Ogen turen naar het scherm op zoek naar een opening om dit level alsnog te halen. Het mag niet nog meer levens kosten, want anders sta ik weer voor uren in de wachtstand. Of ik moet natuurlijk leuren bij mijn facebookvrienden om nieuwe levens te krijgen. ‘Yes, een onverwachte knal van zo’n gespikkelde bonbon, het veld ligt weer open.’ Nu is het een kwestie van uitspelen. ‘Shit, zo’n tijdbom over het hoofd gezien.’ Het treurige achtergrondmuziekje, dat ik meestal afzet, klinkt. Niet naar het volgende level. Herkent u dit, dan bent u met zekerheid een CandyCrush speler. Mocht u het idee hebben dat hier een vreemde taal wordt gesproken, dan hoort u niet tot de groep die zich heeft ingelaten met de Candy Crush Saga. Mogelijk dat u met dedain neerkijkt op al die leeghoofden die bezig zijn met drie op een rij en knallende snoepjes. Het zij zo.
Een sigaret is verslavend, zeker weten. Drugs, werk, seks en alcohol zijn bewezen stoffen en/of activiteiten die als verslavend bestempeld kunnen worden. Ik ga u niet vermoeien met de definitie van verslaving, maar de essentie daarbij is dat jezelf of je omgeving last heeft van je verslavingsgedrag. Criminaliteit bij gokken of drugs geeft maatschappelijke problemen, roken geeft kanker en van drank is het duidelijk dat de drinkebroer en/of zijn omgeving in de problemen kan komen, de verslaving wordt manifest. Maar Candy-Crush Saga zou ook een verslavende werking hebben? Vind ik het leuk om op mijn beeldscherm allerlei knallen te zien? Word ik een gelukkiger mens als ik vele levels beter ben dan anderen in mijn facebookclubje? Het antwoord is nee. Hebben anderen last van mijn gedrag? Ik zorg immers nog voor geld op de plank middels werk, vervul mijn maatschappelijke rol als vader, echtgenoot en zoon. Zelfs van afkickverschijnselen is geen sprake als er niet gespeeld kan worden. Ik speel het sinds enkele maanden en toch voelt het verslavend. Wat is dat dan? Weet ik niets anders te doen? Ik kan een boek lezen, in de tuin werken of een taal leren. Candy Crush appelleert aan leegte en leegte mag niet bestaan. Je moet nuttig bezig zijn is mij ingeprent. Maar wat is nuttig? Candy Crush bijvoorbeeld, want ik ben liever een leeghoofd dan een calvinistische dwangneuroot. Dan doe ik maar mee met het leger van huisvrouwen voor wie Candy Crush een vervanger is voor hun dagelijkse portie sherry. Proost!
Eerder verschenen in de kabbelende 100
sprakeloos verhalen 