Een vrije dag, een bezoek aan moeder in Coronatijd gepland en ergens halverwege is er nog een kort klompenpaadje gevonden in Terwolde. 7 kilometer slechts, dus die moet maar even ‘afgewerkt’ worden. Het jammere van coronatijd is dat alle gelegenheden om even een cappuccino te nuttigen dicht zijn. De zekerheid is wel dat bij café Chez Mamma een uitstekende brunch staat te wachten. Ik kan haar er niet voor bedanken middels een bezwete knuffel van het wandelen want de anderhalve meter geldt ook voor alleenwonende moeders van bijna 85 jaar.

Terwolde heeft dus een wandeling van 7 kilometer, het Woldermarkerpad. Op deze zonnige doordeweekse lentedag kan ik met zekerheid vaststellen dat Mark Rutte tevreden zou zijn, dik tevreden. Naast wat plaatselijke fietsers heb ik welgeteld 1 wandelaar gezien, een overduidelijk collega-klompenpad gebruiker. Heerlijk rustig dus. Terwolde ken ik niet echt, maar het is een bijzonder aardig plaatsje met een aantal prachtige huizen. De wandeling start en eindigt bij de kerk die helaas niet open was. Er zouden mooie muurschilderingen naar boven zijn gekomen tijdens een recente restauratie. Naast de kerk staat een plaatselijke kunstwerk van de rustende landarbeider. Ik denk dat dit beeld symbool staat voor de beleving van het Woldermarkerpad, dorpse rust en landelijkheid. Dit laatste resulteerde bijvoorbeeld in vers gemaaid gras wat voor mij als hooikoortspatiënt in remmissie een aangename ervaring is. Wel de geuren, maar nu slechts een paar niesjes die geen gevaar opleveren voor de niet aanwezige medewandelaars.

Ik had één bijzondere ontmoeting op de Zeedijk. Het zal wel aan de naam liggen. Ik vraag me trouwens af waarom er in Terwolde een Zeedijk is. Misschien wel omdat ik een vluggertje in Terwolde had gepland? De ontmoeting was met een dagpauwoog, een beauty, die bijna de hele weg langs de wetering voor me fladderde. Hij ging zitten met gespreide vleugels op het paadje, waarschijnlijk om zijn vleugels in de zon te warmen. Maar op het moment dat er een brute klompenpadder aan komt lopen met zijn lompe wandelschoenen, vloog het dier weer op. ,,Stom beest, dacht ik, ,,Ga dan achter me liggen zonnen!” Meer nee, paar meter vliegen en het procedé herhaalde zich gedurende honderden meters. Het is maar goed dat zo’n fladderaar geen eendagsvlinder is, want dan heb je een wezenlijk deel van je leven gespendeerd aan zo’n wandelaar en de rest van je leven moet je van je trauma af zien te komen. Gelukkig kunnen dagpauwogen relatief oud worden, dus het beestje zal het wel leren.

Een fijne wandeling al met al. Ik ben niet in de positie om een algemene uitspraken te doen over de kwaliteit van ‘vluggertjes’ maar deze in Terwolde smaakte beslist naar meer.

Voor meer foto’s van deze wandeling verwijs ik naar mijn Instragram account: titiissprakeloos