hen is aangedaan. Maar ieder jaar worden zij weer geconfronteerd met de valse vrolijke beelden van dansende vrouwen aangevuurd door opzwepende ritmes. Oude wonden worden opnieuw opengereten. Ze hebben inmiddels geleerd om er over te zwijgen, want ze worden weggezet als puriteinse zeurkousen. Maar nu is het klaar met het beschaamde zwijgen. De eerste gerichte actie betreft de kleding van de dames. De minuscule broekjes en de te kleine bovenstukjes moeten maar eens plaats maken voor een gemakkelijk zittende joggingbroek en een ski-jack. Ook hierin kun je gewoon lekker dansen als je dat zo nodig moet doen in de publieke ruimte. Heel veel leed wordt ermee bespaard en er gaat een preventieve werking vanuit.

Een eerste aanzet is hiermee gegeven om een ogenschijnlijk onschuldig volksfeest in een ander daglicht te stellen. Zo onschuldig is het namelijk niet. Wat het nog op te richten Platform ‘Stop de poedelnaaktheid bij het Caraïbisch Carnaval’ rest is het zoeken van een paar historische feiten ter fundering, die ze op een gekunstelde manier moeten koppelen aan het hoger gestelde doel. We zullen hiervoor contact zoeken met hoogbegaafde manipulanten op dit gebied. Hun kennis en kunde hebben zij laten zien bij de Zwarte Pieten discussie. Het heeft zijn vruchten afgeworpen. Het gaat immers primair niet om de historische juistheid, maar om de ego’s te strelen middels het misbruiken van de publieke opinie.

En de discussie is inmiddels al weer enkele dagen verder: Nederland moesland, een nieuwe column

Je mindset resetten, gadverdamme!!!

 

Heeft u de uitdrukking, ‘je mindset resetten’ wel eens goed geproefd? Ik wel, buiten het anglicistische gehalte, smaakt het zinnetje mij niet lekker. Ik heb het dan over de betekenis en het achterliggende gedachtegoed. ‘Je mindset resetten’ heeft iets onnatuurlijks, het ontkrachten van je eigenheid. Ik ben altijd op mijn hoede bij mensen die vinden dat ik of anderen ‘hun mindset moet resetten’. Het heeft iets ongemeen dictatoriaals. Je wordt door de gebruiker van deze opmerking uitgenodigd, of gedwongen je grijzen cellen door elkaar te husselen. ‘Je mindset resetten’ gadverdamme.

 

 

Voor ik doorga met het uiten van mijn ongenoegen, neem ik u even mee naar een andere populaire hedendaagse uitdrukking, ook een anglicisme, namelijk ‘Go with the flow’. In eerste aanleg stuiter ik nog niet van deze uitdrukking. Door het hoge ‘zen-gehalte’ heeft deze wijsheid wel iets sympathieks. Een mens is nu eenmaal nietig in het grote kosmische geheel. Het is dan ook erg onverstandig de pretentie te hebben, dat jij de mensheid kan veranderen. In zulke gevallen is het ‘resetten van je mindset’ of omdenken zo u wilt, mogelijk noodzakelijk. In de volksmond spreken we dan eerder over ernstig mentaal gebrekkigen waarvoor we broeders in witte jassen hebben uitgevonden. Ik ga in mijn anti-begoog over ‘je mindset resetten’ uit van het overgrote gezonde deel van de mensheid. (Ik ben op dit moment in een optimistische bui, dus ik vind gemakshalve dat de meerderheid van de mensen min of meer mentaal in orde is.) Voor deze groep, die gewoon met de flow meegaat, is ‘je mindset resetten’ een fnuikende uitdrukking.

 

 

In tal van situaties worden weldenkende mensen in eerste instantie vriendelijk verzocht hun mindset te resetten, bijvoorbeeld in een (vriendschaps)relaties. Bij discussie of onmin kun je de ander een eigenwijze drol vinden die jou willens en wetens niet begrijpt. Hij denkt verkeerd en moet meegaan in jou denkstramien. Als de ander zijn mindset reset, zal alles goed komen. Indirect impliceer je dat de ander niet goed wijs is, of op zijn minst een onvergeeflijke kronkel heeft. Eén op één is de uitnodiging om je mindset te resetten nog niet zo gevaarlijk, soms zelfs vermakelijk. In een grotere context, bij bedrijven of de maatschappij als geheel, is het niet meer zo vermakelijk.

 

Bij reorganisaties of anderszins rare strapatzen van bobo’s in bedrijven, wordt vaak gebruik gemaakt van de wens, of zelfs noodzaak dat de mindset van werknemers gereset moet worden. Vooral bij processen waarbij er andere belangen spelen dan de corebusiness en het gezond boerenverstand van de werkvloer systematisch genegeerd wordt. Heden ten dage gebeurd dat nog wel eens in de publieke sector. De kennis en kunde van professionals wordt genegeerd en als die, de arts, politieman of leerkracht met vakkennis en/of gezond boerenverstand ageert tegen de voorstellen, worden ze bestempeld als inflexibel, star en conservatief. Hun ‘state of mind’ deugd niet en moet worden gereset. Een leger van coaches en human resource medewerkers vinden inmiddels hun emplooi bij het resetten van de ‘onwilligen’. Het gezonde verstand moet uitgedoofd worden en de zogenaamde vrijwillige medewerking van werknemers wordt geëntameerd, mits zij hun mindset resetten ten favoure van het veranderingsproces. Een onzichtbare marionettenspeler moet alle touwtjes in handen hebben en daarmee vooral geen tegenstribbelende actoren. Omdat tegenwoordig in de complexiteit vaak niet meer duidelijk is wie en waar het veranderingsproces begint, ontstaat er een gelatenheid waarbij de individuele onmacht wordt goedgepraat door de verstikkende woorden ‘ik alleen, kan het proces ook niet keren, zo is het nu eenmaal tegenwoordig.’ Om het inleveren van je eigenheid nog enig cachet te geven wordt de uitdrukking ‘go with the flow’ nog wel eens misbruikt. In combinatie met ‘je mindset resetten’ is ‘go with the flow’ een heel misselijkmakende uitdrukking.

 

 

Je mindset resetten is een beledigende uitdrukking die verklaard dat je niet goed wijs bent. Daarentegen als je in staat bent je mindset te resetten oogst je waardering voor je dociele meegaandheid. Omdat jij, alleen jij, de regie moet en mag hebben over het resetten van je mindset, al dan niet met behulp van door jou gekozen derden, is het veelvuldig gebruik door anderen je mindset te resetten misplaatst, misschien wel misdadig. Daarom stel ik voor de uitdrukking niet meer te gebruiken. Je mindset resetten, driewerf gadverdamme.

 

Jezelf opnieuw uitvinden, gadverdamme!!!!

 

Ik ben er weer tegenaan gelopen, een jeukopmerking van jewelste. Dominee Gremdaat zou zeggen: ,,Kent u die opmerking, jezelf opnieuw uitvinden?” Ik zou dan meteen antwoorden: ,,Ja, helaas wel, gadverdamme!” Ik weet niet wie al die Emiel Ratelbandachtige poëzie bedenkt en erger nog, wie dit ook nog in zijn of haar eigen vocabulaire opneemt. Jezelf opnieuw uitvinden is toch niet meer dan het omzetten van het vermaledijde ‘Tjakka’ in bestaande Nederlandse woorden. Nietszeggend en om kotsmisselijk van te worden, want wat wil je daar nu mee uitdrukken.

 

 

Jezelf ontdekken? Je bent wie je bent, met je positieve en negatieve eigenschappen, met je kennis, kunde en ervaring. Veelal is een mens een aardige mengeling van Nature & Nurture, voor de ene wetenschapper meer nature, voor de ander zijn de omgevings- en opvoedingsaspecten belangrijker. Maar beide hebben tot gevolg dat het vooral een kwestie is van zijn. Iets dat er IS, valt niet meer uit te vinden.

 

 

Natuurlijk zou ik mezelf ook wel opnieuw willen uitvinden als dat kan. Ik kan bijvoorbeeld uitvinden dat ik een waardige medespeler ben van Lionel Messie om maar iets te noemen. Of ik vind uit dat ik een volwaardige vervanger zou zijn van de inmiddels bejaarde zanger van Status Quo, Francis Rossi. De uitvinding om mezelf tot de minister-president te transformeren is nog niet bij me opgekomen. Ik zou de slechtste MP allertijden graag vervangen, maar dat is geen kwestie van uitvinden, maar een vurige wens in deze barre tijden. Maar het is wel MIJN wens, van mijn bestaande ik. Niks geen kwestie van uitvinden, zeker niet mezelf.

 

 

Iedere pukkelkop van 16 zou zichzelf wel willen uitvinden om eindelijk eens de blits te maken bij de vrouwtjes op feesten. Maar zijn pukkelkop is een ernstige handicap. Hij kan zich wel willen uitvinden, maar die puisten blijven. Misschien moet hij zich toeleggen op een alles afdoende tonic uit te vinden in plaats van zichzelf. Zo zijn er tal van situaties waarin de gebruikers van ‘jezelf opnieuw uitvinden’ misbruik maken van de goedgelovigheid van mensen die graag willen geloven dat je jezelf opnieuw kan uitvinden. Het woordje opnieuw suggereert trouwens dat ze het al vaker hebben gedaan. Maar de uitvinding was klaarblijkelijk nog niet optimaal. Kinderen die gepest worden moeten zichzelf opnieuw uitvinden. Mislukte relaties worden verholpen met een soort van ‘selfkit’ om jezelf opnieuw uit te vinden. Gezeik op het werk met je baas, dat is geen reden om een hekel te hebben aan je baas, maar jezelf opnieuw uit te vinden. Lulkoek.

 

 

Vroeger hadden ze nog de uitdrukking ‘de bakens verzetten’. Dat is nog een uitdrukking die hout snijdt. Je neemt jezelf mee in een veranderingsproces met een blik op de toekomst of de gewenste richting van je toekomstbeeld. Je kent daarbij je sterke en zwakke punten en daarbij heb je te dealen of er aan te werken. Niets jezelf opnieuw willen uitvinden. Onzin. Stel u eens voor dat ik mezelf opnieuw zou uitvinden als stukjesschrijver voor dat ik dit blog zou schrijven. Denkt u dan echt dat er veel meer mensen zijn dan een paar twitteraars, een enkele toevallige passant en goedbedoelde Facebookvrienden die mijn aversie tegen jezelf uitvinden zouden lezen. Echt niet, dus niet meer gebruiken dat jezelf uitvinden. JEZELF UITVINDEN, DRIEWERF GADVERDAMME. Blijf gewoon jezelf, de meesten hebben daar al genoeg mee te stellen.

 

 

 

PS. Ik droom er stiekem wel van om een ander opnieuw te kunnen uitvinden. Maar dit terzijde.

 

 

Een bange PvdA & een betuttelende VVD zijn uitgepolderd

Ik heb lang nagedacht over de titel van dit blog, maar beter heb ik niet in de aanbieding. Een bange PvdA & een betuttelende VVD zijn uitgepolderd was mijn werktitel, maar gaandeweg het schrijven ben ik niet op een beter idee gekomen. Sterker nog, ik denk dat dit de essentie van mijn betoog is met als onderliggende stelling. Kabinet Rutte heeft een desastreus multiplier-effect op de crisis. Het is me in dit stadium om het even over welke crisis het gaat. De stelling gaat op voor de financiële crisis, de bankencrisis, de begrotingscrisis, de woningcrisis, de zorgcrisis, van mijn part de Europese crisis en zeker ook de culturele crisis in Nederland. Het is allemaal de schuld van dit kabinet, misschien niet de oorzaak, wel de verdieping ervan.

GEEN ECONOMISCHE PRIETPRAAT

Nu ga ik geen diepgravend economisch betoog houden. Buiten het begrip multiplier dat ik uit mijn middelbare schooltijd heb opgediept, zal ik economische begrippen vermijden. Ik begrijp er immers niets meer van, maar het is een troostende gedachte dat met mij velen de economische weg kwijt zijn, inclusief parlementsleden en zelfs ministers.

De laatste dagen hoor ik steeds vaker dat Nederland net niet het ziekste jongetje van de Europese klas is. ‘Net niet’? Vorig jaar hadden we nog een te grote broek aan door Griekenland te piepelen en Spanje de foeistraf te geven. Het kan verkeren, niets zo onvoorstelbaar als de economie.

Wel of niet bezuinigen. Volgens mij al eeuw en dag een kwestie, want we mogen de crisis niet aan de volgende generatie doorgeven. Dit klinkt redelijk, heel redelijk maar wat geven we dan door aan de volgende generatie? Een land zonder zorg, een land zonder pensioenen, een land zonder goed onderwijs, maar wel met een sluitende begroting? Ik zou er voor passen. Econoom Bas Jacobs betoogde gisteren in Knevel &vdBrink dat we helemaal niet zo bang hoeven te zijn voor de middellange termijn als het gaat om het staatshuishoudboekje. Bas Jacobs is hoogleraar en omdat dit in mijn straatje past, ben ik geneigd hem volledig te geloven. Hij is trouwens niet de enige, een meerderheid van de economen lijken de bezuinigingen te kapittelen. Als leek zie ik slechts de (jeugd)werkloosheid stijgen, allerlei voorzieningen sterk in kwaliteit inboeten en de consumenten houden de hand op de knip. Een verkooppraatje van Mark Rutte heeft niet geholpen, integendeel. Als mens heeft hij zich compleet belachelijk gemaakt, als premier geeft hij het verkeerde voorbeeld. Bovendien komt dit kabinet niet met een visionair programma over allerlei vraagstukken die, zoals ik hierboven al aan heb gegeven, in een crisis zitten. Of je het nu eens bent met de ontmanteling van de hypotheek of niet, laat iets zien! Of je het onderwijs de motor van een kennismaatschappij wil laten zijn of niet, geef je mening erover en doe iets.

De mensen hebben dan bij de volgende verkiezingen iets om voor te stemmen. Zo zijn er tal van voorbeelden te noemen, waarbij de coalitiepartijen elkaar in de houtgreep hebben en naarstig op zoek zijn naar onmachtige oppositiepartijen die smullen van een dagje roem en machtswellust door in het midden te houden of zij de coalitie van harlekijn Rutte en zijn PvdA-discipelen willen steunen.

UITGEPOLDERD, PVDA MOET DAT VOELEN

Voor dat dit kabinet bruggen ging slaan, was het objectief al wel duidelijk dat van polderen geen sprake kon zijn zonder een groot verlies van je eigen electoraat. In vroeger tijden, toen Paars heel hip was, kon je met een beetje fatsoen nog stellen dat de VVD liberalen waren en de Pvda nog een zweem van sociaaldemocratie om zich heen hadden. Polderen betekende toen, een mix van beide politieke stromingen, niemand was echt tevreden, maar iedereen kon er mee leven. De huidige mix van VVD en Pvda laat een heel ander plaatje zien. Om het eens vanuit de Pvda context uit te leggen, kom ik tot de volgende conclusie:

De onverwachte verkiezingswinst van Diederik Samsom bracht de sociaaldemocraten in een ideale situatie om het eigen beleid te promoten. Ze hadden de SP medeverantwoordelijk moeten maken voor het regeringsbeleid of in ieder geval een constructieve poging daartoe moeten ondernemen. De Pvda is echter vooral bang voor de linkse praatjes van de socialisten. Toegeven, de holle retoriek van Emiel Roemer begint bijna storend te worden, maar dat had Diederik Samsom kunnen voorkomen. Hier lagen namelijk de kansen voor de Pvda, om links beleid te promoten en zich wel te kunnen onderscheiden van de anti-Europeanen van de socialisten. Want als puntje bij paaltje komt roert de SP in dezelfde zompige ontevredenheid als de PVV. De ontevredenheid wordt door dit kabinet uiteraard verder versterkt. Maar als je dan niet een front wil vormen met de SP, bedenk dan wel heel goed met wie je dan gaat polderen. VVD-ers zijn geen liberalen meer, ze ontpoppen zich in het meest gunstige geval tot een oerconservatieve partij. In een pessimistische bui zeg ik, is het gewoon de PVV-light. Samenwerken met zo’n VVD brengt de Pvda veel verder van haar idealen. Het is raar dat de illegalenkwestie tot een partijcongres moest leiden. Voor mij een reden om deze partij af te zweren en mijn lidmaatschap aan de wilgen te hangen. Maar wat dan wel?

De Pvda is vooral een partij die heel bang is voor haar eigen idealen. Slechts in verkiezingstijd worden sociaaldemocratische principes opgepoetst als ware het een mooi kerstverhaal dat op gezette tijden voorgelezen moet worden, om in de tussentijd vooral snel te vergeten.

.

VVD MUTSEN WILLEN EIGENLIJK NIET POLDEREN

Vanuit de huidige VVD-optiek was de Pvda natuurlijk geen ideale partner, maar Wilders bleek onbetrouwbaar en het CDA was gedecimeerd na de vrijages met de PVV. En hoe je je politiek moet handhaven als VVD wordt gaandeweg het politieke proces wel duidelijk. Betutteling en een grote bek zijn voor mij de kernwoorden die passen bij Mark Rutte en zijn club.

De mond is vol van vrijheid en een terugtredende overheid. De burger moet zijn eigen verantwoordelijkheid gaan pakken. Je kunt het hier mee eens zijn of niet, maar laat het dan ook zien. Een willekeurig voorbeeld, heel recent komt uit de VVD-koker weer zo’n antivrijheidsstandpunt met betrekking tot thuisonderwijs. De VVD wil bij monde van staatssecretaris Dekker het thuisonderwijs verbieden. Bijna in de hele westerse wereld kan het, hier niet. Wat je er ook van vind, het straalt weinig vertrouwen uit naar de individuele burger die zo hoog in het vaandel staat bij de voormalige liberalen. Integendeel, het zegt eigenlijk: ‘Zoek het zelf maar uit, maar je moet je wel houden aan onze betuttelende regels en voorwaarden.’

In toenemende mate is het hele overheidsapparaat, de zorg, het onderwijs en vele andere sectoren op deze wijze georganiseerd. Naast individuen, krijgen ook veel organisaties zogenaamde eigen (budget)verantwoordelijk, maar zijn gebonden aan betuttelende normen of bindende productie-afspraken die veel weg hebben van een vijfjaren plan onder de sovjets. Het hele Nederlandse privatiseringsgebeuren lijkt hierop te zijn afgestemd en de logheid van het overheidsapparaat neemt toe. Individuele vrijheid is een groot goed aldus de VVD, maar moet immers sterk gereguleerd worden middels protocollen, controle en rationalisaties om de protocollen en controles te kunnen naleven. Zo kunnen scholen en ziekenhuizen failliet worden verklaard. Wanneer volgt een grote stad? Waarschijnlijk binnen twee jaar nadat de hele zorg bij gemeentes komt te liggen. Zij zullen met minder geld hetzelfde moeten realiseren. Zij zullen de zorg gaan inkopen bij allerlei hulpverleningsinstanties die zich moeten vermarkten om hun voortbestaan te waarborgen. Hoeveel mankracht zit hier niet in dat ook aan daadwerkelijke zorg besteed kan worden.

De VVD is helemaal geen liberale partij, maar een managerspartij die vooral wil beheersen en daarmee iedere individuele vrijheid opslokt en vooral geen zicht heeft op wat er zich daadwerkelijk in de maatschappij afspeelt.

HET GELIJK VAN WILLEM VAN ORANJE

Onwillekeurig moet ik denken aan de beroemde uitspraak van Willem van Oranje: “Mijn God, mijn God, heb medelijden met mij en met dit arme volk” In dit geval hoeft u als lezer geen medelijden met mij als blogger te hebben, nadat ik mijn ‘the world according to.…..af heb, zak ik lekker weg in mijn lethargische stemming. Een hittegolf staat voor de deur, dus wat zal ik me druk maken. Bovendien is het typisch dat in Nederland bij crisissen de conservatieve tendensen toenemen, terwijl in veel andere landen het extremisme in tijden van crisis alle kanten uit kan gaan. Het lijkt wel of het in onze volksaard zit dat we de pijn lijdzaam moeten gaan verdragen als een staf van God, of in ieder geval dat het logisch is dat de gesel van de markt niet bestreden kan worden. Tenminste zo uiten de bange PvdA en de betuttelende VVD zich in dit kabinet. Maar als arm Nederlands volk weten wij het ook niet. De PVV is immers weer de grootste in de peilingen, maar deze partij is nog nooit op een constructief idee betrapt, maar weet slechts goed gebruik te maken van de onvrede in de samenleving. Mochten zij echte macht krijgen, dan zullen de woorden van Willem van Oranje pas echt gaan herleven. In dat geval mag u als lezer ook met mij als blogger medelijden hebben. De SP groeit, maar nimmer zullen zij met hun a-historische standpunten met betrekking tot Europa en hun beperkte solidariteit van slechts binnen de eigen landsgrenzen, de grootste worden. Ook in dat geval roep ik Willem er weer bij. Ondertussen doet dit kabinet niets en laat zien geen visie te hebben voor de toekomst. Iedere visie lijkt bij voorbaat al de grond in te worden geboord door vermeende electorale gevolgen.

De VVD en Pvda zijn echt uitgepolderd, maar als ze dat gaan toegeven, zullen ze zichzelf mogen opheffen of in ieder geval voor de komende tien jaar genoegen moeten nemen met een marginale rol in de politiek aan de rafelranden van de wereldorde. En wij, het arme volk zullen onze wonden likken.

 

Ter compensatie, mijn Internationale Vrouwendag

Internationale Vrouwendag 2013, helemaal langs me heen gegleden, schandalig. Om het goed te maken, maar snel een blogje uit 2009 opgepoetst.

Voor de internationale vrouwendag gebruik ik dit blog als een persoonlijke ruimte. Dat heb ik niet vaak hoor, meestal vind ik iets en probeer daar een verhaaltje van te maken. Soms serieus en op andere momenten probeer ik de getapte jongen uit te hangen.
Op deze speciale dag, 8 maart Internationale vrouwendag, gebruik ik dit blog op een beetje puberale manier. Want gisteren heb ik geleerd wat motieven kunnen zijn om te bloggen en ik heb besloten dat mijn blog voor vandaag mijn eigen puberslaapkamer voorstelt. Niet schrikken hoor, geen afbeelding van een van nietjes ontdane poster waarbij een dame, wulps en verbaast achterom kijkt met haar wijsvinger in de mond alsof ze wil zeggen: ‘Hé, kijk mij nu, sta ik hier even met de billen bloot’. Integendeel, zo zal ik vrouwendag niet bezoedelen.

Nee, ik heb me bedacht als ik posters op mijn puberkamertje zou willen hebben, welke posters zullen dat dan zouden zijn. En nu kan ik net doen alsof ik heel lang na zou moeten denken, maar dat is niet zo. Er is maar een vreemde en onbereikbare vrouw die op de wanden van mijn kamertje mag prijken en dat is: Juliette Binoche.

Als 20 jarige zag ik de film ‘The unbearable lightness of being’ naar het boek van Milan Kundera. Een prachtige film met Juliette in de hoofdrol en ik vond haar in één woord geweldig in die film. Later is ze nog in verschillende grote films te zien geweest (The English Patient, Chocolat en Mauvais Sang) en al waren de films niet allemaal van het gehalte van The unbearable ligthness of being’ om Juliette Binoche toch al de moeite waard om te bekijken.

Ruim twintig jaar later ben ik nog steeds Juliette-fan. Mocht ik een dochter hebben gehad, dan zou ze ongetwijfeld Juliette hebben geheten. Mevrouw Sprakeloos was het daar uiteraard niet mee eens. Mijn jongste zoon heeft ter compensatie als tweede naam Milan, dat dan weer wel.

Mijn bijdrage op deze Internationale vrouwendag is dus het plaatsen van een paar mooie foto’s op mijn blog van de Franse actrice als eerbetoon aan alle vrouwen. Gelijk een puberjongetje het doet met zijn onbereikbare supervrouwen. Juliette Binoche dus.

Waarom niet mevrouw Sprakeloos of de moeder van Sprakeloos zult u denken. Daar kan ik kort over zijn die willen niet op deze manier geadoreerd worden. Bovendien zijn die heel benaderbaar en stellen zij bovenal andere eisen aan mij.
Dus mijn supervrouw, veilig op mijn puberblogkamertje.

 

 

Radiostilte vereist passende muziekjes

Radiostilte, dat is de beste remedie voor het welslagen van de formatiebesprekingen tussen VVD en PvdA. Misschien hebben ze gelijk, want als we er met ons allen tegen aan gaan bemoeien, wordt het helemaal niets. Maar radiostilte is natuurlijk ook meteen zo oorverdovend niets. Zo goed als bijvoorbeeld John Cage dat voor 4.33 minuten kan, zal wel niet lukken. Ik stel voor dat als we naar ‘Den Haag’ bellen om kennis te nemen van de voortgang van de besprekingen, dat we in ieder geval gefêteerd worden op een muziekje om de tijd op het antwoord te overbruggen. En dan voor iedereen wat wils uiteraard.

 

De koningin heeft onlangs al onverwacht bezoek gehad, maar of ze daar iets mee opschoot is de vraag. We weten het niet, maar ook zij zal volgens de Tweede Kamer gewoon op haar beurt moeten wachten en met thee en mariakaakjes klaar staan voor onverwachte visite. Het is voor haar een totaal andere rol die ze gewend is dat afwachten. Misschien is ze beledigd en er stil van geworden, misschien geeft het haar intrinsieke rust.

Voor de nieuwsgierige VVD-ers adviseer ik een instrumentaal nummertje om alvast te wennen aan het rode gevaar. Tekstueel zijn ze vast nog niet toe aan de oproep dat alle verworpenen der Aarde wakker moeten worden. Hoe anders zijn de gevoelens bij de PvdA, altijd al een probleem tussen hart en hoofd. Leek het aanvankelijk dat de sociaaldemocraten zich met de echte socialisten moesten mengen, nu zijn ze weer gelukkig zonder hen. Ondertussen rijst de vraag bij Emiel Roemer en de zijnen of ze toch niet meer richting Europa moesten kijken, want solidariteit betekent ook medeleven met de Spaanse jongeren, de Griekse schooljuf en de Portugese fabrieksarbeider en boer. Dat anti-Europese geluid is ze opgebroken.

Geert Wilders en zijn aanhang kunnen zich wentelen in hun anti-establishment gevoel, maar het heeft weinig zoden aan de Hollandse dijk gezet. Als zij ‘Den Haag’ bellen kunnen ze zich troosten met de gedachte dat ze het op hun eigen wijze hebben gedaan. Dat dan weer wel.

Bij het CDA zijn ze andermaal toe aan vernieuwing, herijking dan wel herbronnen. Ze moeten zich gaan richten op nieuwe groepen met nieuwe muziek, maar het mag niet te ver van de oude christelijke bron. Een alternatief Ave Maria kunnen ze beluisteren bij hun telefoontje naar Den Haag. Voorlopig geen pluche voor hen, dus zullen ze moeten wennen aan het feit dat de radiostilte ook voor hen geldt. De ChristenUnie mag van hetzelfde muziekje genieten, want hoe verschillend zijn ze nu daadwerkelijk, ze putten immers uit dezelfde bron. Heel anders is het gesteld met de SGP. Voor hen een alternatief dat weinigen echt zal smaken, ze verkrachten immers de menselijke waarden en normen.

Voor de talrijke babyboomers die zich hebben verenigd in de 50+ partij van Henk Krol zou er nog een heuse babyboom-ballade gemaakt moeten worden. Ze koketteren op te komen voor de ‘ouwe taaies‘ van ons land, niets is minder waar. Het is een belangenorganisatie voor die generatie die het macro-economisch het beste voor elkaar heeft, terwijl ze op moralistische wijze hun ouderwetse linkse gelijk blijven prediken. 50+ is er vooral voor om de zon in het eigen tuintje te laten schijnen terwijl elders de donderwolken zich samenpakken. GroenLinks zal vooral genoegen moeten nemen met hun Calimero-positie en de Partij voor de Dieren mogen wat mij betreft de illusie warm houden dat ze daadwerkelijk de wereld hebben veranderd. Maar niet heus, want om ze te pesten laat ik ze graag aan de telefoon wachten met de gebeurtenissen rondom Marietje.

We zullen ons moeten vermaken tot die tijd, het leven gaat door en ieder luistert naar zijn eigen liedje. We doen onze boodschapjes, al worden ze steeds duurder en zoeken we massaal naar alternatieven om het huishoudboekje kloppend te houden, ook op micro-niveau. Ondertussen dansen de PvdA en de VVD hun bizarre dans en Mark Rutte moet zich mogelijk opmaken een andere Harlelijnskop op te zetten. We hopen allen op een klip en klaar regereerakkoord voor al die miljoenen Nederlanders. Want we moeten uiteindelijk toch samen verder, hand in hand.

HEB JE ALTERNATIEVEN, LAAT HET GEWOON WETEN. LAAT EEN REACTIE ACHTER HIERONDER OF OP TWITTER @sprakeloosID. WE ZULLEN NOG WEL EVEN MOETEN GENIETEN VAN DE RADIOSTILTE, DUS TELEFOONMUZIEKJES ZIJN VOORLOPIG NOG WELKOM. IK PAS ZE GEWOON IN BIJ DE TELEFOONMUZIEKJES HIERBOVEN.

De eerste suggesties zijn verwerkt. Aad Verbaast kwam met John Cage en zijn 4.33. Het summum van radiostilte. Via twitter kwam @Tikkie_Terug met ‘Het is stil in mij’ van VanDikhout. Zelf bracht mij dat ook nog bij Hand in Hand Kameraden.

Leedvermaak om de SGP

 

Is de SGP de nieuwe splijtzwam in de Nederlandse samenleving? Is de uitspraak van het Europese Hof over vrouwen in de SGP de voorbode van een oorlog tussen Venus en Mars in de Bible Belt? Ik denk niets van dit alles, maar het zorgt wel voor gespletenheid in mijn eigen persoonlijkheid. Toen ik vanochtend de kop van ‘Trouw’ las, kon ik het gevoel van leedvermaak niet onderdrukken. Krijgen die reactionaire mannenbroeders lekker de kous op hun kop. Als er al latent Europese gevoelens aanwezig zijn binnen de Staatkundigen, dan zijn die als sneeuw voor de zon verdwenen. Of anders gezegd ‘Als Staphorsters bij een vloekende bootwerker verdwenen’.

Het is natuurlijk bizar dat we de PVV moeten accepteren die iedere geloofsuiting van Moslims de kop in wil drukken met daarbij als leidraad de vrouwenonderdrukking door ‘achterlijke geitenneukers’ als hun morele gelijk achter de hand. Tegelijkertijd hebben we in Nederland aan de rafelranden van het politieke spectrum een curiositeit waarbij discriminatie van de vrouw gerechtvaardigd is. Ik heb het CDA of VVD niet gehoord toen de SGP het verschil moest maken om verder te gedogen. Sowieso is het zelden een item, ook voor linkse politieke partijen, om de positie van de SGP consequent te hekelen. Het lijkt om democratische redenen niet ‘comme-il-faut’. Misschien is de acceptatie van de SGP wel een stilzwijgende afspraak tussen links en rechts, juist omdat ze zo ongevaarlijk zijn. Een soort politieke folklore die we moeten koesteren. Mogelijk zijn er wel heimelijke brieven gestuurd en komt de SGP op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Van mij mag het, want als ik in die Hollandse ogen van Kees van der Staay kijk, dan denk ik: ,,Och, er zit ook geen kwaad in die man, hij zal het vast goed bedoelen met zijn SGP-beginselen.” En als er dan een blik Veluwse vrouwen wordt opengetrokken om heel verontwaardigd te ageren tegen die ‘salon-feministen’, vind ik dat bijna aandoenlijk.

Ik vraag me af of ik ook zoveel mededogen zou hebben als een of andere Mullah in Afghanistan er allerlei beginselen bijhaalt om zijn volste gelijk rond te tetteren dat vrouwen geen onderwijs mogen genieten en in de gezondheidszorg slechts de kruimels mogen ontvangen. Omdat de Koran dat zegt. Beoordeel ik de donkere kijkers van het bebaarde gezicht dan ook zo mild. Geloof ik dan vrouwen die onder hun hoofdbedekking hun eigen onderdrukking, als door Allah geschonken, rechtvaardigen.

Dus is mijn schouderophalen bij het rariteitenkabinet van de SGP gerechtvaardigd? De SGP ziet in de vervolmaking van de verzorgingsstaat blijkbaar een cruciale rol voor de vrouw weggelegd en dat is thuis. Onwillekeurig krijg ik een ‘Malle Babbe’ gevoel, hoe langer ik erover nadenk. Ik ben benieuwd hoe deze politieke rimpeling zich gaat ontwikkelen.

 

Deed ie het, of deed ie het niet

De kogel is door de kerk, een sollicitatie voor het 2e Kamer-lidmaatschap is eruit. Mijn twijfels heb ik gedeeld. Mijn besluit is een povere ja geworden. ‘Niet geschoten is altijd mis’, vind ik een te platte verklaring voor de sollicitatie. Als je een slecht schutter bent, kun je er ook voor kiezen om niet te schieten. Ik heb uiteindelijk geschoten, of het een schot in de sociaal-democratisch roos zal zijn, moet blijken. Eerder is er sprake van anticiperen op mijn persoonlijke toekomst. Als ik de leeftijd van 80 mag bereiken, wil ik niet zeggen ‘Ik had het in 2012 moeten proberen’. Ik heb het wel op mijn eigen wijze gedaan, vol overtuiging en op mijn manier heel serieus, maar ik acht de kans erg klein op een vervolg.

Allereerst las ik vrij snel na de sluitingsdatum dat er 430 gegadigden zijn. Bovendien verliep het eigenlijke sollicitatie proces ook niet erg soepel. Naast mijn persoonlijk overwegingsproces, moest ik onverwacht hard zoeken voor een actueel CV, onontbeerlijk voor een sollicitatie. Niet te vinden, dus de externe harde schijf snel raadplegen, komt mijn zoon met de mededeling: ,, Zou ik niet doen pa, er zit een virus in.” Maar als flexibel mens en pragmatisch politicus heb ik van de nood een deugd gemaakt. Bestrijding van de bureaucratie was toch mijn drijfveer. De belangrijkste gegevens heb ik verstuurd via het standaardformulier, waarom dubbel op via nog eens een CV met bijna dezelfde gegevens. “Je staat voor je zaak of niet.” Veel foto’s had ik niet van mezelf op de computer en om nu met mezelf aan te komen op vakantie zag ik niet zitten. Mobieltje erbij en snel een foto maken door mijn zoon, met een schaduw van zijn vinger erop. Uploaden de handel en meesturen, met een ongeschoren en vermoeide kop weliswaar. Het moet maar. Een mens is namelijk wel eens ongeschoren en vermoeid en ik ga mezelf niet fotoshoppen.

Tja, en nu is het aftellen? Nee, hoor. Deze blogger zal niet als een geslagen hond door het leven gaan bij een afwijzing. Wat ik dan wel voor de PvdA kan of ga doen, weet ik niet. Mijn eerste ambitie is mijn belangstelling als kandidaat voor een plaats op de verkiezingslijst van de PvdA voor de Tweede Kamer kenbaar te maken. Dromen mag, het hebben van vergezichten is leuk, maar ik ben ‘Gekke Henkie’ niet, dus hiermee komt wel een eind aan deze blogserie. Als er een vervolg komt, laat ik het zeker weten. Vooralsnog dank aan degene die mij gesteund hebben via de sociale media (facebook en twitter)

Eerder verschenen:

Zal ik Tweede Kamerlid worden?  en Ideologisch geslaagd bij zelfonderzoek Tweede Kamerlidmaatschap PvdA. en Qua karakter een onvoldoende voor het kamerlidmaatschap en Om de 2e kamer ingejaagd te worden

Om de 2e kamer in gejaagd te worden

DRIJFVEREN OF OBSTAKELS ?

Na de ideologische zelftoets en een kritische zelfanalyse om te kijken of ik een goed PvdA politicus in spé ben en dus de moeite ga nemen te solliciteren naar een zetel in de kamer, komt deel drie. Dat zijn de maatschappelijke drijfveren en mijn interesses. Zoals te lezen is zit het ideologisch wel goed, maar karakterologisch mankeert er veel aan mij als politicus in spé.

Zelf ben ik politicoloog, maar ook psychiatrisch verpleegkundige en werkzaam bij de reclassering van het Leger des Heils op dit moment. Mijn huidige baan, maar ook mijn hele CV, heeft mij veel geleerd, of in ieder geval ervaren. Als bestuurskundig politicoloog was ik voorbestemd om beleidsmedewerker te worden. Het is er niet van gekomen, maar ik heb een eerzame boterham verdient tot op de dag van vandaag in het (brede) veld van de GGZ. ‘Tjonge, jonge, jonge wat een bureaucratie.’ Hoe vaak denk ik niet, ik kan het veel beter dan alle die beleidsmedewerkers……..

Eenmaal als consument van de GGZ (zoon) werd het beeld van de bureaucratie versterkt, nee verdiept, of beter gezegd uitvergroot. De jeugdzorg en GGZ is niet een beetje bureaucratisch maar een regelrechte ziekmaker. Zie hier de drijfveer om de politiek in te willen. Als ouders hebben we een eigen weblog waar we af en toe eens spuien. (www.dolgedraaid.wordpress.com)

BLOG VOL FRUSTRATIES

Zo heb ik een flauw stukje geschreven om de bureaucratie te visualiseren middels de mythische figuur “Lange Wapper”. We noemen het natuurlijk de Hollandsche Lange Wapper. Ik heb een even warrig als pretentieus model gemaakt van de organisatie van de GGZ: De Zeven van Sprakeloos of ik vergelijk de GGZ met een heuse Volvo. Heel veel gelezen is mijn maatschappelijke verhandeling over autisme (of autismisering van de samenleving?) Ook wordt ons mikpunt van boosheid, het Leo Kannerhuis, onderworpen aan een kritische blik. We staan stil bij de vierde verjaardag van het niet handelen van duur betaalde professionals. Ook een open brief aan minister Schippers tekent de motivatie om de politiek in te gaan. Zo maar een greep uit onze frustraties.

VERSTANDIGE OUDERS

Gelukkig zijn wij evenwichtige en stabiele ouders en bovenal verstandig. Juist dit laatste is een goed argument om de Tweede Kamer in te willen. Maar is dat voldoende, waar eindigt gedrevenheid en wanneer begint rancune. Hoe blind kun je worden door je eigen negatieve ervaring en vergeet daarbij de grote lijnen te bezien. Kortom genoeg vragen te verwerken voordat ik aan mijn sollicitatie ga beginnen.

Gelukkig vind ik buiten de GGZ ook andere zaken interessant en belangrijk:

  • Internationale Zaken met name Europa
  • Sport (met name Feyenoord)
  • Ruimtelijke Ordening (met name mobiliteit)
  • Generatievraagstukken (met name gekeerd tegen Jeugd en Gezin, maar een ministerie van Demografie lijkt me erg zinvol)
  • Cultuur (met name alles en helaas te veel oppervlakkig)
  • Natuur en milieu (met name het behoud ervan)

etc.

Kortom, toch best veel interessegebieden en vooral (persoonlijke) gedrevenheid die noodzakelijk zijn voor het Kamerlidmaatschap. Tja, nog maar zestien uur te gaan en dan moet de sollicitatie weg zijn. Een hele kluif nog.

Eerder verschenen:

Zal ik Tweede Kamerlid worden?  en Ideologisch geslaagd bij zelfonderzoek Tweede Kamerlidmaatschap PvdA. en Qua karakter een onvoldoende voor het kamerlidmaatschap