Terwijl Sifan Hassan bij aan het komen is van de marathon in Parijs, begin ik aan mijn 122e klompenpad. Tja, om de wandeling toch actualiteitswaarde mee te geven, open ik met de Olumpische Spelen. Voor het warme weer had ik vroeger moeten beginnen, maar het is niet anders. Het Dikketorenpad zou ik gaan beslechten. In de folder las ik dat een van Nederlands bekendste landschapsschilders nabij de Dikke Toren woont. Willem Den Ouden heet de schilder. En ik kan u vertellen, de beste man heeft het goed bekeken want wat een prachtige fotogenieke wandeling. Willem Den Ouden bekijkt het vanuit zijn schildersachtergrond, ik ervoer het als wandelaar vandaag. Ik ben geen schilder en maak kiekjes. En vandaag heb ik er heel veel gemaakt. Let wel kiekjes, waarbij ik al redelijk tevreden ben als de horizon min of meer recht staat. Maar met een blauwe lucht kan dit landschap bijna niet worden gedegradeerd door een kiekjesmaker op de telefoon. Een zeer onverwachte verrassing was het Dikketorenpad in Varik.

Ik laat de plaatjes in dit geval het werk doen. Met gemak kan ik nog tien kiekjes tonen, maar hier laat ik het bij qua landschappen. Woorden voegen in deze weinig toe aan de wandeling. Flauwe vergelijkingen met de Olympische Spelen die vandaag de laatste dag zijn ingegaan laat ik achterwege. Mijn prestatie van wandelen is geen prestatie. Ik heb vooral genoten, met op het einde nog een expositie rond de Dikke Toren van vijf kunstenaars (Tour d’art) met ondermeer een andere landschapsschilder uit de omgeving Dik Kusters. Willem den Oudsten en Dik Kusters die namen wil ik zeker onthouden, De expositie heb ik te vluchtig bekeken en zelfs zou ik mijn hoogtevrees willen negeren om de toren in te gaan en net doen of er geen steile enge trap is. Maar nu had ik vijftien kilometer in de benen en het was warm.

Gelukkig, om toch in superlatieven te blijven over dit klompenpad, halverwege bij RiverLounge was het ook heel fijn pauzeren.