Plaatjes en Kletspraatjes

Plaatsjes en Kletspraatjes (vakantieserie) : De ruziënde mens

/ sprakeloosid / 1 reactie

Zondagmiddag in Atrecht

Het reisdoel is Amiens, maar omdat Atrecht op de route lag, moest daar maar een pauze worden gehouden, besloten we. Ik had de klok horen luiden, maar wist niet precies waar de klepel hing. Ons vaderlandse geschiedenis maakt melding over de Unie van Utrecht. Ik kan me vaag ook iets herinneren van het 400 jaar bestaan van deze Unie in 1979. De naam Unie van Atrecht kwam later pas bij mij binnen. Ik weet dat er met mijn geschiedenisboeken op vele fronten bedenkelijke keuzes zijn gemaakt. Pas nu besef ik dat het vooral ook de calvinistische heldendaden betreft. Op nog geen vier uur rijden is Willem van Oranje beslist geen held in Atrecht. Arras, de Franse naam voor Atrecht, was een samenwerkingsverband van pro-Spaanse (zuidelijke) gewesten. Hierop reageerden de belangrijkste noordelijke gewesten met de Unie van Utrecht.

Het gaat dus eigenlijk over oorlog tussen protestanten en katholieken, tussen de Spaanse koning en Willem van Oranje. En de tachtigjarige oorlog stond nog maar in de kinderschoenen. Ondertussen zetten we de radio maar om naar Spotify, omdat de onzin over Trump en Poetin de vakantiestemming niet ten goede komt.

Na de koffie nog een goed uur rijden naar Amiens. Een stad waar ik ooit geweest ben, zonder actieve herinneringen. Een stad die niet hoog staat op de verschillende bucketlisten. Het was in mijn beleving een grauwe Noord-Franse industriestad zoals er zoveel zijn. Ook nu blijkt dat Amiens, net als meerdere noordelijke Franse steden,100% meevalt. Eerst nog ernaartoe, langs tientallen erevelden uit de Eerste Wereldoorlog, de Grote Oorlog zoals dat hier heet. Vanaf 1914 is hier vier jaar lang gevochten, met heel veel slachtoffers.

Oorlog in de 16e en 17e eeuw, oorlog in de 20e eeuw en ook nu weer mondiale grote problemen tussen de verschillende machtsblokken. Oorlog, oorlog en ellende. Is het wel ethisch om vakantie te vieren. Ik las vandaag per toeval een bericht van Chief van de Hopi Indianen hij schreef onder andere:

 “This moment humanity is experiencing now can be seen as a door or a hole. The decision to fall into the hole or walk through the door is up to you. If you consume the information 24 hours a day, with negative energy, constantly nervous, with pessimism, then you will fall into that hole. But if you take the opportunity to look at yourself, to think about life and death, to care for yourself and others, then you will walk through the door. Take care of your home, take care of your body. Connect with your spiritual home. When you take care of yourself, you are taking care of everyone at the same time.”

Niet dat deze (spiritueel) leider antwoord of toestemming geeft of ik op vakantie mag. Hij stelt wel dat je in moeilijke tijden voor de keus staat of om met negatieve energie in een gat te vallen: of door een deur te gaan door je te verbinden met jezelf, je naasten en je omgeving om hierdoor nieuwe positieve kansen kunt ontdekken.

Dat hopen we in Amiens te gaan doen, een beslist aardige stad met prachtige (19e -eeuwse) gebouwen, de geboortestad van Jules Verne, een middeleeuwse Kathedraal van de buitencategorie en een volgens de recensies een heel mooi museum. We zullen zien, we gaan proberen de buitenwereld buiten te sluiten en daarmee mijn binnenwereld niet te vergiftigen en wel te genieten van de mooie zaken die we tegenkomen. Om te beginnen met een B&B met een kamer zo groot, dat we overwegen dansles te nemen, een heuse balzaal. Of indoor jeu de boules, want ik houd niet zo van dansen.

Met op de voorgrond een flipperkast……zonder stopcontact.

Plaatjes en kletspraatjes: Raalte Kunsthoofdstad?

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Even een bloemetje kopen voor mijn moeder, ze wordt 90 jaar nota bene. En wat geef je een 90-jarige? Wij kwamen niet veel verder dan een abonnement op de Libelle, want een ballonvaart of ‘skydiven’ is een gepasseerd station oordeelden we zelf. Misschien is dat leeftijdsdiscriminatie, maar ze was blij met de het abonnement en een bijpassend bloemetje. We moesten dus even ‘Raalte’ in. Op de Plas was een alleraardigst marktje van streekproducten, maar de Plaskerk was vooral ook een reden voor een kort bezoekje. Als liefhebber van klompenpaden googelde ik onlangs op klompen en kwam bij de Nachtwacht in Raalte uit. De nachtwacht in Raalte? Ja, en helemaal opgebouwd uit klompen. Dat moest ik zien, als kunstliefhebber, als klompenpad-loper en als ex Raaltenaar natuurlijk!

Ik vond het prachtig en kunstenaar Martin Dijkman uit Luttenberg, in stijl gekleed met een passend giletje, wilde ook best even poseren voor zijn werk. Het Melkmeisje is inmiddels ook klaar, gaf hij te kennen. Mijn advies aan hem, nog even doorwerken om De zonnebloemen van Van Gogh, een paar landschapsschilders uit de buurt zoals G.H. Göbel, Paul Bodifée of Jan Voerman ook in klompjes te vervaardigen en we hebben een museum op wereldniveau. Ik zou zeggen, Raalte denk innovatief……

Maar voor we bij de Nachtwacht kwamen, struikelden we over de schilderijen van een andere kunstenaar. Jan Ophof zat in het midden van de kerk met zijn werk. Een hobbyschilder noemt hij zichzelf in een filmpje. Met rustige passie vertelt hij over zijn werk, geen woord te veel. Nee, volgens mij is Jan geen ‘schrettbuul”, maar wel een fantastische schilder met zeer realistisch aandoend werk. We waren meteen onder de indruk. We zijn nu dan ook de trotste bezitters van een ‘echte’ Ophof’ die al een prominente plaats inneemt in onze kamer. Een weggetje, de Speelmansweg in Boetele, uit de jaren vijftig, heeft hij treffend neergezet. En ik zweer u, als het begint te schemeren in de huiskamer, zo na half tien op dit moment, dan schemert het schilderij mee. En als er meer kunstwerken met klompjes worden gemaakt, raad ik aan het werk van Jan Ophof hierin mee te nemen.

Het was zo maar een onverwachte onderbreking op weg naar mijn lieve moeder. Wij zijn een schilderij rijker. We kregen andermaal een prettige indruk van het zomerse Raalte en weet u, zelfs de Plaskerk is een mooi historisch kunstwerk. Raalte, kunsthoofdstad is misschien een wat overdreven kop, maar wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen. Aan mij ligt het niet.

Eigen foto uit juni 2023, de Plaskerk op de voorgrond, de Kruisverheffing op de achtergrond.

Plaatjes en Kletspraatjes: Fröbelen op het Koeweidepad op de Sallandse Heuvelrug.

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

De horizon werd geblokkeerd door een grijsgrauwe muur van de uitlopers van de Sallandse Heuvelrug. Ik was vooral blij met wat extra kleding. Het was nog fris om negen uur ‘s ochtends. Het lentegroen laat nog op zich wachten, hoewel de lentebloemen zich hier en daar wel manifesteerden. Vanuit de site van Verslingerd Aan Salland koos ik voor het Koeweidepad aan de Sallandse kant van de Heuvelrug. Bleek het pad deels te lopen op het wereldtijdpad van de gemeente Holten-Rijssen. Een geweldige ontdekking, in tien wandelingen zijn er vanaf de jaartelling tot heden 2024 informatiepaaltjes met historische wetenswaardigheden. Een prachtig initiatief met perspectief voor nieuwe wandelingen. Een positief begin van de dag.

Mijn eerste paaltje beschreef 1837 en ik las dat de Duitse pedagoog Friedrich Fröbel de eerste kleuterschool opent. Normaliter begin ik de dag niet hiermee, maar nu weet ik het. Ik had wel eens gehoord dat hier het woord fröbelen vandaan komt. Nu vergeet ik het niet meer. Fröbelen wordt in de Nederlandse taal wel eens wat kleinerend gebruikt, maar ik moet stellen dat het wereldtijdpad fantastisch in elkaar is gefröbeld, ik zou willen dat ik het zelf bedacht had. Trouwens wel een gratis advies mijnerzijds aan alle onderwijsvernieuwers en makers van protocollen en verdere ‘moetenswaardigheden’ voor de hardwerkende lesboer: Loop een stuk van het Wereldtijdpad met je klas en je hebt geïntegreerd onderwijs op ieder wenselijk niveau. Historische feiten alom aanwezig. Biologie en aardrijkskunde haal je zo uit de buitenlucht. Het is aan de politieke voorkeur van de docent om er klimatologische kennis en milieukundige feiten aan toe te voegen. Bovendien in de buitenlucht, de gymles is niet meer nodig. En voor mensen die denken  dat 5G niet werkt in deze regio, geen zorgen.

Een productieve ochtend dus, gewandeld, een stukje geschreven en uitzicht om meer mooie wandelingen in het Sallandse en/of Twentse te maken. En hier zit een stukje persoonlijke geschiedenis aan, mijn vader 100% Tukker oordeelde dat de Sallandse Heuvelrug Twente is. Ik, opgegroeid in Raalte, wist zeker dat het oorspronkelijk gewoon Salland was en is.

zie ook op Komoot onder de naam Vincent ID Sprakeloos

Plaatjes en Kletspraatjes: De groeten aan Niels uit Duiven

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

De woensdag ligt nog voor me. Ze weet nog niet of ze zonnig gaat worden of toch andere plannen heeft. Zelf heb ik mijn afstreeplijstje voor de ochtend al op orde. Paspoort vernieuwen, boodschapje en 10.000 passen voor lijf, leden en mind bijna gelopen. Het is half tien en ik word geconfronteerd met een heel optimistisch gedicht in het park. Een gedicht van Niels:

Ik zit in de wind

Ik ruik de bloemen

Ik kijk naar alles om me heen

Ik wil alles meenemen

Omdat het nog winter is, geuren en kleuren de bloemen nog niet. Ik kijk ook om me heen en ik zie de woensdag voor me. Wat wil ik zien, wat wil ik meemaken en wil ik alles meenemen? Niels wilde duidelijk alles. Niels zat toen op de basisschool in 2010 en was blij met alles. Tenminste dat denk ik, of, in ieder geval, dat hoop ik.

Gedichten zijn om er een eigen inkleuring aan te geven, dus de boodschap van Niels aan mij op deze woensdagochtend is er één van ‘maak er wat van vandaag’.

En dat ga ik dan maar doen. Terwijl ik verder loop, denk ik aan Niels. Zal hij ruim veertien jaar later alles gekregen hebben wat hij wilde meenemen, of heeft hij ook weer dingen weggegooid of achtergelaten? Ik ken Niels niet, maar ik wens Niels in ieder geval het allerbeste.

Plaatjes en Kletspraatjes: De zon in het Sonsbeekpark

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Een prachtig, maar kostbaar station, is het cadeautje dat Arnhem geschonken heeft aan Nijmegen. Een mooiere entree/start voor een tocht naar de Keizerstad is bijna niet mogelijk. Het mooiste van Arnhem. Met deze foute grap is de toon gezet voor een ander blog. Voor dit stukje heb ik voorlopig alleen maar positieve woorden voor de Gelderse hoofdstad. Je kunt er alles van vinden, maar het Sonsbeekpark is misschien wel het mooiste park van Nederland. Ik daag eenieder uit qua schoonheid met mooiere parken te komen in Nederland. Voor iedere serieuze suggestie zal ik een dag uittrekken om er te wandelen, foto’s te maken en zo mogelijk een blogje te schrijven. En nee, Frank Boeijen ten spijt, het Kronenburgpark in Nijmegen tipt niet aan het Sonsbeekpark in Arnhem.

Ik kom er vaak meermaals per week om mijn rug even te rechten en mijn benen te strekken. Zitten is het nieuwe roken is een slogan waar meer waarheid in zit dan mij lief is. Het is geen straf om op 100 meter van het mooiste park te moeten werken. Maar goed, werken is niet het hele park door sjouwen, dus ik heb ik een prachtige eerste zaterdag in februari 2025 aangegrepen om het park Sonsbeek en verder op park Zypendaal in te lopen. Een hele aangename wandeling (IJstijdenwandeling) die ook de Burgermeesterswijk tussen park en station meeneemt, Dat is ook echt te moeite waard.

Mensen die van verder komen en in Arnhem willen winkelen heb ik een tip. Spendeer op een steenworp afstand van het winkelcentrum, waar niet meer dan alle winkels zijn die je overal in Nederland kunt vinden. Spendeer je dag beter en ga wandelen, De IJstijdenwandeling bijvoorbeeld. En zonder sekse-specifiek te worden, splits je je als stel of groep gewoon op, kan best mannen! Dat is beter dan ijsberen voor een modewinkel. Bovendien genoeg horecagelegenheden in het park.

Het lijkt bijna of ik aan Ernhempromotie aan het doen ben. Maar zo ver ga ik niet, deze plaatjes en kletspraatjes gaat een neutrale titel krijgen en niet Èrhem zo gek nog niet. En ben toch niet gek. Dollen met Arnhem is natuurlijk voer voor een andersoortig blog. Dit is gewoon een blog van een blij ei omdat de zon schijnt, ook in het Sonsbeekpark in Arnhem.

De wandeling is te vinden op Komoot, zo wel de officiële en de mijne met nog meer foto’s.

Op mijn instagramaccount nog meer foto’s: titiissprakeloos.

De folder van de wandeling met achtergrondinformatie

Plaatjes en Kletspraatjes: Crisis in Noorwegen

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Vertellen over mooie plaatjes in den vreemde dat is een kunst. Eigenlijk moeten de plaatjes het eigen verhaal vertellen. Toch is het vaak heel interessant om ook in woorden aanvulling te geven over de couleur locale. Met je eigen woorden overtuigen, anderen aan te steken of op zoek naar erkenning of bevestiging. Dat is toch wat iedere blogger of columnist wil? Ja, want daar waar ik dacht in mijn eigen blogserie ‘Plaatjes en Kletspraatjes’ een eindje heen te ouwehoeren, dreigt een heuse column. Een column over een crisis. Al weer één!

Laten we beginnen bij de plaatjes. Twee weken terug was ik in Oslo. Nu is eind oktober niet helemaal het seizoen om hier te belanden, maar met vriendenbezoek was Oslo voor ons een aangename verrassing. Ja, en het bier was aan de prijs, dan hebben we die maar gehad! Mooie parken met prachtig beelden, rustige sfeer op straat, een prachtig nieuw operagebouw en natuurlijk het Munch-museum. In drie dagen kun je veel doen als je wilt. Wij hebben genoten en willen via de foto’s graag de plaatselijke VVV ondersteunen.

De Noren? De eerste indruk was dat ze vriendelijk, rustig en misschien wat gereserveerd waren. Het eten? We hebben de internationale keuken gehad die in Oslo ruim gesorteerd is. Tot zover het cultureel antropologische beeld van een willekeurige bezoeker van de Noorse hoofdstad. Ik weet ook dat ze geen Zweedse toestanden wensen. Alles liep verder gesmeerd, maar we hadden op het vliegveld bij het inchecken een vinkje over het hoofd gezien. Geen nood, maar even vragen bij de balie. En hier gaat het vakantiepraatje over in de column!

Ik had juist geconstateerd dat reizen niet meer voor iedereen weggelegd is. Je moet de weg wel weten in de digitale wereld. Iedere vliegtuigmaatschappij en vliegveld is vaak ook net een fractie anders. Ik heb hier de inclusief globaliserende medemensen over dit uitsluitingsprobleem nog niet horen actievoeren. Maar goed je kunt altijd heel blond hulp vragen denk ik dan. Had ik even buiten de klantvriendelijkheid van het Norwegian Air grondpersoneel gerekend toen wij bij de servicebalie ons fout wilde herstellen. ,,Geen toegang, je moet naar de computer, je moet lezen!!!” Ze liep weg terwijl wij naar adem hapten van verbazing. Haar collega even verder op wist ons met dezelfde klantvriendelijkheid fijntjes naar de computer te wijzen.

We hebben de plek van het vinkje gevonden en met bagage gewoon thuis gekomen. Toen wij thuis aan zoonlief dit vertelde, zei hij vrij neutraal. ,, Wen er maar aan, er is overal personeelstekort. A.I. en robotisering hebben de toekomst. Misschien willen ze de mensheid er op deze manier gewoon aan laten wennen bij Norwegian Air?”

Goed, daar kunnen we over nadenken. Als niet twintiger moet je fysiek, mentaal en dus ook digitaal fit zijn om nog zelfstandig te kunnen reizen. De vergrijzingscrisis begint zich aan te tekenen en voor het eerst ben ik me er bewust van dat ik ook het slachtoffer kan worden. Maar wel lekker in Noorwegen geweest nu de digitale gezondheid nog voldoende is.

Plaatjes en Kletspraatjes: Vagevuursweg?

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij het begin van de wandeling werd ik meteen aan het denken gezet. Wat is de reden dat een straat ‘Vagevuursweg’ heet? Wat is er in het verleden gebeurd, welke lugubere of misschien wel spirituele verhalen liggen ten grondslag aan deze naamgeving? Mocht iemand het weten schroom niet mij deelgenoot te maken. De weg was niet zo lang en al snel dook ik de bossen in en de hemelse geuren van natte sparren en dennen kwamen me tegemoet. Zou dat het zijn, als je de in het vagevuur bent geweest, dan wandel je met een goed gemoed de hemelse geuren in van het bos? Ik kan het me haast niet voorstellen, temeer ik heerlijk liep en zeker drie kilometer lang niemand tegenkwam. Ik zal toch niet alleen in de hemel zijn? Ik ben gewoon van katholieke huize, dus daar geloven we niet in.

Ik had gisteren besloten om weer eens een wandeling in de buurt waar ik ben opgegroeid te maken. Toen ik mijn moeder deelgenoot maakte van mijn voornemen, zei ze: ,,In Nieuw-Heeten woonden een oom en tante van mij, ik heb er wel eens gelogeerd. Er moet nog ergens een schuur zijn waar zij onderduikers verborgen in de bossen. De zus van mijn opa was getrouwd met Hullegie. En daar waar ik de naam van de straatnaam Vagevuursweg niet kon achterhalen, was even googelen genoeg om de summiere oorlogsgeschiedenis te achterhalen. De schuur heb ik niet kunnen achterhalen, maar mogelijk liep het Hekk’npad (groene pijl) er niet langs. Ik was wel gebiologeerd door een andere schuur, bouwvallig en verlaten met nog wat resten van landbouwwerktuigen, maar onmiskenbaar na de Tweedewereldoorlog.

Aan de voet van de Sallandse Heuvelrug, of nog mooier, in de uitlopers van de Sallandse Heuvelrug was het goed wandelen. Nieuw-Heeten, ik heb er vroeger wel eens gevoetbald, we wonnen vast altijd met het ‘grote’ ROHDA, maar verder ken ik het eigenlijk niet zo goed. Maar het Hekk’npad heeft dat ruimschoots goed gemaakt. Voor meer foto’s verwijs ik naar mijn Instagram account titiissprakeloos om daarmee nog meer verslingerd te geraken op Salland. Na het vagevuur, de hemelse geuren op de Sprengenberg eindig ik de wandeling maar met het opsteken van een kaarsje voor hen die het kunnen gebruiken.

Plaatjes en kletspraatjes: Zuid-Limburg buitenlands mooi.

/ sprakeloosid / 1 reactie

Een hele strenge en boze onderwijzer van de lagere school viel eens uit naar de klas. ,,Ik spreek toch geen Spaans, of is hier iemand in het buitenland geboren?” Hij keek dreigend de klas in, maar de blik interpreteerde ik als een wijsgerige vraag. Ik antwoordde: ,,Ja ik, bijna in België!” Hij reageerde niet, hoewel de rest van de klas door had dat hij echt boos was. Schoolvriendjes droegen mij nog jaren na dat ik een Belg was als ik iets stoms zei. Omdat ik niet zo heel vaak dom was, kon ik het scheldwoord goed hanteren. Och, en in Raalte was het toentertijd best bijzonder om in Limburg te zijn geboren, bijna op het smalste stukje Limburg. En ieder kind wil bijzonder zijn, al is het maar om uitgescholden te worden als Belg.

In deze dagen moest ik er aan denk. Een ultra-korte powervakantie had ik me uitgedacht in Schin op Geul. En zo gek zag ik het als 8-jarige helemaal niet, want daar in het Zuiden van Limburg is het gevoel van buitenland nooit ver weg. Heuvels, de Geul en op de eerste avond, na een korte wandeling, een heerlijk groot glas bier tegenover het ‘Frater Venantius Heukske’ in Schin op Geul. Dan is met dat liedje van Wim Sonneveld Schin op Geul niet alleen buitenlands, maar ook lichtjaren verwijderd van vandaag.

Maar het hotel was dan weer heel eigentijds. Een voormalig boeddhistisch bezinningsoord, met de entourage van een chique familiehotel straalde een geheel eigentijdse knusheid uit. Een vriendelijke Chinese uitbater met zijn familie, geholpen door de plaatselijke bevolking, runde de zaak. Hij had een plaatselijke meester-kok aangetrokken. (een absolute aanrader, fenomenaal) Verder ook nog een Pools of Oekraïense vrouw in dienst en we hoorden ook nog Spaans en ondanks personeelsgebrek zelfs nog een onvervalste Limburgse serveerster. De voertaal was Engels, maar de nostalgische Limburgse hotelsfeer van vroeger tijden werd wel geraakt. Er was bovendien iets aparts met het hotel, de uitbater vertelde dat er geen ‘muscito’s’ zijn! De ramen hebben we open gelaten en de lampen niet angstvallig gedoofd. Geen lastige muggen die je uit de slaap houden. (Ik moet denken aan mijn studententijd, een Brabantse huisgenoot plachtte nog wel eens te zeggen: ,,Wat is nog erger dan muggen?” ………Ik weet het inmiddels en ik vind het nog steeds grappig. ,,Niet mugge!!!!!’’ Maar misschien is mijn humor te plat en flauw. Het hotel Geulzicht lag blijkbaar in een microklimaat, geen muggen ondanks de rivier die er langs liep.

Trouwens heel Zuid-Limburg ligt in een soort van microklimaat. Mogen er in Schin op Geul dan geen muggen zijn, er zijn kevers in overvloed in alle soorten en maten. Hele gevaarlijke, zelfs levensgevaarlijke exemplaren, kevers die in groepen leven en solitaire kevers in allerlei kleuren. Dit behoeft natuurlijk enige uitleg. Mijn partner moet altijd lachen om groepjes mannen die met zijn allen een zelfde shirtje en met dikke buiken heel hard fietsen door de landerijen. Een sliert van testosteron in haar optiek. En met al die helmpjes op lijken het net kevers. Op een zonnige zomers zondag heb je in de Limburgse heuvel een overvloed aan kevers. Sommige geheel ongevaarlijk, anderen lijken levensmoe zeker als ze zich voortbewegen op een elektrieke fiets. Ik ga niets over leeftijd zeggen. Voor mij was de vakantie van twee nachten echt een power shot in het buitenland, ondanks de kevers.

Plaatjes en kletspraatjes: Nostalgische geschiedenis.

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Misschien is er niets stommer dan je stukje te beginnen met twee definities. Mijn vorige blog ging over de expositie Nederland in 150 landschappen in Deventer. Ik vroeg me toen af, moeten we blijven hangen in de historische romantische landschappen, of moeten we ook het hier en nu waarderen. Nostalgie is kijkend in je eigen historische referentiekader en dat verheerlijken om daarmee blind te worden voor de verwevenheden van nu of die af doen als moderniteit.

Wanneer gaat geschiedenis over in nostalgie, waar zit de scheidslijn? Om die vraag te beantwoorden, als ik al een antwoord vind in één A4-tje, gebruik ik gemakshalve twee definities die mr(s). Google me offreert. 

Geschiedenis is: ,,de vakdiscipline die zich bezighoudt met de studie van chronologische ordening van gebeurtenissen in het verleden, zich daarbij baserend op een kritisch onderzoek van bronnen.”

Nostalgie is: ,,Nostalgie (uit het Grieks: nostos = terugkeer en algos = droefheid, pijn, lijden) is het gevoel iets belangrijks of dierbaars te zijn kwijtgeraakt. Dit uit zich in heimwee naar het (persoonlijke) verleden.”

Vandaag in het Openlucht Museum kwam bovenstaande vraag bij me opborrelen. Even terug naar mijn persoonlijke geschiedenis in relatie met het Openlucht Museum, het is meer dan ongeveer 20 jaar geleden dat ik er was. De kinderen waren nog klein (nostalgie?) en het was na 2000 want ik herinner me HollandRama bezocht te hebben. Preciezer dan na 2000 kom ik niet, dus een kritisch onderzoekshistoricus is niet aan mij verloren gegaan. Ik heb het museum altijd als heel mooi ervaren.

Wat is er veel veranderd en eigentijds geworden, het is nog mooier dan het was. Dus mijn mogelijke nostalgische gevoelens zijn geen afbraak voor een maximale waardering voor dit museum in het nu. En we gaan vaker, want sinds dit jaar in het bezit van een museumkaart. Wat is het dus ongelooflijk stom om die niet eerder gehad te hebben. ,,Berouw komt na de zonde!” zei mijn vader soms te pas en te onpas. Hier komen geschiedenis en nostalgie trouwens akelig dicht bij elkaar.

Het eerste dat we bezochten was een stukje Jordanese geschiedenis, afbraakpanden uit Amsterdam bij aanvang van onze wandeling. Eén van de opschriften in dit pand trof me: ,,Hoe armer mensen zijn, hoe zeldzamer hun sporen.” Dit is een open deur van jewelste, maar op het moment dat je het leest besef ik de harde waardheid van deze woorden. Ik denk dan, wat is er dan een hoop geschiedenis verloren gegaan! Echt verloren. Ik word bijna nostalgisch van deze verloren geschiedenissen zonder te weten wat ik eigenlijk mis. Maar in hetzelfde pand klonk ook de muziek van tante Leen en Willy Alberti om me weer op te vrolijken.

Om meerdere redenen is het Openlucht Museum misschien wel het mooiste museum van Nederland, of ik weet het zeker, in ieder geval voor mij. Met de huidige regering hebben we in ieder geval één zekerheid, daar waar Nederland centraal staat zal er niet bezuinigd worden, dat is dan een voordeel. Of de historische kijk blijft zoals hij nu gepresenteerd wordt? Een museum is ‘ter leering ende vermaeck’. Ik heb me vermaakt. Heb ik ook wat geleerd? Ja, dat kleding uit Bamboe ongeveer het meest vervuilende kledingstuk is vanuit recycling perspectief? Dat weet ik dan nu. O ja, een prachtig initiatief (nog in aanbouw) zijn de doorzonwoningen uit de jaren zestig die ingericht worden als herinneringshuis voor mensen met Alzheimer! Waar gaat geschiedenis over in nostalgie, of waar wordt nostalgie gebruikt om de eigen geschiedenis weer naar boven te halen. Het Openlucht Museum al meer dan 100 jaar, geschiedenis en nostalgie!!!!!!

Plaatjes en Kletspraatjes: Van welke realisme ga jij uit?

/ sprakeloosid / 1 reactie

Hoe kijk jij naar de wereld? Is dat het zelfde dan ik? Zie jij het wel goed of ben ik abuis? Meer realisme! Velen vinden dat wenselijk, maar dan wel hun eigen kijk op de werkelijkheid. Maar wat is realisme? Willen we wel realisme of steken we liever onze kop in het zand? En dat is dan ook weer een nieuwe realiteit. Voor de mensen die nu wegswipen of anderszins heel verveeld worden omdat dit een politiek of maatschappelijk verhaal gaat worden, geen zorgen. Als het al ergens naar toe leidt dan is het misschien kunst?

Werk van de Duitse Cornelius Völker

Sinds nog niet zo lang geleden weet ik dat het (sur)realisme in de kunst meer is dan Carel Willink. ‘More realism’ in het museum in Gorssel met de toepasselijke naam More. En met een paar colleges kunstgeschiedenis ervaar ik met meer kennis, een andere realiteit om naar kunst te kijken. Kunst is vaak heel veel, soms bijna niet te behappen, niet rationeel en ook niet emotioneel. Nu weet ik dat als je een centimeter voorsprong hebt op een bepaald kennisgebied kun je veinzen een college te geven over wat je zojuist gezien hebt in dit prachtige museum. Maar zo zit ik niet in elkaar. Dus geen politiek epos èn geen kunstzinnige beschouwing over het realisme!

Op de voorgrond het beeld in marmer van Thom Puckey met het werk van Katinka Lampe op de achtergrond.

Geen politieke en geen kunstzinnige beschouwing! Wat dan wel? Een blogje over filosofische verwarring wat nu echt is en wat niet, wat realistisch is en wat (net) niet; of meer in hedendaags jargon: fake (nieuws) of de realiteit, mijn realiteit. Mijn realiteit is dat het museum niet verveelde en waarvan ik verwacht terug te komen. Een feit is ook dat ter vervolmaking een prachtige foto van mijn eega in het restaurant niet wordt geplaatst. Ze geeft geen toestemming, ik zie blijkbaar een andere realiteit. Een selfie als bewijs dat ik er geweest ben is voor mij dan weer een te confronterend realisme en dat ga ik ook niet doen. Dit blogje is misschien niet meer dan een egodingetje onder het mom, kijk mij, ik was er ook.

Hieronder dan nog drie andere foto’s van deze museumwandeling:

  1. Lara de Moor, met het buiten museale realisme van dat moment. (Weet niet van wie het beeld buiten is)
  2. stukje eigen fotografische kiekjeskunstzinnigheid met volgens mij weer werk van Cornelius Völker op de achtergrond.
  3. Katinka Lampe omdat dit weer zo realistisch is. Beide vonden we dat dit een passend schilderij was voor onze werk in de reclasseringsomgeving, tenminste zo ervaren wij deze realiteit.