Laten we vooral eerlijk zijn. Het is Jolande Sap die mij op Twitter heeft gekregen. Die eer komt haar, voor de rest was het louter frustraties als het gaat om Jolande Sap en GroenLinks. Verbijstering en ongeloof waren mijn deel. Eenmaal op Twitter was Sap snel gevonden alsmede het GroenLinks geweten Ineke van Gent. Mijn aanwezigheid heeft de geschiedenis niet kunnen keren. Maar de eerste pasjes zijn gezet, mijn tweet verwijzend naar een galspuwend stukje over GroenLinks. Snoezig hè.

 Twitteren en in het kielzog Facebook, of misschien wel andersom, zijn inmiddels verworden tot de wapens van een volwassen hedendaagse revolutie. Jongeren, ook buiten de Westerse wereld, hebben hun weg gevonden om starre dictators te breken. Soms is de loop van een geweer nog sterker (Iran), maar in Egypte hebben de sociale media een belangrijke rol gespeeld om Mubarak te breken. They walk like real Egyptians. Ook ik heb mijn steentje bijgedragen na bijvoorbeeld de teleurstellende toespraak van 10 februari 2011. Het kan zomaar zijn dat mijn bijdrage een functie heeft gehad?

En toch heb ik Twitteren en Facebook lang afgehouden. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Dat was al bij de mobiele telefoon. Ik lag al snel in een deuk om de pedanterigheid van mobielbezitters eind jaren negentig. Het publieke domein was verworden tot een grote huiskamer waarbij je gewild of ongewild getuige was van de meest genante gesprekken. Ik wilde helemaal niet bereikbaar zijn en eigenlijk wil ik dat nog steeds niet. Mijn naasten dachten daar wezenlijk anders over. In het begin was ik slechts voor hen bereikbaar, maar er is sprake van een glijdende schaal en ook anderen, zelfs zakelijke bellers, weten inmiddels mijn nummer. Ik neem me heilig voor het Twitteren echt alleen vanaf de computer te doen, want de maatschappij is al zo autistisch aan het worden. De druk om van alles te moeten weten en meteen weer uit te spugen naar de rest van de wereld is gekmakend. In de trein kijk ik wel naar buiten of naar anderen. Op vakantie lees ik een boek of bezoek een museum. Hoe zal ik over deze boude uitspraak terugkijken over tien jaar?

Goed, het eerste stapje is gezet. En dan is de wereld ineens best groot. Ik denk dat een dreumes zich zo ongeveer moet voelen bij de eerste pasjes. En al snel wil je dan verder. Wie wil je volgen en waarom? Zullen er mensen zijn die jou willen volgen? En als die verhouding erg scheef is, wat doet dat met je ego? Om met dat laatste te beginnen. Het zal me een worst wezen, hoewel? Eén van de doelen is ook om mijn blogs onder aandacht te brengen, nu de volkskrant in al haar wijsheid heeft besloten om de vkbloggemeenschap per 1 maart 2011 op te heffen. Nu is bloggen misschien wel voor oudere jongeren en dus hopeloos ouderwets, maar het was/is wel mijn ding. De veiligheid van een relatief zekere groep lezers is bevredigend geweest de afgelopen jaren. Via Twitter en Facebook probeert een ieder de gemaakte contacten bij het vkblog in leven te houden onder het mom ‘word je mijn vriendje, dan zal ik die van jou worden.’

Ik ben wel dapper genoeg om mijn spamvolgers eruit te wissen ondanks dat daarmee de verhouding wel wat triest is. Kan mij het ook schelen, ik observeer liever, dan geobserveerd te worden. Maar iedereen moet wel naar mijn stukjes komen. Het gemiddelde aantal hits per dag op het vkblog was 150 en daar kom ik nog lang niet aan.

Natuurlijk gaat mijn eerste belangstelling uit naar politici. Wat hebben ze te zeggen en genereren hun tweets nog stukjes voor me? Van de belangrijkste partijen heb ik een aantal twitteraars gevonden. Eigenlijk is dat best raar je zegt daarmee ‘ik vind je interessant om te volgen’. Dat doe je toch niet in het echte leven, tenminste ik niet. En dan zomaar, een wildvreemde aanspreken? Het idee en de brutaliteit. Maar het gebeurt. Zo was mijn verbazing over een stuk in De Gelderlander op de voorpagina erg groot. Nieuwe studies zouden uitwijzen dat scharrelkippen, weidekoeien en varkens in modderpoelen minder welzijn beleefden aan hun leven dan de meer geïndustrialiseerde soortgenoten. Dus meteen reageren middels een blogje en dat via Twitter en Facebook de wereld in geholpen. Blijkt er een groep twitterdieren te zijn die me meteen wisten te spotten. Ik werd al gevolgd door volgzwijn, twarken sprak mij aan en ook volgkonijn meldde zich. Na het stukje verdween volgzwijn echter uit mijn twitterleven, maar toen ik even in de twitterwereld mijn verbazing uitriep, hebben volgzwijn en ik blijkbaar een gedoogakkoord gesloten. Leuk hè. Nu ben ik geen voorstander van de partij van de dieren, integendeel. Volgzwijn gaf echter via een gerichte tweet onderricht aan mij.

Ik blijf echter denken als ik prioriteiten moet stellen, kies ik voor mensen en niet voor dieren. Waarom moet ik me druk maken over het psychisch welzijn van dieren, terwijl onze eigen jeugdzorg niet voldoet of mensen in vele landen op aarde eigenlijk geen humane bestaansmiddelen hebben? Misschien is de mens wel de veroorzaker, maar dan moet je ook beginnen bij de mens en niet gaan projecteren door dieren te vermenselijken.

Ik weet niet of ik bij de twitterdieren nu nog respons krijg of dat na lezing van dit stukje de hele ark van Noach achter me aankomt. We zullen zien.

Als ik aangesproken kan worden, misschien durf ik zelf ook wel eens de drempel te slechten. En ja hoor, terwijl Egypte hot news was op tv, facebook, twitter en o ja, zelfs in Egypte zelf, rolden de tweets over Mubarak en Egypte over mijn scherm. De wereld komt letterlijk je huis inrollen en je hebt bijna de indruk deelgenoot te zijn. Heel vervreemdend is dat vind ik. In al mijn spontaniteit reageerde ik op een tweet van Sharon Dijksma (PvdA). Ik heb geen antwoord gekregen, maar misschien doet ze er wat mee. Misschien ook niet.

 Zo moest ik gisteravond glimlachen om Ineke van Gent die moe, maar voldaan haar dag beschreef en opgetogen was met een ‘verse’ NRC die in de trein van Zwolle naar Groningen lag. Zo lief. Maar volgens mij heeft ze de krant niet gelezen, want ze twitterde er nog vrolijk op los.

Even overwoog ik Monique Samuel ook nog aan te spreken. Jeugdig, enthousiast en vooral heel geëmotioneerd was ze bij Pauw & Witteman en loste haar belofte in dat ze zou gaan buikdansen op tafel bij haar gastheren. Het leverde haar honderden nieuwe volgers op en dat zal nog wel even voortduren. Ook ik vond haar in de Twitterarena. Toch is het dan weer gênant om als veertiger haar persoonlijk een tweet te sturen. Ik denk dat haar mailbox vol zit met penopauzers, daar wil ik dan niet bijhoren.

Zo, dat waren mijn eerste pasjes in de wereld die Twitter heet. Ik heb niet jaren onder een grote steen geleefd, maar ik moet zeggen, het is wel een medium dat er voor zorgt dat de wereld anders belicht wordt. Je kunt hier zelf  invloed op uitoefenen. Je komt op terreinen die je anders niet zo snel zou betreden. Zo heeft een tweet bij André Rouvoet er voor gezorgd dat ik nu via de mail het Nederlands Dagblad ontvang. Niets mis mee en een zeer lezenswaardig stuk over de nieuwe media in relatie tot de ‘oude kranten en tijdschriften’ zal op korte termijn nog een blogje opleveren. De arrogantie van redacteuren en de onkunde om de nieuwe media, en daarmee de lezer, niet te kunnen integreren in hun werk, zal ze uiteindelijk de das omdoen. Het volkskrantblog is binnenkort niet meer, maar ik zal mijn best doen mijn pennenvruchten geïntegreerd de wereld in te krijgen, of in ieder geval mijn wereld. Hoe groot die gaat worden, weet ik nog niet. Twitter is in ieder geval een hulpmiddel. De eerste pasjes zijn gezet, nu nog goed leren lopen.