Zondagmiddag in Atrecht
Het reisdoel is Amiens, maar omdat Atrecht op de route lag, moest daar maar een pauze worden gehouden, besloten we. Ik had de klok horen luiden, maar wist niet precies waar de klepel hing. Ons vaderlandse geschiedenis maakt melding over de Unie van Utrecht. Ik kan me vaag ook iets herinneren van het 400 jaar bestaan van deze Unie in 1979. De naam Unie van Atrecht kwam later pas bij mij binnen. Ik weet dat er met mijn geschiedenisboeken op vele fronten bedenkelijke keuzes zijn gemaakt. Pas nu besef ik dat het vooral ook de calvinistische heldendaden betreft. Op nog geen vier uur rijden is Willem van Oranje beslist geen held in Atrecht. Arras, de Franse naam voor Atrecht, was een samenwerkingsverband van pro-Spaanse (zuidelijke) gewesten. Hierop reageerden de belangrijkste noordelijke gewesten met de Unie van Utrecht.
Het gaat dus eigenlijk over oorlog tussen protestanten en katholieken, tussen de Spaanse koning en Willem van Oranje. En de tachtigjarige oorlog stond nog maar in de kinderschoenen. Ondertussen zetten we de radio maar om naar Spotify, omdat de onzin over Trump en Poetin de vakantiestemming niet ten goede komt.
Na de koffie nog een goed uur rijden naar Amiens. Een stad waar ik ooit geweest ben, zonder actieve herinneringen. Een stad die niet hoog staat op de verschillende bucketlisten. Het was in mijn beleving een grauwe Noord-Franse industriestad zoals er zoveel zijn. Ook nu blijkt dat Amiens, net als meerdere noordelijke Franse steden,100% meevalt. Eerst nog ernaartoe, langs tientallen erevelden uit de Eerste Wereldoorlog, de Grote Oorlog zoals dat hier heet. Vanaf 1914 is hier vier jaar lang gevochten, met heel veel slachtoffers.
Oorlog in de 16e en 17e eeuw, oorlog in de 20e eeuw en ook nu weer mondiale grote problemen tussen de verschillende machtsblokken. Oorlog, oorlog en ellende. Is het wel ethisch om vakantie te vieren. Ik las vandaag per toeval een bericht van Chief van de Hopi Indianen hij schreef onder andere:
“This moment humanity is experiencing now can be seen as a door or a hole. The decision to fall into the hole or walk through the door is up to you. If you consume the information 24 hours a day, with negative energy, constantly nervous, with pessimism, then you will fall into that hole. But if you take the opportunity to look at yourself, to think about life and death, to care for yourself and others, then you will walk through the door. Take care of your home, take care of your body. Connect with your spiritual home. When you take care of yourself, you are taking care of everyone at the same time.”
Niet dat deze (spiritueel) leider antwoord of toestemming geeft of ik op vakantie mag. Hij stelt wel dat je in moeilijke tijden voor de keus staat of om met negatieve energie in een gat te vallen: of door een deur te gaan door je te verbinden met jezelf, je naasten en je omgeving om hierdoor nieuwe positieve kansen kunt ontdekken.
Dat hopen we in Amiens te gaan doen, een beslist aardige stad met prachtige (19e -eeuwse) gebouwen, de geboortestad van Jules Verne, een middeleeuwse Kathedraal van de buitencategorie en een volgens de recensies een heel mooi museum. We zullen zien, we gaan proberen de buitenwereld buiten te sluiten en daarmee mijn binnenwereld niet te vergiftigen en wel te genieten van de mooie zaken die we tegenkomen. Om te beginnen met een B&B met een kamer zo groot, dat we overwegen dansles te nemen, een heuse balzaal. Of indoor jeu de boules, want ik houd niet zo van dansen.
Met op de voorgrond een flipperkast……zonder stopcontact.
Als toetje, of zo u wilt de kers op de taart drie dagen Lissabon. Na Santarém, Castelo de Vide, Évora, Moura, Mertola en Santiago de Cacém eindelijk weer in de bewoonde wereld. Dat is trouwens niet helemaal waar, want in welke stad of plaats je ook komt, altijd verbaas ik me weer dat er leven is. En dat leven is voor een belangrijk deel herkenbaar en Europees. Maar nu dan Lissabon. Om de taxi uit te sparen zijn we gewoon met het openbaar vervoer naar één van de oude populaire volkswijken getrokken. Alfama kenden we al en het hotel ook. We wisten dat het van het eindpunt van de metro lijntje blauw (linha azul) even flink doorbijten is. De vorige keer was het negen uur ’s avonds en flink afgekoeld. Nu op het heetst van de dag met zo’n 30 graden. Toen met een handkoffertje, nu met een volwassen rolreiskoffer. Per persoon wel te verstaan. De luchtmaatschappij Vueling doet niet kinderachtig, dus de maximale 23 kilo’s zijn gevonden. Wij moeten ook niet kinderachtig doen met stijgingspercentages lopen richting de 25% of trappen beklimmen met ons halve kledingkast. Schaamteloos kwam ik kletsnat aan in het hotel, maar na een douche kan de pret beginnen.
sprakeloos verhalen 