Klompenpaden

Terug op het ’t (be) ….Percksepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Wat is er mis? Zijn er vandalen geweest om de  wegbewijzering te vernielen? Nee, hoor wees gerust, de titel was alleen maar een hele flauwe woordgrap om extra mensen te lokken naar mijn blogje. Want ik heb hedenochtend rond de Rijkerswoerdse Plassen een hele fijne wandeling gemaakt. Het andere deel van ’t Percksepad had ik al in oktober 2023 gelopen met de krokettenbrigade. Toen was ik nog herstellende van een enkelblessure. Het tweede deel lag nog open om geconsumeerd te worden. Deel 1 was al goed, deel 2 lag in de volle ochtendzon en samen is het een fijne afwisselende wandeling.

Ochtendstond, goud in de mond. Ik kom niet systematisch te laat op het werk, maar op vrije dagen doe ik het bij voorkeur rustig aan. Dus een half uur later dan gepland, half tien, startte ik het tweede rondje. Ik ben dan verbaasd hoeveel mensen al op en rond de recreatieplas aanwezig zijn. Trimmers, gymnastiek-ers, hondenuitlaters, de eerste zonnebaders en zwemmers en ook, net zoals ik, gewone wandelaars al dan niet met hond. Eenmaal een beetje van de weg, verdwijnt de stad. Zoemgeluiden van het verkeer zijn nooit helemaal weg, maar het is prachtig te ervaren dat het groen en het water de stad als het ware naar de naar de achtergrond absorbeert. Ik moet denken aan Central Park in New York. Graag zou ik nu vertellen over mijn ervaringen aldaar, maar ik ben er nooit geweest. Maar het lijkt me een geweldige ervaring om de drukte van de stad in het misschien wel bekendste park van de wereld te kunnen ontlopen. Ik heb niet echt een bucketlist, maar mocht ik deze nodig hebben, heb ik in ieder geval al één wens.

Mijn tweede verbazing was de schoonheid van de gecreëerde natuur. Ik was, hoewel slechts 15 kilometers hemelsbreed woonachtig van deze plek, nog nooit echt bij de plassen geweest. Mijn idee van een hoop kindergeschreeuw en opgeblazen geparadeer van puberale jongens en meisjes kwam niet uit. Niets mis mee trouwens, maar ik ben de doelgroep niet. Een heerlijke wandeling in de ochtendzon en veel kiekjes geschoten. (zie ook Instagram account titiissprakeloos). Een blauwe lucht en een redelijk toestel en ieder plaatje is min of meer geslaagd. Je zou kunnen stellen dat Rijkerswoerd best wel kiekjesgeniek is.

Zoemen op het Hallsekerkepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Als ik een klompenpad loopt, doe ik geen enkele moeite om een getrouw beeld te geven van de wandeling zelf. Ik doe pas verslag van de bijzonderheden in natuur of cultuur van het klompenpad als het mij op dat moment tenminste opvalt. Beter gezegd, als het een herinnering of iets dergelijks bij me naar boven roept. Wandelbeschrijvingen worden al heel goed gemaakt door de mensen die de paden maken. En met de vernieuwde app inclusief herinneringsgeluidjes heb ik daar beschrijvend niets aan toe te voegen. Behalve dan wat foto’s (instagram account titiissprakeloos) en mijn waardering op de klompenpadwebsite.

Ik verbaas mezelf altijd weer hoe een verhaaltje ontstaat. Op basis van mijn gedachten, mijn wandelgenoten indien aanwezig, de weg naar de wandeling toe of de toestand in de wereld, dichtbij of mondiaal. Ik weet het van tevoren nooit.

Hoe ontstaat nu zo’n titel ‘Zoemen op het Hallsekerkepad?’ Het eerste aanknopingspunt is een hele grote hoop paardenvijgen aan het begin van de wandeling. Het pad was breed genoeg, dus samen met eega liepen we aan weerszijden er langs. Ik schrok me echt kapot toen eensklaps een hysterisch geluid opsteeg. Niet een, maar honderden strontvliegen hadden we onbedoeld verstoord bij hun zondagse brunch. (Hiervan heb ik geen foto, ik wist immers nog niet waar mijn wandelverslag naar toe zou leiden. Sterker nog ik wist helemaal nog niet af ik wel iets op papier zou krijgen.)

Dit waren trouwens niet de maaltijdverstrekkers van bovengenoemde strontvliegenzwerm, deze moet ik dus vrijpleiten.

Enkele kilometers verder op kwamen langs de Bijenhof. We liepen door het hek en van ene moment op het andere moment een fijnbesnaard gezoem op de achtergrond. De fijnbesnaardheid werd nog versterkt door de alom aanwezig zoetige geur. Het was fijn daar. (Een verhaal is nog niet geboren, maar de titel kreeg al vage contouren, gezoem op het Hallsekerkpad? Wie weet? Voor de zekerheid maar vast een fotootje gemaakt.)

Voor de lunch een kroket bij de Uitspanning De vrolijke Frans. Er kwam geen directe associatie boven met het gezoem, de kroket was overigens lekker in een heerlijke ouderwetse ambiance die bij het woord ‘uitspanning’ past.

We besloten na 9 kilometer geen gebruik te maken van de routeverkorter, maar vlak voor Hall speelde een teen bij eega parten. We hebben dus gesmokkeld, het laatste lusje van ruim een kilometer hebben we gelaten voor wat het was. Maar niets is zomaar blijkt maar weer eens. We sloegen Hall in en konden hierdoor een heerlijk potje honing kopen. Dit hadden we anders gemist. Zoemen op het Hallsekerkepad, de titel is geboren. Een hele fijne wandeling in Hall is hiermee beschreven en tevreden brommend ‘zzzzzzzz’ schrijf ik de laatste letters op.

Het einde van de herfst op het Heyrderpad

/ sprakeloosid / 1 reactie

Je kunt je afvragen of een wandelroute een beoordeling moet hebben, maar één ding is zeker, bij prettig weer is de kans op een goed cijfer zeker hoger. Maar weer of geen weer, de entree naar de parkeerplaats van het Heyrderpad was echt een voorbode voor een prachtige wandeling in Hierden, nabij Harderwijk op de Veluwe. Na maanden van herfstachtig weer, zonder dat het echt koud was, maar wel veel regen, leek het vandaag zowaar zomer te gaan worden, zo vlak voor 21 juni. De kans is echter aanwezig dat op het moment dat u dit leest, de herfst al weer ingezet is. Over één of twee dagen? Iets met klimaat zeggen ze? Op weg naar het begin van mijn 118e klompenpad hoor ik op de autoradio dat de laatste ministers zich melden bij de formateur. De klimaatsverandering kan dus aangepakt worden, gelukkig. En passant hoor ik dat Nederland ver in de Europese achterhoede loopt als het gaat om de biologische landbouw. Dit ligt niet aan de boeren, maar gebrek aan stimulans van beleidsmakers en investeerders. Caroline gaat het oplossen, vast en zeker. Tot die tijd geniet ik van de klompenpaden die wel mede mogelijk zijn gemaakt door o.a. heel veel boeren, ook hier in Hierden.

Wat valt moet ook ergens heen, de beken stromen onvervalst als ruige bergriviertjes alsof ik in Zwitserland ben. Nu nog op zoek naar de Edelweis.

Hollandsche luchten verraden dat een plensbui nooit uitgesloten is, maar vandaag in ieder geval niet. Het Heyrderpad had ik juist gekozen met de gedachte dat het ondanks de regen het niet heel drassig zou zijn. Ik had het goed in geschat.

Kasteel de Essenburgh, een prachtige entree en toeristische trekpleister. Er is ook een Norbertijner order aanwezig en Oekraïners worden er gehuisvest.

Een van de cultuur historische hoogtepunten van deze wandeling was het voormalige station Hulshorst. Een prachtig gebouw die hier en daar nog zijn gelijke had in Nederland. Gerrit Achterberg maakte er een gedicht over. Ik ga het niet duiden, daar ligt niet mijn sterkste kant. U doet er maar wat mee, net als met mijn stukje. Een blogje dat bijna reclame dreigt te worden van de plaatselijke VVV.

Hulshorst

Hulshorst, als vergeten ijzer
is uw naam, binnen de dennen
en de bittere coniferen,
roest uw station;
waar de spoortrein naar het noorden
met een godverlaten knars
stilhoudt, niemand uitlaat,
niemand inlaat, o minuten,
dat ik hoor het weinig waaien
als een oeroude legende
uit uw bossen: barse bende
rovers, rans en ruw
uit het witte Veluwhart.

– Gerrit Achterberg, uit: Verzamelde Gedichten, 1972.

Leidschehoevenpad, we waren toch in de buurt

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Combineren, dat is een motto dat ik van mijn ouders heb meegekregen. En dan heb ik het niet over de mode. Mijn vader was wars van mode en ook mijn moeder is meer van zuinigheid dan met de laatste trend meedoen. Combineren betrof bij hen meer tijd en plaats. Ging je naar tante Jet, kon je net zo goed even die oude schoolvriend gedag zeggen. Hij woonde toch in de buurt. Zo bespaarde je kilometers en tijd. Zo ging dat soms. Zonder een oordeel te hebben of ik dat nu handig of stom vind, moest ik er bij het 117e klompenpad aan denken. Leidschehoevenpad stond gepland. En waarom? Mijn werkgever, het Leger des Heils, organiseerde een festival voor haar werknemers, vrijwilligers en andere liefhebbers. Dit was op het Landgoed Heerlijkheid Mariënweardt. Dit was niet ver van de start van het Leidschehoevenpad. Ik kan dan heel oneerbiedig zeggen, een klompenpad combineren met het festival, of andersom. Het nuttige met het aangename verenigen? Maar wat is dan het nuttige en wat het aangename? De reden voor mijn opgave voor het festival was de wetenschap dat Shirma Rouse zou optreden. Een opvallende verschijning en een dijk van een stem. Dat wilde ik wel eens live aanschouwen. Voor de mensen die me kennen, niet dat de kans groot is op meezingen, dansen of anderszins theatrale participatie. Ik heb wel genoten van haar performance.

Wat voor het festival gold, telde ook voor het klompenpad, het was drassig, zeer drassig hoewel wij deze zaterdag ter plekke geen regen van betekenis hebben gehad. De weergoden hadden hun werk het etmaal ervoor al gedaan. Voor de opkomst van het festival was het misschien jammer, voor de wandeling betekende dit vooral veel rust in een oase van lentegroen. De wandelbroek werd modderig en een onverwachte glijpartij lag op de loer. De broek kan gewassen worden en een valpartij is me bespaard gebleven. (Enkele foto’s, meer op Instagram titiissprakeloos)

Wat heeft Marius van Dokkum met het klompenpad van doen? Het was een onderdeel van het festival, al heb ik de workshop van hem niet meegemaakt. Zijn werken hingen nog wel in het theehuis. Ik mag graag naar zijn schilderijen kijken. Deze geeft zo’n prachtig, of in ieder geval een realistisch tijdsbeeld. Het thema van van het festival was trouwens: Verbind met elkaar, vier met elkaar.

Een beetje filosoferen op het Hoeverveldpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij de start van mijn 116e klompenpad weet ik al dat gedachtes over vorig jaar bij me zullen opkomen. Hoeverveldpad zou ik vorig jaar al lopen, want gedurende drie maanden woonden wij in Garderen in verband met een thuisverbouwing. Garderen en de Veluwe zijn mooi hoor, maar als elders je huis wordt verbouwd dan is een vakantiepark, hoe hard je je best doet, geen vakantie. Natuurlijk hebben we gewandeld, maar dit pad is er niet van gekomen mede ook door het natte weer de eerste drie maanden van 2023. Toen ook al. Dus de eerste echte lentedag dit jaar de schade maar ingehaald. Ik was wel een beetje benieuwd hoe ik dit pad zou gaan waarderen? Commentaren alom bij de recensies!

Ik heb er al vaker over geschreven, maar onder de diehards van de klompenpaden bestaat het woord asfalt slechts als een boosaardig scheldwoord en het horen van auto’s op een autobaan is zo ongeveer heiligschennis? Op dit vlak ben ik een stuk flexibeler. Want wat de ondergrond ook is, op zeker moment ben je daar wel op uitgekeken. Dus ik raad dan iedereen aan de rug te rechten, schouders naar achteren en kijk om je heen en geniet en verbaas je je over de omgeving, ook op het Hoeverveldpad. En wees je je ervan bewust dat het niet de bergen in Zwitserland zijn, niet de oneindige bossen in Zweden of onderdeel van de wandeltocht naar Santiago de Compostella waar ongetwijfeld ook stukken asfalt zijn.

Er is voldoende stilte, vogels zijn hoorbaar en druk aanwezig, voorjaarsbloemen en het eerste groen laat zich al weer zien, de temperatuur is op het niveau van ‘met-zonder-jas en de was wordt buiten gehangen. Er hangt optimisme in de lucht.

Als ik er aan denk, dan fotografeer ik waslijntjes tijdens de wandeling. Vandaag was het weer er voor. Ik bedenk dan hoeveel procent van de waslijntjes zal in Nederland ‘behangen’ zijn door vrouwen? En zal dat in Putten en omgeving nog anders zijn. Het is zomaar een vraag die in me opkomt.

En inderdaad om van a naar b te komen was er een stuk autobaan hoor- en zichtbaar. Ik had zelf ook een stuk gereden op zo’n monsterlijke vierbaansweg om het Hoeverveldpad te kunnen lopen! En op weg naar de stroom auto’s en vrachtauto kijk ik in een verder wijds graslandschap. Volgens mij worden de auto echt stiller, veel stiller. En ik filosofeer in mezelf, niet over of ik het landschap per definitie mooi vind, maar eigenlijk met verwondering  dat iedere vierkante meter in Nederland bezet lijkt te zijn. Zal iedere vierkante meter ook belopen zijn door de mens in Nederland? We zullen het nooit weten, maar dat is maar een gedachte die in me opkomt. En als ik bijna bij de snelweg ben, hoor ik mijn telefoon? Mijn jongste zoon, hij heeft zijn rijbewijs en mag vanaf nu meedoen met het rijden in de Heilige Koe. Hij is vastbesloten dat elektrisch te gaan doen. En als iedereen dat gaat doen, wordt er in ieder geval niet meer gezeurd over een autobaan in de buurt van een Klompenpad. Of andersom. Het was een aangename wandeling.

Magisch realisme op het Bruilschepad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Statue bij Lustslot van Willink uit 1935

Het is laat, rijkelijk laat dit seizoen. Maar 16 maart 2024 is voor mij het klompenpadseizoen begonnen. Ik weet het nu zeker, eigenlijk ben ik vooral een mooiweerloper. Maar de kop is er af en wel in Ruurlo. Een prachtig pad, met op het einde uitzicht op een echte Carel Willink. Als oefening misschien maar eens kijken of er door mij surrealistische plaatjes zijn te schieten die de echte Willink doen verbleken.

Nu heeft de Achterhoek zich bewezen uitstekende klompenpaden te kunnen fabriceren. Het Bruilschepad is nog niet zo heel oud, maar kan zich meten met vele andere populaire klompenpaden. Het is natuurlijk niet alleen de verdienste van de makers van het pad, de Achterhoek is namelijk een paradijs om te wandelen. Met onderweg, voor ons start en finish, Kasteel More. Dan noem ik al drie ijzersterke punten van de wandeling, Willink, Achterhoek en kasteel More. Nu kijken of we wat magisch realistische foto’s van de wandeling kunnen tonen?

Voor nog meer plaatjes zie ook Instagram titiissprakeloos

De lente was duidelijk begonnen al was het nog wat frissig en drassig. Daarmee is nummer 115 geslecht. maar komen de kiekjes in de buurt van Willink? Ik waag het te betwijfelen. Het is misschien ook appels met peren vergelijken. Hoewel, de realiteit van wandelen èn kunst, is een uitstekend marketingconcept voor het Bruilschepad. Nog 37 klompenpadrealiteiten te gaan.

Het herfstseizoen is aangebroken op het Beukenburgerpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Is dit het nieuwe normaal, of mag ik nog steeds verbaasd zijn. Op 28 oktober 2023 is voor mijn wandelgevoel de herfst aangebroken. Het is al jarenlang duidelijk dat oktober eigenlijk best een fijne wandelmaand is en zelfs november zich niet onbetuigd laat qua temperatuur. Voor 2023 is nu het herfstseizoen begonnen als wandelaar. Dus iedere min of meer droge wandeling hierna is meegenomen. En ja, oktober was erg nat, maar het groen overheerst nog op het Beukenburgerpad in Groenekan en het was goed beloopbaar.

Groenekan, dat neem je dan weer mee in je topografiebagage, Groenekan. Mijn jongste zoon is onlangs verhuist van Rotterdam naar Utrecht. Ondanks werk is het nog behelpen samen met zijn vriendin qua bewoning, dus alle mensen in Groenekan en wijde omgeving: ,, Als er iets betaalbaars is in uw kennissenkring voor een jong stel, reageer vooral. Het is een fijne jongen met een lieve vriendin en hij houdt van wandelen, af en toe.” Dus we wandelen samen het Beukenburgerpad. We praten over zijn eerste werkervaring op het gebied van data-ethiek, privacywetgeving en gegevensbeveiliging. Hij is enthousiast en ik luister. Ik weet in ieder geval dat als het digibetisme nog verder toeneemt bij mij, ik me kan schuilen onder zijn vleugels, een veilig gevoel. Voorlopig kan ik nog meepraten, of in ieder geval slimme vragen stellen vind ik zelf.

De wandeling zo aan de rafelranden van Utrecht is trouwens verrassend. Zoals wel vaker verwacht je in de nabijheid van stad en een autobaan niet meteen een prettig klompenpad, maar toch het Beukenburgerpad was een fijne wandeling. Goed, het geluid van de autobaan was soms aanwezig en hele hordes mannen uit de stad op mountainbikes, deelden op sommige stukken het pad, maar al met al heb ik wel genoten. Ik begon er al mee, het is nu echt herfst. De temperatuur was prima, maar toch dreigde hier en daar een bui. We besloten op 80 procent van het pad de weg af te snijden om het droog te houden. We hadden nog geluk gehad, maar wilde dat geluk niet verder op de proef stellen. Snel via google de route naar de auto in Groenekan zoeken. Snel is dus via mijn zoon natuurlijk. En ook hij heeft dan het probleem als je start met een nieuwe googleroute, dat je je altijd goed moet oriënteren welke richting je moet beginnen. En daar is een foefje voor op Google door middel van ‘augmented reality’ als ik het goed begrepen heb. Je richt je telefoon naar een straat en hij laat je die realiteit zien en vervolgens geeft google de pijltjes waar je naar toe moet. Begrepen? Misschien had je erbij moeten zijn, maar ik heb het bewijs dat mijn zoon wel voor me kan zorgen op het gebied van informatie, realiteit en het voorkomen van al te grote stommiteiten op internetgebied. Voorlopig kan ik nog een verslag van mijn wandeling van het Beukenburgerpad wegschrijven en aanbevelen dat het een fijne wandeling was die geheel droog is geëindigd op 28 oktober. (voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos)

Een enkeltje op ’t Percksepad

/ sprakeloosid / 1 reactie

Ik besef ten volle, een rare titel voor een belevenis op het klompenpad. ‘Een enkeltje op ’t Percksepad’. Het idee dat ik mijn tentje ga op slaan aan de rafelranden van Elst bij dit relatief nieuwe klompenpad kunt u laten varen. Er hoeft geen boterhammetje of biertje gebracht worden, want ondanks het enkeltje Percksepad ben ik gewoon weer thuis. Heel bewust heb ik slechts een deel van het pad gelopen en dat is een primeur na 110 klompenpaden.

Een enkelblessure weerhield me van langere wandelingen, dus ook klompenpaden. Dus de titel is daarmee verklaard, een ongelooflijke flauwe woordgrap. Zo’n vijf kilometer Percksepad was in ieder geval weer een klein stukje klompenpadbeleving. Het voordeel van een tijdje geen klompenpad is dat ik nu zeker weet dat, met ook de aanwas van de vele nieuwe klompenpaden, het zeer twijfelachtig is dat ik in 2024 alle klompenpaden zal beslechten. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ook andere wandelingen in Achterhoek, Salland of elders mijn aandacht aan het opeisen zijn.

Vandaag dus een half klompenpad en dan vooral een rondje Park Lingezegen. Ik vond het er prettig toeven. Over drie weken mogelijk de andere helft met een weer versterkte enkel. Want ook het wandelen was halfslachtig, half werken en half revalideren. Met mijn krokettenmaatje moesten we voor het werk in de buurt zijn. De kroketten waren goed bij Does en Co in Elst. Ook het weer was eigenlijk half, enkel de zon liet het afweten, daardoor was er een wat herfstige indruk, maar de temperatuur was aardig en het was nog overwegend groen. Weer spitsvondig gevonden hè dat woordje achter de komma van de vorige zin.

Ik denk maar zo dat met de tweede helft van het pad erbij, ’t Percksepad een zeer aangename aanvulling is op de toch al vele fraaie paden. Of dat echt zo is zal ik over enkele(!) weken laten weten.

Fladderende Baldadigheid op het Braakhekkebultenpad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Dat is me een veelbelovende titel, of niet. Toen ik de auto uitstapte had ik net naar politiek commentaar geluisterd over de BBB in de verschillende Provinciale Staten. Zelf ben ik geen fan, verre van dat, maar ik ben ook geen fan van de grachtengordelbevindingen over de staat van het land, laat staan de landbouwstaat. Eigenlijk weet ik er zoals 90% van de Nederlanders niet zoveel van af. Ik weet dat ik van klompenpaden houd, als ik even niet op let een oostelijke tongval heb, maar me ook zorgen maak. Bij een van de andere wandelingen werd ik door een familielid geattendeerd: ,, Sta eens stil en luister!” Ik luisterde, maar hoorde niets. Dat zei ik dan ook tegen mijn wandelgenoot. “Ja en dat is heel gek, je hoort geen enkele vogel en dat was 25 jaar geleden echt heel anders.” Mijn wandelgenoot bij die wandeling keek zorgelijk. Het zou te maken hebben met pesticiden? Zoals ik al zei, ik hoor bij die 90% feitelijk onwetenden.

In Harfsen was er wel vogelgeluid en op zeker moment was er ook een enkel vlindertje! Vlindertje? Opeens besefte ik dat ik in het vroege voorjaar wat vlinders heb gezien, maar verder eigenlijk helemaal niet zoveel. Niet tijdens de wandelingen, maar ook niet in mijn eigen tuin. Vreemd, in voorgaande jaren vielen de fladderaars me altijd wel op, zeker als ze heel vroeg in het seizoen zichtbaar waren, maar ook diep in november heb ik ze wel zien vliegen. Vreemd. Nu weet ik dat de stand van de insecten zeer zorgelijk is als ik de natuurliefhebbers moet geloven. En al weet ik niet van de hoed en de rand, ik begrijp wel dat het ecosysteem gebaat is bij stabiliteit en insecten zijn een belangrijk bestanddeel in de voedselketen. Ik gooi het voorlopig maar op de vele regen die in het voorjaar is gevallen en dat daarom veel rupsen niet uitgekomen zijn? Weet ik veel, maar dat zei ik al.

Voorlopig geniet ik van het boerenlandschap en een rustiek klompenpad in Harfsen en ik ga niemand nu de schuld geven van het ontbreken van vlinders dit jaar. Ik kan het ook niet met iemand delen, want in alle rust liep ik vandaag in mijn eentje, vandaar dat ik het maar even met u deel.

Een korte boodschap voor de vrijwilligers, aan bordjes gedurende de wandeling geen gebrek, hulde daarvoor, maar zoals bovenstaande foto laat zien, volgens mij een beetje vandalisme in the middle of nowhere? Zullen we het baldadigheid noemen van een wandelende oudere wandelaar?

Het Posterpad begon bij moeders op de schoorsteenmantel

/ sprakeloosid / 1 reactie

Het nieuwe klompenpad in/op de Posterenk is nog maar net geopend of een wakker familielid attendeert me er op dat de route langs het overgrootmoederlijk huis gaat, een boerderij in de nabijheid van Bussloo. Nu is dat al meerdere generaties terug, maar het is ook de boerderij waar mijn opa en oma met hun 7 kinderen moesten bivakkeren in het najaar van 1944 tot maart 1945. Ze woonden naast het spoor in Twello en de hoeveelheid bommen maakten dat daar wonen te gevaarlijk werd. Met 9 extra familieleden woonden ze de laatste winter bij mijn overgrootouders terwijl de jongste zus van mijn oma met haar toen nog jonge gezin er ook woonde. Het is dus een mooie missie voor de bevrijdingsdag van 2023 om met een aantal neven en nichten langs deze boerderij te lopen. De lege plek op de schoorsteenmantel links boven zijn dus opa Harmelink en oma Harmelink. Even voor de goede orde, de stamboom gaat natuurlijk verder naar de huidige generatie, maar dat is ook iets met portretrecht en privacy.

Overgrootouders Harmelink-Van der Gouw

Voordat ik het Posterpad betrad, heb ik natuurlijk eerst het huiswerk gedaan bij mijn moeder. Mijn moeder is degene met de meest ‘volwassen’ herinneringen van die periode van de familie. Ze was toen een meisje van 9 jaar. Haar oudere broer heeft die periode nog op schrift gesteld op latere leeftijd. Ik heb een exemplaar thuis, maar ook bij mijn moeder las ik her-en-der nog wat stukjes van de familiegeschiedenis van zijn hand. Mijn moeder zegt terloops dat zij op onderdelen andere herinneringen heeft. En dat is heel normaal, want zo gaat dat altijd, geef tien mensen de kans om over dezelfde belevenis te praten en je krijgt tien verschillende verhalen. Zo teken je de geschiedenis op. Vandaag konden we dat uitbreiden, want een van de kinderen van de jongste zus van mijn oma woont nog in hetzelfde huis. Hij was toen nog niet geboren in 1944 maar kon toch aanvullingen geven over ons/zijn familieverhaal. Deze neef van mijn moeder, want dat is hij, ontvangt verre nazaten van zijn grootouders, en onze overgrootouders. Dat was hem best een paar bakken koffie waard om even bij te kletsen. Mijn moeder zei het al toen ik gisteren vroeg of ze een goede band had met haar oma Harmelink. Ja hoor, maar ik zag haar nadien niet zo vaak, bovendien had ze misschien wel 80 kleinkinderen. Op deze bevrijdingsdag gaat het over verhalen over de oorlogsjaren in Nederland.

Oma Harmelink-Van der Gouw voor haar huis (volgens mijn moeder net na de oorlog)

5 mei 2023 via het Posterpad even op familiebezoek, op de achtergrond ons bezoekadres.

Hier stond ze, ongeveer 75 jaar geleden.

En hebben ze ook nog gewandeld die nazaten van overgrootmoeder Harmelink? Ja hoor en het was goed op dit klompenpad. Natuurliefhebbers en vooral kenners ervan in mijn familie geven weer een hele andere beleving van een klompenpad. Al keuvelend maak je wel minder foto’s en misschien ook iets vluchtiger. Op Instagram account titiissprakeloos zijn nog meer foto’s.