Politiek en maatschappij, je kunt niet met ze, maar ook niet zonder ze. Soms ben ik de perfecte struisvogel, op andere moment niet geheel ‘Weltschmerz’vrij. Soms boos, vaak verbaasd en altijd Sprakeloos.
Blue Monday is een wereldwijd begrip. Het staat voor de meest deprimerende dag van het jaar. De dagen zijn nog donker, het geld van de feestdagen is op en de goede voornemens mislukt. Afgelopen maandag was het zover. Onzin natuurlijk, aan de andere kant van de evenaar zijn de dagen juist lang en het geld altijd op. Toch? 20 januari 2025 had ook Brown Monday genoemd kunnen worden. Er was ongelooflijk veel media-aandacht voor The Donald. Krachttermen bij zijn tegenstanders waren niet van de lucht. De term Brown Monday gelukkig niet. Een paar dagen later liep ik bij de Muur van Mussert. Gewoon even kijken in het donkerbruine verleden van Nederland. De muur staat op instorten trouwens. Hoop maar dat dit symptomatisch is voor de koude mondiale wind. Ik troost me met de gedachte dat het zonnetje dapper bleef vechten om door te breken.
Lang geleden sprak mijn vader heel geagiteerd dat hij een hekel had aan het woord Facebook. ,,Waarom zeggen ze niet gewoon gezichtsboek?” Zijn verontwaardiging was gemeend. Mijn vader was toen 87 jaar oud. Hij begreep de wereld van Facebook niet. Hij begreep de wereld al helemaal niet zo goed meer. Het is inmiddels zo’n alweer zo’n 8 jaar geleden. Mijn vader is niet meer, maar zijn zoon heeft nog wel een account op het gezichtenboek. Nog wel………
Ben ik boos op Mark Zuckerberg? Ik weet het niet, het is nogal een uitspraak om fact-checken niet meer belangrijk te vinden. Nu vraag ik me af of de ‘facts’ op Facebook goed gecheckt werden, maar om publiekelijk, met de Amerikaanse president moedwillig en schaamteloos, de democratie verder om zeep te helpen is natuurlijk wel ……een dingetje zullen we maar zeggen. Ik denk dat ik eigenlijk helemaal niet boos bent, eerder teleurgesteld. Teleurgesteld dat de macht wel heel erg geconcentreerd wordt en ik ogenschijnlijk machteloos moet toe kijken.
Machteloos? Ik ben al van Twitter af. Deze naam blijf ik gebruiken sinds de rijkste man van de wereld Amerika heeft gekocht en steeds verder wil gaan. Zal ik de wereld redden door Facebook te verlaten? Ik heb al accounts op Mastodont (@sprakeloosID@mastodon.nl ) en Bluesky (@sprakeloosid.bsky.social). Threads, Instagram, Messenger en WhatsApp zijn trouwens ook van hetzelfde bedrijf volgens mij. Dus helemaal van Meta ben ik niet af. Met het schrijven en plaatsen van dit stuk heb ik mijn kans voor de toekomst mogelijk vergooid. Nooit meer wereldberoemd worden met mijn heel populaire klompenpadverhalen op Facebook. Ik blijf wel wandelen en bloggen, Mark Zuckerberg ten spijt.
En ook nooit meer de wereld according to me op Facebook. Dat is niet erg trouwens, want de wereld is toch al een grote meninkjesfabriek geworden, mijn mening heeft geen toegevoegde waarde op Facebook. Mogelijk werkt het niet meer meedoen op dit platform wel net zoals het sociale puntensysteem in China. Wie weet?
Mijn vader kan trots zijn, mijn gezicht niet meer op Facebook, moeten ze het ook maar gezichtsboek noemen. Zo is het ook nog een keer. Power to the people, om het maar even in fijn Nederlands te zeggen.
Het is de grijste dag in jaren, 25 november 2024. En toch stapte ik zeer goedgemutst uit de auto. Een uitzending op Radio 1 liet een heel opgewekte jongeman aan het woord. Olaf van Veen. Let op die naam. Hij gaat de voedselverspilling te lijf met nieuwe technieken als AI. Hij schets op onderzoek gebaseerde feiten dat wereldwijd 1/3 van het geproduceerde voedsel niet gebruikt wordt. Ik stel me de hoeveelheid voor in kilo’s, in geld en de hoeveelheid mensen die ermee gevoed kunnen worden. Laat dat even indalen! Het meeste wordt bij consumenten weggegooid. Het onderzoek van Olaf van Veen richt zich op tegengaan van verspilling bij de Horeca.
Met camera’s heeft hij het verspillingsgedrag van de professionele keuken in kaart gebracht. Met deze gegevens gaat hij de wereld een stuk duurzamer maken, op commerciële basis nog wel. Niets subsidie slurpende linkse hobby’s. De wereld wordt duurzamer, de ondernemer bespaart op zijn kosten en hij kan zijn eindproduct bij de consument een stukje goedkoper maken. Een win-win-win situatie toch. Ik wens de enthousiaste Olaf van Veen al het succes van de wereld, mij heeft hij overtuigd. Maar ik zie ook politieke voordelen.
Voor wie dit een heel vervelend stukje gaat vinden, wijs ik op de navolgende link, het radioprogramma deze middag. Voor alle anderen, ik neem u nog even mee in mijn gedachtekronkel dat Olaf van Veen met zijn bedrijf Orbisk een voorbeeldfunctie heeft voor het kabinet Schoof!
Want nog somberder dan het weer vandaag, zijn de verhoudingen in het kabinet Schoof. Laten ze ophouden elkaar te trollen en een voorbeeld nemen aan Olaf die tegengestelde belangen weet de combineren en er een businessmodel van heeft gemaakt. De VVD blij want ondernemersmoed, NSC blij want rentmeesterschap voor al die ex-CDA’ers en ook Wilders kan thuiskomen bij zijn kiezers. Goedkopere maaltijden, heeft hij eindelijk toch iets voor elkaar gebokst voor Henk en Ingrid. En de BBB? Die komt er wat bekaaid van af. Misschien is er dan wel ruimte voor saneren zonder dat het extra geld kost? En de oppositie kan constructief oppositie voeren, immers klimaatdrammers krijgen een groenere wereld.
Ik zie alleen voordelen voor iedereen. Geen oervervelende televisie van net-geen- kabinetscrisissen, geen onderlinge scheldpartijen die het vertrouwen verder beschamen. Niet dat ik erg gecharmeerd ben van deze poppenkast, maar nu ze er toch zijn, laten ze dan ook iets constructiefs doen.
Een amateuristisch kabinet, vraagt om amateuristische columns. Het circus van de afgelopen week hoeft geen betoog. De apotheose van vrijdagavond 15 november 2024 kunnen we op zijn minst pover, doorzichtig en lachwekkend noemen. Ik ben geen duider van non-verbale communicatie, maar ze liegen allemaal, die hoofdrolspelers. De verbale communicatie kan ik wel duiden, er is sprake van een ongecontroleerde verbale diarree bij Dilan Yeşilgöz. Bij de leider van het NSC lijkt er eerder sprake van verbale constipatie. De BBB is vertrouwd met poep en dropt het waar ze willen. En Wilders? Wilders is verbaal en non-verbaal transparant, hij straalt optimale alertheid uit en dat maakt hem vals en onhandelbaar.
Een vals kabinet vraagt om valse columns………Sorry ik pas. Maar niet voordat ik uitleg dat het niet gevallen kabinet mij weer 100 euro bespaard. In een soort van drietrapsraket volg ik de politieke ontwikkelingen sinds de verkiezingen van vorig jaar november. Dat lijkt heel wat, maar drie columns in een jaar is niet zo’n tijdsinvestering. Mijn interesse is een beetje verdwenen. Een kabinet dat niet wezenlijk geïnteresseerd is in mensen, zorgt ook voor niet interessante columns.
Terug naar de drietrapsraket, ik voorspelde de verkiezingen niet correct in november 2023, ik schatte bovendien in dat het minimaal een half jaar zou duren voordat er een kabinet zou zijn, dat had ik ook mis. Het lukte om binnen een half jaar een clubje mensen bij elkaar te zetten. Ze noemde het een kabinet. Wie ben ik om dat te ontkennen, Kabinet Schoof is geen vriendenclub. Toch? Wat is het dan wel? Twee loopjongens voor de VVD die het vuile werk doen (PVV en BBB) en een groepje dat eigenlijk niet mee wilde doen en nu gepest wordt? Sorry, ga ik toch nog vals worden, dat was niet de bedoeling, er is al genoeg polarisatie.
Is het kabinet Schoof nu een afspiegeling van de maatschappij, dan kunnen spreken van democratie in optima forma. Of laat zij juist zien ter lering hoe gedesintegreerd wij zijn. Spiegelen of een afspiegeling?
In mijn vorige columns had ik de belofte gedaan als mijn voorspellingen uitkomen, ik een financiële bijdrage ga leveren aan het calamiteitenpotje op mijn werk (Leger des Heils). Mijn voorspellend vermogen is niet goed gebleken. Ook nu weer fout, geen nieuwe verkiezingen. Ik hoef niet te betalen, het kabinet is niet gevallen, al kan het amper lopen. Echter om mezelf in de spiegel aan te durven kijken, zal ik maandag toch maar wat storten. Als het kabinet zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid niet pakt, moeten we het zelf maar doen.
Als je een klompenpad loopt, word je soms ook geconfronteerd met teloorgang. Daar kun je over klagen, maar het zijn jouw ogen waardoor je afscheid neemt van jouw geschiedenis. Voor andere ogen is het nieuw en nu. Dit werd enige weken geleden gezegd door een van de sprekers bij de presentatie van het nieuwste boek over klompenpaden van Wim Huijser. De titel van het boek, heel toepasselijk, 50 nieuwste klompenpaden.
En ik kan me er bij aansluiten bij de vele klompenpaden die ik tot nu toe gelopen heb. Genietend van het hier en nu, ook kan het niet altijd de toets van de nostalgische gedachten doorstaan. Een week geleden ‘vond’ ik een nieuw klompenpad. Het is een klompenpad voor regenachtige dagen en wel in de Bergkerk te Deventer. De expositie “Nederland in 150 landschappen” neemt je mee in boerenlandschappen, stadsgezichten…… en veranderingen de afgelopen jaren in dat geheel. De landschapsschilder kan zijn kunsten kwijt in idyllische dromerigheid of rauwe hardheid of alles er tussen in. Vanuit het perspectief van de kijker of schilder is het dan iets moois, of niet. En zo is het ook met klompenpaden.
Nederland in 150 landschappen is een fijne expositie voor wandelaars, historici, kunstliefhebbers en kunstkenners, maar ook voor alle boeren, burgers en buitenlui. Ik heb er het begrip landschapsbiograaf leren kennen. Als ik weer opnieuw zou moeten studeren, misschien had ik dit wel hebben gekozen. Kennis en wording van een landschap, met alle fysische en culturele elementen die hiertoe hebben bijgedragen en dat vaak nog doen. En net als bij ‘echte geschiedenis’ is de historische kennis belangrijk om over de toekomst na te denken. Zo geldt dat ook voor de landschapsgeschiedenis.
Een nieuwe dimensie dus om naar klompenpaden te kijken. Voor mij is dat vooral genieten van het hier en nu, zonder meteen teleurgesteld te zijn over het uitblijven van idyllische plaatjes tijdens de wandeling.
En als het dan toch nog droog wordt na het zien van de getoonde kunst in de Bergkerk (tot 8 september 2024), is de wandeling altijd nog uit te bereiden met het exploreren van de directe omgeving van die Bergkerk. Dat is het Deventer van nu, idyllische kiekjes en historie in overvloed.
4 zomerse & zondagse kiekjes van een niet schilder, V. Sprakel 2024
Weet jij nog wanneer je voor het eerst een Harry Potter las? En waarom en wat vond je ervan? Ik weet het nog goed. Het was in de zomer van 2000 en op bezoek bij mijn zwangere schoonzus. Ze las Harry Potter, ze moest toch wat. En ze was heel enthousiast? En heel zwanger hè! Ik nam het niet zo heel serieus. Natuurlijk had ik de beginnende hype al meegekregen, maar haar enthousiasme voor een kinderboek weet ik toch echt aan haar zwangerschap. Toen kon dat nog, een tikje seksistisch denken. Nu niet meer.
Onderweg naar huis ontboezemde onze toen zesjarige zoon dat hij ook wel een Harry Potter wilde. Als ouders waren wij niet onredelijk, immers een kinderboek, en lezen is belangrijk. Hij kon inmiddels lezen, dus……… Een paar dagen later gaven wij hem zijn eerste Harry Potter. Na dertig pagina’s moest hij bekennen dat dit nog wel een beetje moeilijk was. Of ik het wilde voorlezen! Geen probleem! Een traditie is geboren en in ieder geval tot en met deel 4 hebben we samen gelezen, voorgelezen, herlezen en ieder apart gelezen. De films volgden, de jongste zoon werd vanzelfsprekend meegenomen in de betovering. Bij deel 4 waren we zelfs bij een echte Zweinstein-school voor de lancering van dat deel. Harry Potter en de vuurbeker is met afstand het beste deel mijns inziens. Ruim twintig jaar later is deze avond één van zijn topherinneringen uit zijn jeugd.
Het moet rond zijn 12e of 13e zijn geweest toen hij meldde dat het zesde deel in het Engels was uitgekomen. Hij kon niet wachten en jengelde om deze uitgaven. Als ouders waren wij niet onredelijk, immers Engels is belangrijk. Hij zei dat hij het best aankon, dus…. Wij gaven hem op vakantie in België zijn eerste Harry Potter in het Engels. Ik wachtte liever op de Nederlandse uitgave. Harry Potter, het is een substantieel deel van onze opvoeding gebleken voor beide zoons. In 2024 was een gezinsaangelegenheid reden om een feestje te vieren. Het werd London met als subdoel de Warner Bros studio’s waar de filmsets van de Harry Potterfilms waren te zien. We hadden er zin in.
De tour begon met de uitspraak van J.K. Rowling: ,, No story lives unless someone wants to listen.” Dat denk ik ook wel eens over mijn blogjes, maar daar gaat het nu niet over. Harry Potter is een essentieel onderdeel geweest van onze opvoeding. Het was soms ons gezamenlijk referentiekader, het was een belangrijk gespreksonderwerp en het was reden voor een bioscoopuitje of het kopen van het nieuwste boek, soms zelf dubbel, om tegelijk te kunnen lezen. Want ook ik was er aan verslingerd geraakt. We hèbben geluisterd, naar J.K. Rowling en naar elkaar over onze persoonlijke belevenissen met Harry, Ron en Hermelien in en rond Zweinstein. Soms wisten we niet of we luisterende dreuzels waren of dat we per ongeluk toch een onderdeel vormden van de toverwereld. Afgelopen zondag dus een bezoek aan de studio’s. Het was overweldigend mooi en ruim twintig jaar gezinsgeschiedenis liep mee in de studio’s. In de bus terug naar het station van Watford Juntion konden we met recht concluderen. ,,Onze opvoeding is klaar!”
Die avond aten we op kosten van onze zoons in de City of London. The magic has happened!
Eén onbezonnen moment als opvoeder en je staat 12,5 jaar later een traantje weg te pinken. Als dierenvriend, maar vooral op afstand, had ik in 2011 een heel week moment. Bij mijn jongste zoon ging het niet zo crescendo in de tweede klas. Speels, vleugje dyslectisch en op en top een hele lieve puber. MAVO of HAVO, dat was de vraag toen. Hij was zeer verdrietig toen de MAVO dreigde na het eerste rapport. ,,Ach laten we hem een hondje geven, dan heeft ie wat afleiding!” Dit is once in a lifetime dacht mijn eega, meteen voorstellen aan onze verdrietige puber. De belofte terugtrekken bij een verdrietig kind dat durft ie toch niet. Ze kende me goed en ik luisterde in het najaar welke nestjes te koop stonden. In januari 2012 togen we naar Vierlingsbeek voor Golden Doodles. Vijf schattige beestjes kwam op ons af, eentje had andere interesses. Dat was de enige die nog te koop was. Coco! Coco zo heette de net geopende hoerenkast in Duiven, dus ze werd omgedoopt tot Pippa.
User comments
Wat is zij een onderdeel geweest van ons gezin de afgelopen jaren. Troost voor beide zoons, ieder op hun eigen manier. En het was een lieve hond. Gemakkelijk in de omgang, lief naar andere mensen en dieren. Speels en enthousiast en tot heel lang eigenlijk een grote schoot- en troosthond. Na vijf jaar kwam het favoriete mensje in haar leven en vanaf dat moment had Pippa vijf baasjes. Het gaat te ver om te zeggen dat alles om Pippa draaide, maar ze was een geïntegreerd deel van ons gezin. Mijn aversie van een hond in huis verdween en ik ontpopte waarachtig tot een echt baasje tot aan de seksuele voorlichting toe.
De laatste tijd ging het minder met haar, moe en veel slapen en we vermoedden pijn. De dierenarts constateerde tandsteen en een ontsteking. Vandaag zou ze geopereerd worden. Om één uur bracht ik haar. Na een half uur een telefoontje. Wat ze zagen was niet meer operabel. De vraag was, of we haar zouden laten slapen of zouden we nog wakend afscheid willen nemen? De oudste zoon was net als bij haar komst op 15 februari 2012 op vakantie. Hij is zeer gedecideerd ondanks verdriet. Haar niet laten lijden om mensen te plezieren, maar laten slapen en versterven. Dat was ook mijn idee. Eega stemde in, mijn jongste zoon ook en Pippa’s meest favoriete mensje idem. Om vijf uur was de oudste zoon in het vliegtuig, maar de rest rondom Pippa om haar nog één keer te zien. Ze was inmiddels dood. In gezamenlijkheid besloten we haar af te staan voor de opleiding en wetenschap van de dierenartspraktijk in Duiven.
En daar sta je dan 12,5 jaar later toch tegen de tranen te vechten. De jongste zoon heeft de HAVO gedaan, is nu filosoof en heeft werk. Sinds vorige week ook een leuk en betaalbaar appartement in Utrecht. “Pippa’s taak is volbracht” zegt hij. Dat vond ik mooi. Hij dacht toen ze vorige jaar ziek was toen hij net een baan had, ook al zoiets. Pippa heeft gewacht tot het huis in Utrecht. De oudste zoon, die vooral het eerste jaar het meest voor haar heeft gezorgd, heeft vrede met de situatie en kan goed terugkijken op een leven met 12,5 jaar Pippa. Het meest favoriete mensje knipte wat plukjes haar ter herinnering.
En thuis gaat het leven verder zonder de begroeting van Pippa, zonder de geur van Pippa, zonder het wandelstramien met Pippa, zonder het nadenken over opvang met werk & vakantie vanwege Pippa. Afscheid van de mensen die je bij het uitlaten tegenkomt en je zonder hond niet herkennen. Afscheid nemen van de gezonde verplichte beweging en het opstuwen van je stappen op de stappenteller. Maar vooral afscheid nemen van Pippa. Ik had 12,5 jaar geleden niet gedacht dat ik zo onder de indruk zou zijn van een hond, onze hond. Onze Pippa.
De laatste foto, hedenmiddag 22 mei 2024. Gemaakt voor de andere baasjes met als onderschrift: Zij die onder het mes gaan groeten u.…….
Vlak voor de verkiezingen heb ik in mijn laatste politiek blog een belofte gedaan. Ik vermeld het zelf maar, want mijn wijze woorden werden geen hype. Niemand zal me er op attenderen.
Ik citeer:
Als er op mijn verjaardag een nieuw kabinet is stort ik €100,- voor het Leger des Heils. Als Frans Timmermans premier is geworden dan verdubbel ik dat. Een veilige weddenschap dunkt me! Ik ben trouwens op 21 mei 2024 weer jarig. Vredige verkiezingen allemaal.
Mijn voorspellingen voor de verkiezingen waren niet helemaal goed. Hoewel ik een grote winst voor de PVV al van mijlenver zag aankomen, was een nummer één positie van PvdA/GroenLinks mogelijk wensdenken. Dat niemand met en onder Frans in de regering wilde, is gebleken. Ik kan dat begrijpen, want als links georiënteerde kiezer heb je met zulke vrienden geen vijanden nodig. Wat me verbaasd heeft dat er wel drie partijen met de PVV in zee wilden? De rechtsradicalisering van de VVD ging wel met 130 kilometer per uur. De snelheid waarmee het geweten van Pieter Omzigt’s NSC is vertroebeld is ongelooflijk. De oerconservatieve BBB, de boeren VVD zullen we maar zeggen, gelooft blijkbaar toch in Europa, want daar willen ze gaan jengelen.
De uitkomst van het regeerakkoord! Dilan kraait victorie, want het bedrijfsleven kan weer verder!! Dat konden ze onder Rutte niet? De BBB kan een 100 ritten kaart naar Brussel nemen, Brussel op stelten zetten is immers leuker dan een snelweg vernielen. De zon schijnt voor Wilders’ PVV, maar ook voor zijn kiezers? De eigen bijdrage zal via de belastingen alsnog betaald worden, tenzij Shell of de agro-miljardairs een hulpfonds gaan oprichten voor de gezondheidszorg? Ik zie het niet zitten. De duurbetaalde zonnepanelen door de hardwerkende Nederlander kunnen trouwens niet goed terugverdiend worden. De energiegiganten zullen dat wel cashen. Klasse Geert, loopjongen voor het grote geld. En Pieter, Pieter zal een hoop te onderzoeken krijgen de komende tijd. Of heeft ie al wraak genomen door de excuses van Ronald te aanvaarden mits hij zich terugtrekt als premier?
En wij als kiezers? Ik blijf een sociaaldemocraat, dus ik vind het geen probleem om alsnog een weddenschap aan te gaan voor het goede doel. Deze keer hoef ik niet te betalen, want morgen immers jarig en er is geen kabinet. Wat zullen we zeggen, binnen een half jaar alsnog verkiezingen? Zo niet, dan 100 euro en als Frans dan alsnog premier wordt, verdubbelen. Deal!! Niet dat ik gerust ben op de eventuele uitkomst. Echter als Nederland dit rechtse circus van conservatief rechts, populistisch rechts en sorry mijnheer Bosma, extreem rechts in herhaling wil. Dan stemmen we toch gewoon nog een keer. En maar kijken of er iets sociaaldemocratisch te kiezen is.
Afbeelding: 18 mei 2024
De Rijn bij Tolkamer, aan de overkant Duitsland, nu nog vredige buren. Misschien volgend jaar bewapende boten om de Gothen, Hunnen en alle anderen onverlaten weg te houden…….
Joost Klein de nieuwe vaderlandse Bob Marley? Het zou zo maar kunnen.
Gisteravond ben ik naar de film One Love over het leven van Bob Marley geweest. Ik ben nooit een grote Marley-fan geweest, maar zijn muziek vond ik wel leuk. Een kind van die tijd. Met de dood van Marley (1981) werd reggae even heel populair. Naast Bob Marley was Peter Tosh hip en happening. Natuurlijk ook de Europese variant van reggae van UB40 scoorden hoog in die tijd. Aanverwante stromingen en bands waren The Specials, Madness en die band van Down Under, Man at Work. Mijn muziekvormende jaren lagen zo tussen 1980 en 1984, het jaar dat ik 18 werd. Bij het kijken van de prachtige film realiseerde ik pas hoe sterk Bob Marley in mijn poriën is gaan zitten. One Love is echt een aanrader ook voor wie (ver) na 1984 18 is geworden en geen jonko’s rookt. (Link = trailer van de film)
Die zelfde dag werd ik op de radio geconfronteerd met Joost Klein, onze inzending voor het Eurovisiesongfestival. Nu is het songfestival in mijn conservatieve en weinig flexibele optiek toch al verworden tot een internationaal commercieel rariteitenfestival, maar ieder zijn meug. Met Joost Klein hebben we ons eigen Jolly Joker uit Nederland, zo dacht ik in eerste instantie. Maar na het zien van de film van Marley denk ik er genuanceerder over. Europapa kan wel eens de talk of the town worden voor de komende jaren. Mind my words!!!!
In de trailer van de film laat men Bob Marley zeggen, Reggae is people music. Een keer Europapa luisterend en de boodschap en beat zit in je geheugen gegrift en nodigt uit om mee te doen, muziek voor het volk. Bob Marley had een vader issue door zijn blanke Engelse vader niet echt te hebben gekend. Joost Klein heeft zijn vader op vroege leeftijd verloren. (en kort daarna ook zijn moeder). Zijn vader zou hebben gezegd, de mensen hebben de grenzen gemaakt, dus creëer je eigen wereld. Dat doet Joost. Bob Marley wilde het verscheurde Jamaica verenigen, en Joost Klein Europa? Marley zegt dat hij geen superster is. Ik weet niet wat Joost Klein hierover van zichzelf vindt, maar ik beweer dat hij geen sterallures toont, maar wel past in het Europese rariteitenkabinet. Hij wend zijn creativiteit, misschien wel genialiteit, aan om een boodschap uit te dragen. Hoe zei Rita Marley dat ook alweer: de boodschapper wordt misschien wel zelf de boodschap.
Ik zeg Joost Klein is misschien wel degene die met zijn Europapa Nederlanders gaat verenigen, wat zeg ik Europa gaat verenigen. Ik zeg Joost Klein, zijn naam is klein en zijn daden benne groot. Europapa: douze points!!!!!
Wie valt buiten de podiumplekken en wie wordt nummer 1? Dat zijn de vragen die Nederland bezighoudt. Het is spannend en de peilingen zijn nog onbeslist. De VVD gaat voor de eerste vrouwelijke premier, Wilders 2.0 wil best in het torentje en dan lekker de tong uit steken naar Mark, Pieter wil niet, maar hij moet van de kiezers en Frans wil dat Frans het wordt. Maar zij gaan er niet over.
Bij de voorgaande verkiezingen hield ik al weken mijn eigen peilingen op basis van een beetje gezond verstand, teenwater en onderbuik. Deze mix was over het algemeen niet slechter dan de professionele onderzoekers, vaak zelfs beter. Dit jaar doe ik het anders, ik ga voor de rangvolgorde en dan zeg ik:
Op nummer 1 Frans, het zilver is voor Dilan, brons gaat naar Geert en Pieter valt buiten de medailles. Tenminste op de dag na 22 november 2023. Ook ga ik uit dat onze Frans in navolging van Joop Den Uyl een echte overwinningsnederlaag gaat lijden. Niet zo’n grote als de PvdA in 1977, maar wel een hele zure. Frans wordt geen premier, want niemand wil met Frans. Dus NSC, VVD en PVV moeten dus samen verder. En dan maar kijken hoe kneedbaar iedere partij is en hoe hard beloftes van voor de verkiezingen blijken te zijn. Wil Pieter echt niet met de PVV? Wil de PVV wel met een Turkse VVD-leider? Durft de VVD het echt aan om de laatste liberale veer te laten? En last but not least is de BBB groot genoeg om de eventuele minderheid tot een meerderheid te smeden?
We zullen donderdag in een ander Nederland wakker worden? Zo zal het waarschijnlijk voelen voor links Nederland. En als je even gluurt op Twitter/X worden de tribunalen al opgericht en de enkeltjes terug naar Verweggistan al uitgedeeld. Maar eigenlijk is er niets veranderd. Links heeft nimmer een meerderheid gehad. In 1977 had het linkse blok 67 zetels verdeeld over 5 partijen. Groter zijn ze nooit meer geweest. Nu is dat mogelijk 52 zetels en dan reken ik DENK, SP, D66, Volt en de PvdD voor het gemak mee. Hoe doen die rechtse jongens dat om de kiezer te laten geloven dat het gevaar van links komt. Links zal echt, en dan bedoel ik vooral de PvdA, bij zichzelf te raden moeten gaan wie zij nu willen bedienen. Mag je pas meedoen met het eerlijk delen als je alle klimaatdoelen ondersteunt, de woke-agenda deelt en vooral heel cosmopoliet bent op velerlei gebied. Of mag je ook gewoon jezelf zijn, of je nu Henk of Ingrid bent, of dat je Achmed en Fatima heet en je vindt dat iedereen mee mag doen, maar beseft dat niet alles tegelijk kan. Zelf ben ik een warm voorstander van de sociaaldemocratie, maar ik vraag me af of de sociaaldemocratie nog wel wat voor mij voelt.
Als er op mijn verjaardag een nieuw kabinet is stort ik €100,- voor het Leger des Heils. Als Frans Timmermans premier is geworden dan verdubbel ik dat. Een veilige weddenschap dunkt me! Ik ben trouwens op 21 mei 2024 weer jarig. Vredige verkiezingen allemaal.
foto: Amerongen tijdens wandeling op het klompenpad/Colanderpad.
sprakeloos verhalen 