Als de wereld om je heen verandert in een groot wespennest, niet alleen op het grote politieke front en de hoge heren, maar ook in je eigen omgeving; Als er alleen nog maar goed en kwaad is en alle grijstinten verdwijnen en waarbij het goede ver in de minderheid is; Als je achter iedere ruzie in je omgeving schaamteloze machtsspelletjes bevroed en als je je dan ook nog helemaal kunt identificeren met de hoofdpersoon in het verhaal, dan……..dan kun je stellen dat je een heel knap boek aan het lezen bent.
Ondanks het ziekbed, dat buiten vele nadelen, het voordeel oplevert dat je voor zover je fysieke ongerief het toelaat, veel kunt lezen. Het volgende deel van Stieg Larsson dus.
Stieg Larsson
De vrouw die met vuur speelde
Deel 2 van de Millennium Trilogie
Uitgeverij Signatuur Utrecht 2007
12e druk (februari 2010)
Deel twee van Stieg Larssons’ trilogie is qua spanning een evenaring van het eerste boek en op zichzelf is dat al een verdienste van ongekende klasse. In het begin van ‘De vrouw die met vuur speelde’ – wel een typische niet literaire titel die ik vind passen bij het genre van de misdaadroman – lijkt een geheel nieuwe episode te zijn aangebroken in de reeks. De hoofdpersoon, Lisbeth Salander, heeft haar draai gevonden in het leven na het avontuur met Mikael Blomkwist, journalist bij het maandblad Millennium. Ondanks de intensieve samenwerking tussen de twee en een kortstondige liefdesrelatie, is er van enig contact en communicatie (aanvankelijk) geen sprake meer. Integendeel, het wezen van Lisbeth, waarbij de verdenking van het syndroom van Asperger in het verhaal al wordt geopperd, staat geen gevoelens meer toe naar de veertiger Blomkwist. Zij slaat deze deur dicht en is daarin ook heel rigide, totdat de omstandigheden haar dwingen toch op haar wijze het contact weer aan te gaan.
Zoals gezegd, aanvankelijk lijkt een nieuwe episode te zijn aangebroken voor Lisbeth, maar ook voor de loop van het verhaal. Echter langzaam maar zeker komen de oude belevenissen terug in het tweede deel. Personen die in deel een nog een bijrol speelde, worden belangrijker en hoofdrolspelers krijgen bij ‘De vrouw die met vuur speelde’ voorlopig een passende bijrol.
In mijn boekervaring over ‘Mannen die vrouwen haten’ plaatste ik een kanttekening dat de titel suggereerde dat het bekende ‘Huiselijk Geweld’ een belangrijk thema vormde in het verhaal. Mijn idee was dat er eerder sprake was van een gestoorde en psychiatrische achtergrond van de daders die zich verlustigden op vrouwen en hen vervolgens vermoorden. In het tweede deel krijgt het moorden van vrouwen een grotere en internationalere dimensie. De georganiseerde misdaad, met name door het openen van de grenzen met het voormalige Oost-Europa, geeft de handel in vrouwen een grote vlucht. Buiten het leed dat dit betekent voor de vaak nog jonge slachtoffers uit met name de Baltische Staten, is er blijkbaar een grote vraag vanuit de Zweedse samenleving naar ‘onschuldig jong vrouwenvlees’.
Mikael Blomkvist komt in contact met een journalist en een promovenda die de vrouwenhandel ieder op hun eigen wijze aan de kaart willen stellen. Vooral ook de ‘afnemers’ van jonge Baltische vrouwen zullen in een van de volgende nummers van Millennium geopenbaard worden. Hooggeplaatste politici, journalisten en wetenschappers zullen aan de schandpaal genageld worden, een scoop voor het blad van Blomkvist is verzekerd, ware het niet dat nieuwe moorden het plaatsen van het ‘hete’ nieuws ernstig bemoeilijkt.
Als dan ook nog blijkt dat er een connectie is tussen de moorden en het psychische leed dat Lisbeth in haar jeugd is aangedaan, is de link tussen de hoofdrolspelers uit het eerste deel gelegd, zeker als Lisbeth in eerste instantie verdacht wordt van de moorden.
Ook dit deel is een reclame-uithangbord voor het volgende deel waarin de titel de afloop al een beetje verraadt. In ‘Gerechtigheid’ verwacht ik als lezer dat alles goed gaat komen. Ik verwacht ook dat de complexiteit verder zal toenemen, omdat de hint dat de veiligheidsdienst in Zweden betrokken is bij alle verwikkelingen rondom Lisbeth Salander, overduidelijk aanwezig zijn.
Voor degene die ‘into Stieg Larsson’ zijn heb ik nog een vraagje. Ligt het aan mij, maar de ‘ontsnapping’ van Lisbeth, helemaal op het einde van het boek, komt mij een beetje te onwerkelijk over. Het kan ook zijn dat ik nog niet helemaal gewend ben aan het genre misdaadroman. Het laat onverlet dat bij plaatsing van dit blog, ik al begonnen ben in deel 3.
Evenals het eerste deel, vind ik dit boek ongeëvenaard spannend en van gelijke kwaliteit, dus ook een 8,5
deel 1. Mannen die vrouwen haten
zie ook deel 3
sprakeloos verhalen 