Wandelen is bewegen, is ontspanning, is inspanning, is nadenken, kortom een beetje retraite. En iedere wandeling is anders. Het weer, je eigen fysieke en mentale conditie en natuurlijk de omgeving biedt allerlei aanknopingspunten voor je eigen ontspanning, inspanning en daardoor het retraitegehalte. Daarom zijn klompenpaden een geweldige uitvinding die ik vorige zomer ontdekt heb en nu richting de twintigste wandeling ga. Deze keer is het Doddendaelpad in Beuningen aan de beurt.

Als student in Nijmegen wist ik van het bestaan van Beuningen, maar ik moet u eerlijk zeggen, ik kan me niet heugen er ooit geweest te zijn geweest toen. Later, nog een tijdje in Nijmegen blijven plakkend en eenmaal in bezit van een auto, ben ik er wel eens geweest. Het heeft geen grootse indruk achtergelaten. Sterker nog, de weg van Nijmegen, langs Weurt, naar Beuningen vond ik nogal saai. Dat viel vandaag erg mee. Ik weet niet of dat komt omdat het lente was, de bomen in die dertig jaar meer gewicht aan de weg hebben gegeven of omdat ik een andere instelling heb gekregen. Kortom, de eerste hernieuwde indruk was niet verkeerd.

Verandering van spijs doet eten. Dat geldt voor klompenpaden, maar ook voor wandelpartners. Meestal loop ik met mijn eigen meisje, maar vandaag liep ik met een vriend. Dat geeft meteen andere gesprekken, andere interesses en ook andere opmerkelijkheden in de wandeling. Buiten de gezamenlijke interesse in landschappen valt hem, net zo als mij, de inrichting meer op. We zien beide oude muurtjes en schuurtjes in het landschap of langs de Waal. We zien beide dat de rivier anders in het gareel wordt gehouden dan pakweg veertig jaar geleden. Er wordt gestreefd naar een meer natuurlijke oeverbeplanting en begroeiing terwijl de oude basaltstenen her en der nog langs de rivieroevers liggen.

Beide waren we trouwens blij verrast dat we de primeur hadden dat er onderweg een cappuccino te koop was. Bij het landgoed Doddendael was er een drive-in, tevens walk-in, om koffie, drankjes en eten te kopen. Hiep-hiep-hoera de normalisering is ingezet. Of we nu naar het nieuwe normaal gaan of naar wat dan ook. Niets boven een goede cappuccino. Over het landgoed gesproken, nog even een saillant detail. Landgoed Doddendael, nooit van gehoord terwijl ik er hemelsbreed nog geen zeven kilometer vanaf heb gewoond. En elders in Nijmegen heb ik op een steenworp afstand gewoond van de straat Doddendaal. Er is nooit een lampje gaan branden. We mochten vanwege het coronavirus nog niet de binnenplaats op, maar wat een lieflijk stulpje.

Het is mooi, bijna zomers weer. De zonnebrand had ik mee moeten nemen. De wandeling is verrassend mooi en veelzijdig, maar dat vonden wij niet alleen. Corona-technisch klopte het allemaal nog wel, maar het Doddendaelpad was wel een van de drukste die ik tot nog toe gelopen heb, zeker het stuk van Beuningen naar het genoemde landgoed. En zoals ik al zei, meer mensen en je hebt ook weer andere observatiemogelijkheden. Veelal vriendelijke medewandelaars, de wat oudere groep lijkt soms bedachtzamer wie ze tegenkomen. Of dat met corona heeft te maken of dat met het stijgen der jaren een door levenservaring opgebouwde mensenkennis meer wantrouwen met zich meebrengt. Ik weet het niet, het is zo maar een observatie. Mijn wandelgenoot, een vrij gezellige man wordt door de langkomende mensen weer op andere bezienswaardigheden  getrokken. Niet dat dit constant een gespreksonderwerp is, maar af en toe, al is het maar een kleine seconde, stokt het gesprek. Zijn aandacht ontsnapt even aan het ongetwijfeld interessante gesprek. Ik weet dat hij buiten de plantjes, de Waal met uiterwaarden, het coulissenlandschap en de oude gebouwen, ook let op wandelaarsters en wielrensters. Och het mag, zeker dit jaar waar rokjesdag niet officieel gevierd is volgens mij.

Het Doddendaelpad in meerdere opzichten verrassend en de moeite waard.

Voor meer foto’s verwijs ik ook naar mijn Instagramaccount titiissprakeloos