De woensdag ligt nog voor me. Ze weet nog niet of ze zonnig gaat worden of toch andere plannen heeft. Zelf heb ik mijn afstreeplijstje voor de ochtend al op orde. Paspoort vernieuwen, boodschapje en 10.000 passen voor lijf, leden en mind bijna gelopen. Het is half tien en ik word geconfronteerd met een heel optimistisch gedicht in het park. Een gedicht van Niels:

Ik zit in de wind

Ik ruik de bloemen

Ik kijk naar alles om me heen

Ik wil alles meenemen

Omdat het nog winter is, geuren en kleuren de bloemen nog niet. Ik kijk ook om me heen en ik zie de woensdag voor me. Wat wil ik zien, wat wil ik meemaken en wil ik alles meenemen? Niels wilde duidelijk alles. Niels zat toen op de basisschool in 2010 en was blij met alles. Tenminste dat denk ik, of, in ieder geval, dat hoop ik.

Gedichten zijn om er een eigen inkleuring aan te geven, dus de boodschap van Niels aan mij op deze woensdagochtend is er één van ‘maak er wat van vandaag’.

En dat ga ik dan maar doen. Terwijl ik verder loop, denk ik aan Niels. Zal hij ruim veertien jaar later alles gekregen hebben wat hij wilde meenemen, of heeft hij ook weer dingen weggegooid of achtergelaten? Ik ken Niels niet, maar ik wens Niels in ieder geval het allerbeste.