Na het vorige weekend te zijn vreemdgegaan en mijn rugzak en klompen op een andersoortig wandelpad, dit weekend gewoon weer een oud en vertrouwd klompenpad. En gedurende de eerste kilometers word ik geconfronteerd met een herkenbaar bloemetje, maar ik het had nog niet vaak gezien. Mijn nieuwste plantenapp gaf aan dat het Incarnaatklaver zou zijn. Ik geloof het meteen, er was overigens een veel kleinere kans dat het purper klaver was. Voor mij staat het vast voor de rest van mijn leven dat het incarnaatklaver is, mooie opvallende dotjes in het weiland. Iets anders viel ook heel erg op. De dijken rondom Veessen waren op deze mooie zomerse dag ook erg aantrekkelijk voor motorrijders in groepjes. Wat een irritante herriebakken zitten er bij, de meeste trouwens. Ik herinner me vroeger in mijn jeugd vonden de jongens die een Kreidler of Zundapp hadden, de Yahama een minderwaardige naaimachine. Ik was het met ze eens, hoewel ik slechts een fiets had. Lawaai schijnt leuk te zijn. Als achtjarige had ik natuurlijk ook een wasknijper met een stukje karton tussen mijn spaken om heel aanwezig rondjes te rijden rond het huis. O, o wat was ik stoer. Nu zijn het hele hordes volwassen mannen en ook vrouwen, die aanhoudend aan het accelereren zijn. Ik vind ze zeker niet stoer. Uiteraard heb ik geen foto van ze gemaakt om een verslag van het Markluider (hoe toepasselijk is de naam) op te leuken.
De klompen gingen naar de hemel en stonden wat mij betreft symbool voor een fijn klompenpad. Mooie vergezichten, de Incarnaatklaver, ooievaars en veel vriendelijk fietsende mensen die net zo als ik genoten van het weer en de rust buiten de dijken om. Aan het einde van de wandeling werd het toch nog even spannend. Ik kwam langs een zwanennest met jongen. Een van de ouders was in alle rust bij de jongen aanwezig. Mijn eerste gedachte was, waar is die ander. Wordt ik tijdens het fotograferen in de rug aangevallen door Pa Zwaan. Uit ervaring weet ik hoe furieus zo’n beest kan worden. Mijn oudste zoon heeft er naar aanleiding van een waterfietsritje in het Sauerland een heus trauma aan opgelopen. Maar niets van dit alles. Ik mocht na het nemen van de foto gewoon doorlopen.
Tijdens de laatste loodjes van de wandeling ontspint zich een boosaardig plan in mijn hoofd. Ik hoor in de verte weer van die irritante motoren. Als we nu eens met zijn allen Incarnaatklaver gaan plukken, tot sap vermalen of misschien wel honing en deze substantie vermengen met de brandstof. Misschien verworden die motoren dan wel tot lachwekkende naaimachines. Vinden die leren pakken vast niet lollig om daarmee de IJsseldijken van decibels te voorzien. Tja, ik weet er is al zo veel polarisatie in Nederland. Een wandeling zou helend moeten zijn, maar toch………
Voor meer foto’s zie ook Instagram titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 