zweden

Begrip, van de dag (133) Gifgroen

/ sprakeloosid / 5 reacties

20160305_150224

 

GIFGROEN

 

En dan vind je jezelf op zaterdagmiddag terug in de Ikea, my all time favorite. Het doel was duidelijk, een kast of andere opbergruimte voor de slaapkamer. Niet voor de kleding, maar voor alle andere zaken die ook een plek dienen te hebben. De huidige kast heeft het begeven, dus we moeten. Of beter gezegd ik moet en mijn levensgezellin mag met de belofte dat we alleen gaan zoeken naar de gewenste kast. Een vrouw, een vrouw, een woord een woord, we hebben gericht gezocht maar wel de hele Ikea doorgelopen. Eerst moesten we stelling 24, vak 26 onthouden. Die werd vervangen door stelling 4, vak 5, toen weer een andere en we besloten te kiezen voor toch de eerste. Wat was ook al weer de stelling waar we wezen moesten?

Binnen een uur doolden we gericht naar de stellingen in de wetenschap dat ik die middag iets in elkaar zou knutselen om onze slaapkamer een ander aanzien te geven. Meestal lukt dat me uiteindelijk, het humeur wil echter nog wel eens achteruit hollen. “We kunnen ook nog even bij de koopjeshoek kijken.” Met dubbele gevoelens liep ik mee. Aan de ene kant nog langer binnen bij de Zweedse meubelgrutter, maar als er iets stond dat al in elkaar geflanst is, heb ik de rest van de middag vrij. En daar stond hij daadwerkelijk, gifgroen en lelijk te wezen, voor slechts veertig procent van de originele prijs. Ik dacht strik erom heen en wegwezen. Het gevaarte hebben we snel op een karretje geladen. Moeder de vrouw moest nog terug de winkel in om de passende accessoires om te wisselen.

Ondertussen stond ik schaapachtig de niet aflatende rij klanten op weg naar de kassa te observeren. Wat een familiegeluk liep langs mij en mijn opbergmeubel. Maar ze keken ook naar mij met een mengeling van onbegrip en medelijden. Wie koopt er nu zo’n lelijk ding zonder zich te schamen? Je ziet het ze denken, de een na de andere. Ik op mijn beurt oordeelde ook geringschattend over de inhoud van hun wagentjes met ladingen vol Hörby’s, Billy’s en niet nuttige Utufrutans. Maar ik hoef geen schroefjes te tellen of een onbegrijpelijke routebeschrijving te doorgronden. Met een relaxed muziekje op de achtergrond hebben we de slaapkamer een kleine facelift gegeven. We zijn tevreden over het resultaat.

(Dit was eigenlijk het begrip van gisteren, maar nu is het resultaat pas klaar)

20160306_141936

Gerechtigheid / Stieg Larsson deel 3

/ sprakeloosid / 3 reacties

Het is al weken geleden dat ik in het grote ‘Stieg Larsson’ gat viel. Na bijna 1800 pagina’s te hebben gelezen in een recordtempo, de echte wereld buiten sluitend, je naasten net niet verwaarloosd en je ongecontroleerd laten meevoeren op de vibes van de Millenniumtrilogie, dat kan niet anders dan een leegte met zich meebrengen. De lust om mijn boekervaring over deel 3 ‘Gerechtigheid’ met u te delen, was even niet aanwezig. Echter de druk om mijn blogtuintje te optimaliseren met de afronding van de trilogie, ook op het blog, won het uiteindelijk toch.

Stieg Larsson

 Gerechtigheid

 Millenniumtrilogie (3)

 uitgeverij Signatuur Utrecht 2008

 Na twee goede ervaringen, viel het me een beetje tegen dat het begin van deel 3 trager op gang kwam dan ik verwacht had. De lezer wordt langzaam maar zeker in het ‘Old boys network’ van de Zweedse spionage en contraspionage gebracht. De uiterst ingewikkelde onderlinge connecties en de ratio achter allerlei spionagezaken kostten enige moeite te begrijpen. Dat laatste heeft vooral ook te maken met mijn ongeduld dat het verhaal van Lisbeth en Mikael Blomkvist verder moest. Want er komt gerechtigheid beloofde de titel van dit boek. Als de verwevenheid van het oude mannenbolwerk met de persoon van Lisbeth Salander gaat blijken en ook de media via Millennium en andere landelijke bladen een geheel eigen dynamiek gaan krijgen in het verhaal, dan is het weer ouderwets smullen.

In het laatste deel komen echt alle ingrediënten die een misdaadroman en/of psychologische thriller moet hebben bij elkaar. Naast psychologische spelletjes en scherpslijperij zijn de gebeurtenissen rondom de hoofdpersonen soms knalhard en onmenselijk. De wereld van politiek, business en media worden met minutieuze precisie geweven rondom Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist. Het blijft heel lang spannend wie de goede en de slechte rollen uiteindelijk gaan innemen. En als je in Scandinavische landen aan misdaad denkt, speelt in mijn gedachten de wereld van de motorbendes een prominente rol en ook die krijgen een zeer belangrijke rol in het boek. In mijn optiek zorgt het optreden van brute Vikingmannen op motoren voornamelijk een rol om de gebeurtenissen weer op een Aards niveau krijgen. Met die kanttekening dan dat de hardheid van hun optreden en het gebrek aan geweten je heel goed doet beseffen met keiharde onderwereldfiguren van doen te hebben.

Omdat de hoeveelheid personages en de verbintenissen met de twee eerdere boeken van dien aard zijn, is het voor mij een onmogelijke opgave om ook maar een poging te doen om in de buurt van een samenvatting te komen. Zoals ik in eerdere delen al heb gepropageerd, gewoon lezen. Ook diegene die niet van misdaadromans en thrillers houden en vooral de mensen die de neiging hebben om met een dedain allerlei hypes te omzeilen. Lees vooral.

 Lisbeth Salander & Mikael Blomkvist in de film

 Mevrouw Sprakeloos is met een vertraging van twee weken ook aan de slag gegaan met de boeken en raakte, ondanks een eerdere mislukte poging, in de ban van de Millenniumtrilogie. Vorige week, toen zij deel drie ook uit had, hebben we in de plaatselijke videotheek deel 1 op DVD gezien. Tja, en wat moet ik daar dan over zeggen. In eerste instantie was ik verheugd dat het Zweedse karakter goed is neergezet en dat de casting van de hoofdpersonen geweldig goed is gedaan. Er is specifiek niet gezocht naar mooie en onechte mensen, maar de menselijke maat is maatstafgevend geweest. In die zin, want volgens mij lenen de boeken zich voor Hollywoodachtige films, viel de film me erg mee. Maar met de boeken in het achterhoofd, vond ik filmdeel 1 te fragmentarisch. Als vers lezer van “Mannen die vrouwen haten” kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat het een film van niets zou zijn geweest als je het boek niet had gelezen. De herkenbaarheid vanuit je eigen geheugen maakte voor mij het kijken de moeite waard. Voor mij is daarmee dan ook alles gezegd.

Voor deel 2 en 3 ga ik dus zeker niet naar de bioscoop

Ten aanzien van het boek ook nu weer een hoge waardering, maar omdat het begin moeilijk op gang kwam, een half puntje minder, dus een 8.

deel 1. Mannen die vrouwen haten

zie ook deel 2 

De vrouw die met vuur speelde / Stieg Larsson deel 2

/ sprakeloosid / 4 reacties

Als de wereld om je heen verandert in een groot wespennest, niet alleen op het grote politieke front en de hoge heren, maar ook in je eigen omgeving; Als er alleen nog maar goed en kwaad is en alle grijstinten verdwijnen en waarbij het goede ver in de minderheid is; Als je achter iedere ruzie in je omgeving schaamteloze machtsspelletjes bevroed en als je je dan ook nog helemaal kunt identificeren met de hoofdpersoon in het verhaal, dan……..dan kun je stellen dat je een heel knap boek aan het lezen bent.

Ondanks het ziekbed, dat buiten vele nadelen, het voordeel oplevert dat je voor zover je fysieke ongerief het toelaat, veel kunt lezen. Het volgende deel van Stieg Larsson dus.

Stieg Larsson

De vrouw die met vuur speelde

Deel 2 van de Millennium Trilogie

Uitgeverij Signatuur Utrecht 2007

12e druk (februari 2010)

Deel twee van Stieg Larssons’ trilogie is qua spanning een evenaring van het eerste boek en op zichzelf is dat al een verdienste van ongekende klasse. In het begin van ‘De vrouw die met vuur speelde’ – wel een typische niet literaire titel die ik vind passen bij het genre van de misdaadroman – lijkt een geheel nieuwe episode te zijn aangebroken in de reeks. De hoofdpersoon, Lisbeth Salander, heeft haar draai gevonden in het leven na het avontuur met Mikael Blomkwist, journalist bij het maandblad Millennium. Ondanks de intensieve samenwerking tussen de twee en een kortstondige liefdesrelatie, is er van enig contact en communicatie (aanvankelijk) geen sprake meer. Integendeel, het wezen van Lisbeth, waarbij de verdenking van het syndroom van Asperger in het verhaal al wordt geopperd, staat geen gevoelens meer toe naar de veertiger Blomkwist. Zij slaat deze deur dicht en is daarin ook heel rigide, totdat de omstandigheden haar dwingen toch op haar wijze het contact weer aan te gaan.

Zoals gezegd, aanvankelijk lijkt een nieuwe episode te zijn aangebroken voor Lisbeth, maar ook voor de loop van het verhaal. Echter langzaam maar zeker komen de oude belevenissen terug in het tweede deel. Personen die in deel een nog een bijrol speelde, worden belangrijker en hoofdrolspelers krijgen bij ‘De vrouw die met vuur speelde’ voorlopig een passende bijrol.

In mijn boekervaring over ‘Mannen die vrouwen haten’ plaatste ik een kanttekening dat de titel suggereerde dat het bekende ‘Huiselijk Geweld’ een belangrijk thema vormde in het verhaal. Mijn idee was dat er eerder sprake was van een gestoorde en psychiatrische achtergrond van de daders die zich verlustigden op vrouwen en hen vervolgens vermoorden. In het tweede deel krijgt het moorden van vrouwen een grotere en internationalere dimensie. De georganiseerde misdaad, met name door het openen van de grenzen met het voormalige Oost-Europa, geeft de handel in vrouwen een grote vlucht. Buiten het leed dat dit betekent voor de vaak nog jonge slachtoffers uit met name de Baltische Staten, is er blijkbaar een grote vraag vanuit de Zweedse samenleving naar ‘onschuldig jong vrouwenvlees’.

Mikael Blomkvist komt in contact met een journalist en een promovenda die de vrouwenhandel ieder op hun eigen wijze aan de kaart willen stellen. Vooral ook de ‘afnemers’ van jonge Baltische vrouwen zullen in een van de volgende nummers van Millennium geopenbaard worden. Hooggeplaatste politici, journalisten en wetenschappers zullen aan de schandpaal genageld worden, een scoop voor het blad van Blomkvist is verzekerd, ware het niet dat nieuwe moorden het plaatsen van het ‘hete’ nieuws ernstig bemoeilijkt.

Als dan ook nog blijkt dat er een connectie is tussen de moorden en het psychische leed dat Lisbeth in haar jeugd is aangedaan, is de link tussen de hoofdrolspelers uit het eerste deel gelegd, zeker als Lisbeth in eerste instantie verdacht wordt van de moorden.

Ook dit deel is een reclame-uithangbord voor het volgende deel waarin de titel de afloop al een beetje verraadt. In ‘Gerechtigheid’  verwacht ik als lezer dat alles goed gaat komen. Ik verwacht ook dat de complexiteit verder zal toenemen, omdat de hint dat de veiligheidsdienst in Zweden betrokken is bij alle verwikkelingen rondom Lisbeth Salander, overduidelijk aanwezig zijn.

Voor degene die ‘into Stieg Larsson’ zijn heb ik nog een vraagje. Ligt het aan mij, maar de ‘ontsnapping’ van Lisbeth, helemaal op het einde van het boek, komt mij een beetje te onwerkelijk over. Het kan ook zijn dat ik nog niet helemaal gewend ben aan het genre misdaadroman. Het laat onverlet dat bij plaatsing van dit blog, ik al begonnen ben in deel 3.

Evenals het eerste deel, vind ik dit boek ongeëvenaard spannend en van gelijke kwaliteit, dus ook een 8,5

deel 1. Mannen die vrouwen haten

zie ook deel 3

Mannen die vrouwen haten / Stieg Larsson deel 1

/ sprakeloosid / 4 reacties

Je moet vrouwen niet haten, dat is nergens goed voor. Vandaag werd dat maar weer eens bewezen. Toen ik voorvoelde dat het einde van het eerste deel van de Millenium trilogie van Stieg Larsson naderde, raakte ik al in paniek. Ik moest en zou deel 2 hebben en voor de zekerheid ook deel 3. En graag voordat de winkels hun deuren sloten.

 

Stieg Larsson

Ik rukte me los uit het ongemeen spannende verhaal en belde mevrouw Sprakeloos die aan het shopboodschappen was. Een combinatie van het nuttige en het aangename, dat wil zeggen de noodzakelijke boodschappen en het irrationele vrouwenshoppen. En zo blijkt maar weer dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen doen. Bovendien werd ze verzocht door mij of ze en passant deel 2 en 3 ook wilde kopen, shoppen dus voor Sprakeloos deze keer.

Geen probleem uiteraard en zo zie je maar dat je vrouwen niet moet haten, dat is nergens goed voor.

Het feit de zekerheid te willen hebben om Stieg Larssons’ deel 2 en 3 ook in mijn bezit te hebben, zou eigenlijk voldoende moeten zijn voor het openbaren van mijn boekervaring en dus het einde van dit blog. Hoeveel reclame heb je nodig en hoeveel nutteloze woorden moet je gebruiken om te zeggen dat ik het boek ‘Mannen die vrouwen haten’ van Stieg Larsson een geweldige ervaring vond.

Nu ik het boek uit heb, zit ik me af te vragen waarom het zolang heeft kunnen duren voordat ik het boek ter hand heb genomen. De hausse is volledig langs me heen gegaan, ik zou niet eens weten wanneer de hype is begonnen. De eerste druk was van oktober 2008 en ik heb een uitgave van augustus 2009. In eerste instantie heb ik mijn exemplaar cadeau willen doen aan een collega. Ik had namelijk de indruk op basis van de kaft en mijn vooroordelen dat het een trendy vrouwenboek was. Enige dagen later kreeg ik het terug met de mededeling dat haar partner diezelfde avond ook dit boek aan haar had gegeven. Nog weken heb ik het in mijn werktas gehad. Toen eiste mijn vrouw het boek op, maar was na enkele bladzijden niet meer geïnteresseerd. En dat is nooit goede reclame.

Van anderen hoorde ik dat je er even doorheen moest komen door de hoeveelheid namen, maar dat het dan wel spannend was. Onlangs griste ik een paar boeken uit de boekenkast voor een weekendje weg. Nog even een bladzijde lezen voor het slapen, waren voldoende om helemaal gepakt te worden.

Ik besef nu dat er ook films zijn en dat de auteur vlak voor de lancering van de trilogie in Zweden, is gestorven. Ook gaan er geruchten dat hij het boek niet zelf heeft geschreven, maar zijn vriendin. Wat ook de achtergronden moge zijn, het is een geweldig spannend boek dat is weggezet als een misdaadroman. En ik houd eigenlijk helemaal niet van misdaadromans.

Stieg Larsson

Mannen die vrouwen haten

Uitgeverij Signatuur 2009 (12e druk)

Waarom dit boek wel? Zijn het de hoofdpersonen, een vriendelijke vasthoudende middle-class onderzoeksjournalist en een instabiele anarchistische vrouw met een ogenschijnlijk gebrek aan empathisch vermogen, maar een zeer rechtlijnige kijk op de wereld en bovenal zeer intelligent? Is het mijn verbazing over de oneindige onderzoeksmogelijkheden van het internet? Of worden mijn onderbuikgevoelens gekieteld wanneer je doorkrijgt dat er pogingen gedaan worden om de vermenging van maffia en grootkapitaal aan de kaak te stellen?

Ik denk dat het een combinatie is tegen de achtergrond van ook een gezellig en kneuterig Zweden uit de jaren zestig en nu, middels de familie intriges van de familie Vanger die een industrieel familiebedrijf runnen dat al ver over het hoogtepunt heen is.

Tijdens het lezen heb ik lang geworsteld met de titel ‘Mannen die vrouwen haten’ en de onderschriften bij het begin van de seperate hoofdstukken waarin de lezer attent gemaakt wordt op de feitelijke gewelderupties waaraan vrouwen blootgesteld worden in de Zweedse maatschappij, die waarschijnlijk ook model staan voor de Nederlandse maatschappij. Door dit aanhangig te maken werd ik als lezer in eerste instantie erg op het verkeerde been gezet. Bij geweld tegen vrouwen denk ik in eerste instantie aan “Huiselijk Geweld” zoals dat nu een hot item is. Beseffend dat huiselijk geweld kan variëren van een eenmalige eruptie tot systematisch misbruik en (sexuele) vernedering, zijn de verwikkelingen bij Stieg Larsson soms bij het krankzinnige af. In het boek van Larsson is dat soms zeer plastisch beschreven, waarbij een religieuze achtergrond wordt opgevoerd. Omdat juist het onderzoek naar de verdwijning van een zestienjarig meisje van de genoemde Vanger dynastie centraal blijft staan, ontaard het boek nooit in een walgelijk satanisch document voor sadisten. Voor mij dus een goede reden om vanavond deel 2 te beginnen.

Boeken vergelijken en cijfers geven is moeilijk, maar de mate waarin het boek een zuigende werking heeft op de rest van het sociale leven is wel heel belangrijk, dus op een schaal van 1 tot 10 wordt het eerste deel van Stieg Larson een 8,5

zie ook deel 2 

zie ook deel 3

Utan Ramsa in Stockholm/ 07-08-2008

/ sprakeloosid / 5 reacties

Ik weet niet hoe het u vergaat bij het reizen naar andere oorden, maar bewust of onbewust worden altijd vergelijkingen gemaakt door mij als reiziger. Eigenlijk denk ik dat iedereen dat wel doet, want verschillen met het eigen vertrouwde vallen natuurlijk op. De opmerkzaamheid en de bewustwording van die verschillen zorgen er voor, al is het soms maar een klein moment van onachtzaamheid, dat een waardeoordeel gevormd wordt. In een vakantieroes kan dat nog wel eens in het nadeel zijn van het eigen vertrouwde. Op andere momenten en in andere situaties lijk je je eigen omgeving, het soms zo benauwende Nederland, heel erg te kunnen waarderen.

Dit korte reisverslag gaat over mijn verblijf met het gezin in Stockholm. De voortschrijdende globalisering, maakt het steeds moeilijker om verschillen te constateren, zeker binnen Europa. Maar volgens mij zijn ze er wel degelijk. Alleen de taal al. Dus om goed in de sfeer te komen is mijn naam Sprakeloos voor dit blog maar even veranderd in ‘Utan ramsa’, mijn vertaling via het internetwoordenboek van Sprakeloos in het Zweeds. Sprakeloos wordt dan ‘zonder woorden’.

Waarom Stockholm?

Waarom niet? Het is eigenlijk heel dichtbij en de weerstand tegen Spanje, Frankrijk of Italië in de drukke zomermaanden begon een steeds groter struikelblok te vormen. En hoe goed kennen we Zweden nu, al licht het eigenlijk heel dicht bij? Even googelen op ‘Stockholm’ en ‘vakantie met kinderen’ leerde ons dat Stockholm een conferentiestad is, maar dat de hotelkamers in de zomermaanden een lage bezettingsgraad hebben. Voor een zeer acceptabele prijs, echt eentje waar ik ‘utan ramsa’ van werd, kregen we een acceptabele hotelkamer en de ‘Stockholm à la card’. Dat wil zeggen gratis openbaar vervoer en entree in heel veel musea en toeristische boottochten. Een goedkope vliegreis is tegenwoordig snel geboekt, nog wel. Dus al met al voor de prijs waar je normaalgesproken in het hoogseizoen een week een caravan huurt aan een van de costa’s, heb je vijf dagen Stockholm, exclusief avondeten. ‘Utan ramsa’ waren wij dus en de beslissing is snel genomen.

Zweden en Stockholm?

Zweden is, ja wat is Zweden eigenlijk voor een land? Een land met goed doorgevoerd sociaal-democratische traditie, met oog voor emancipatie voor een ieder en goede sociale voorziening. Mooie lange blonde vrouwen, dure prijzen in zijn algemeenheid en voor sigaretten en alcohol in het bijzonder. Een internationaal beperkte faam als het gaat om de culinaire hoogstandjes. Vooral ook heel veel leegte en dat moet je voelen in een land dat 14 keer zo groot is als Nederland en slechts 9 miljoen inwoners kent. Kortom een zeer welvarend land. We zullen het zien.

De eerste indruk

De leegte is vanuit het vliegtuig indrukwekkend en de weidsheid van de miljoenenstad Stockholm is weldadig. De miljoenen komen niet op je af zoals andere grote wereldsteden, of zoals je dat kan ervaren in de krioelende massa’s in Amsterdam, Utrecht of zelfs Arnhem. Rust straalde de stad uit, vooral ook in het prachtige metrostelsel van de stad.
Die rust is eigenlijk mogelijk wel de rode draad in die vijf dagen. Het straatbeeld van Stockholm is levendig, maar vooral ook rustig.

ondergrondse in Stockholm

Sociaal democratie

In vijf dagen museums bezoeken lukt het mij niet om de sociaal-democratie, zoals die bedoeld is, te doorgronden. In de wetenschap dat ook de sociaaldemocraten niet meer de meerderheid hebben in Zweden is er sprake van een diepgeworteld gevoel van de normen en waarden van de sociaaldemocraten zoals ze dat in de jaren zestig en zeventig ook nog in Nederland hadden. Werkende moeders zijn vanzelfsprekender, kinderopvang is standaard goed geregeld alsmede ouderschapsverlof voor beide ouders. In een sightseeing toer wordt omstandig uitleg gegeven aan goede ouderdomsvoorzieningen in Zweden, waarbij zelfstandigheid en thuiszorg een centrale rol hebben. Zoals gezegd, ik kan dit niet allemaal precies nagaan, maar mogelijk met deze kennis in mijn achterhoofd proef ik een grote mate van tevredenheid in de straten van Stockholm. Een tevredenheid die dreigt over te slaan naar zelfgenoegzaamheid, of is dat de kift van een Nederlander die ziet dat de verzorgingsstaat in Nederland om zeep wordt geholpen door verregaande kleingeestige betutteling en bureaucratie. En dat is veel erger dan een verschraling van de verzorgingsstaat als gevolg van economische malaise.

Opvallend was, tenminste dat dachten wij te zien, het feit dat ’s avonds junks werden weggehaald in de metro. Niet weggeveegd door de politie of andersoortige orderbewakers. Nee door hulpverleners die actief wierven en niet zoals in Nederland eerst geacht worden samen met de nooddruftige een uitgebreide hulpvraag te formuleren. Dat hulp noodzakelijk is, moge duidelijk zijn en als je zelf niet kunt willen, dan is actie van anderen noodzakelijk.

Mooie Zweedse dames

 

Ik ga geen gloedvol betoog houden over mooie Zweedse vrouwen, die waren er zeker wel, maar ook in Duitsland en Nederland zijn die in ruime mate te vinden. Wat wel opvalt in het straatbeeld is de grote hoeveelheid schonen van niet Zweedse afkomst. Zij stralen als bijna vanzelfsprekend een Zweeds zelfbewustzijn uit, al komen ze uit Korea, Iran of Turkije. Zelfs veel Somalische vrouwen zouden zo een volle nicht kunnen zijn van Ayaan Hirsi Ali, geen hoofddoeken of lopend met groepjes landgenoten. Nee, in volle schoonheid alleen in de metro waar te nemen.
Zou het integratiedebat en beleid in Zweden er anders aan toegaan? Of is het puur de ruimte die iedere Zweedse bewoner voor zich kan opeisen de verklaring voor ogenschijnlijk wederzijdse tolerantie?

Duur land

Iedere stad is duur voor een toerist die de situatie niet goed kent. Sigaretten zijn voor vijf dagen meegenomen, dus het bijspekken van de Zweedse verzorgingsstaat heeft niet plaatsgevonden. Alcohol, och bij het eten was een biertje tot 3,5 procent alcohol redelijk te betalen en voor de rest onthielden we ons maar. Ook het eten heeft ons toch kunnen bekoren al was het niet de Zweedse keuken. Via een van de onvolprezen reisgidsjes werd Kungshallen getipt. Veertien, vooral Aziatische restaurantjes zijn daar te bezoeken in een kantineachtige omgeving. Voor ieder wat wils en toch bij elkaar zitten. Geen haute cuisine, verre van dat, maar voor een euro of negen een volle buik.
Een huis is heel betaalbaar in Zweden, maar dat was niet het doel van onze verblijf, maar het is slechts een tip. De populariteit van een tweede huis in Zweden schijnt snel toe te nemen. Dus voor wie wil, grijpen die kans.

Huiskamergevoel

Of het de prijzen zijn in de meeste horecagelegenheden, of het mooie weer dan wel de Zweedse mentaliteit, Stockholm oogde wel een grote huiskamer. Dat er in parken op luchtige wijze werd genoten van de zon, kan ik inkomen maar de hoeveelheid blote buiken, ook van de Zweden in het straatbeeld, gaf wel een groot huiskamergevoel. Ook eten en drinken op straat, en dan niet alleen studentikoos uitziende mensen, maar uit alle lagen van de bevolking completeerde dit beeld. Even dacht ik nog dat het te maken zou hebben met de Europride die in deze dagen te Stockholm werd gehouden. Maar volgens mij was dit niet het geval.

Europride
Al heeft de Europride niets met Stockholm an sich te maken, de hele PR machinerie van de stad heeft zich wel uitgesloofd om er een groots festijn van de maken. Overal waren de regenboogvlaggen te zien. En daar was ik wel even utan ramsa van, zelfs geërgerd. In mijn optiek was de regenboogvlag van de vredesbeweging en niet van de internationale homobeweging. Het opzoeken via Wikipedia leert dat ik slechts deels gelijk heb en dat de vlag al sinds eind jaren zeventig ook het symbool is van Europride. Ik vind het jammer, want die vlag is van iedereen, zoals vrede van iedereen is. Maar ja, ik schijn ongeveer de enige te zijn die zich hieraan ergert, dus laat ik er maar geen woorden aan vuil maken.

Slotsom

Stockholm, een mooie weidse stad, met een prachtig goed metrostelsel die de moderne en de historische stukken van de stad goed met elkaar verbinden voor de toerist. Een zeer relaxte stad, met op het oog rustige en individualistische mensen die het minder nodig hebben om in de openbare ruimtes te schreeuwen en hun ego’s op te poetsen. Prettig vertoeven dus en veel bezienswaardigheden en musea.
Is Stockholm een bruisende stad? Nee, mijn eerste indruk zou zijn, de stad gonst. Het gonst zoals in een bijenraat waar voldoende eten is, tevreden en misschien wel een pietsie zelfvoldaan.

En wordt utan ramsa weer Sprakeloos. Ja, al valt de leefbaarheid in mijn optiek sterk in het voordeel uit van Stockholm, zeker in vergelijking met Amsterdam of Rotterdam. Toch zou ik die stad ook wel eens willen ontdekken in de wintermaanden. Bovendien, zolang er geen emplooi is en de familie (lees kinderen) niet meewillen, dan kunnen we er mooi over dromen en word ik weer gewoon Sprakeloos.
Utan ramsa wordt hiermee gedag gezegd.