Uncategorized

Begrip, van de dag (42) Alles draait

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

 

ALLES DRAAIT

 

Een van mijn favoriete bezigheden is in de auto naar de radio luisteren. Mijn voorkeur is Radio 1. Naast de overvloed aan nieuws en achtergronden mag ik graag luisteren naar interviews met enthousiaste mensen, het maakt me vaak niet uit over welk onderwerp. Een boek, een hobby, een kunstenaar of een leraar Nederlands die anderen weet te enthousiasmeren. Ik vind het allemaal prachtig. Een paar weken geleden hoorde ik een kort gesprek met Ellen ten Damme. Ze zong ook een van haar nieuwste liedjes, Alles draait. Geinig dacht ik, moet ik thuis nog eens horen. Youtube had ‘m. Mooi dacht ik, prachtig filmpje trouwens. Nog een keer kijken en luisteren. Ik was zowaar zelf enthousiast. Ik dacht, delen maar op Facebook, laat ik eens gek doen.

Vandaag was het een gewone dag met een stapel werk. Natuurlijk de kranten stonden vol met het nieuws van vrijdag de 13e in Frankrijk. Het hele weekend heb ik beschouwingen gelezen over hoe Frankrijk moet reageren, hoe het zo ver heeft kunnen komen en vooral hoe we verder moeten. En bij iedere bespiegeling weer een andere ‘we’ met een andere verklaring en dito oplossing. Overigens heb ik vandaag weinig nieuws geluisterd. Ik zei al, er lag veel werk te wachten. Uiteraard met collega’s een minuut stilte en de gesprekken bepaalde voor een deel de gevoelens van onmacht, onbegrip en vertwijfeling. Het werk is nooit af, dus laat in de middag plannen voor de volgende dag, de trein naar huis en thuis stond een pan soep te wachten om opgewarmd te worden. Ellen ten Damme zingt het dan ook Alles draait.

Alles draait maar door, gewoon door, is zo ontzettend waar. Parijs, Beirut, Sinaï, de reactie van Parijs, de overleggen tussen de grote leiders, de retoriek van alle partijen, het is even nieuws, maar verder draait alles gewoon door.

‘Het leven is een circus
Om te lachen en te huilen
We draaien rond in cirkels
Ook al wil je je verschuilen”

Misschien na vrijdag is het liedje Alles draait nog wel veel mooier en intenser. Dus al vind je dit een klote blogje, kijk in ieder geval naar het youtube-filmpje van Ellen ten Damme Alles draait.. En daar mag u mij dan wel voor bedanken. Graag gedaan.

 

Ook hier draait alles door, dus veranderingen zorgen ervoor dat ik het youtubefilmpje niet rechtstreeks op het blog kan zetten.

 

Weltkrieg

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Geschichte, darüber kann man viel reden. In der Schule lernten wir dass mit dem Mord auf den österreichischer Thronfolger Frans Ferdinand in Sarajevo, der Erste Weltkrieg angefangen hat. Natürlich ist die Realität viel komplexer, aber so lernt uns die Geschichte einfach. Und dachten die Soldaten damals, im kanz Europa wenn sie mit Marschlieder froh im Krieg marschierten, das werden wir schnell in Ordnung machen? Mit Sicherheit haben sie nicht gesagt, wir werden der Erste Weltkrieg gewinnen. Der Anfang der Zweiten Weltkrieg ist nicht so einfach zu deuten. Fängt es an beim Anschluss Österreich, in 1939 beim Überfall auf Polen? Oder schon beim Wahlsieg von Adolf Hitler in 1933? Jedenfalls, es gab ein Moment dass man es ein Krieg nennt. Der Zweite Weltkrieg. Wann hat man das verstanden?

wereldoorlog 111

Apeldoorn-Deventer: Zwischen 10.15-11.00 Uhr keine Züge wegen demontieren Bombe Weltkrieg 3

Auf der Weltkarte sehe ich ‘Krieg’, Krieg im Irak, in Syrien, in Libyen, in Afghanistan, im Jemen, in Mali, im Sudan, im Südsudan, in Somalia, in Eritrea und in Nord-Nigeria. Direkt beteiligten Parteien sind Saudi-Arabien, die Golfstaaten, Türkei, die Kurden, Iran, Russland, USA und ‘the willing’ vor allem den westlichen Ländern. Es gibt Unruhen in Ägypten, Israel, Ukraine, Regionen im Russland und Pakistan. Die Liste ist sicherlich nicht vollständig, es ist nur ein erster Eindruck. Die Unruhen hat direkte Folgen für Europa mit der Flüchtlingenprobleme und natürlich unser militärisches Engagement in vielen dieser Länder, früher, jetzt und im Zukunft. Wir bekämpfen den Terrorismus.

Ich frage mich nur, wann nennen wir ein Krieg ein richtiges Weltkrieg? Wie viel Länder müssen beteiligt sein? Sind wir jetzt schon so weit? Können wir ein Grund oder Anfang bestimmen? Auf dem Augenblick dass die Flugzeuge die Twin Towers durchstechen, die Invasion in Afghanistan oder im Irak? Oder warten wir bis etwas noch schlimmer passiert? Vielleicht ist der Dritten Weltkrieg bereits eine Tatsache ohne dass wir es wissen, inzwsichen feiern wir unsere wirtschaftliche Verbesserungen und sind blind für die Welt um uns herum. Oder ist es nur ein Weltkrieg als ein europäisches Land gewaltsam besetzt ist? Geschichte, einer schönes Schulfach. Ich möchte gern die Lehrbücher im Jahr 2066 lesen.

Überzetsung mein Text von 23-Okt 2015: Wereldoorlog

Also available in English

World War!

/ sprakeloosid / 3 reacties

History, it’s quite something. At school we have learned, the murder on the Austrian heir to the throne, Frans Ferdinand in Sarajevo, is the beginning of the First World War. Of course reality is more complex, but that’s what history teaches us. And what were the thoughts of all those soldiers, where ever in Europe, marching almost singing into the war, we will manage it? Certainly they didn’t say we will fix the First World War. What is the moment we called that war, the First World War? The occasion for the Second World War is more diffuse. Is it the ‘Anschluss’ of Austria, the Invasion of Poland or even already the election of Adolf Hitler in 1933? At last there must be a moment they named it the Second World War. When did they get that message?

wereldoorlog 111

No trains beween Apeldoorn and Deventer between 10.15 till 11.00 h. because of disassembling a bomb of World War 3.

Looking at the map of the world I see war, war in Iraq, in Syria, in Libya, in Afghanistan,in Yemen, in Mali, in Sudan, in Southern Sudan, in Somalia, in Eritrea and Northern Nigeria. Directly involved parties are Saudi-Arabia, the Gulf states, Turkey, the Kurds, Iran, Russia, United States and the coalition of the willing, mainly Western countries. Furthermore it’s unstable in Egypt, Israel, the West Bank, regions in the former Soviet-Union and Pakistan. And this list is just an impression, not complete at all. All this has a huge impact for Europe, for example by the amount of refugees and the roll of Europe in a military way, before, now and in the future. After all we ‘re fighting terrorism.

I’m just wondering, how many countries must be involved to call ‘it’ a world war? Are we already at that point? What is the occasion or the beginning? The moment the planes flew into the Twin Towers, the invasion of Afghanistan or Iraq? Or are we waiting for something more seriously? Is the Third World War already a fact without knowing it, meanwhile partying because of the economic improvements and totally blind for the world around. Or we call it a world war at the moment a European country is taken by force?
History, a nice (school) subject. I can’t wait to read the historical books of the year 2066.

Translation of my column of 23rd of October 2015

54. MEDICIJN uit de serie de kabbelende 100

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Je hebt van die dagen dat de drukte van het werk nadrukkelijk aanwezig is, zeker op maandag als de nachtrust gemiddeld toch al korter is, de to-do list alleen maar groeit en een aantal haastklussen aan je gemoedstoestand knaagt. Dan ga je er maar eens voor zitten en zet je je in standje automatische piloot. Dat is nooit goed, maar als je merkt dat de lamp in het kantoor uit gaat omdat alleen je vingers bewegen en wel heel snel op het toetsenbord, dan moet je te rade gaan. De sensoren reageren namelijk niet op die snelle minuscule bewegingen van je vingers, het lijkt namelijk dat er niemand is. Maar schijn bedriegt, want veel te lang achter elkaar houd je de rest van je lichaam stram met een zeurende rugpijn tot gevolg. De enige beweging is slechts een korte trip naar de buitendeur om te roken. Bovendien vergeet je voldoende water te nemen. Dan ben je blij dat je naar huis mag.

20151026_171123 1
In de auto van een collega kwam echter onverwacht het medicijn tegen rugpijn, tegen koppijn vanwege vochtgebrek en tegen het dood vogeltje in je bek vanwege te veel roken. De ondergaande zon in optima forma die de ‘bagger’ van de dag voor je laat verdwijnen achter de horizon in de vergetelheid van het donkerte die komen gaat. Je hoeft je overigens geen zorgen maken dat alles nu kwijt is, want de zon komt de volgende dag ook weer op en je kunt verder gaan met waar je gebleven bent. Ondanks de beweging van de auto lijken de foto’s enige scherpte te hebben. Of de prachtige realiteit ook via dit blog te delen is, vraag ik me af. Maar dat maakt me niet uit, net zoals doktersrecepten is ook dit recept in principe voor puur persoonlijk gebruik. Maar als je een beetje medicijn nodig denkt te hebben, neem het gerust.

20151026_171210

49. SPIJBELEN IN DEN BOSCH uit de serie de kakelende 100

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Af en toe heb je dat zo op je werk, een teamuitje met alle collega’s in den lande, zo’n 300 bij elkaar. Of je dat nu leuk vind of niet, het is min of meer een verplichting. Meestal is het best aardig. Vandaag landden we in Den Bosch in theater De Parade. ’s Morgens een serieus programma met de nieuwste organisatie-ontwikkelingen en een spreker met een inhoudelijk verhaal met betrekking tot het werk. Was interessant en leerzaam, hoewel in zo’n grote groep worden er toch steeds ludische werkvormen aangedragen. De softe sector zullen we maar zeggen, maar ik heb er echt een schijthekel aan. ’s Middags is meer de ontspanning, maar ook dat moet steevast gepaard gaan met iets interactiefs. Driewerf gadverdamme, dus ik spijbelde voordat de echte ontspanning begon. Geen nood, de Sint Jan, misschien wel de mooiste kerk van Nederland, was in de beurt. Een aantal collega’s ging ook.

twin towers in Den Bosch
Ik kijk dan altijd even naar het alziend oog in de toren. ,,Dat is ook het teken van de vrij-metselaars” wist een collega te melden. Hij wees ook op een kunstwerk tegen een van de pilaren van de toren. ,,Een getordeerd baldakijn” wist een man op leeftijd te vertellen. Hij bleek een gidsfunctie te hebben en wist heerlijk te vertellen over allerlei ins en outs van de Bosche Kathedraal. Bijvoorbeeld dat in 1584 de bliksem in de toren sloeg en dat de honderd meter hoge toren nooit meer is opgebouwd in de oude vorm van vanwege geldgebrek. Het geld dat gereserveerd was voor twee torens aan de voorkant, gelijk de Kölner Dom, werd gebruikt voor de restauratie van de de kerk. Speciaal wees de ‘oude baas’ op een brandschildering bij de hoofdingang dat dateert uit 2007. Een voorstelling van hel, vagevuur en hemel van kunstenaar Marc Mulders. Links onderin, in het hel-gedeelte, verbeeld het vliegtuig dat in de Twin Towers in New York is gevlogen. Recente geschiedenis versmelt zich met eeuwenoude katholieke symboliek waarover de man vertelde. In de 16e eeuw kwamen de torens er niet en juist op die plaats wordt in het raampje links onderin tot uitdrukking gebracht waar twee andere torens ruim vierhonderd jaar later zijn weggevaagd. Het uurtje spijbelen heeft veel opgeleverd, een heel nuttig uurtje.

Ik realiseer dat fotograferen ook een vak is dat ik niet beheers. Met veel moeite kan ik het vliegtuig op mijn eigen foto’s onderscheiden, terwijl het in het echt goed te zien was. Volledigheidshalve maar een foto van internet geplukt ter verduidelijking.

twin towers in Den Bosch 2

Mijn Filmblik op IM LABYRINTH DES SCHWEIGENS

/ sprakeloosid / 1 reactie

Op zoek naar juichende kritieken over de Duitse film Im Labyrinth des Schweigens, kwam ik vooral matige recensies tegen met de azijnfles van de Volkskrant voorop. In de tekst onder de titel staat: ‘In Im Labyrinth des Schweigens wordt de Auschwitzhorror soms te veel uitgespeeld. De film, deels op feiten gebaseerd, is een beetje stug, ouderwets tv-achtig.’
Nooit zoveel onzin bij elkaar geharkt gezien, maar het zal ongetwijfeld gebaseerd zijn op hooggeschoolde kennis van hoe een film in elkaar moet steken, maar houdt amper rekening met de gevoelswaarde van de filmbeleving. Een gediplomeerd azijnpisser IS hier niet gevoelig voor, dus een bevestiging van wat ik al wist, ga nooit af op de Volkskrant, zie het vooral als een tegengesteld advies.

HET WORDT EEN NA-OORLOGSFILM
Twee vrije dagen voor de boeg met daarin de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag, 4 en 5 mei. Of we deze middag iets zouden gaan doen, vroeg mijn vrouw kijkend op de buienradar. In Nijmegen draait Im Labyrinth des Schweigens. Ik herinner me dat ik iets over de film heb gezien, dat niemand wist van de gebeurtenissen in Auschwitz. We hebben het dan over het naoorlogse Duitsland, 1958. Daarnaast had ik een documentaire gezien over de Duitse jeugd die genoeg zou hebben van de verplichte schoolreisjes naar allerlei oorden om zich te moeten wentelen in de rol van schuldigen. 70 jaar na dato voelen zij zich geen dader meer. Het lijkt me volstrekt terecht.
In het Nijmeegse filmhuis LUX draaide de film en daar was ik sinds mijn vertrek uit Nijmegen in 1999 nog nooit geweest, sterker nog, het bestond toen nog niet. Ik ging altijd naar Cine Marienburg.

 

VRAGEN, VOORAL VRAGEN
Laat ik eens beginnen met hoe we uit de film kwamen, als een leidraad voor de impressies en gevoelsbeleving van Im Labyrinth des Schweigens. We benadrukte beide dat we het een hele mooie en indrukwekkende film vonden om daarna te denken over wat de film losmaakte aan gedachten. Allereerst natuurlijk het ongeloof dat zo’n beladen geschiedenis in het naoorlogse West-Duitsland verzwegen werd, alsof het geen deel uitmaakte van de landsgeschiedenis en/of de persoonlijke geschiedenis van veel Duitsers, 1958 nota bene. Bestaat er zoiets als een gezamenlijke schuld, kun je dat met de achterafkennis vaststellen? Dat er schuldigen zijn is duidelijk, heel duidelijk, maar moeten alle schuldigen opgepakt worden en zo ja, is dat mogelijk? Hoeveel regiems, de Sowjet-Unie als recent voorbeeld, gaan voor een deel verder met de ‘oude hap’ in een nieuw ideologisch jasje, misschien is dat een historische wet om niet in volledige anarchie te belanden? Als er sprake is van daderschap in welke omstandigheid dan ook, hoe gemakkelijk is het om met jezelf in het reine te komen over je meest pikzwarte persoonlijke geschiedenis, kijkend naar je eigen aandeel? Moeten de 4 en 5 mei herdenking louter in het teken staan van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust of moet de bovenliggende algemeen menselijke boodschap centraal staan? En hoe zijn we nu anno 2015, hoe vaak kijken we weg als het gaat om humanitaire rampen in Afrika of heel actueel het vluchtelingenprobleem op de Middellandse Zee?

IM LABYRINTH DES SCHWEIGENS
West-Duitsland is bezig met het Wirtschafswunder, de Tweede Wereldoorlog is nog geen 13 jaar afgelopen en het lijkt alsof er niets is gebeurd in de jaren dertig en veertig. De ‘grote vissen’ zijn berecht bij de Neurenbergprocessen en Adenhauer leidt de Duitsers door het naoorlogse Duitsland en iedereen gaat verder met zijn leven en heeft de draad ogenschijnlijk weer opgepakt totdat een slachtoffer uit Auschwitz wordt geconfronteerd met een van de kampbeulen die ‘gewoon’ weer les geeft op een middelbare school in Frankfurt. Hij gaat er mee naar een journalist die probeert de zaak aanhangig te maken bij het Openbaar Ministerie. Er is geen belangstelling, maar een jonge Officier van Justitie Johan Radmann (gespeeld door Alexander Fehling) pakt de zaak op en krijgt de steun van de Procureur Generaal (gespeeld door de onlangs overleden Gert Voss) die met een beetje fantasie lijkt op de oude Willy Brandt. Aanvankelijke wil de jonge jurist de zaak juridisch aanpakken middels het logische concept van dat er een dader en een slachtoffer is die met elkaar verbonden zijn door een delict. Het is dan immers slechts een kwestie van bewijzen. Al snel komt Radmann erachter dat de ‘zaak’ veel groter is dan zijn voorstellingsvermogen kan bevroeden. Ook voor hem heeft de recente Duitse geschiedenis klaarblijkelijk grote blinde vlekken mede als gevolg van het alom zwijgen van een ieder die iets weet van de gebeurtenissen in de vernietigingskampen. Door deze tegenslag laat de jurist en de inmiddels bevriende journalist zich niet uit het veld slaan, ze gaan verder en worden zelfs via extra mankracht ondersteund door de procureur-generaal. Dat wil niet zeggen dat het onderzoek daarmee vanzelfsprekend van een leien dakje gaat. Er is geen medewerking van mensen op belangrijke sleutelposities, die mogelijk zelf een verleden hebben. Niemand wil dat het verleden opgerakeld wordt.
Uiteindelijk zal het werk van de jonge jurist leiden tot de Duitse processen die ervoor zorgen dat het nicht-Wissen van de Duitse bevolking wordt opgeheven. Het is ook de tijd de de Duitsers kunnen beginnen met het verwerken van de eigen geschiedenis al dan niet geholpen door de opstandige jeugd die in de jaren zestig ook helderheid willen over de rol van hun vaders en moeders in die tijd. De film eindigt, waar de processen beginnen.

PERSOONLIJKE BEVINDINGEN
Ik vond het een prachtige film die de beklemmende sfeer uit de jaren vijftig op een prima wijze weet vast te leggen. En hoezo ouderwets en stug vraag ik me dan af? Juist het langzame oprakelen van een geheim wordt in beeld gebracht in een tijd van beklemming waar Sauerkraut-Dampen (als tegenhanger van onze spruitjeslucht) en ontkenning van de geschiedenis een belangrijke rol spelen. Het naoorlogse probleem in Duitsland wordt prachtig in kaart gebracht zonder op een pathetische wijze gruwelen in Auschwitz te misbruiken dan wel te ontkennen. Op het einde van de film laat de regisseur Giulo Ricciarelli de procureur-generaal zeggen, nadat Radmann gek dreigt te worden van de Waarheid waarna hij op zoek is. ,,Het gaat er niet om dat alle schuldigen opgepakt worden en berecht zullen worden. Het is belangrijk dat de slachtoffers een stem zullen krijgen en houden. Hun verhaal moet gehoord worden.”
Ik denk dat dit de kern is van de film, te beginnen bij de onwetende Duitsers uit de jaren vijftig die door de processen zullen horen hoe breed de steun is geweest aan het Hitler-regiem en dat vergeten van die zwarte tijd door te zwijgen de Duitse democratie niet verder zal brengen.

Een liefdesgeschiedenis tussen Johan Radmann met de mode-ontwerpster Marlene (gespeeld door Friederieke Becht) geeft de film een licht randje zonder dat daarmee de ernst teniet wordt gedaan. Als ik een puntje van kritiek mag geven dan is het het ontbreken van de persoonlijke assistent van Radmann, een oudere vrouw met de naam Schmitchen (gespeeld door Hansi Jochman) op de affiches. Haar reacties en emoties vond ik exemplarisch.

Kortom een buitengewoon goede film. Al met al een dikke acht en om enige compensatie te geven aan alle azijnpissers van de Volkskrant die bijvoorbeeld hoog opgaven van Aanmodderfakker, ga ik zelfs voor een 8,5. Voor meer Sprakeloze filmbelevingen verwijs ik naar mijn totale lijst.

NASCHRIFT: ANTWOORDEN, ANTWOORDEN, ANTWOORDEN
Op alle vragen die ik kan stellen, zoals hierboven in deze filmblik, heb ik geen kant en klare antwoorden. Ik ben er wel van overtuigd dat het van het grootste belang is dat de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog vertelt moeten blijven en dat 4 en 5 mei hiervoor een goed moment is. Ik begrijp dat de Duitse jeugd genoeg heeft van de eeuwige schuldrol en dat is volgens mij ook niet nodig en werkt uiteindelijk zelf averrechts. Ik vind dat het grotere verhaal geleerd moet worden uit de Holocaust om niet te vergeten en vooral om te leren. Maar ook andere gebeurtenissen die met de Tweede Wereldoorlog hebben te maken (Nederlands Indië) waarbij onze rol als dader èn slachtoffer heel dicht bij elkaar liggen, moet verteld blijven worden, wat mij betreft ook op 4 en 5 mei.
Maar ook in de recente geschiedenis, bijvoorbeeld de genocide in Rwanda zijn illustratief hoe de mensheid kan verworden tot een verschrikkelijke moordmachine, toen, nu en helaas ook in de toekomst. Hoe onverschillig kijken we naar de vluchtelingenproblemen waarmee Europa te kampen heeft. Het lijkt vooral een probleem van Italië en Griekenland en we gaan over tot de orde van de dag. Misschien is het appels en peren met elkaar vergelijken, maar in essentie gaat het om dezelfde mechanismen van wegkijken, onverschilligheid en individuele onmacht die kunnen leiden tot grootschalige menselijke drama’s. Maar als het om zulke vraagstukken gaat, ontstaat er ook in mijn gedachten vaak een labyrint van tegenstrijdigheden.

39. De grote Stad uit de serie de kabbelende 100

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Af en toe overkomt je dat. Terwijl het waterkoud miezert, loopt je op een plek die de plaatselijke VVV niet op de cover van een toeristisch reclameboekje zou zetten. Bovendien is het in Arnhem. Toch zie je de omgeving ineens anders. Of het nu komt door sporadische oplettendheid, autonome prettige gedachten of de belichting van dat moment? Ik weet het niet, maar ineens ben ik blij met de aanwezigheid van de techniek middels een mobieltje die mijn oplettendheid in combinatie met mijn prettige gedachten en de juiste belichting probeert vast te leggen. In eerste plaats voor mezelf, maar ook anderen gun ik het delen van mijn momentopname in de grote stad. De plek had bij het invallen van de avond iets heel kosmopolitisch.  Met mijn verlichte gemoed zag ik grootstedelijke lampen en een mooie symmetrie. Achteraf zie ik vooral dat ikzelf de fotograaf ben in de grote stad Arnhem.
20141216_165659

Met de voortschrijdende technische verfijning kan iedereen fotograaf spelen. De sociale media wordt vooral gevuld met allerlei groepjes vriendinnen die gezellig op de foto staan in een uitgaansgelegenheid, of voetbalmatties die stoer een clubje vormen op de gevoelige plaat. Het is niet anders dan vroeger alleen vluchtiger en iedereen kan het delen. Het mobiele gemak zorgt ook voor meer ‘kunstzinnige’ foto’s van wannebee artistiekelingen, soms niet eens onverdienstelijk. Zelf schaar ik me niet onder die groep kunstzinnigen, ik ken mijn beperkingen en wordt bij het eindresultaat hierin bevestigd. Toch voel ik ook de drive om ‘het moment’ te willen delen en op dusdanige wijze dat anderen mee kunnen genieten. Dat zij ook voelen, zien en ervaren wat ik op dat moment ervoer. Ik had geen last van de miezerige koude regen, mijn gedachten waren bij het zojuist opgehaalde rapport van mijn zoon en dat stemde tevreden. Ik was op weg naar een provisorische kerstborrel bij ons vrimibo-kroeg en voelde me één met het beton, asfalt en de lichtval van dat moment bij het Arnhemse station. Het vertalen en overbrengen van (kunstzinnige) gevoelens is toch echt een vak apart besef ik. Was het niet Winnie-the-Pooh die zei: “When you are a Bear of Very Little Brain, and you Think of Things, you find sometimes that a Thing which seemed very Thingish inside you is quite different when it gets out into the open and has other people looking at it.”

Misschien is dat wel het wezen van vele menselijke emoties en communicatie.

Oktoberkinderen kom binnen, gauw

/ sprakeloosid / 3 reacties

De buitendeur staat nog open. Op mijn rug staat het klamme zweet van eventjes wat klein snoeiwerk in de tuin. Het is immers nog zo zacht voor 19 oktober, bijna zwoel al zeg je dat niet snel over de Hollandse oktober. Twintig jaar geleden was het ook een warme oktober. Op het kaartje van ons eerstgeborene schreven we de volgende hoopvolle tekst:

oktoberkind oktoberkind

opdat je niet vergeet

de allerlaatste zoete braam

is de eerste die jij eet

een laatste warme zonnestraal

verwarmd jou eerste dag

en een laatste zwaluw die vertrekt

is de eerste die jij zag

dat is waarom een oktoberkind

niet geloofd in laatste dingen

’t zal een herfstdag als een lentedag bezingen

uit Oktoberkind van Liselore Gerritsen

 

Soms is dat na twintig jaar actueel gebleken, soms ook niet, maar als ouders blijf je uiteraard het hoopvolle van het gedicht benadrukken. Ik moet er nu aan denken, want de wind begint aan te wakkeren en het warme weekend is ten einde. De beloofde herfst is nu echt in aantocht. Ik hoop dat alle oktoberkinderen geboren zij, want ik vrees de herfst en de donkerte. Ik ben dan ook geen oktoberkind en kan slechts verlangen naar de lente. Misschien zijn meikinderen wel geboren grumpy old men, al gaan zeuren met dat de eerste herfstregen in aantocht.

 

37 EEN BELGENMOP OF DE GIERIGE OLLANDER uit de serie de kabbelende 100

/ sprakeloosid / 4 reacties

 

Heel soms hoef je helemaal niet je best te doen om een blogje te schrijven. Het komt vanzelf per mail binnen. Om een vierdaags verblijf in België voor te bereiden, zocht ik naar vervoersmogelijkheden voor de laatste 10 kilometer. Ik overweeg te lopen, want overdag is het openbaar vervoer ter plekke zeer beperkt. De auto blijft thuis zodat mijn wederhelft haar mobiliteit niet hoeft te missen. Lijkt me billijk. Nog even een onderzoek op fietsverhuur in de omgeving. Het hoeft geen superdeluxe tweewieler te zijn want op dinsdag een goede 10 kilometer heen en op zaterdag weer terug. Dit moet volgens mij geen probleem zijn, dus een betrouwbare website, aangesloten bij een vereniging van Toerisme schrijf ik aan met mijn verzoek.
Het volgende antwoord krijg ik terug! Omwille van de privacy laat ik (topografische) namen weg uit deze mail.

 

Beste xxx

 
Hartelijk dank voor uw aanvraag.

 
Op datum van 18 november tot en met 22 november hebben wij een herenfiets beschikbaar voor u.

 
Wij kunnen deze leveren en ophalen aan het station van xxx, hiervoor rekenen wij vervoerskosten aan, nl. 1,61 euro per afgelegde kilometer.
De kostprijs van een herenfiets is 10 euro per fiets per dag. De waarborg hiervoor bedraagt 25 euro.

 
Totale kostprijs verhuring:
–          Herenfiets: 10 euro x 5 dagen: 50 euro
–          Vervoerskosten:
o   Leveren: dinsdag 18 november station xxx: (28,10 km x 1,61euro/km ) x2 (xxx– xxx – xxx) : 90,48 euro
o   Ophalen: zaterdag 22 november station xxx: (28,10 km x 1,61euro/km ) x2 (xxx – xxx – xxx) : 90,48 euro
o   Totaal vervoer: 180,96 euro
–          TOTAAL verhuur: 230,96 euro + 25 euro waarborg: 255,96 euro

 
Opgelet! De reservatie is pas definitief na het overschrijven van het totaalbedrag op ons rekeningnummer: BE00000000000 met als mededeling: xxxxxxxxxxxxx
Gelieve de mededeling te vermelden bij het overschrijven van het bedrag.

 
Indien bovenstaande formule te prijzig is. Is er een andere oplossing, nl. Blue – Bike.
U kan een abonnement aanvragen. Hiervoor betaald u 10 euro voor een volledig jaar. Dan betaalt u per verhuring van een blue bike 3 euro per keer. Maar in xxx, xxx en xxx hebben wij een overeenkomst met het stadsbestuur, nl. het derde betalerssysteem. Het Stadsbestuur of gemeentebestuur legt hier 1 euro voor bij, net als de Vlaamse Overheid, dan bedraagt voor de kostprijs van een verhuring maar 1 euro voor u.

 
Met een abonnement kunt u over heel Vlaanderen blue bike fietsen huren, onder voorwaarde dat er een fietspunt bevindt aan het station waar ze blue bikes verhuren.
U vindt hierover meer info op: http://www.blue-bike.be.

 
Hopelijk heeft u hiermee voldoende informatie.
Indien u nog vragen en/of opmerkingen heeft, aarzel niet om contact met ons op te nemen.

 
Met vriendelijke groeten,

 

de verhuurder

 

Ik heb een vriendelijke mail teruggestuurd en uiteraard bedankt voor het aanbod. Ik ga er niet op in. Ondertussen vraag ik me af of ik nu in een Belgenmop ben beland of dat ik nu het prototype ben van een gierige Ollander. Ik denk dat de fietsenverhuurder al aanvoelde het laatste, dus hij komt met een betaalbaar, maar voor die ene keer, een omslachtig alternatief.