Ik ben een kind van de jaren tachtig, hoewel met vijftig jaar geen kind meer. Ik ben dus geen babyboomer en ik heb al helemaal niets met hippies en flowerpower. Ik gruwel ervan. Dat hebben meer leeftijdsgenoten die in één keer niet aan de slag konden na hun studie, die een hele loopbaan bij in ieder geval de publieke sector een dik pak babyboomers voor zich zagen, hun linkse gelijk orerend, maar met een flexibiliteit naar andersdenkenden die een gereformeerde ouderling van de SGP’er doet verbleken. Bovendien hebben ze gemiddeld een vermogen die menig VVD’er doet likkebaarden. Zo dat statement heb ik gemaakt en laat het duidelijk zijn dat ik dus geen 50+ zal stemmen. Zeker op Henk Krol die feiten verdraait of zelfs ontkent. Mooi niet. De vraag is of Krol dat van Trump heeft of misschien is hij wel de uitvinder van ‘het Trumpje’?
Ik zal me ook niet beter, ruimdenkender of toleranter voordoen dan ik ben. Maar er is één ding dat me mateloos stoort en dat is de steeds vunzig wordende toon in het politieke debat. ,,Gaaaaaappppppp.” We leven in 2017, we zijn nu eenmaal hedonistischer en individualistischer geworden. Wake up!!! ,, O ja, de gevolgen van de feestgeneratie van direct na de oorlog, even vergeten. Toch ben ik wel voor een beetje ontwapening in de harde woordenstrijd tussen de bokito’s en bokita’s in de politieke arena. Ontwapenend was bijvoorbeeld de PSP poster uit de jaren zeventig. Een mooie naakte vrouw, dat mocht toen nog, of sterker dat moest bijna, dartelend in een oer-Hollands landschap. Dat laatste gaf toen ook in zeer linkse kringen nog geen aanstoot. Nu wel, dus, omdat ik dit stukje ook op Facebook plaats, maar even de gekuiste versie. Dan blijft ie hopelijk online.
Iets vriendelijker dus is mijn devies voor deze verkiezingsstrijd. Het mag wel duidelijk blijven, maar graag een tandje zachter. In plaats van kut-Marokkanen spreken we van vagina-Marokkanen. We weten wat er mee bedoeld wordt, maar het klinkt een stuk vriendelijker, bijna ontwapend. Ook wil ik eigenlijk het woord ‘white trash’ niet meer horen. Laten we in vervolg spreken over ‘iets minder opgeruimde Hollanders’. Het enige dat ze echt willen opruimen zijn natuurlijk die vagina-Marokkanen, maar dit terzijde. In het kader c’est le ton qui fait la musique heb ik besloten mijn stemkeuze mede op mijn muzikaliteit te gaan beoordelen. Misschien levert het nog iets verrassends op.
Op meer dan 6 sites staan allerlei verhaaltjes van mij. Daarnaast poneer ik nog wel eens wat maatschappelijke meningen her en der zoals deze serie naar de verkiezingen toe. Waar blijven al die hersenspinsels en pennenmeuk van mij? Het blijft tot in de eeuwigheid bewaard. Bovendien deel ik het nog via Twitter en Facebook. Mijn cyberpersoonlijkheid is duidelijk, heel duidelijk. Daarnaast heb ik ook zo mijn eigen surfgedrag en soms Like ik wel eens wat. Vanmorgen heb ik de vakantie nog geboekt met Booking en uiteraard in goed vertrouwen her en der mijn creditcardgegevens verspreid. Nu kan ik heel bang worden dat er iets met mijn digitale ego gaat gebeuren, maar dat zou je reinste grootheidswaanzin zijn. Want wie is er nu geïnteresseerd in mijn persoon? Ik heb toch niets te verbergen?
Maar stel dat Wilders nu eens aan de macht komt, er zijn per slot van rekening in de recente wereldpolitiek vreemdere zaken gepasseerd. En ik zou hier nu heel hard roepen dat Wilders een enorme opportunistische valse nicht is. Dan kan ik nu wentelen in mijn eigen gelijk, maar hoe zit dat over tien jaar. Ben ik mijn baan bij de reclassering dan nog wel zeker? Word ik niet gescreend op alles wat ik ook op internet heb gepresteerd? Kan mijn meningendiarree of surfgedrag niet een rem zijn op een normaal leven in de toekomst? Nu kan ik iedereen geruststellen dat mijn kennis van hacken nihil is, dus zoals de Russen, Chinezen en Iraniërs de loop der zaken kan beïnvloeden, dat kan ik niet. Trouwens wij, het zogenaamde vrije Westen doen precies hetzelfde. Ik las trouwens dat comprimeerde data van koop- en surfgedrag het goud van de toekomst is. Mensen die dit in handen hebben, zijn de machtigen van de toekomst. Ik denk overigens dat de toekomst al lang begonnen is.
Maar er is een partij die hierover een speerpunt maakt in hun verkiezingsprogramma. Dat is de Piratenpartij, die in andere Europese landen al meer aan de weg timmert. Een paar jaar geleden zag ik bij de Berlijnse gemeenteraadsverkiezingen ontzettend veel kritische en humoristische plakkaten van de Duitse afdeling. Op de website van de Nederlandse Piratenpartij zie ik geen rare standpunten. Wel veel zorg om privacy, merkenrecht en E-democratie. Eigenlijk een echte partij voor naïeve vijftigers die wel voelen dat ze zich als kinderen gedragen op het internet, maar geen handen en voeten hebben/accepteren om zich volwassen te gedragen. Misschien moet ik me laten leiden door een jongere verantwoordelijke generatie die dit wel allemaal begrijpt. Niet die politici die zelf hun eigen gegevens op straat gooit of een overheid die miljarden weggooit aan digitalisering omdat ze er zelf niets van begrijpen. De Piratenpartij is misschien wel een hele serieuze optie.
Tijdens een sanitaire pitstop viel mijn oog op één van de vele tegeltjeswijsheden die ons privaat rijk is. WHEN NOTHING GOES RIGHT, GO LEFT!!!! Nu had ik dit al wel vaker gezien, want ik pauzeer hier wel vaker, maar in tijden van verkiezingen kreeg de tekst een andere lading. Ik moest er zwaar over nadenken en zoals algemeen bekend is, leidt zwaar nadenken op het schijthok tot een overdosis aan zuurstof. Goed voor het brein, maar aambeien liggen dan op de loer. Verlost van het menselijke ongemak, maar nu wel met een breinkraker van jewelste, begeef ik me even later weer onder de mensen. When nothing goes right, go left!!!
Rechts is natuurlijk al decennia oververtegenwoordigd in Nederland, al krijgt links en dan met name de PvdA van Wilders wel overal de schuld van. Links heeft nooit een meerderheid gehad, zelfs niet in de hoogtijdagen van het hippydom en de babyboomers. De laatste tien jaar leidt links Nederland maar een zieltogend bestaan. Of je moet meedoen met de rechtse partijen zoals de PvdA heeft gedaan en je wordt gedecimeerd. De toch al fletse rode kleur van de sociaaldemocraten is nu geheel onherkenbaar. Rechts heeft dus al jaren de macht, wat Wilders ook moge beweren met zijn schadelijke woordendiarree. Het devies is dus GO LEFT?
Maar wat is dan nog links? Het grote politieke verhaal en de vergezichten hebben afgedaan. De grote ideologieën, socialisme, sociaaldemocratie, liberalisme en christendemocratie zijn slechts voetnoten in de parlementaire geschiedenis. Niemand gelooft er meer in, we worden gedreven door oneliners en soundbites zoals ene Willy dat ooit verwoordde. Onze waarheid komt van Facebook en politici opereren met deze waarheid omdat wij kiezers dat eigenlijk zo willen. Hapklare brokken lusten we, maar morgen weer graag een andere smaak als we verveeld raken. Morgen is er weer een nieuwe waarheid die weer aan de man gebracht moet worden met nieuwe oneliners, soundbites en wederom Facebook en Twitter. Gisteren is dan weer vergeten.
Jesse Klaver probeert het grote verhaal nog wel te brengen, dat is waar. Maar een overdosis aan plagiaat en een te glad marketingsausje maken hem ook volstrekt ongeloofwaardig.
Voorlopig is RIGHT oververtegenwoordigd, BUT NOTHING GOES RIGHT, maar de weg naar LEFT biedt geen uitkomst.
,,Doe het dan zelf.” Ik geloof dat dit de eerste gedachte was die bij me opkwam. Bij de val van het gedoogmonster zag ik twee spartelende partijen. Ik was verheugd. Het debacle dat volgde deed me verbazen en sprakeloos staan. Hoe kun je twee partijen die zo nadrukkelijk het rechtse deel van Nederland de vingers laat aflikken binnen enkele dagen al als huwelijkspartner vragen danwel accepteren. En passant wordt Europa ook nog eens voor de gek gehouden door er een begroting door heen te jassen. De houdbaarheid van het Kunduz-akkoord lijkt me uiterst beperkt en de uitvoerbaarheid van de begroting een ramp.
En of de PvdA nu politiek onhandig heeft gereageerd, arrogant is geweest of dat Samsom onoplettend is gebleken, het maakt me niet uit. Deelname voor een paar kruimels, toegeworpen door de regering, is het niet waard om je principes te ondermijnen. In mijn optiek is het gewoon het Catshuisakkoord waarbij de drie partijen hun eigen cadeaupapier hebben mogen uitkiezen. Nu is het een kwestie om het cadeautje zolang mogelijk onaangeroerd te laten. De eigen kiezers kunnen dan zo lang mogelijk genieten van de ‘buit’ die binnen is gehaald. Uiteindelijk weet iedereen dat de cadeauverpakking eraf moet. En wat blijft er over? Precies, dat waarvan Mark Rutte zegt dat hij het liefst nog vijf jaar mee door zou willen gaan. De beloofde uitgestoken hand van de premier van alle Nederlanders komt op het moment dat hij bijna verdrinkt. Sap, Slob en Pechtold zijn zo genereus geweest om de drenkeling op het droge te trekken, in lands belang nog wel.
Ik voorzie toch veel problemen, heel veel. De begroting, of je nu wel of niet 3% begrotingstekort eist, is puur drijfzand. Hoe hard zijn de afspraken als de politieke realiteit ervan zich in Nederland aandient? Hoe lang blijven we het braafste 3%-jongetje van de klas als Frankrijk met een socialistische premier begint te morrelen en de onrust in andere landen ernstige vormen aanneemt? Griekenland mag op een houtje bijten, tenminste de gewone Griek. En de Spanjaarden met een kwart van de bevolking werkloos (en zelfs 50% van de jongeren) is een potentieel kruidvat.
DE VERBAZING
Een deel van ons land is blijkbaar in een euforie-stemming, in mijn optiek op niets gebaseerd. Een gelukkige Mark Rutte die zijn imago iets kan oppoetsen in Europa en een blij CDA dat kans ziet om de eigen interne crisis te beslechten nu het juk van de PVV is afgeworpen. En dan de redders. De ChristenUnie, gezagsgetrouw als zij zijn, valt natuurlijk weinig te verwijten. Ook D66, de vleesgeworden politieke vloeibaarheid is spreekwoordelijk voor deze partij. Het is dus in hun optiek wel een redelijk alternatief. En Jolande Sap, ze ruikt macht en hoe vaak kan GroenLinks nog verweten worden dat ze geen verantwoordelijkheid aandurven? Ze heeft snel een leuk cadeaupapiertje gevonden voor het Catshuisakkoord. En in de huwelijksnacht paaide ze al met andere partners. Ze doet het liever met een ander.
,,Niet te geloven.”
En toen dacht ik, dan ga ik zelf maar in de Tweede Kamer. Het toeval wilde dat ik na ruim twaalf jaar maar eens dacht, ‘Zal ik weer eens lid worden van de PvdA’. In de jaren negentig begon ik sterk te twijfelen aan de neo-liberale richting van de sociaal-democraten. Privatisering van allerlei overheidstaken zag ik niet zitten en ondanks de economische voorspoed, deden te weinig mensen mee was mijn opvatting. Bovendien, ik was meer een observant van het politieke spel. Ik had niet het karakter van een politicus, dus waarom zou ik lid blijven.
DE DAAD
Maar zelfs in het stemhokje bleef ik twijfelen, Wouter (Bos) of Jan (Marijnissen). Meestal Wouter, soms Jan en een keer een Salomonsoordeel, Femke. Maar dat was eens, maar nooit meer, zeker niet met de tendens dat ‘GroenLinks’ een ecologisch rechtse partij aan het worden is. Bij het weinig fraaie schouwspel rond Job Cohen (ik vertrouw de man mijn pincode toe, het premierschap en nog veel meer en vergeef hem zijn iets mindere omgang met de hijgerige media) en de partijkeuze van de nieuwe leider, Diederik Samsom, dacht ik, ‘ik moest maar weer eens lid worden’.
Ik geloof namelijk dat ik met het klimmen der jaren niet minder links ben geworden. Bovendien heb ik de neiging om, in tegenstelling tot premier Rutte, wel te kijken naar heel Nederland. Ik geloof niet in verdere polarisatie, maar wel in een sterke partij links van het midden. Een steuntje in de rug voor de PvdA was mijn lidmaatschap, zonder bijbedoelingen. Twee maanden later kom ik voor het dilemma: ,, Ga ik me kandidaat stellen voor de PvdA lijst.” 4 mei is de sluitingsdatum, dus nog vier dagen te gaan.
HET OVERPEINZINGSPROCES
Ga ik over mijn eigen schaduw heenstappen? Ik ben in ieder geval voldoende vloeibaar onder druk, met die wetenschap dat ik niet rechtsdraaiend zal stollen. Ronald Plasterk en Diederik Samsom zullen mogelijk tenenkrommend mijn gebrek aan bèta-kennis gadeslaan, maar desalniettemin een mars van vier dagen te gaan met mijn overpeinzingen me kandidaat te stellen voor het Kamerlidmaatschap. Te beginnen met de 1e van mei, heel toepasselijk, de dag van de arbeid.
De Internationale, ik zal hem nooit zingen. Ik houd niet zo van de slachtofferrol die het oude socialisme met zich meebracht. Wel in solidariteit en verdraagzaamheid in de hedendaagse samenleving. Maar om in de overpeinzingsstemming te komen, toch maar even opgezocht voor de liefhebber.
Loze woorden, eineloze woorden en af en toe gewoon sprakeloos. De verkiezingscampagne is ten einde al doet iedere partij nog ongelooflijk zijn best om de overwegend cynische kiezers nog te paaien. Ik begrijp een verkiezingscampagne eigenlijk niet. Je oordeelt toch op wat er gebeurt is de afgelopen jaren en daarbij neem je je eigen uitgangspunten als gids.
Mijn uitgangspunten liggen ter linker zijde van het midden, maar twijfel al jaren tussen de drie alternatieven. Groen Links is voor mij nu echt uitgesloten, dus ik heb nog twee smaken over. De PvdA vind ik te lief de laatste tijd, al wil ik graag een rondje thee meedrinken. SP waardeer ik, heb ook wel eens op ze gestemd, maar …… Ik had ze graag samen in een grote sociaaldemocratische partij, maar ja, ik ben ‘slechts’ een kiezer.
SGP en PvdD zijn voor mij om fundamentele redenen uitgesloten, de PVV die slechts profiteert van de op drift geraakte irrationele gevoelens van veel kiezers, vind ik verwerpelijk. Ik kan het zeggen. Ik ben geen staatssecrataris Bleker die teruggeroepen moet worden. Daarmee stel ik dat voor mij CDA en VVD voor jaren lang besmet zijn uitgaande van het ‘oud hollandsche spreekwoord’ van pek en veren.
An sich niets mis met liberalen of christelijke standpunten, integendeel. Maar de VVD heeft zich in toenemende mate hun conservatieve delen ontwikkeld. D66 is een alternatief, maar wint het in mijn overweging nooit (net niet soms) van mijn ware roots. In toenemende mate zien kiezers dat de christelijke waarden en normen bij het CDA bij het grofvuil zijn neergezet, in ieder geval voor de bühne, ik oordeel niet over innerlijke strijd bij de CDA-ers. Ze weten het alternatief CU blijkbaar niet te vinden, ik begrijp dat niet. CU is niet mijn partij, maar sociaaleconomisch stralen ze mededogen uit en dat vind ik te waarderen.
Maar mijn gepeins ten spijt, vanavond zijn er zich zelf verklaarde winnaars, echte winnaars, verliezers die hun wonden likken en zich krachtdadig verdedigen al dan niet de hand in eigen boezem steken. Wordt het vanavond: “The winner take it all?”
Maar wat is alles, wordt Rutte dan de premier van alle Nederlanders en hoeft hij zijn hand niet meer uit te steken? Of kan hij op zoek naar nog meer gedoogpartners, terwijl de oppositie steeds luider tromgeroffel laat horen.
Wie zijn de winnaars, wie zijn de verliezers? Ik weet het niet. Nu niet, vanavond niet en waarschijnlijk morgen ook niet, al zullen ‘de winnaars’ me iets anders willen laten geloven.
Na even een beetje mee te hebben gedaan aan mijn eigen twitterdiarree, ben ik wel weer met beide voeten op de grond. Het leven is toch eigenlijk veel te mooi voor loze woorden. Natuurlijk vind ik mijn eigen woorden het allerbelangrijkste, maar ze versterven toch in cyberspace.
Ter relativering en een stukje innerlijke contemplatie:
Parole, parole van Dalida
C’est étrange,
Je ne sais pas ce qui m’arrive ce soir,
Je te regarde comme pour la première fois.
Encore des mots toujours des mots
Les mêmes mots
Je ne sais plus comme te dire,
Rien que des mots
Mais tu es cette belle histoire d’amour…
Que je ne cesserai jamais de lire.
Des mots faciles des mots fragiles
C’était trop beau
Tu es d’hier et de demain
Bien trop beau
De toujours ma seule vérité.
Mais c’est fini le temps des rêves
Les souvenirs se fanent aussi
Quand on les oublie
Tu es comme le vent qui fait chanter les violons
Et emporte au loin le parfum des roses.
Caramels, bonbons et chocolats
Par moments, je ne te comprends pas.
Merci, pas pour moi
Mais tu peux bien les offrir à une autre
Qui aime le vent et le parfum des roses
Moi, les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche mais jamais sur mon coeur
Une parole encore.
Paroles, paroles, paroles
Écoute-moi.
Paroles, paroles, paroles
Je t’en prie.
Paroles, paroles, paroles
Je te jure.
Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles
Encore des paroles que tu sèmes au vent
Voilà mon destin te parler….
Te parler comme la première fois.
Encore des mots toujours des mots
Les mêmes mots
Comme j’aimerais que tu me comprennes.
Rien que des mots
Que tu m’écoutes au moins une fois.
Des mots magiques des mots tactiques
Qui sonnent faux
Tu es mon rêve défendu.
Oui, tellement faux
Mon seul tourment et mon unique espérance.
Rien ne t’arrête quand tu commences
Si tu savais comme j’ai envie
D’un peu de silence
Tu es pour moi la seule musique…
Qui fit danser les étoiles sur les dunes
Caramels, bonbons et chocolats
Si tu n’existais pas déjà je t’inventerais.
Merci, pas pour moi
Mais tu peux bien les ouvrir à une autre
Qui aime les étoiles sur les dunes
Moi, les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche mais jamais sur mon coeur
Encore un mot juste une parole
Paroles, paroles, paroles
Écoute-moi.
Paroles, paroles, paroles
Je t’en prie.
Paroles, paroles, paroles
Je te jure.
Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles
Encore des paroles que tu sèmes au vent
Que tu es belle!
Paroles, paroles, paroles
Que tu est belle!
Paroles, paroles, paroles
Que tu est belle!
Paroles, paroles, paroles
Que tu est belle!
Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles
Encore des paroles que tu sèmes au vent
sprakeloos verhalen 