twitter

Levenslessen aan politieke partijen….over stuurlui en de wal

/ sprakeloosid / 5 reacties

Hoe anders, dan de inhoud van dit blog aangeeft, is deze zaterdagochtend begonnen. Het is al diep in de ochtend als in gezamenlijkheid de koffie wordt gedronken en de kranten worden geconsumeerd. In ons geval is dat de Volkskrant en tijdelijk ook De Gelderlander. Ook wordt door mij, als nieuwbakken twitteraar en facebookbezoeker, de laatste post bekeken. En zoals het gebruikelijk is om elkaar opmerkzaam te maken over rare nieuwsfeiten in de krant, deel ik ook af en toe een tweet met mijn echtgenote. Zo kom ik deze ochtend een bericht van Wim de Bie tegen en lees die hardop.

Er wordt instemmend geknikt en mijn vrouw gaat door met de krant en ik met mijn nieuwe passie, twitter. Weer even later twittert oud-CDA coryfee Ad Lansink (hij ook al op dit medium) een zeer kritisch berichtje. Ook dat lees ik hardop voor.

‘Ja, die Gerd Leers heeft nog een hoop levenslessen te leren, ‘ krijg ik als antwoord. Ik laat die wijsheid even bezinken en net niet in een reflex is mijn tweet over levenslessen en CDA al wereldkundig gemaakt.

 Ik ken de beperkingen van Twitter en zeker ook die van mezelf. Wie leest nu de berichtjes van een SprakeloosID en wie trekt zich bovendien nog iets aan van levenslessen op een zaterdagochtend boven de koffie de spacewereld in gestrooid? Ik denk geen enkele CDA-er, maar goed ik kan leven met mijn beperkingen, niet met onrechtvaardigheid, dus als het CDA een gratis levensles krijgt, dan ook de andere partijen. En zo ben ik weer lekker drie kwartier bezig met de wereld according SprakeloosID. Ik vind dat Twitter de democratie en de inspraakmogelijkheden dichter bij de mens heeft gebracht. Neem gisteren nu, op het werk, bij het afsluiten van de computer bedacht ik me in een keer: ‘Waarom wordt de ChristenUnie nu niet groter, bij het falende CDA gebeuren.’

 En dat kun je meteen de wereld in gooien. Dat de wereld het niet oppakt, ligt niet aan mij, maar aan de wereld uiteraard. Maar de wereld pakte het wel op, omdat ik mijn schroom overwon en mijn vraag ook richtte aan André Rouvoet.

 ‘Nu, André, bij deze. Ik stel de vraag nogmaals via dit blog.’

Maar nu de andere partijen nog voorzien van levenslessen.

De VVD, hoewel de grootste en Mark Rutte doet het blijkbaar goed, al deel ik die mening niet, blijft zich maar richten op de PVV. Aan de andere kant beweert Rutte dat het hem bijna niet uitmaakt of ze nu CDA, PVV stemmen of zijn eigen partij. Hoe pal sta je achter je liberale gedachtegoed?

 Dan de PvdA. Ik vind ze nogal naïef en te goed van vertrouwen dat redelijkheid altijd bij iedereen aanwezig is. Hoe lukt het ze toch om zich te laten geselen door rechts, al hebben ze inhoudelijk toch punten te maken. Dat lukte zelfs ene Balkenende bij Wouter Bos. Job Cohen wil de boel bij elkaar houden, mijn idee, maar doe dat feller en durf te kapittelen in oneliners. (Kapittelen is eigenlijk eufemistisch voor schelden, dat doen CDA, PVV en VVD ook) De linkse kerk bestaat niet, linkse politiek wel.

Dan de dames en heren van GroenLinks. Jolande Sap was voor mij de aanleiding om eens te gaan kijken op Twitter wat ze daar allemaal doen. Ze staan wat mij betreft op een kruispunt van ‘Dood of de Gladiolen’ als het gaat om het uitdragen van linkse waarden en normen.

 

Voor D66 is mijn levensles simpel en duidelijk, pak nu eens de echte liberalen van de VVD. Volgens mij zijn ze er nog wel, zeker bij de kiezers. Heel mondjesmaat beginnen VVD coryfeeën zich te roeren. Wees het voor, wacht niet totdat er bij de VVD, vroeg of laat, een interne paleisrevolutie gaat plaatsvinden.

Heeft de ChristenUnie levenslessen nodig. Als volger van André Rouvoet concludeer ik dat hij via Twitter zeer actief bezig is, het levert hem nog weinig extra zetels op. Ik denk dat mijn levensles aan CU vooral gezien moet worden als een aanmoediging.

 Het langst heb ik nagedacht over het goede advies aan de Socialistische Partij. De SP oogst ook bij mij vaak waardering, Emiel Roemer doet het goed en ook anderen (Agnes Kant, Krista van Velzen en uiteraard Jan Marijnissen) heb ik hoog staan. Toch schuurt het ook wel eens, ze zeuren me af en toe te veel, zeker op lokaal en regionaal niveau. Goed bedoelt, maar vaak ook: ‘U vraagt, wij draaien.’ Te nadrukkelijk letten op egaliteit is natuurlijk socialistisch, maar niet altijd leuk.

Dan de partij van Geert Wilders. Ik denk dat mijn tweet voor zich spreekt. Ik snap Henk en Ingrid echt niet. Neem nu de villabelasting, ik hoor ome Geert niet, maar het is toch duidelijk dat villabelasting in het voordeel van Henk en Ingrid is. Dus geen levenslessen voor de PVV, zoveel heb ik niet in voorraad.

Uitgangspunten van SGP en fundamenten van PvdD staan zover van mij af, dat ik af zie van levenslessen. Nu weet ik dat alle andere levenslessen ook geen aardverschuiving zullen teweegbrengen, maar de SGP en PvdD lijken voor mij in een ander universum te staan. Argumenten en dus ook levenslessen komen zeker niet aan. Sorry.

 Hebben we ze dan allemaal gehad? O, nee, een groep verongelijkte babyboomers komt met plaatjes van zeer oude vandagen om andermaal alles naar hun hand te zetten. Babyboomers hebben Nederland opgebouwd na de Tweede Wereldoorlog? Dat is toch echt de generatie ervoor. Babyboomers hebben maximaal geprofiteerd, ieder decennium weer. Een babyboompartij is niet nodig.

 Tja, en toen was de koek op, de dagelijkse beslommeringen kwamen op me af. Maar wat schets mijn verbazing, na dat de laatste levensles uit mijn computer de wereld in dwarrelde, was er een grootscheepse storing met Twitter. Ik geloof niet in toeval, maar toch…..wie saboteert hier de boel juist op dit moment? En wie ben ik om levenslessen uit te delen.

Zal ik het twitteren naar alle politieke partijen? Nee, dat doe ik niet.

 

Mijn eerste twitterpasjes, snoezig hè

/ sprakeloosid / 18 reacties

Laten we vooral eerlijk zijn. Het is Jolande Sap die mij op Twitter heeft gekregen. Die eer komt haar, voor de rest was het louter frustraties als het gaat om Jolande Sap en GroenLinks. Verbijstering en ongeloof waren mijn deel. Eenmaal op Twitter was Sap snel gevonden alsmede het GroenLinks geweten Ineke van Gent. Mijn aanwezigheid heeft de geschiedenis niet kunnen keren. Maar de eerste pasjes zijn gezet, mijn tweet verwijzend naar een galspuwend stukje over GroenLinks. Snoezig hè.

 Twitteren en in het kielzog Facebook, of misschien wel andersom, zijn inmiddels verworden tot de wapens van een volwassen hedendaagse revolutie. Jongeren, ook buiten de Westerse wereld, hebben hun weg gevonden om starre dictators te breken. Soms is de loop van een geweer nog sterker (Iran), maar in Egypte hebben de sociale media een belangrijke rol gespeeld om Mubarak te breken. They walk like real Egyptians. Ook ik heb mijn steentje bijgedragen na bijvoorbeeld de teleurstellende toespraak van 10 februari 2011. Het kan zomaar zijn dat mijn bijdrage een functie heeft gehad?

En toch heb ik Twitteren en Facebook lang afgehouden. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Dat was al bij de mobiele telefoon. Ik lag al snel in een deuk om de pedanterigheid van mobielbezitters eind jaren negentig. Het publieke domein was verworden tot een grote huiskamer waarbij je gewild of ongewild getuige was van de meest genante gesprekken. Ik wilde helemaal niet bereikbaar zijn en eigenlijk wil ik dat nog steeds niet. Mijn naasten dachten daar wezenlijk anders over. In het begin was ik slechts voor hen bereikbaar, maar er is sprake van een glijdende schaal en ook anderen, zelfs zakelijke bellers, weten inmiddels mijn nummer. Ik neem me heilig voor het Twitteren echt alleen vanaf de computer te doen, want de maatschappij is al zo autistisch aan het worden. De druk om van alles te moeten weten en meteen weer uit te spugen naar de rest van de wereld is gekmakend. In de trein kijk ik wel naar buiten of naar anderen. Op vakantie lees ik een boek of bezoek een museum. Hoe zal ik over deze boude uitspraak terugkijken over tien jaar?

 

Goed, het eerste stapje is gezet. En dan is de wereld ineens best groot. Ik denk dat een dreumes zich zo ongeveer moet voelen bij de eerste pasjes. En al snel wil je dan verder. Wie wil je volgen en waarom? Zullen er mensen zijn die jou willen volgen? En als die verhouding erg scheef is, wat doet dat met je ego? Om met dat laatste te beginnen. Het zal me een worst wezen, hoewel? Eén van de doelen is ook om mijn blogs onder aandacht te brengen, nu de volkskrant in al haar wijsheid heeft besloten om de vkbloggemeenschap per 1 maart 2011 op te heffen. Nu is bloggen misschien wel voor oudere jongeren en dus hopeloos ouderwets, maar het was/is wel mijn ding. De veiligheid van een relatief zekere groep lezers is bevredigend geweest de afgelopen jaren. Via Twitter en Facebook probeert een ieder de gemaakte contacten bij het vkblog in leven te houden onder het mom ‘word je mijn vriendje, dan zal ik die van jou worden.’

Ik ben wel dapper genoeg om mijn spamvolgers eruit te wissen ondanks dat daarmee de verhouding wel wat triest is. Kan mij het ook schelen, ik observeer liever, dan geobserveerd te worden. Maar iedereen moet wel naar mijn stukjes komen. Het gemiddelde aantal hits per dag op het vkblog was 150 en daar kom ik nog lang niet aan.

Natuurlijk gaat mijn eerste belangstelling uit naar politici. Wat hebben ze te zeggen en genereren hun tweets nog stukjes voor me? Van de belangrijkste partijen heb ik een aantal twitteraars gevonden. Eigenlijk is dat best raar je zegt daarmee ‘ik vind je interessant om te volgen’. Dat doe je toch niet in het echte leven, tenminste ik niet. En dan zomaar, een wildvreemde aanspreken? Het idee en de brutaliteit. Maar het gebeurt. Zo was mijn verbazing over een stuk in De Gelderlander op de voorpagina erg groot. Nieuwe studies zouden uitwijzen dat scharrelkippen, weidekoeien en varkens in modderpoelen minder welzijn beleefden aan hun leven dan de meer geïndustrialiseerde soortgenoten. Dus meteen reageren middels een blogje en dat via Twitter en Facebook de wereld in geholpen. Blijkt er een groep twitterdieren te zijn die me meteen wisten te spotten. Ik werd al gevolgd door volgzwijn, twarken sprak mij aan en ook volgkonijn meldde zich. Na het stukje verdween volgzwijn echter uit mijn twitterleven, maar toen ik even in de twitterwereld mijn verbazing uitriep, hebben volgzwijn en ik blijkbaar een gedoogakkoord gesloten. Leuk hè. Nu ben ik geen voorstander van de partij van de dieren, integendeel. Volgzwijn gaf echter via een gerichte tweet onderricht aan mij.

Ik blijf echter denken als ik prioriteiten moet stellen, kies ik voor mensen en niet voor dieren. Waarom moet ik me druk maken over het psychisch welzijn van dieren, terwijl onze eigen jeugdzorg niet voldoet of mensen in vele landen op aarde eigenlijk geen humane bestaansmiddelen hebben? Misschien is de mens wel de veroorzaker, maar dan moet je ook beginnen bij de mens en niet gaan projecteren door dieren te vermenselijken.

Ik weet niet of ik bij de twitterdieren nu nog respons krijg of dat na lezing van dit stukje de hele ark van Noach achter me aankomt. We zullen zien.

 

Als ik aangesproken kan worden, misschien durf ik zelf ook wel eens de drempel te slechten. En ja hoor, terwijl Egypte hot news was op tv, facebook, twitter en o ja, zelfs in Egypte zelf, rolden de tweets over Mubarak en Egypte over mijn scherm. De wereld komt letterlijk je huis inrollen en je hebt bijna de indruk deelgenoot te zijn. Heel vervreemdend is dat vind ik. In al mijn spontaniteit reageerde ik op een tweet van Sharon Dijksma (PvdA). Ik heb geen antwoord gekregen, maar misschien doet ze er wat mee. Misschien ook niet.

 Zo moest ik gisteravond glimlachen om Ineke van Gent die moe, maar voldaan haar dag beschreef en opgetogen was met een ‘verse’ NRC die in de trein van Zwolle naar Groningen lag. Zo lief. Maar volgens mij heeft ze de krant niet gelezen, want ze twitterde er nog vrolijk op los.

Even overwoog ik Monique Samuel ook nog aan te spreken. Jeugdig, enthousiast en vooral heel geëmotioneerd was ze bij Pauw & Witteman en loste haar belofte in dat ze zou gaan buikdansen op tafel bij haar gastheren. Het leverde haar honderden nieuwe volgers op en dat zal nog wel even voortduren. Ook ik vond haar in de Twitterarena. Toch is het dan weer gênant om als veertiger haar persoonlijk een tweet te sturen. Ik denk dat haar mailbox vol zit met penopauzers, daar wil ik dan niet bijhoren.

Zo, dat waren mijn eerste pasjes in de wereld die Twitter heet. Ik heb niet jaren onder een grote steen geleefd, maar ik moet zeggen, het is wel een medium dat er voor zorgt dat de wereld anders belicht wordt. Je kunt hier zelf  invloed op uitoefenen. Je komt op terreinen die je anders niet zo snel zou betreden. Zo heeft een tweet bij André Rouvoet er voor gezorgd dat ik nu via de mail het Nederlands Dagblad ontvang. Niets mis mee en een zeer lezenswaardig stuk over de nieuwe media in relatie tot de ‘oude kranten en tijdschriften’ zal op korte termijn nog een blogje opleveren. De arrogantie van redacteuren en de onkunde om de nieuwe media, en daarmee de lezer, niet te kunnen integreren in hun werk, zal ze uiteindelijk de das omdoen. Het volkskrantblog is binnenkort niet meer, maar ik zal mijn best doen mijn pennenvruchten geïntegreerd de wereld in te krijgen, of in ieder geval mijn wereld. Hoe groot die gaat worden, weet ik nog niet. Twitter is in ieder geval een hulpmiddel. De eerste pasjes zijn gezet, nu nog goed leren lopen.